Gedaante van godzaligheid

[Isala]

Juist in de gemeente moeten we elkaar vermanen, Paulus schrijft heel vaak dat we elkaar moeten opscherpen, zodat we niet achterop raken. Dit zijn we een heel eind kwijtgeraakt! Durven we elkaar nog aan spreken? Zijn we zelf ook bevraagbaar op een verkeerde levensstijl of roddel of waar we ook maar zwak in zijn? Vaak wordt er gezegd dat we niet mogen oordelen over een ander. Maar mijns inziens is het verschil tussen oordeel en vermaning de liefde van God waarmee er gesproken wordt.

Met de strekking ben ik het helemaal eens. Met de slotzin heb ik wat moeite. Het lijkt een alsof oordelen en vermanen hetzelfde zijn, de een zonder en de andere met liefde uitgevoerd. Dat lijkt me onjuist. Het oordeel is geen rechterlijke uitspraak maar een diep gevoelde overtuiging. Op basis van het oordeel kom ik tot het besluit om te vermanen. Beide dienen in de christelijke liefde te wortelen.

Mijns inziens is oordelen meer juridisch dan vermanen. Het gaat bij een (gelovige) vermaning niet om wat ik zelf van vind, of hoe ik het zie, maar om de wetenschap dat iemand zichzelf schade berokkend ten opzichte van God. Dat heeft met innerlijke ontferming te maken, en met liefde voor God en onze naaste. Een oordeel wordt geveld. Met een oordeel kan je iets doodslaan, over en uit. Een oordeel kan onafhankelijk van liefde gegeven worden, terwijl vermaning duidelijk een liefdevol, corrigerend doel heeft.

[samanthi]

Juist in de gemeente moeten we elkaar vermanen, Paulus schrijft heel vaak dat we elkaar moeten opscherpen, zodat we niet achterop raken. Dit zijn we een heel eind kwijtgeraakt! Durven we elkaar nog aan spreken? Zijn we zelf ook bevraagbaar op een verkeerde levensstijl of roddel of waar we ook maar zwak in zijn? Vaak wordt er gezegd dat we niet mogen oordelen over een ander. Maar mijns inziens is het verschil tussen oordeel en vermaning de liefde van God waarmee er gesproken wordt.

Met de strekking ben ik het helemaal eens. Met de slotzin heb ik wat moeite. Het lijkt een alsof oordelen en vermanen hetzelfde zijn, de een zonder en de andere met liefde uitgevoerd. Dat lijkt me onjuist. Het oordeel is geen rechterlijke uitspraak maar een diep gevoelde overtuiging. Op basis van het oordeel kom ik tot het besluit om te vermanen. Beide dienen in de christelijke liefde te wortelen.

Mijns inziens is oordelen meer juridisch dan vermanen. Het gaat bij een (gelovige) vermaning niet om wat ik zelf van vind, of hoe ik het zie, maar om de wetenschap dat iemand zichzelf schade berokkend ten opzichte van God. Dat heeft met innerlijke ontferming te maken, en met liefde voor God en onze naaste. Een oordeel wordt geveld. Met een oordeel kan je iets doodslaan, over en uit. Een oordeel kan onafhankelijk van liefde gegeven worden, terwijl vermaning duidelijk een liefdevol, corrigerend doel heeft.

Vermanen volgens mijn studiebijbel: Het werkwoord para-kaleō betekent (1) ‘erbij roepen, te hulp roepen, verzoeken, smeken’, (2) ‘oproepen, vermanen, aansporen’, en (3) ‘(vriendelijk) aanmoedigen, bemoedigen, troosten’.

[Vervolgde]

Juist in de gemeente moeten we elkaar vermanen, Paulus schrijft heel vaak dat we elkaar moeten opscherpen, zodat we niet achterop raken. Dit zijn we een heel eind kwijtgeraakt! Durven we elkaar nog aan spreken? Zijn we zelf ook bevraagbaar op een verkeerde levensstijl of roddel of waar we ook maar zwak in zijn? Vaak wordt er gezegd dat we niet mogen oordelen over een ander. Maar mijns inziens is het verschil tussen oordeel en vermaning de liefde van God waarmee er gesproken wordt.

