De kunst van het ongelukkig zijn

[Lilian1975]

De reactie van Ad is grappig, maar Ewijk heeft wel een punt natuurlijk. Ik volg geen beroemdheden op facebook of instagram, alleen "normale" mensen. Toch zitten daar mensen tussen die alleen maar de prachtige volmaakte foto's van hun prachtige volmaakte gezin plaatsen. Dat is bijzonder irritant, zeker als ik weet dat ze wel degelijk flinke zorgen hebben op bepaalde gebieden.

Klopt hoor. Pas nog ook over het fenomeen likes gehad bij mijn oudste. Die gaf aan onzeker te worden van weinig of minder likes. We hebben het gehad over de hardheid van het hele systeem. Ze suggerere dat je veel vrienden hebt. Maar in feite is het meeste lucht. De likes worden gedachteloos gegeven. Maar je eigenwaarde zakt en stijgt met het aantal likes. Terwijl in echte vrienschap en in lijfelijk aanwezgheid gegeven complimenten of opmerkingen je langer en dieper "gelukkig" maken dan een oppervlakkige like. En je er zekerder van blijft omdat ze oprecht gemeend zijn...

Zelf gaf onze oudste wel aan dat ze de indruk had dat onder jongeren men minder perfectie nastreefde op foto's. Tja, ik weet het nog niet helemaal.

Overigens een forum als dit kan het ook uitwerken. Weliswaar niet door likes. Maar door het zien dat op anderen meer en soms inhoudelijker gereageerd wordt. Je weinig of veel bijval krijgt. En doen we onszelf vaak ook niet beter voor dan we zijn? En ja een reactie op je post of pb geeft ook een prikkel... en krijg je die weinig zou je denken dat er alleen vijanden zijn.. Een forum werktook onbeschoft gedrag in de hand. Wie zou werkelijk in real live mensen negeren die een gesprek beginnen of een vraag hebben? En wat kan zulk gedrag uitwerken? Ik trek mijzelf daarbij.

En ja eens met Dodo en Tiberius

Je maakt wel een scherp verschil tussen de sociale media en het echte leven. Het is natuurlijk helemaal niet zo dat complimenten in het echte leven oprechter zouden zijn, ik denk dat er aardig wat mensen zijn die met een nieuw kapsel of een nieuwe jurk of een nieuwe auto graag complimenten krijgen, en onzeker kunnen zijn als die complimentjes uitblijven. En in het sociale verkeer horen complimenten bij de gewone omgang. Leuke jas! Ben je naar de kapper geweest? Mooi!
Waarom zou dat allemaal wel gemeend zijn, en een like niet?
Uiteindelijk is sociale media net als het gewone leven hoor, maar het is digitaal. Maar dezelfde mensen, dezelfde emoties en drijfveren.

Wat ik bedoelde was dat complimenten in echte leven vaker bewuster gegeven worden. En nee buiten echte vriendschap ook vaker niet gemeend. Nu zitten ze te scrollen en binnen een paar minuten geven ze tientallen likes. Krijgen likes van mensen die ze oppervlakkig kennen. Maar worden er intusssn wel door gevormd of misvormd. En natuurlijk zit er verschil tussen de digitale wereld en werkelijkheid. Aan de andere kant loopt het in onze psyche wel een beetje doorelkaar. En is voor velen de digitale wereld wel degelijk een (schijn)werkelijkheid. Maar goed. Misschien is dat ook wel een persoonlijke inkleuring
Wel zijn jongeren steeds meer afhankelijk geworden van die schijn werkelijkheid. Omdat het contact vooral via dat medium afspeelt. En dat kan ook op zo'n forum als dit zijn. Wanneer eenzaamheid in real live werkelijkheid is denk ik nog sterker. Maar dat is wel de realiteit van veel jongeren als je de getallen moet geloven.

