Moe/uitgeput/burn out

[merel]

Ik kan mij er weinig bij voorstellen. Manlief en ik zijn er niet gevoelig voor, 1 kind is sneller van "slag", maar of dat gevoeligheid voor burn out is betwijfel ik.

Ik denk wel dat het te maken heeft met veel moeten. Wij hebben best een druk leven met werk en thuis en sporten ook nog meerdere keren in de week, maar houden de rest van ons leven "rustig".

[DDD]

Ik ben werkgever, maar de medewerkers die hier last van hebben, relateren het allemaal aan een jong gezin met jonge kinderen. Als je dan beiden werkt, is dat een zware combinatie. Maar dat heeft echt niet alleen met werkdruk te maken, integendeel.

Overigens is overspannen een stuk minder erg dan burn-out. Dan ben je werkelijk niets meer waard voor maanden.

[merel]

Ik denk zelf dat het jonge gezin met kinderen niet het probleem is, maar dat ouders hun sociale leven niet een paar jaar niet op een lager pitje zetten.

[Zeeuw]

Ik denk zelf dat het jonge gezin met kinderen niet het probleem is, maar dat ouders hun sociale leven niet een paar jaar niet op een lager pitje zetten.

Ik denk dat de zin 'ik kan me er niks bij voorstellen' wel een goede is. Misschien moet je dan ook niet raden naar oorzaken. Bij mij ligt de fysieke kiem in een baby die 2,5 jaar bijna dag en nacht huilde, zware operaties van geliefden en hartproblemen. Met daarnaast een zeer hardnekkig probleem met nee zeggen wat ik echt heb moeten leren.

[Mara]

Vroeger, een jaar of vijfentwintig geleden, heette het volgens mij 'overspannen'. En van Jan Kobald in 'De hordenloop van J. Kobald' lezen we al dat hij een poosje weggeweest is. In die zin is het verschijnsel niet nieuw.

Nee dat is toch iets anders.
Als je te lang roofbouw pleegt op je lichaam en geest, kan je overspannenheid langzaam overgaan in een burn-out. Het is hierbij niet erg duidelijk op welk moment overspannenheid precies ophoudt en wanneer burn-out begint. Het verschil tussen overspannen zijn en een burn-out hebben, is dat overspannenheid omkeerbaar is. Dat betekent dat als je de oorzaak van de stress wegneemt, je snel weer herstelt.

Dit geldt niet voor een burn-out. Iemand met een burn-out moet doorgaans een lange tijd stoppen met werken om volledig te herstellen. Je hebt je zelf dan jarenlang overbelast, waardoor je langzaam opgebrand bent. Even opladen lukt dan niet meer.
bron:Lentis.nl

Met daarnaast een zeer hardnekkig probleem met nee zeggen wat ik echt heb moeten leren.

Dat stond voorheen ook niet in mijn woordenboek.
Met als gevolg dat ik ook letterlijk stil werd gezet.
En nu denk ik, waar kwam dat malle schuldgevoel toch vandaan, als ik nee probeerde te zeggen? Had jij dat ook Zeeuw?

maar tevens zorgen ze voor hun ouders zodat deze niet naar de verzorging hoeven.

En het rare is dat die dochters, zoals ik, dit nooit willen eisen van hun eigen kinderen.
Ik heb het met liefde gedaan en het ging omdat ik geen fulltime baan had, maar het begint met een 1 taak en dat worden er steeds meer.
En achteraf snap je dan niet hoe je al die ballen in de lucht hebt kunnen houden, zonder dat er eentje op de grond viel.

[samanthi]

Vroeger, een jaar of vijfentwintig geleden, heette het volgens mij 'overspannen'. En van Jan Kobald in 'De hordenloop van J. Kobald' lezen we al dat hij een poosje weggeweest is. In die zin is het verschijnsel niet nieuw.

Nee dat is toch iets anders.
Als je te lang roofbouw pleegt op je lichaam en geest, kan je overspannenheid langzaam overgaan in een burn-out. Het is hierbij niet erg duidelijk op welk moment overspannenheid precies ophoudt en wanneer burn-out begint. Het verschil tussen overspannen zijn en een burn-out hebben, is dat overspannenheid omkeerbaar is. Dat betekent dat als je de oorzaak van de stress wegneemt, je snel weer herstelt.