Met de strekking ben ik het helemaal eens. Met de slotzin heb ik wat moeite. Het lijkt een alsof oordelen en vermanen hetzelfde zijn, de een zonder en de andere met liefde uitgevoerd. Dat lijkt me onjuist. Het oordeel is geen rechterlijke uitspraak maar een diep gevoelde overtuiging. Op basis van het oordeel kom ik tot het besluit om te vermanen. Beide dienen in de christelijke liefde te wortelen.

Mijns inziens is oordelen meer juridisch dan vermanen. Het gaat bij een (gelovige) vermaning niet om wat ik zelf van vind, of hoe ik het zie, maar om de wetenschap dat iemand zichzelf schade berokkend ten opzichte van God. Dat heeft met innerlijke ontferming te maken, en met liefde voor God en onze naaste. Een oordeel wordt geveld. Met een oordeel kan je iets doodslaan, over en uit. Een oordeel kan onafhankelijk van liefde gegeven worden, terwijl vermaning duidelijk een liefdevol, corrigerend doel heeft.

Ik blijf de redenering vreemd vinden.

Ons hele rechtssysteem heeft tevens een corrigerend doel, maar werkt met vonnissen en niet met vermaningen. Dat oordelen dus meer juridisch is dan vermanen kan ik zo niet meemaken.
Ook kan ik me geen voorstelling maken van een vermaning die niet voortkomt uit iets wat jezelf niet vindt.

Ik hoop dat mijn oordeel (=mijn gevoelen) gebaseerd is op deugdelijke argumenten. Geef ik een vermaning dan geef ik uitdrukking aan een zekere grens en wijs op de consequenties als die niet wordt gerespecteerd. Ik wil 1x keer vermanen, mogelijk een 2e keer, maar dan is het ook over en uit. Betrokkene hoef ik niet meer te zien, dan na getoond berouw en betering.

Laten we het er maar op houden dat we een heel verschillende perceptie hebben en dientengevolge ook een heel verschillende bevinding van de realiteit.

[samanthi]

Oordelen: goed- of afkeurende uitspraak; = mening: ik ben van oordeel dat …; een oordeel vellen over iem. of iets oordelen; het laatste oordeel Christus' vonnis aan het eind van deze wereld

Vermanen: aansporen om zich beter te gedragen

Is echt iets heel anders in de Nederlandse taal en zoals ik al schreef heeft vermanen in de Bijbel een nog diepere betekenis.

[-DIA-]

Wat mij betreft, ik denk dat een mens wel duizend keer kan vrezen dat hij of zij nog als een hypocriet openbaar zal komen. Dat is ook de ondervinding van velen van het volk die ik gekend heb, en waarvan toch een duidelijk getuigenis van Gods werk uitging. Gods werk kan niet verborgen blijven, en tegelijk wordt dat volk onophoudelijk aangevallen. Ik denk ook dat die bestrijdingen bij het ware volk niet ophouden, tot hun laatste snik. Bij hun laatste snik, dan steft hun eigen ik. Dan geen strijd meer. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden. Ik zou ze willen toeroepen (bij wijze van spreken): Volk! Gij zijt verlost! God heeft u welgedaan!
Ik moet nu denken een een kind van God dat gisteren is begraven. Heimwee kan in het hart zijn als we ze nastaren. Het wordt zo leeg op de aarde. De tegenstelling is zo aangrijpend en de grootste die er de bedenken is: Het leven of de dood. Zelfonderzoek blijft zo nodig. En dan vroeg ook Judas nog: Ben ik het Rabbi?

[samanthi]

Wat mij betreft, ik denk dat een mens wel duizend keer kan vrezen dat hij of zij nog als een hypocriet openbaar zal komen. Dat is ook de ondervinding van velen van het volk die ik gekend heb, en waarvan toch een duidelijk getuigenis van Gods werk uitging. Gods werk kan niet verborgen blijven, en tegelijk wordt dat volk onophoudelijk aangevallen. Ik denk ook dat die bestrijdingen bij het ware volk niet ophouden, tot hun laatste snik. Bij hun laatste snik, dan steft hun eigen ik. Dan geen strijd meer. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden. Ik zou ze willen toeroepen (bij wijze van spreken)Volk! Gij zijt verlost! God heeft u welgedaan!
Ik moet nu denken een een kind van God dat gisteren is begraven. Heimwee kan in het hart zijn als we ze nastaren. Het wordt zo leeg op de aarde. De tegenstelling is zo aangrijpend en de grootste die er de bedenken is: Het leven of de dood. Zelfonderzoek blijft zo nodig. En dan vroeg ook Judas nog: Ben ik het Rabbi?