[Maanenschijn]

Dat denk ik ook. Wij hebben geen caravan. Gaan op reis met drie kinderen achter in de auto. Af en toe is een dreigement als: "nu allemaal jullie ****en dicht anders zet ik je eruit" nodig. Vervolgens zet ik na aankomst samen met mijn echtgenote de tent op wat een ingrijpende aanslag op ons huwelijksgeluk inhoudt en vervolgens heb ik een paar uur tijd nodig om tot mezelf te komen, met zo min mogelijk gezeur aan mijn hoofd.

Verder geniet ik echt van de vakantie, hoef ik vooralsnog niet naar de psychiater, hoef geen hulp bij de opvoeding van mijn kinderen, is mijn huwelijk dankzij mijn geduldige vrouw weergaloos goed en versta ik, zoals je leest, de kunst van het ongelukkig zijn. En ik doe het elk jaar weer.

Ha ha. Herkenbaar. Hier zeg ik altijd. Het opzetten en afbreken van onze "tabernakel " is een oefening in nederigheid naar elkaar. Wat de ene keer beter afgaat bij mij dan de andere keer....
En je volgens de moderne wereld bijkans direct op zoek moet naar een psycholoog of huwelijkstherapeut onder je medekampeerders.

Toch blijft kamperen leuk. En is het zeer ontspannend ( als alles staat, de kinderen zwemmen, iedereen meewerkt, lief en aardig en behulpzaam is, zijn rotzooi opruimt, de rij bij de wc niet te lang is, je luchtbed niet te hard leegloopt, je hoog genoeg zit om gevrijwaard te zijn van muggen en wespen. Je campingburen prettig zijn. )Overigens in de periode dat wij nog in een huisje zaten kwam die oefening van nederigheid ook voor in de vakantiestress van inpakken en schoonmaken etc.

Hebben jullie al eens geprobeerd samen te behangen....?

[Ad Anker]

Dat denk ik ook. Wij hebben geen caravan. Gaan op reis met drie kinderen achter in de auto. Af en toe is een dreigement als: "nu allemaal jullie ****en dicht anders zet ik je eruit" nodig. Vervolgens zet ik na aankomst samen met mijn echtgenote de tent op wat een ingrijpende aanslag op ons huwelijksgeluk inhoudt en vervolgens heb ik een paar uur tijd nodig om tot mezelf te komen, met zo min mogelijk gezeur aan mijn hoofd.

Verder geniet ik echt van de vakantie, hoef ik vooralsnog niet naar de psychiater, hoef geen hulp bij de opvoeding van mijn kinderen, is mijn huwelijk dankzij mijn geduldige vrouw weergaloos goed en versta ik, zoals je leest, de kunst van het ongelukkig zijn. En ik doe het elk jaar weer.

Ha ha. Herkenbaar. Hier zeg ik altijd. Het opzetten en afbreken van onze "tabernakel " is een oefening in nederigheid naar elkaar. Wat de ene keer beter afgaat bij mij dan de andere keer....
En je volgens de moderne wereld bijkans direct op zoek moet naar een psycholoog of huwelijkstherapeut onder je medekampeerders.

Toch blijft kamperen leuk. En is het zeer ontspannend ( als alles staat, de kinderen zwemmen, iedereen meewerkt, lief en aardig en behulpzaam is, zijn rotzooi opruimt, de rij bij de wc niet te lang is, je luchtbed niet te hard leegloopt, je hoog genoeg zit om gevrijwaard te zijn van muggen en wespen. Je campingburen prettig zijn. )Overigens in de periode dat wij nog in een huisje zaten kwam die oefening van nederigheid ook voor in de vakantiestress van inpakken en schoonmaken etc.

Hebben jullie al eens geprobeerd samen te behangen....?

Neenee Maanenschijn. En daar beginnen we niet aan ook. Dan moeten we wel aan de pillen, denk ik. Daarom, daar hebben we een klusjesman voor die ik met veel vreugde zijn forse uurloon uitbetaal.

