Alleenstaand in de gemeente

[Mara]

Ik merk wel bij single's boven de 40 en mensen zonder kinderen boven de 40 dat er wel een soort van eenzaamheid rondom de feestdagen is. Mijn zwager en schoonzus hebben ( bewust) geen kinderen en hechten veel waarde aan het familiair doorbrengen van de feestdagen. Terwijl ik/wij het ook wel prettig vinden om deze dagen thuis door te brengen ipv het hele land door te reizen.

Wij hebben ook zo'n zwager en schoonzus, ze vertrekken steevast rond de 23e december naar een warm oord en komen pas in januari terug.
Ze hebben niks met kerst en familie bezoeken ze als het hen zo eens uitkomt.

Dat is dan een ander soort z.wager en s.choonzus als van merel. Die komen juist wel.

Ik bedoelde: bewust zonder kinderen.

[nurse]

Ik heb al heel veel mee gelezen. Maar bij dit onderwerp had ik de behoefte om te reageren.
Ik ben een alleengaande vrouw van half 40. Ik woon in een dorp waar ik niet geboren ben.
Voor mij als alleengaande is het erg moeilijk om contact te krijgen in de gemeente. Je bent overal welkom op een doordeweekse dag, maar het gaat al snel over kinderen en opvoeden. Ik ben met hele andere vraagstukken bezig.
Maar op de zondagen en de feestdagen wordt je niet snel uitgenodigd. Het is makkelijker om een ander echtpaar uit te nodigen. Dan heeft de man ook nog iemand om mee te praten.
In deze tijd van het jaar voelt het soms wel als een kruis om alleen te zijn.

[emigrant]

bij de christelijke politieke partijen gaat het altijd over het gezin. Daar doen ze alles voor. Ze idealiseren het gezinsleven teveel in mijn optiek.
Ook ik ben alleengaand. Kom ik ergens op een vereniging of bijeenkomst vragen ze altijd bij de koffie naar welke kerk je gaat en hoeveel kinderen ik heb. Daar wordt ik wel eens moe van. Ik merk dat je als alleengaande minder in de melk te brokkelen hebt dan de gezinshoofden.

[Wandelende]

Ik kan mij heel goed indenken dat alleengaanden het lastiger kunnen hebben in de gemeente.
Alleen ik ben wel benieuwd naar de oorzaken hiervan. Kan iemand daar iets over zeggen? Mogelijk uit eigen ervaring?

[Dodo]

Ik denk dat veel mensen het niet in de gaten hebben dat ze aldoor over de kinderen praten.
Wij hebben een vriendengroep waarmee we eens in de vijf, zes weken op zondagavond een poosje zingen en bijpraten. Daar zat ook een stel zonder kinderen tussen. Daar heb ik wel van geleerd dat je het ook over andere dingen moet hebben.
Het moet wel van twee kanten komen natuurlijk. Het is prettig als de alleenstaande ook wat gespreksonderwerpen kan inbrengen.

[helma]

Ik heb al heel veel mee gelezen. Maar bij dit onderwerp had ik de behoefte om te reageren.
Ik ben een alleengaande vrouw van half 40. Ik woon in een dorp waar ik niet geboren ben.
Voor mij als alleengaande is het erg moeilijk om contact te krijgen in de gemeente. Je bent overal welkom op een doordeweekse dag, maar het gaat al snel over kinderen en opvoeden. Ik ben met hele andere vraagstukken bezig.
Maar op de zondagen en de feestdagen wordt je niet snel uitgenodigd. Het is makkelijker om een ander echtpaar uit te nodigen. Dan heeft de man ook nog iemand om mee te praten.
In deze tijd van het jaar voelt het soms wel als een kruis om alleen te zijn.