Jakobus 1
5 En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden. 6 Maar dat hij ze begere in geloof, niet twijfelende; want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van den wind gedreven en op- en nedergeworpen wordt. 7 Want die mens mene niet, dat hij iets ontvangen zal van den Heere. 8 Een dubbelhartig man is ongestadig in al zijn wegen.

[Vervolgde]

Wat mij betreft, ik denk dat een mens wel duizend keer kan vrezen dat hij of zij nog als een hypocriet openbaar zal komen. Dat is ook de ondervinding van velen van het volk die ik gekend heb, en waarvan toch een duidelijk getuigenis van Gods werk uitging. Gods werk kan niet verborgen blijven, en tegelijk wordt dat volk onophoudelijk aangevallen. Ik denk ook dat die bestrijdingen bij het ware volk niet ophouden, tot hun laatste snik. Bij hun laatste snik, dan steft hun eigen ik. Dan geen strijd meer. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden. Ik zou ze willen toeroepen (bij wijze van spreken)Volk! Gij zijt verlost! God heeft u welgedaan!
Ik moet nu denken een een kind van God dat gisteren is begraven. Heimwee kan in het hart zijn als we ze nastaren. Het wordt zo leeg op de aarde. De tegenstelling is zo aangrijpend en de grootste die er de bedenken is: Het leven of de dood. Zelfonderzoek blijft zo nodig. En dan vroeg ook Judas nog: Ben ik het Rabbi?

Jakobus 1
5 En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden. 6 Maar dat hij ze begere in geloof, niet twijfelende; want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van den wind gedreven en op- en nedergeworpen wordt. 7 Want die mens mene niet, dat hij iets ontvangen zal van den Heere. 8 Een dubbelhartig man is ongestadig in al zijn wegen.

Een mooi voorbeeld waarom het zo nodig en nuttig is dat de gemeente bevindelijk leiding krijgt.
Gaat de bijdrage van Dia over een tekort aan wijsheid? In het geheel niet. Het gaat over de oprechtheid.
Heel juist laat hij zien hoe het gedrag van een hypocriet gelijk is aan het gedrag van een ware discipel. Ook Judas vroeg. Aan de buitenkant niet te onderscheiden. Tegelijk laat Dia zien dat elke ware discipel zich niet te hoog acht om vrij te zijn van hypocrisie. Daarom vragen zij. Ze zijn bang zichzelf te bedriegen, omdat ze de bedriegelijkheid van hun eigen hart kennen. Daar heeft een hypocriet geen zicht op.

En zo zit ook de hedendaagse de ware discipel, tot zondigen altijd geneigd en een bedriegelijk hart. Geen voeten om te gaan en geen handen om aan te nemen. Hoe dan in de storm van het leven? De bemoediging: bid in geloof klinkt in zijn oren als een smaadrede, want hij heeft geen voeten, geen kracht om te gaan. Het is niet een even geleerd dat de kracht van het geestelijk leven zich openbaart in onze zwakheid. Want wie voelt zich graag zwak in de strijd? Toch blijft het waar: wanneer ik zwak ben, dan ben in machtig. En daartoe is onderwijs nodig. En dat onderwijs vormt ons en maakt ons geschikt om eens in te gaan. Dat is het mooie van de bijdrage van Dia, dat hij al deze aspecten in één keer meeneemt.

[Mara]

Wat mij betreft, ik denk dat een mens wel duizend keer kan vrezen dat hij of zij nog als een hypocriet openbaar zal komen. Dat is ook de ondervinding van velen van het volk die ik gekend heb, en waarvan toch een duidelijk getuigenis van Gods werk uitging. Gods werk kan niet verborgen blijven, en tegelijk wordt dat volk onophoudelijk aangevallen. Ik denk ook dat die bestrijdingen bij het ware volk niet ophouden, tot hun laatste snik. Bij hun laatste snik, dan steft hun eigen ik. Dan geen strijd meer. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden. Ik zou ze willen toeroepen (bij wijze van spreken): Volk! Gij zijt verlost! God heeft u welgedaan!
Ik moet nu denken een een kind van God dat gisteren is begraven. Heimwee kan in het hart zijn als we ze nastaren. Het wordt zo leeg op de aarde. De tegenstelling is zo aangrijpend en de grootste die er de bedenken is: Het leven of de dood. Zelfonderzoek blijft zo nodig. En dan vroeg ook Judas nog: Ben ik het Rabbi?