[Ad Anker]

En over opgepoetste presentatie van jezelf en anderen op social media: Natuurlijk komt dat voor. Ik ben er persoonlijk wat minder gevoelig voor, maar ik kies ook een leuke foto als profiel voor whatsapp. En vind het ook leuk als een ander daar een aardige opmerking over maakt.

Vroeger kwam bij ons de fotograaf. Mooiste kleren aan, haren gekamd, en leuk gezicht. Foto's werden uitgedeeld denk ik aan opa's en oma's. Keurig op een rijtje, allemaal even lief. Terwijl ik mijn 6 broers (vooral de oudste) met enige regelmaat wat heb willen aan doen in die tijd. Verteken je dan de werkelijkheid?

Of bekeringsgeschiedenissen. Dat is wel het instagram van vroeger. Prachtige verhalen, uitreddingen, heiligen van de hoogste plaatsen terwijl zo'n geschiedenis handelt over een zondaar die vanuit zichzelf voor God niet kan bestaan en elke minuut van zijn bestaan zoveel zondigt dat hij voor eeuwig verworpen zou moeten worden. Met alle goede bedoelingen heeft dat vele mensen ongelukkig gemaakt, en dan spreek ik niet van een kunst. Er is werkelijk niets nieuws onder de zon. En juist mensen die zulke boeken lezen hoor je het meest over de jeugd met alle verleidingen. Neem dat vooral serieus, maar nuanceer ook wat, a.u.b.!

De likes en de behoefte om geliked te worden wat Lilian aanhaalt: eens, ik zie dat ook bij mijn dochter. Goed dat je er iets van zegt. Dank daarvoor.

Tiberius merkt het terecht op: je mooiste kleren bij bepaalde gelegenheden, in de kerk bijvoorbeeld. Of op een feestje. Gezien worden door anderen. We houden er toch rekening mee wat anderen van ons vinden. Ik vind dat ook prima. Wel zo sociaal.

Dus we moeten het ook weer niet overdrijven.

[Mara]

In het algemeen gesteld vind ik dat verdriet en ongelukkig zijn niet geaccepteerd wordt. Veel mensen weten er geen raad mee, ook artsen soms niet.

DAT was de stelling.
Zonet las ik een ingezonden brief op RW:

Ik heb een erg depressieve moeder, die is in de 90 is. Ze vindt het leven niet mee nodig, is soms ook erg dwars, zelfs naar de verpleging toe. Er is eigenlijk niets goed. Ze is altijd met zichzelf bezig, over hoe erg ze er wel niet aan toe is. Vaak -niet altijd- heeft ze totaal geen belangstelling voor ons als kinderen en kleinkinderen . Er is nu besloten dat ze wekelijks cognitieve therapie gaat krijgen.
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/27 ... eve-moeder

Een schrijnend voorbeeld. Deze mevrouw voelt zich ongelukkig, maar iedereen probeert haar met alle mogelijke middelen daaruit te halen.
Heeft er weleens iemand gewoon naast haar gezeten? Zwijgend. Zonder goedbedoeld advies.
Men is altijd geneigd om meteen met opbeurende dingen te komen als er zich een verdrietige situatie voordoet.
Maar we hebben niet voor niets de emoties ingeschapen gekregen.
En waar de één een opgewekt karakter heeft, vindt de ander het moeilijk om met tegenslagen om te gaan.
Zeker als ze op de social media die lachende gezichten zien.

Nog steeds zoeken veel mensen de dood als verlossing.
Ik las op de website Cijfers zelfdoding Nederland dat het aantal zelfdoding relatief vaak voorkomt in Zeeland en Drenthe.
Twee prachtige provincies waar vriendelijke en gemoedelijke mensen wonen.
Maar er zijn ook mensen zo ongelukkig dat ze nog maar 1 uitweg zien.