Wij hebben ook wel alleengaanden in de gemeente. Maar als ik er verder nauwelijks contact mee heb vind ik het ook niet echt makkelijk om ze uit te nodigen.
Of het nu om alleengaanden gaat of echtparen trouwens. Ik kan niet zo makkelijk een eerste contact leggen. (Ik lijk bijdehanter dan ik ben .... )
Jaren achter elkaar hebben wij Kerst/oudjaarsavond en zelfs pakjesavond gedeeld met vrijgezelle vriendinnen. Maar iemand moet ook wel een beetje in het gezin 'passen'. En zodra je merkt dat het toch niet helemaal (meer) klikt met je (ouderwordende) kinderen houdt het voor mij ook wel op. Ik (of de kinderen....) liep soms juist tegen ongevraagde, meer of minder dringende, opvoedadviezen aan.
En ik herinner me uit mijn thuissituatie nog wel dat het ook niet altijd fijn was als er op veel feestelijke momenten gasten waren. En als ik nu daarin weleens een stukje weerzin merk bij onze kinderen snap ik dat ook wel.
Sommige alleengaanden hebben ook niet altijd het geduld of de tact om in een druk gezin te zijn. Het kan ook best wel een stukje spanning opleveren.
Vooral als je ook te maken hebt met allerlei Kerstvieringen waar je heen moet als gezin zijn deze dagen ook best hectisch. Als je als drukke moeder dan het gevoel heb dat je voor een gast extra je best moet doen (en er zijn ook mensen die als gast geen handje helpen) dan zijn dat allemaal factoren die meespelen. Dan zegt mijn man (uit bescherming voor mij) ook nog wel eens 'nee'.
En omdat we inmiddels door huwelijken en relaties sommige kinderen 'dubbel' hebben wordt het in ons gezin gewoon te veel drukte. Ook vragen de ouderwordende ouders meer zorg en aandacht.


Hiermee wil ik niet jouw noodkreet opzij schuiven, maar ook een beetje begrip vragen voor de gezinnen....

[Mara]

Ik denk dat veel mensen het niet in de gaten hebben dat ze aldoor over de kinderen praten.

Of hun kleinkind(eren).
Ik heb een vriendin die oppasoma is en het gaat over niets anders meer, als je het gesprek af en toe niet een andere kant op stuurt.

Je bent overal welkom op een doordeweekse dag, maar het gaat al snel over kinderen en opvoeden. Ik ben met hele andere vraagstukken bezig.

Ligt dat niet aan die mensen? Want als ze een baan hebben, kan het ook daarover gaan.
Alhoewel ik kinderen heb (inmiddels volwassen) heb ik het graag over veel andere onderwerpen.

Maar op de zondagen en de feestdagen wordt je niet snel uitgenodigd. Het is makkelijker om een ander echtpaar uit te nodigen. Dan heeft de man ook nog iemand om mee te praten.

Dat klinkt heel erg traditioneel. Het zou toch kunnen zijn dat je juist met een man beter kan sparren?
In onze vrienden- en familiekring waren/zijn enkele alleengaanden, (gescheiden, weduwnaar) maar die komen gewoon alleen hier.
Ik heb niet de indruk dat het ongemakkelijk voelt om met 3 te zitten, alhoewel je in zo'n geval in het begin wel het gemis voelt, omdat er een geliefd persoon is weggevallen.

[merel]

Ik herken het wel Helma. Ook al zijn onze kinderen nog kleiner. Ik heb in het weekend weinig behoefte aan visite, hooguit op een zaterdagavond, maar dan ook alleen goede vrienden. Op zondag liever helemaal niet.

Ik bemerk wel dat met de feestdagen mijn zwager en schoonzus het erg op prijs stellen dat wij hen zien. Dus hebben ons wel voorgenomen om hen vaker te vragen op die dagen.

@ dodo
Inderdaad praten mensen met kinderen over hun kinderen. Lijkt mij logisch, omdat deze een groot deel van je leven uitmaken. Op mijn werk praten de singles met name over hun weekenden en feesten die zij bezoeken. Daar kan ik ook niet over meepraten, maar wel belangstelling tonen. Dus over een weer belangstelling tonen voor elkaars leven is denk ik voldoende.

[edele strijdster]

Als (intussen 40-jarige) vrijgezel voel ik me opgenomen in de gemeente en heb ik een heel aantal lieve en betrokken vriendinnen. Binnen de gemeente zijn er voldoende mogelijkheden om in contact te komen met anderen. Zolang dit binnen mijn mogelijkheden ligt, zoek ik dit contact en neem ik dus deel aan activiteiten.

Natuurlijk zijn er momenten waarop ik mezelf eenzaam voel. Dit heeft niet zozeer te maken met de andere gemeenteleden of bepaalde gespreksonderwerpen. (over kinderen of het gezin) Vaak hangt dit samen met de manier waarop ik (lichamelijk & psychisch/ geestelijk) in mijn vel zit.