Mooie posting DIA!
Ik heb onlangs een oude vriend moeten begraven, hij was zo bang om zichzelf te bedriegen, maar bovenal de Heere.
En dan kon de hele kerkenraad tegen hem zeggen: Het H.A. is ook voor jou. Maar ze begrepen hem ten diepste niet.
Ik sprak hem voor het laatst toen hij die zondag H.A. mocht vieren. Zijn ogen straalden een glans uit. De Heere had tot zijn hart gesproken en Hij werd genodigd. Het bleek de laatste keer te zijn. Het was ook de laatste keer dat ik hem sprak, hij overleed plotseling.
Hij mag zich nu voor eeuwig verwonderen, daar ben ik zeker van.
Als ik langs zijn huis rijd, zie ik nu dat ze bezig zijn de meubeltjes er uit te halen.
Men kent en vindt zijn standplaats zelfs niet meer.
Ja DIA, ik ontmoet veel opgewekte christenen, die het allemaal zo zeker weten.
En ik kan er niet bij.

[samanthi]

Wat mij betreft, ik denk dat een mens wel duizend keer kan vrezen dat hij of zij nog als een hypocriet openbaar zal komen. Dat is ook de ondervinding van velen van het volk die ik gekend heb, en waarvan toch een duidelijk getuigenis van Gods werk uitging. Gods werk kan niet verborgen blijven, en tegelijk wordt dat volk onophoudelijk aangevallen. Ik denk ook dat die bestrijdingen bij het ware volk niet ophouden, tot hun laatste snik. Bij hun laatste snik, dan steft hun eigen ik. Dan geen strijd meer. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden. Ik zou ze willen toeroepen (bij wijze van spreken)Volk! Gij zijt verlost! God heeft u welgedaan!
Ik moet nu denken een een kind van God dat gisteren is begraven. Heimwee kan in het hart zijn als we ze nastaren. Het wordt zo leeg op de aarde. De tegenstelling is zo aangrijpend en de grootste die er de bedenken is: Het leven of de dood. Zelfonderzoek blijft zo nodig. En dan vroeg ook Judas nog: Ben ik het Rabbi?

Jakobus 1
5 En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden. 6 Maar dat hij ze begere in geloof, niet twijfelende; want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van den wind gedreven en op- en nedergeworpen wordt. 7 Want die mens mene niet, dat hij iets ontvangen zal van den Heere. 8 Een dubbelhartig man is ongestadig in al zijn wegen.

Een mooi voorbeeld waarom het zo nodig en nuttig is dat de gemeente bevindelijk leiding krijgt.
Gaat de bijdrage van Dia over een tekort aan wijsheid? In het geheel niet. Het gaat over de oprechtheid.
Heel juist laat hij zien hoe het gedrag van een hypocriet gelijk is aan het gedrag van een ware discipel. Ook Judas vroeg. Aan de buitenkant niet te onderscheiden. Tegelijk laat Dia zien dat elke ware discipel zich niet te hoog acht om vrij te zijn van hypocrisie. Daarom vragen zij. Ze zijn bang zichzelf te bedriegen, omdat ze de bedriegelijkheid van hun eigen hart kennen. Daar heeft een hypocriet geen zicht op.

En zo zit ook de hedendaagse de ware discipel, tot zondigen altijd geneigd en een bedriegelijk hart. Geen voeten om te gaan en geen handen om aan te nemen. Hoe dan in de storm van het leven? De bemoediging: bid in geloof klinkt in zijn oren als een smaadrede, want hij heeft geen voeten, geen kracht om te gaan. Het is niet een even geleerd dat de kracht van het geestelijk leven zich openbaart in onze zwakheid. Want wie voelt zich graag zwak in de strijd? Toch blijft het waar: wanneer ik zwak ben, dan ben in machtig. En daartoe is onderwijs nodig. En dat onderwijs vormt ons en maakt ons geschikt om eens in te gaan. Dat is het mooie van de bijdrage van Dia, dat hij al deze aspecten in één keer meeneemt.

Ik zie dit niet terug in de Bijbel, wel de strijd tegen de oude mens, maar niet die twijfel aan God en zijn genade, wel het steeds worstelen of je niet op een zijspoor staat, maar niet twijfelen aan de weg van God.
Ook een zekerheid dat niemand ons zal kunnen scheiden van de liefde van God.