Dan is het een Zegen als je dit niet herkent of je toevlucht zoekt tot God.
Maar er zijn zoveel mensen die dit niet kunnen, of willen, en wat doen we dan?

[Dodo]

Ik vond dat een erg incomplete brief. Je weet driekwart gewoon niet, zoals de deskundige ook zegt. Hoe was moeder vroeger? En ik krijg de indruk dat de omgeving zijn stinkende best doet om haar te helpen.
Verder vind ik dat je van alles bij elkaar schuift, wat niet zoveel met elkaar te maken heeft. Zelfdoding is iets heel anders dan wat ongelukkig of eenzaam zijn. Voor iemand overgaat tot zelfdoding moet hij wel heel radeloos en wanhopig zijn, niet alleen maar een beetje depri. En wat maakt het nou uit of je in een mooie provincie woont (hebben we ook lelijke provincies?) als je somber of depressief bent??

[Ad Anker]

Maar er zijn ook mensen zo ongelukkig dat ze nog maar 1 uitweg zien.

Dan is het een Zegen als je dit niet herkent of je toevlucht zoekt tot God.
Maar er zijn zoveel mensen die dit niet kunnen, of willen, en wat doen we dan?

Enerzijds wil je dat mensen het recht hebben om ongelukkig te zijn. Een consequentie is dan dat mensen in uitzichtloosheid maar 1 uitweg zien. Dat accepteer je (terecht) niet.
Het artikel in het RD heeft een wat verdachte stoïcijnse cq mindfulness ondertoon, waar accepteren van verdriet en verbinding als een oplossing gegeven wordt. Maar dat is niet dé oplossing!

Maar als we het recht op ongelukkig zijn koesteren, moeten we de gevolgen niet uit de weg gaan. Anders ga je in het spoor van de cognitieve therapie bij de depressieve moeder. Om in ieder geval die éne uitweg die je niet wil te omzeilen. Dat is dan een keuze.

Al vind ik de dochter van de ingezonden brief niet sterk. Ze heeft het over haar moeder, maar eigenlijk over zichzelf. Het antwoord legt daar terecht de vinger bij.

[Jantje]

Of bekeringsgeschiedenissen. Dat is wel het instagram van vroeger. Prachtige verhalen, uitreddingen, heiligen van de hoogste plaatsen terwijl zo'n geschiedenis handelt over een zondaar die vanuit zichzelf voor God niet kan bestaan en elke minuut van zijn bestaan zoveel zondigt dat hij voor eeuwig verworpen zou moeten worden. Met alle goede bedoelingen heeft dat vele mensen ongelukkig gemaakt, en dan spreek ik niet van een kunst. Er is werkelijk niets nieuws onder de zon. En juist mensen die zulke boeken lezen hoor je het meest over de jeugd met alle verleidingen. Neem dat vooral serieus, maar nuanceer ook wat, a.u.b.!

Je lijkt @DDD wel. Hij zou dit ook zo kunnen formuleren.

Ik ben het verder met je reactie overigens helemaal oneens. Alsof het goed spreken van God voor een dood- en doemwaardig zondaar gelijk zou staan aan jezelf zo goed mogelijk voordoen en profileren op Instagram. Het moet toch niet gekker worden.

[Hollander]

Of bekeringsgeschiedenissen. Dat is wel het instagram van vroeger. Prachtige verhalen, uitreddingen, heiligen van de hoogste plaatsen terwijl zo'n geschiedenis handelt over een zondaar die vanuit zichzelf voor God niet kan bestaan en elke minuut van zijn bestaan zoveel zondigt dat hij voor eeuwig verworpen zou moeten worden. Met alle goede bedoelingen heeft dat vele mensen ongelukkig gemaakt, en dan spreek ik niet van een kunst. Er is werkelijk niets nieuws onder de zon. En juist mensen die zulke boeken lezen hoor je het meest over de jeugd met alle verleidingen. Neem dat vooral serieus, maar nuanceer ook wat, a.u.b.!

