Jantje schreef:Ik hoorde pas van een dominee die heel vaak in het openbare gebed uitspreekt: "De duivel is de trouwste kerkganger." Wat vinden jullie van deze uitspraak? Klopt dit eigenlijk wel?
Ken je dit gedicht? ik hoop dat hij goed overkomt met knip en plak werk
De duivel op weg naar de kerk
Een zeker man die meerder zag
En hoorde, zo het scheen,
Dan menigeen,
Ging eens, op zeek´re sabbatdag,
Des morgens kerkwaarts heen.
Op d´oude weg en wandeling
Die naar het Godshuis lei,
Ontmoette hij,
De duivel, die ook kerkwaarts ging,
Zoals hij zelf hem zei.
Door die ontmoeting zeer verrast,
Sprak hij de satan aan:
´Gij kerkwaarts gaan?
Mij dunkt, dat is toch niet gepast!
Hoe moet ik dat verstaan?`
´Mag ik niet komen in de kerk?`
zo vraagt de satan weer,
´Waar ze immermeer
bestrijden mijn persoon en werk,
zo door gebed als leer?
Indien ik zelf daar niet verschijn,
Waar men te allen tijd
Mijn rijk bestrijdt,
Wie zal mijn advocaat dan zijn,
Die voor mijn zaken pleit?`
´Zeg mij,` zo vroeg de man toen, ´hoe
bepleit ge uw zaak en recht?`
De boze zegt:
´`k heb duizend middelen daartoe,
U liefst niet blootgelegd.
Al mijn geheimen wil ik nu
Niet mededelen; maar
´k zie geen gevaar,
al zeg ik iets daarvan aan u.
´k Hoop ´t wordt niet openbaar.
Hoor toe: ik tracht er voor te zorgen,
Dat ik reeds vroeg op de zondagmorgen,
Voor kerktijd in elks woning kom.
´k Zoek daar een kleine twist te stoken,
en – d´echte stemming is verbroken,
om op te gaan naar ´t Godsgebouw.
Een overhemd niet recht in orde;
Een handschoen kwijt en zoek geworden;
Een knoop gesprongen van de jas;
Een nette muts, die ´t hoofd moet tooien,
Valt van de stoel, verliest haar plooien;
Een laars die wringt, niet recht van pas.
Zie, met die opgenoemde zaken
Kan ik mij wonderwel vermaken,
Dat ik die gaarne zie en hoor,
Want weet, door al die kleine dingen
Wordt ´t hart der dwaze stervelingen
Vaak afgeleid van ´t rechte spoor.
Gelukt het mij niet, van te voren
De goede stemming te verstoren,
Waarmede and´ren kerkwaarts gaan
Dan zoek ik weer wat te ontdekken,
Dat in de kerk hen af kan trekken,
Zodat zij horen noch verstaan.
Zie daar dat meisje kerkwaarts wand´len
Hoe zal ik, denkt gij, met haar hand´len,
Wanneer zij zit in ´t bedehuis?
Ik trek haar ogen af terzijde,
Op buurmeids hoed en mantel beide,
En - ´t boeit haar meer dan Christus´kruis.
Sla ´t oog daar op dat tweetal heren,
Die kerkwaarts spoen – vaak kritiseren,
Ik weet, daar houden zij zo van;
Nu zorg ik, dat in ´s leraars rede,
Of voorgebed of zegenbede,
Iets zogenaamd hen erg´ren kan.
En als zij straks de kerk verlaten,
Dan hoort men hen aldoor maar praten
Van ´t stotend woord, en van niets meer.
Zo, zonder dat zij ´t zelve weten,
Is ´t goede van de preek vergeten,
En zonder vrucht was ´t kerkgaan weer.
Aanmerkt die kleine, bleke dame,
Zij vreest voor tocht door deur en ramen.
Zit ze in de kerk, ´k breng z´in de waan,
Dat ze een verkoudheid op zal lopen,
Want ´t raam dat staat een weinig open,
En – met haar aandacht is ´t gedaan.