Dit geldt niet voor een burn-out. Iemand met een burn-out moet doorgaans een lange tijd stoppen met werken om volledig te herstellen. Je hebt je zelf dan jarenlang overbelast, waardoor je langzaam opgebrand bent. Even opladen lukt dan niet meer.
bron:Lentis.nl

Met daarnaast een zeer hardnekkig probleem met nee zeggen wat ik echt heb moeten leren.

Dat stond voorheen ook niet in mijn woordenboek.
Met als gevolg dat ik ook letterlijk stil werd gezet.
En nu denk ik, waar kwam dat malle schuldgevoel toch vandaan, als ik nee probeerde te zeggen? Had jij dat ook Zeeuw?

maar tevens zorgen ze voor hun ouders zodat deze niet naar de verzorging hoeven.

En het rare is dat die dochters, zoals ik, dit nooit willen eisen van hun eigen kinderen.
Ik heb het met liefde gedaan en het ging omdat ik geen fulltime baan had, maar het begint met een 1 taak en dat worden er steeds meer.
En achteraf snap je dan niet hoe je al die ballen in de lucht hebt kunnen houden, zonder dat er eentje op de grond viel.

herkenbaar.

[Terri]

Ik denk zelf dat het jonge gezin met kinderen niet het probleem is, maar dat ouders hun sociale leven niet een paar jaar niet op een lager pitje zetten.

Ik denk dat de zin 'ik kan me er niks bij voorstellen' wel een goede is. Misschien moet je dan ook niet raden naar oorzaken. Bij mij ligt de fysieke kiem in een baby die 2,5 jaar bijna dag en nacht huilde, zware operaties van geliefden en hartproblemen. Met daarnaast een zeer hardnekkig probleem met nee zeggen wat ik echt heb moeten leren.

Vaak staat iets niet op zichzelf en stapelt het.
Scheiding van een zeer naast familielid, nieuwe stressvolle baan van partner, verhuizing, een zeer onverwachte (risicovolle) zwangerschap met veel ziekenhuisopnames, plotseling sterven van vader en als laatste een 'huilbaby' , toen knapte het elastiek....
Bij de hulpverlening spraken ze over een 'punten systeem' , dwz elke ingrijpende levensverandering/ervaring krijgt dan een aantal waarden toegekend. Het totaal was zo hoog, wat nog te behappen zou zijn geweest in een periode van bv 10 jaar, maar dit speelde zich af binnen 2,5 jaar en dat was gewoon te veel. En wat kom je er achter dat het leven niet 'maakbaar' is. De andere kant van deze medaille is wel, dat je signalen sneller oppakt en indien mogelijk, op de rem trapt.
En wat @Zeeuw schrijft; leren nee zeggen......heel moeilijk, vooral als het om 'zorg vragen' gaat.
De 'sandwich generatie' heeft het overigens ook zwaar.

[Van Ewijk]

Het valt mij in toenemende mate op dat zoveel jonge mensen zo moe zijn.
Dan heb ik het over de twintigers, begin dertigers.
En dan gaat het niet over jongelui die in zuipketen verblijven of in het weekend van de nacht een dag maken, maar over
serieuze hardwerkende jonge mensen.
Is moeheid een kwaal van deze tijd?
Zou de oorzaak kunnen liggen in de grote hoeveelheid informatie die dagelijks verwerkt moet worden?
Mijn kinderen zijn inmiddels zo wijs om hun smartphone niet meer mee naar bed te nemen, maar laten hem beneden liggen.
Je kunt als moeder jarenlang waarschuwen, maar uiteindelijk komen ze er zelf achter.
Is het herkenbaar, of is het niet zo in het rustige Zeeuwsche of in het slaperige Rijssense?

We hebben momenteel gewoon te maken met een slappe knieën generatie.
Zo bot en banaal is helaas wel de enige manier waarop ik het eerlijk kan omschrijven.
Ik kom tot deze conclusie door constatering en herinnering en deze twee met elkaar te vergelijken.
Het begint tegenwoordig al met de opvoeding, er mag niks meer gezegd worden, pappen en nathouden en vooral tot in den treure beschermen.
Resultaat: Komen ze er op latere leeftijd pas achter wat er echt te koop is, ze zijn er met hun hele denken en doen niet op ingesteld en terugkruipen in de beschermende schulp van je jeugd is er niet meer bij.
En ziedaar de inzinking.

