Bij tijd en wijle komen deze zaken terug, en bij tijd en wijle mag ik het ook bij de Heere voorleggen.
Ik las overigen pas van R.C. Sproul, dat hij ook angstig was voor het stervensproces.
Ik herinner me ook de predikant waar ik belijdeniscatechese van kreeg. Hij liet soms ook merken tegen het sterven op te zien. Hij had het dan over de dood als dat "enge poortje" waar we doorheen moeten. Hij is er nu doorgeen, en we mogen geloven dat het voor hem eeuwig is meegevallen.Ds. R.C. Sproul schreef:I recently heard a young Christian remark, “I have no fear of dying.” When I heard this comment I thought to myself, “I wish I could say that.”
I am not afraid of death. I believe that death for the Christian is a glorious transition to heaven. I am not afraid of going to heaven. It’s the process that frightens me. I don’t know by what means I will die. It may be via a process of suffering, and that frightens me.
I know that even this shouldn’t frighten me. There are lots of things that frighten me that I shouldn’t let frighten me. The Scripture declares that perfect love casts out fear. But love is still imperfect, and fear hangs around.
Luther vergeleek de dood voor Gods kind met het geboortekanaal. Met het gevaar om om te komen moet een kind daar doorheen, om tot het leven te komen. Zo is het ook voor Gods kind als het gaat om de dood. Gods kind moet daardoor om in het eeuwige leven te komen. Het gevaar om eeuwig om te komen kan Gods kind aangrijpen, maar de Heere zorgt dat zijn kinderen niet omkomen maar thuiskomen.
Maar het blijft staan: die laatste reis moet voorbereid worden.