Zie ginds twee brave burgermensen.
Zo ik kan slagen in mijn wensen
Dan maak ik aan die leiden wijs,
Dat al de zonden en gebreken,
Waarvan de leraar straks zal spreken,
Niet hen betreffen deze reis.
De prediking van deze ure,
Gaat hen niet aan, maar wel hun buren.
En vang ik hen in deze strik,
Gerust gaan zij dan huiswaarts henen:
Voor Freek is ´t goed, zal Jacob menen,
´t Geldt Jacob – zo denkt Frederik.
Daar komt een man, - wie zal ´t hem laken?
Hij leeft voor geld en handelszaken
Van ´s morgens vroeg tot ´s avonds laat.
Ook hij treedt ´t Huis des Heeren binnen,
En boei zijn hart en ziel en zinnen
Aan alles wat hij achterlaat.
Ik spoor hem aan om te bedenken,
Wat hem de meeste winst zal schenken
In deze aangevangen week.
Hoe hij moet hand´len en verkeren
Om zijn vermogen te vermeren;
En –zonder invloed blijft de preek.
Een moeder zit in ´t Godshuis neder,
Haar kroost verzorgt en mint zij teder,
Waaraan zij al haar krachten wijdt.
Zoveel ik nu maar ben bij machte,
Kweek ik onrustige gedachten
In ´t moederhart, - daar zij de meid
Niet streng genoeg op deze morgen
Bevolen heeft toch goed te zorgen
Voor ´t kleintje dat in ´t wiegje ligt,
En al is ze in de kerk aanwezig,
Z´is niet met ´t woord des Heeren bezig,
Maar immer met haar dierbaar wicht.
En kan ik in de kerk niets vinden,
Dat hunne ogen kan verblinden,
´t hart aftrekt van de prediking,
´k doe dan mijn best om na het horen
de goede indruk te verstoren,
die deez´of geen´in ´t hart ontving.
Wanneer zij naar hun woning treden,
Breng ik ´t gesprek op bezigheden,
Op landbouw, handel, visserij.
En als zij maar aan ´t spreken raken
Van werk en winst, geld en vermaken,
Dan gaat ´t gehoorde ras voorbij.
´t Verheugt mij daarom, ´k moet het zeggen,
als ze uit de kerk bezoek afleggen
bij deez´en geen´, ´t zij vriend of buur.
´t Gehoorde wordt meestal verzwegen,
men spreekt van droogte of van regen,
van ´t graan op ´t veld, van ´t vee in schuur.
Zie, al deez´dingen, sprak de boze,
Heb ik als middelen gekozen,
En kies die nog, om jong en oud
Voor mijn persoon en dienst te winnen
´k Ga zo te werk, ´k trek hart en zinnen
van Gods Woord af, hoe goed ontvouwd.
´k Kwam u dit in ´t geheim vertellen,
wil het niet elk voor ogen stellen.
Zo sprak de duivel en ging door.
Maar zie, de man nu, deelde ´t mede
Voor allen die nog kerkwaarts treden,
En fluisterde ´t ook mij in ´t oor.
Zo wij nu inderdaad geloven,
Dan satan onze ziel wil roven,
Aftrekt van Jezus en Zijn Woord,
Hoe nodig is het dan in deze,
Om biddend waakzaam toch te wezen,
En toe te zien, hoe dat men hoort.
En treedt ook satan in Gods tempel,
Dat wij dan, eer wij ´d oude drempel
Van ´t Huis des Heeren overschreen,
De Heiland toch ootmoedig smeken;
´Heer, wil des duivels werk verbreken
in mij en allen om mij heen
Wil mij niet in verzoeking leiden,
Van satans list mijn ziel bevrijden,
En geef mij toch een open oor,
En een opmerkzaam harte tevens,
Opdat de vrucht van ´t Woord des levens
Niet ganselijk voor mij ga teloor.`