Momenten waarop ik me onbegrepen voel zijn de momenten waarop mensen ervan uit gaan dat ik eenzaam zou zijn en ook nog eens onvervulde kinderwens heb. Zoals Orchidee al schreef: bidden voor het kruis van alleenstaande. Eerlijk gezegd ervaar ik zowel mijn "vrijgezellen-bestaan" als het "kinderloos-zijn" niet als kruis. Het zou voor mij fijn zijn als mensen dit gewoon bespreekbaar maken in plaats van in te vullen. Maar 'k snap ook dat dit niet zomaar vragen zijn die je gemakkelijk stelt.

Andere pijnlijke momenten zijn de momenten waarop mensen smijten met Bijbelteksten als "Het is niet goed als de mens alleen zij" of "gaat heen en vermenigvuldig u". Deze mensen geven mij bijna het idee dat ik zondig omdat ik niet getrouwd ben. (Vaak geen mensen uit mijn kerkelijke gemeente) Ik ben het dan ook absoluut niet eens met degene die hier schreef dat een mens pas tot zijn bestemming komt als hij/ zij in het huwelijk treed. Volgens mij is het doel van ons leven God groot maken & tot Zijn eer leven. dat hoort dus onze bestemming in het leven te zijn.

[Mannetje]

Het is ook maar net hoe storend iemand het vindt als je over je kinderen praat.
Op onze Bijbelkring kwam iemand na een aantal keren niet meer. Zij, vrijgezelle jonge(re) vrouw, vond de gesprekken bij de koffie te vaak over de kinderen gaan. (Terwijl we ons best deden om het ook eens over iets anders te hebben.)
Later kwam er een andere vrijgezelle jonge(re) vrouw, die had er helemaal geen moeite mee.

Ik kan me ook wel voorstellen dat iemand het vervelend vind, net als ik het vervelend vind als anderen allerlei sportblabla bespreken.

[Delftenaar]

Ik kan mij heel goed indenken dat alleengaanden het lastiger kunnen hebben in de gemeente.
Alleen ik ben wel benieuwd naar de oorzaken hiervan. Kan iemand daar iets over zeggen? Mogelijk uit eigen ervaring?

Uiteindelijk is de kerk georganiseerd rond gezinnen. Dat is ook goed want het geloof moet wel door de geslachten heen overgedragen worden. Tegelijk, en dat geldt ook voor kinderloze echtparen, ontbreekt hierdoor iets gemeenschappelijks. En dan wordt het soms, zeker in dorpse plaatsen, lastiger om mee te draaien.
Vergelijk het met de voetbalclub. Als je daar lid van zou zijn en niet van voetbal, maar van zeg hockey zou houden wordt het ook veel lastiger om op en top teamlid te zijn: over voetbal kun je dan veel minder spreken dan de rest.

Aan de andere kant moet je het niet dramatiseren. De kerk is, en dat is het mooie, een afspiegeling van de hele samenleving. Dik, dun, getrouwd, ongetrouwd, arm, rijk, ziek, gezond, etc. zit allemaal bij elkaar om God te dienen. Dat schept een band. En ook bij getrouwde mensen zie ik wel eens eenzaamheid of gebrek aan integratie. Het is ook net wat je behoefte en/of karakter is.

[gallio]

Uiteindelijk is de kerk georganiseerd rond gezinnen.....

Waarom stel je dit zo? Waarom is de kerk georganiseerd rond gezinnen ipv gelovigen?

[Wandelende]

Uiteindelijk is de kerk georganiseerd rond gezinnen.....

Waarom stel je dit zo? Waarom is de kerk georganiseerd rond gezinnen ipv gelovigen?

Ik vind dat ook een lastige stelling inderdaad.

Zelf val ik in de categorie 'echtpaar zonder kinderen', maar heb ik niet het idee dat er in onze gemeente vooral op gezinnen wordt gericht. Ook de kerkenraad houdt zich actief bezig met de alleengaanden in de gemeente. In de gemeente merk ik geen sfeer dat gezinnen een meer centrale rol innemen dan andere huishoudens.