Je lijkt @DDD wel. Hij zou dit ook zo kunnen formuleren.

Ik ben het verder met je reactie overigens helemaal oneens. Alsof het goed spreken van God voor een dood- en doemwaardig zondaar gelijk zou staan aan jezelf zo goed mogelijk voordoen en profileren op Instagram. Het moet toch niet gekker worden.

Ik zou willen waken om alle verhalen en geschiedenissen van deze orde over één kam te willen scheren. Echter denk ik dat Ad Anker een terecht punt noemt, wat voor veel ellende (heeft ge)zorg(d)t. Niet God staat in het middelpunt, maar de mens. Boekjes met dertig keer 'ik' op de eerste pagina. De weinige goede verhalen daar gelaten, denk ik dat het verstandig is om heel terughoudend te zijn in het lezen van bekeringsgeschiedenissen. Blijf maar dichtbij Gods Woord en Zijn eigen getuigenissen.

[Lilian1975]

Dat denk ik ook. Wij hebben geen caravan. Gaan op reis met drie kinderen achter in de auto. Af en toe is een dreigement als: "nu allemaal jullie ****en dicht anders zet ik je eruit" nodig. Vervolgens zet ik na aankomst samen met mijn echtgenote de tent op wat een ingrijpende aanslag op ons huwelijksgeluk inhoudt en vervolgens heb ik een paar uur tijd nodig om tot mezelf te komen, met zo min mogelijk gezeur aan mijn hoofd.

Verder geniet ik echt van de vakantie, hoef ik vooralsnog niet naar de psychiater, hoef geen hulp bij de opvoeding van mijn kinderen, is mijn huwelijk dankzij mijn geduldige vrouw weergaloos goed en versta ik, zoals je leest, de kunst van het ongelukkig zijn. En ik doe het elk jaar weer.

Ha ha. Herkenbaar. Hier zeg ik altijd. Het opzetten en afbreken van onze "tabernakel " is een oefening in nederigheid naar elkaar. Wat de ene keer beter afgaat bij mij dan de andere keer....
En je volgens de moderne wereld bijkans direct op zoek moet naar een psycholoog of huwelijkstherapeut onder je medekampeerders.

Toch blijft kamperen leuk. En is het zeer ontspannend ( als alles staat, de kinderen zwemmen, iedereen meewerkt, lief en aardig en behulpzaam is, zijn rotzooi opruimt, de rij bij de wc niet te lang is, je luchtbed niet te hard leegloopt, je hoog genoeg zit om gevrijwaard te zijn van muggen en wespen. Je campingburen prettig zijn. )Overigens in de periode dat wij nog in een huisje zaten kwam die oefening van nederigheid ook voor in de vakantiestress van inpakken en schoonmaken etc.

Hebben jullie al eens geprobeerd samen te behangen....?

Neenee Maanenschijn. En daar beginnen we niet aan ook. Dan moeten we wel aan de pillen, denk ik. Daarom, daar hebben we een klusjesman voor die ik met veel vreugde zijn forse uurloon uitbetaal.

Ja hier ook een eigen taakverdeling. Anders kwa m er een grote bobbel in het behang. Ideaal behangen, vliesbehang. Dat kan je in je eentje.

[eilander]

Boekjes met dertig keer 'ik' op de eerste pagina.

Dat zou goed kunnen. Op de laatste pagina staat misschien dertig keer 'Hij'. Zo gaat dat in het leven van een kind van God.
Maar ik begrijp je en ben het ook wel grotendeels met je eens. Hoewel ik maar weinig mensen zie die echt alleen maar de Bijbel lezen. En ook zie ik wel mensen die de boeken van 'het oude volk van God' verafschuwen, die vervolgens met de wonderlijkste schrijvers aan komen zetten. En met 'wonderlijkste' bedoel ik dan: nogal vreemd aan onze traditie. Dat betekent lang niet altijd dat ze daarom geen zinnige dingen zeggen, maar toch.