De discipelen vonden zich niet te goed om de Heere te verraden, maar Judas wist waar hij mee bezig was, hij heeft niet perongeluk de Heere Jezus verraden, bovendien lees je na Pinksteren steeds geloofstaal en geen twijfel, want zij leerde zien op de Heere Jezus.

De vreze des Heere is het beginsel der wijsheid.
Het gaat echt wel over tekort aan wijsheid...

Het is klare taal wat er in de brieven staat, in Christus of erbuiten, zien op jezelf of op Christus. De zekerheid buiten jezelf zoeken.

[Terri]

Wat mij betreft, ik denk dat een mens wel duizend keer kan vrezen dat hij of zij nog als een hypocriet openbaar zal komen. Dat is ook de ondervinding van velen van het volk die ik gekend heb, en waarvan toch een duidelijk getuigenis van Gods werk uitging. Gods werk kan niet verborgen blijven, en tegelijk wordt dat volk onophoudelijk aangevallen. Ik denk ook dat die bestrijdingen bij het ware volk niet ophouden, tot hun laatste snik. Bij hun laatste snik, dan steft hun eigen ik. Dan geen strijd meer. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden. Ik zou ze willen toeroepen (bij wijze van spreken)Volk! Gij zijt verlost! God heeft u welgedaan!
Ik moet nu denken een een kind van God dat gisteren is begraven. Heimwee kan in het hart zijn als we ze nastaren. Het wordt zo leeg op de aarde. De tegenstelling is zo aangrijpend en de grootste die er de bedenken is: Het leven of de dood. Zelfonderzoek blijft zo nodig. En dan vroeg ook Judas nog: Ben ik het Rabbi?

Jakobus 1
5 En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden. 6 Maar dat hij ze begere in geloof, niet twijfelende; want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van den wind gedreven en op- en nedergeworpen wordt. 7 Want die mens mene niet, dat hij iets ontvangen zal van den Heere. 8 Een dubbelhartig man is ongestadig in al zijn wegen.

Een mooi voorbeeld waarom het zo nodig en nuttig is dat de gemeente bevindelijk leiding krijgt.
Gaat de bijdrage van Dia over een tekort aan wijsheid? In het geheel niet. Het gaat over de oprechtheid.
Heel juist laat hij zien hoe het gedrag van een hypocriet gelijk is aan het gedrag van een ware discipel. Ook Judas vroeg. Aan de buitenkant niet te onderscheiden. Tegelijk laat Dia zien dat elke ware discipel zich niet te hoog acht om vrij te zijn van hypocrisie. Daarom vragen zij. Ze zijn bang zichzelf te bedriegen, omdat ze de bedriegelijkheid van hun eigen hart kennen. Daar heeft een hypocriet geen zicht op.

En zo zit ook de hedendaagse de ware discipel, tot zondigen altijd geneigd en een bedriegelijk hart. Geen voeten om te gaan en geen handen om aan te nemen. Hoe dan in de storm van het leven? De bemoediging: bid in geloof klinkt in zijn oren als een smaadrede, want hij heeft geen voeten, geen kracht om te gaan. Het is niet een even geleerd dat de kracht van het geestelijk leven zich openbaart in onze zwakheid. Want wie voelt zich graag zwak in de strijd? Toch blijft het waar: wanneer ik zwak ben, dan ben in machtig. En daartoe is onderwijs nodig. En dat onderwijs vormt ons en maakt ons geschikt om eens in te gaan. Dat is het mooie van de bijdrage van Dia, dat hij al deze aspecten in één keer meeneemt.

Ik zie dit niet terug in de Bijbel, wel de strijd tegen de oude mens, maar niet die twijfel aan God en zijn genade, wel het steeds worstelen of je niet op een zijspoor staat, maar niet twijfelen aan de weg van God.
Ook een zekerheid dat niemand ons zal kunnen scheiden van de liefde van God.

De discipelen vonden zich niet te goed om de Heere te verraden, maar Judas wist waar hij mee bezig was, hij heeft niet perongeluk de Heere Jezus verraden, bovendien lees je na Pinksteren steeds geloofstaal en geen twijfel, want zij leerde zien op de Heere Jezus.

