Het is echt een kwestie van aanpassen.
We hebben vanaf het begin afgesproken dat we elkaar vrijlaten in het dagritme.
Mijn dochter begint graag vroeg, maar mijn zoon juist later.
De lunchpauzes komen niet overeen. Meestal kom ik pas thuis als iedereen al geluncht heeft.
Het sporten was weer begonnen (met besproken uren) dus het avondeten was de laatste weken ook niet altijd meer gezamenlijk.
Het einde is nog lang niet in zicht, dus we maken er gewoon nog steeds het beste van.
Ik vraag me toch af wat deze sociale isolatie doet met de jongeren. Het is natuurlijk niet normaal dat je niet spontaan gezellig met vrienden en vriendinnen kan afspreken. Maar alleen met beperkingen.
Ze zien hun collega's alleen nog op hun computerscherm, huwelijken gingen niet door, relaties werden verbroken, dus het is wel een vuurproef voor hen.
Ik heb wel bewondering voor hen zoals ze zich er doorheen slaan. En oplossingen bedenken.