[Lilian1975]

En over opgepoetste presentatie van jezelf en anderen op social media: Natuurlijk komt dat voor. Ik ben er persoonlijk wat minder gevoelig voor, maar ik kies ook een leuke foto als profiel voor whatsapp. En vind het ook leuk als een ander daar een aardige opmerking over maakt.

Vroeger kwam bij ons de fotograaf. Mooiste kleren aan, haren gekamd, en leuk gezicht. Foto's werden uitgedeeld denk ik aan opa's en oma's. Keurig op een rijtje, allemaal even lief. Terwijl ik mijn 6 broers (vooral de oudste) met enige regelmaat wat heb willen aan doen in die tijd. Verteken je dan de werkelijkheid?

Of bekeringsgeschiedenissen. Dat is wel het instagram van vroeger. Prachtige verhalen, uitreddingen, heiligen van de hoogste plaatsen terwijl zo'n geschiedenis handelt over een zondaar die vanuit zichzelf voor God niet kan bestaan en elke minuut van zijn bestaan zoveel zondigt dat hij voor eeuwig verworpen zou moeten worden. Met alle goede bedoelingen heeft dat vele mensen ongelukkig gemaakt, en dan spreek ik niet van een kunst. Er is werkelijk niets nieuws onder de zon. En juist mensen die zulke boeken lezen hoor je het meest over de jeugd met alle verleidingen. Neem dat vooral serieus, maar nuanceer ook wat, a.u.b.!

De likes en de behoefte om geliked te worden wat Lilian aanhaalt: eens, ik zie dat ook bij mijn dochter. Goed dat je er iets van zegt. Dank daarvoor.

Tiberius merkt het terecht op: je mooiste kleren bij bepaalde gelegenheden, in de kerk bijvoorbeeld. Of op een feestje. Gezien worden door anderen. We houden er toch rekening mee wat anderen van ons vinden. Ik vind dat ook prima. Wel zo sociaal.

Dus we moeten het ook weer niet overdrijven.

Het erge is dat we ons ook mooier en minder sle cht voor God willen doen, dan we werkelijk zijn.

Voor de rest zijn de de meeste psychologen niet mijn vrienden in de zin dat we dezelfde 'taal' spreken. Maar toch kunnen ze een hulpmiddel zijn om soms bepaalde denkpatronen onder woorden te brengen. Maar uiteindelijk geven zij geen levensvreugde of zielevreugd. En klopt wat Hollander zegt. Het potje met ik wordt vaak geroerd. En heeft de neiging meer op jezelf te gaan bouwen dan God.

Wbt bekeringsgeschiedenissen. Of bekeerde mensen en jongeren. In de afgelopen tijd heb ik bij mijn oudste gemerkt hoe belangrijk de reuk is die we verspreiden. Hoe eerlijk we zijn. Hoe open en hoe gunnend. Op de kansel en onder de kansel en in de kerkeraadsbanken. Hoe belangrijk het is eerlijk en klaar te communiceren. En hoe verwarrend het is als er een beeld geschetst wordt van een bijna zondeloze bekeerling die ook nog eens in een "andere taal" spreekt. Beetje krom onder woorden gebracht. Maar hopelijk wel duidelijk. En aan de andere kant mensen die zich christen noemen maar leven voor de wereld. En toch soms zo vroom overkomen, in hun ogen.

@eilander. Ik weet ook nooit zo goed raad met die bekeringsgeschiedenissen. Juist vanwege het ik gehalte. (Heus niet allemaal) . Daar schaam je je toch diep voor? Een bekeringsgeschiedeniss heeft mij nooit overtuigd of bevestigd in iets of wat. De zekerheid vond ik wel in en door het Woord. En eerlijk gezegd het te koop lopen met bekering van jezelf. Ik weet het niet. Ook als er nog eens geld aan wordt verdiend. Volgens mij staat God centraal en niet de bekeerde mens. En dan hebben we aan he tg Woord genoeg.