De vreze des Heere is het beginsel der wijsheid.
Het gaat echt wel over tekort aan wijsheid...

Het is klare taal wat er in de brieven staat, in Christus of erbuiten, zien op jezelf of op Christus. De zekerheid buiten jezelf zoeken.

Helemaal eens, dat is juist de rijkdom van het christendom, dat je toch mag zeggen;
"Ik weet in Wie ik geloofd heb". 2 Tim.2
Andere godsdiensten kennen het;
- misschien,
-je weet maar nooit,
-beter m'n best doen enz.
Ongeloof is geen deugd, maar zonde.
Ik denk als dat meer benadrukt wordt, er ook meer doorbraak komt, want dan kom je echt 'klem' te zitten.
Als de twijfel als 'ware kenmerk' gepredikt wordt en het verzekerde geloof wordt 'verdacht' gemaakt, krijg je net zo goed aan de kant van de 'twijfelaars' een groep die zich er toch stiekem bij rekent, want er zijn er zoveel die zich herkennen in twijfel...
Ik vind het 'levensgevaarlijk'.
We zijn ten diepste 'hard' voor de twijfelaars om ze niet 'te dwingen om in te gaan' .
Als het je om de Heere Jezus te doen is, zal je jezelf niet bedriegen.

[J.C. Philpot]

Ik zie dit niet terug in de Bijbel, wel de strijd tegen de oude mens, maar niet die twijfel aan God en zijn genade, wel het steeds worstelen of je niet op een zijspoor staat, maar niet twijfelen aan de weg van God.
Ook een zekerheid dat niemand ons zal kunnen scheiden van de liefde van God.

De discipelen vonden zich niet te goed om de Heere te verraden, maar Judas wist waar hij mee bezig was, hij heeft niet perongeluk de Heere Jezus verraden, bovendien lees je na Pinksteren steeds geloofstaal en geen twijfel, want zij leerde zien op de Heere Jezus.

De vreze des Heere is het beginsel der wijsheid.
Het gaat echt wel over tekort aan wijsheid...

Het is klare taal wat er in de brieven staat, in Christus of erbuiten, zien op jezelf of op Christus. De zekerheid buiten jezelf zoeken.

Ik vind het een verbazingswekkende stelling dat een kind van God niet aan Gods genade zou kunnen twijfelen.

Zijn Gods kinderen heden ten dage dan zoveel geloviger als de dicipelen? Die werden door de Heere Jezus vermaand om hun kleingelovigheid. Thomas kreeg zelfs te horen: "en zijt niet ongelovig, maar gelovig".

Ook in de psalmen vraagt David zich een moment af: "Heeft God vergeten genadig te zijn? Heeft Hij Zijn barmhartigheden door toorn toegesloten?"(psalm 77).

Als David in de zonde van overspel en moord kon vallen, zouden Gods kinderen nu dan niet in de zonde van ongelovigheid kunnen vallen?

Natuurlijk is een kind van God dan niet op zijn plaats. Maar dat wil niet zeggen dat er nooit twijfel of ongeloof is.

Een automatisch geloof wat geen worstelingen kent aan de troon der genade, geen strijd met de inwonende zonde (bijvoorbeeld de zonde van ongeloof), en geen toevluchtnemingen kent tot Christus, zal geen twijfel hebben. Maar dat is dan ook geen levend geloof, maar een dood geloof.

[samanthi]

Ik zie dit niet terug in de Bijbel, wel de strijd tegen de oude mens, maar niet die twijfel aan God en zijn genade, wel het steeds worstelen of je niet op een zijspoor staat, maar niet twijfelen aan de weg van God.
Ook een zekerheid dat niemand ons zal kunnen scheiden van de liefde van God.

De discipelen vonden zich niet te goed om de Heere te verraden, maar Judas wist waar hij mee bezig was, hij heeft niet perongeluk de Heere Jezus verraden, bovendien lees je na Pinksteren steeds geloofstaal en geen twijfel, want zij leerde zien op de Heere Jezus.

De vreze des Heere is het beginsel der wijsheid.
Het gaat echt wel over tekort aan wijsheid...

Het is klare taal wat er in de brieven staat, in Christus of erbuiten, zien op jezelf of op Christus. De zekerheid buiten jezelf zoeken.

Ik vind het een verbazingswekkende stelling dat een kind van God niet aan Gods genade zou kunnen twijfelen.