Wel denk ik dat een gezin meer aanknopingspunten heeft in een gemeente. Neem een gezin met vader, moeder, kind basisschool en kind voortgezet onderwijs. Dit gezin kan betrokken zijn bij mansledenvergadering, vrouwenvereniging, mannenavonden, kinderclub, catechisatie, jeugdvereniging, jeugd sporttoernooi, wijkkring, gemeentedag, bijbelkring, etc.
Terwijl een alleenstaande vrouw van dit rijtje de vrouwenvereniging, wijkkring, gemeentedag en bijbelkring heeft.

Dat bedoel ik niet om te bagatelliseren, alleen feit is wel dat de grootte van het huishouden te maken heeft met het aantal aanknopingspunten in de gemeente.

Ondanks dat denk ik wel dat het moeilijke aspect voor alleengaanden is, dat er vaak over huwelijk, kinderen, toekomst etc. gepraat wordt en dit gebeuren de drempel wel hoger maakt.

[Delftenaar]

Uiteindelijk is de kerk georganiseerd rond gezinnen.....

Waarom stel je dit zo? Waarom is de kerk georganiseerd rond gezinnen ipv gelovigen?

Natuurlijk is de kerk rond gelovigen georganiseerd. Die stap even overslaand omdat ik dat als vanzelfsprekend heb aangenomen heeft wandelende al de uitleg van mijn stelling gegeven.

[samanthi]

Ik heb al heel veel mee gelezen. Maar bij dit onderwerp had ik de behoefte om te reageren.
Ik ben een alleengaande vrouw van half 40. Ik woon in een dorp waar ik niet geboren ben.
Voor mij als alleengaande is het erg moeilijk om contact te krijgen in de gemeente. Je bent overal welkom op een doordeweekse dag, maar het gaat al snel over kinderen en opvoeden. Ik ben met hele andere vraagstukken bezig.
Maar op de zondagen en de feestdagen wordt je niet snel uitgenodigd. Het is makkelijker om een ander echtpaar uit te nodigen. Dan heeft de man ook nog iemand om mee te praten.
In deze tijd van het jaar voelt het soms wel als een kruis om alleen te zijn.

Wij hebben ook wel alleengaanden in de gemeente. Maar als ik er verder nauwelijks contact mee heb vind ik het ook niet echt makkelijk om ze uit te nodigen.
Of het nu om alleengaanden gaat of echtparen trouwens. Ik kan niet zo makkelijk een eerste contact leggen. (Ik lijk bijdehanter dan ik ben .... )
Jaren achter elkaar hebben wij Kerst/oudjaarsavond en zelfs pakjesavond gedeeld met vrijgezelle vriendinnen. Maar iemand moet ook wel een beetje in het gezin 'passen'. En zodra je merkt dat het toch niet helemaal (meer) klikt met je (ouderwordende) kinderen houdt het voor mij ook wel op. Ik (of de kinderen....) liep soms juist tegen ongevraagde, meer of minder dringende, opvoedadviezen aan.
En ik herinner me uit mijn thuissituatie nog wel dat het ook niet altijd fijn was als er op veel feestelijke momenten gasten waren. En als ik nu daarin weleens een stukje weerzin merk bij onze kinderen snap ik dat ook wel.
Sommige alleengaanden hebben ook niet altijd het geduld of de tact om in een druk gezin te zijn. Het kan ook best wel een stukje spanning opleveren.
Vooral als je ook te maken hebt met allerlei Kerstvieringen waar je heen moet als gezin zijn deze dagen ook best hectisch. Als je als drukke moeder dan het gevoel heb dat je voor een gast extra je best moet doen (en er zijn ook mensen die als gast geen handje helpen) dan zijn dat allemaal factoren die meespelen. Dan zegt mijn man (uit bescherming voor mij) ook nog wel eens 'nee'.
En omdat we inmiddels door huwelijken en relaties sommige kinderen 'dubbel' hebben wordt het in ons gezin gewoon te veel drukte. Ook vragen de ouderwordende ouders meer zorg en aandacht.


Hiermee wil ik niet jouw noodkreet opzij schuiven, maar ook een beetje begrip vragen voor de gezinnen....

Er zit ook nog een andere kant aan, wij proberen ook alleenstaande uit te nodigen of te bellen en te vragen wat hen bezig houdt, maar twee keer hebben we claimgedrag ervaren, deze mensen verknoeien het voor andere alleenstaande.