[Ad Anker]

Je lijkt @DDD wel. Hij zou dit ook zo kunnen formuleren.

Ik ben het verder met je reactie overigens helemaal oneens. Alsof het goed spreken van God voor een dood- en doemwaardig zondaar gelijk zou staan aan jezelf zo goed mogelijk voordoen en profileren op Instagram. Het moet toch niet gekker worden.

Ik vind je opmerking over DDD op de persoon, dat zou je niet moeten doen.

Verder:

Het is opvallend dat hij zich beroept op Comrie en Brakel, dat hij zijn liefde laat blijken voor Andrew Gray en waarschuwt tegen bekeringsgeschiedenissen.

Nu ben ik natuurlijk wel benieuwd naar de reden waarom ds. Lamain waarschuwt. Ik denk echter omdat hij er niet van houdt opgepoetste bekeringsverhalen te etaleren voor zondaren maar liever met Gray mensen heel dichtbij Christus wil brengen. Dat opgepoetst zijn komt toch heel dicht bij Instagram. Vandaar dat ik dit toch meen te mogen duiden zo. En natuurlijk, goed spreken van God valt daar wat mij betreft niet onder.

[Mara]

Enerzijds wil je dat mensen het recht hebben om ongelukkig te zijn. Een consequentie is dan dat mensen in uitzichtloosheid maar 1 uitweg zien. Dat accepteer je (terecht) niet.

Nee zo zei ik het helemaal niet.
Ik zei dat men geneigd is om mensen die zich ongelukkig, of depressief voelen, er vaak meteen uitgehaald worden.
Maar verdriet hoort bij het leven, het is een volstrekt normale emotie!
En zonder de dalen zijn er ook geen toppen.
Dus iemand mag zich ongelukkig voelen, net zoals iemand zich heel blij mag voelen. Daar kom je toch ook niet aan?

Al vind ik de dochter van de ingezonden brief niet sterk. Ze heeft het over haar moeder, maar eigenlijk over zichzelf.

Dat gebeurt net zo goed in dit topic.

En wat bekeringsgeschiedenissen nu met het onderwerp te maken hebben, ontgaat mij.

Maar als we het recht op ongelukkig zijn koesteren, moeten we de gevolgen niet uit de weg gaan.

Je noemt het koesteren.
Kan het ook onmacht zijn misschien?

[eilander]

@eilander. Ik weet ook nooit zo goed raad met die bekeringsgeschiedenissen. Juist vanwege het ik gehalte. (Heus niet allemaal) . Daar schaam je je toch diep voor? Een bekeringsgeschiedeniss heeft mij nooit overtuigd of bevestigd in iets of wat. De zekerheid vond ik wel in en door het Woord. En eerlijk gezegd het te koop lopen met bekering van jezelf. Ik weet het niet. Ook als er nog eens geld aan wordt verdiend. Volgens mij staat God centraal en niet de bekeerde mens. En dan hebben we aan he tg Woord genoeg.

Ik heb er eigenlijk nooit zo'n moeite mee. Als het tenminste over Gods werk gaat. Van Paulus is een aantal keren beschreven dat hij zijn bekering vertelt. Als ik even snel tel in Handelingen 26, zie ik ook een keer of dertig het woordje 'ik' staan.
Het is toch juist bemoedigend om te lezen dat de Heere zondaren zoekt, en hoe ze met de Heere leven: eigen ontrouw, daartegenover Gods trouw.
Ik lees dit soort verhalen niet vaak, moet ik zeggen. Maar ik heb er zeker geen moeite mee. En ja, ik zie ook de gevaren van mensverheerlijking, of het tot norm maken van één bekeringsweg.