Zijn Gods kinderen heden ten dage dan zoveel geloviger als de dicipelen? Die werden door de Heere Jezus vermaand om hun kleingelovigheid. Thomas kreeg zelfs te horen: "en zijt niet ongelovig, maar gelovig".

Ook in de psalmen vraagt David zich een moment af: "Heeft God vergeten genadig te zijn? Heeft Hij Zijn barmhartigheden door toorn toegesloten?"(psalm 77).

Als David in de zonde van overspel en moord kon vallen, zouden Gods kinderen nu dan niet in de zonde van ongelovigheid kunnen vallen?

Natuurlijk is een kind van God dan niet op zijn plaats. Maar dat wil niet zeggen dat er nooit twijfel of ongeloof is.

Een automatisch geloof wat geen worstelingen kent aan de troon der genade, en geen toevluchtnemingen kent tot Christus, zal geen twijfel hebben. Maar dat is dan ook geen levend geloof, maar een dood geloof.

Daar gaat het toch om? Je toevlucht tot Jezus Christus nemen. Een dood geloof is zonder Jezus.
Kijk eens naar de discipelen na Pinksteren.

Ik zeg niet dat er nooit twijfel is, maar dat is echt heel erg... en niet te promoten.

[J.C. Philpot]

Ik zie dit niet terug in de Bijbel, wel de strijd tegen de oude mens, maar niet die twijfel aan God en zijn genade, wel het steeds worstelen of je niet op een zijspoor staat, maar niet twijfelen aan de weg van God.
Ook een zekerheid dat niemand ons zal kunnen scheiden van de liefde van God.

De discipelen vonden zich niet te goed om de Heere te verraden, maar Judas wist waar hij mee bezig was, hij heeft niet perongeluk de Heere Jezus verraden, bovendien lees je na Pinksteren steeds geloofstaal en geen twijfel, want zij leerde zien op de Heere Jezus.

De vreze des Heere is het beginsel der wijsheid.
Het gaat echt wel over tekort aan wijsheid...

Het is klare taal wat er in de brieven staat, in Christus of erbuiten, zien op jezelf of op Christus. De zekerheid buiten jezelf zoeken.

Ik vind het een verbazingswekkende stelling dat een kind van God niet aan Gods genade zou kunnen twijfelen.

Zijn Gods kinderen heden ten dage dan zoveel geloviger als de dicipelen? Die werden door de Heere Jezus vermaand om hun kleingelovigheid. Thomas kreeg zelfs te horen: "en zijt niet ongelovig, maar gelovig".

Ook in de psalmen vraagt David zich een moment af: "Heeft God vergeten genadig te zijn? Heeft Hij Zijn barmhartigheden door toorn toegesloten?"(psalm 77).

Als David in de zonde van overspel en moord kon vallen, zouden Gods kinderen nu dan niet in de zonde van ongelovigheid kunnen vallen?

Natuurlijk is een kind van God dan niet op zijn plaats. Maar dat wil niet zeggen dat er nooit twijfel of ongeloof is.

Een automatisch geloof wat geen worstelingen kent aan de troon der genade, en geen toevluchtnemingen kent tot Christus, zal geen twijfel hebben. Maar dat is dan ook geen levend geloof, maar een dood geloof.

Kijk eens naar de discipelen na Pinksteren.

Zoals Johannes bedoel je?

Die schrijft in 1 Johannes 5:

Deze dingen heb ik u geschreven, die gelooft in den Naam des Zoons van God; opdat gij weet, dat gij het eeuwige leven hebt (...)

Blijkbaar hadden de kinderen van God waar hij aan schreef dit nodig. Als ze helemaal nooit twijfelden, omdat ze daar te bekeerd voor waren, had Johannes hen deze brief dus niet hoeven schrijven.

Weet je wat je bereikt door te stellen dat een echt kind van God nooit twijfelt? Dan twijfelende kinderen van God denken: zie je wel, dan ben ik blijfbaar geen kind van God. Maar Johannes pakt deze twijfelende gelovigen bij de hand, en onderwijst ze met Gods beloften, om zo tot meerdere zekerheid te komen.

[samanthi]

Ik zie dit niet terug in de Bijbel, wel de strijd tegen de oude mens, maar niet die twijfel aan God en zijn genade, wel het steeds worstelen of je niet op een zijspoor staat, maar niet twijfelen aan de weg van God.
Ook een zekerheid dat niemand ons zal kunnen scheiden van de liefde van God.

De discipelen vonden zich niet te goed om de Heere te verraden, maar Judas wist waar hij mee bezig was, hij heeft niet perongeluk de Heere Jezus verraden, bovendien lees je na Pinksteren steeds geloofstaal en geen twijfel, want zij leerde zien op de Heere Jezus.

De vreze des Heere is het beginsel der wijsheid.
Het gaat echt wel over tekort aan wijsheid...

Het is klare taal wat er in de brieven staat, in Christus of erbuiten, zien op jezelf of op Christus. De zekerheid buiten jezelf zoeken.

Ik vind het een verbazingswekkende stelling dat een kind van God niet aan Gods genade zou kunnen twijfelen.

Zijn Gods kinderen heden ten dage dan zoveel geloviger als de dicipelen? Die werden door de Heere Jezus vermaand om hun kleingelovigheid. Thomas kreeg zelfs te horen: "en zijt niet ongelovig, maar gelovig".

Ook in de psalmen vraagt David zich een moment af: "Heeft God vergeten genadig te zijn? Heeft Hij Zijn barmhartigheden door toorn toegesloten?"(psalm 77).

Als David in de zonde van overspel en moord kon vallen, zouden Gods kinderen nu dan niet in de zonde van ongelovigheid kunnen vallen?

Natuurlijk is een kind van God dan niet op zijn plaats. Maar dat wil niet zeggen dat er nooit twijfel of ongeloof is.

Een automatisch geloof wat geen worstelingen kent aan de troon der genade, en geen toevluchtnemingen kent tot Christus, zal geen twijfel hebben. Maar dat is dan ook geen levend geloof, maar een dood geloof.

Kijk eens naar de discipelen na Pinksteren.

Zoals Johannes bedoel je?

Die schrijft in 1 Johannes 5:

Deze dingen heb ik u geschreven, die gelooft in den Naam des Zoons van God; opdat gij weet, dat gij het eeuwige leven hebt (...)

Blijkbaar hadden de kinderen van God waar hij aan schreef dit nodig. Als ze helemaal nooit twijfelden, had Johannes hen deze brief dus niet hoeven schrijven.

Zoals ik al zei, twijfel en ongeloof is er, dat mag je niet promoten, daar kun je elkaar over vermanen bemoedigen en niet zeggen dat, dat hoort of dat dat erbij hoort, nee het is de oude mens die is overgebleven, dáár moet tegen gestreden worden en daarom moet je je steeds weer en weer richten op de Heere Jezus.

[Arja]

Wat mij betreft, ik denk dat een mens wel duizend keer kan vrezen dat hij of zij nog als een hypocriet openbaar zal komen. Dat is ook de ondervinding van velen van het volk die ik gekend heb, en waarvan toch een duidelijk getuigenis van Gods werk uitging. Gods werk kan niet verborgen blijven, en tegelijk wordt dat volk onophoudelijk aangevallen. Ik denk ook dat die bestrijdingen bij het ware volk niet ophouden, tot hun laatste snik. Bij hun laatste snik, dan steft hun eigen ik. Dan geen strijd meer. Eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden. Ik zou ze willen toeroepen (bij wijze van spreken): Volk! Gij zijt verlost! God heeft u welgedaan!
Ik moet nu denken een een kind van God dat gisteren is begraven. Heimwee kan in het hart zijn als we ze nastaren. Het wordt zo leeg op de aarde. De tegenstelling is zo aangrijpend en de grootste die er de bedenken is: Het leven of de dood. Zelfonderzoek blijft zo nodig. En dan vroeg ook Judas nog: Ben ik het Rabbi?

Dank je wel @dia. Ik denk ook aan wat Paulus aan de gemeente van Korinthe schrijft: "Want hoewel Hij gekruist is door zwakheid, zo leeft Hij nochtans door de kracht Gods. Want ook wij zijn zwak in Hem, maar zullen met Hem leven door de kracht Gods in u. Onderzoekt uzelven of gij in het geloof zijt, beproeft uzelven. Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is? Tenzij dat gij enigszins verwerpelijk zijt."

Zelfbeproeving is een zaak van het gebed. En het is nodig want alles waar wij op bouwen buiten Hem zal in de dag van het oordeel als zand onder onze voeten wegspoelen (gelijkenis huis op de rots en op het zand).