Ik zag dat de generatie van vroeger fysiek en mentaal veel meer kon hebben, ze werden ook niet te veel beschermd, zus en zo zat de wereld in elkaar en er werd nog gewoon gezond buiten gespeeld.
Ik kan het niet anders verwoorden dan dat ik het gewoon zie.

[Orchidee]

Bot is nog héél zacht uitgedrukt

[Zita]

Het valt mij in toenemende mate op dat zoveel jonge mensen zo moe zijn.
Dan heb ik het over de twintigers, begin dertigers.
En dan gaat het niet over jongelui die in zuipketen verblijven of in het weekend van de nacht een dag maken, maar over
serieuze hardwerkende jonge mensen.
Is moeheid een kwaal van deze tijd?
Zou de oorzaak kunnen liggen in de grote hoeveelheid informatie die dagelijks verwerkt moet worden?
Mijn kinderen zijn inmiddels zo wijs om hun smartphone niet meer mee naar bed te nemen, maar laten hem beneden liggen.
Je kunt als moeder jarenlang waarschuwen, maar uiteindelijk komen ze er zelf achter.
Is het herkenbaar, of is het niet zo in het rustige Zeeuwsche of in het slaperige Rijssense?

We hebben momenteel gewoon te maken met een slappe knieën generatie.
Zo bot en banaal is helaas wel de enige manier waarop ik het eerlijk kan omschrijven.
Ik kom tot deze conclusie door constatering en herinnering en deze twee met elkaar te vergelijken.
Het begint tegenwoordig al met de opvoeding, er mag niks meer gezegd worden, pappen en nathouden en vooral tot in den treure beschermen.
Resultaat: Komen ze er op latere leeftijd pas achter wat er echt te koop is, ze zijn er met hun hele denken en doen niet op ingesteld en terugkruipen in de beschermende schulp van je jeugd is er niet meer bij.
En ziedaar de inzinking.

Ik zag dat de generatie van vroeger fysiek en mentaal veel meer kon hebben, ze werden ook niet te veel beschermd, zus en zo zat de wereld in elkaar en er werd nog gewoon gezond buiten gespeeld.
Ik kan het niet anders verwoorden dan dat ik het gewoon zie.

Poehee.
Ik zie in allerlei generaties burn outs voorkomen: van leerlingen VO tot zestigers. Allemaal slappeknieënmentaliteiten en opvoedingszwakten?
Geldt jouw redenering alleen voor burn outs, of voor meer diagnoses?

[samanthi]

Het valt mij in toenemende mate op dat zoveel jonge mensen zo moe zijn.
Dan heb ik het over de twintigers, begin dertigers.
En dan gaat het niet over jongelui die in zuipketen verblijven of in het weekend van de nacht een dag maken, maar over
serieuze hardwerkende jonge mensen.
Is moeheid een kwaal van deze tijd?
Zou de oorzaak kunnen liggen in de grote hoeveelheid informatie die dagelijks verwerkt moet worden?
Mijn kinderen zijn inmiddels zo wijs om hun smartphone niet meer mee naar bed te nemen, maar laten hem beneden liggen.
Je kunt als moeder jarenlang waarschuwen, maar uiteindelijk komen ze er zelf achter.
Is het herkenbaar, of is het niet zo in het rustige Zeeuwsche of in het slaperige Rijssense?

We hebben momenteel gewoon te maken met een slappe knieën generatie.
Zo bot en banaal is helaas wel de enige manier waarop ik het eerlijk kan omschrijven.
Ik kom tot deze conclusie door constatering en herinnering en deze twee met elkaar te vergelijken.
Het begint tegenwoordig al met de opvoeding, er mag niks meer gezegd worden, pappen en nathouden en vooral tot in den treure beschermen.
Resultaat: Komen ze er op latere leeftijd pas achter wat er echt te koop is, ze zijn er met hun hele denken en doen niet op ingesteld en terugkruipen in de beschermende schulp van je jeugd is er niet meer bij.
En ziedaar de inzinking.

Ik zag dat de generatie van vroeger fysiek en mentaal veel meer kon hebben, ze werden ook niet te veel beschermd, zus en zo zat de wereld in elkaar en er werd nog gewoon gezond buiten gespeeld.
Ik kan het niet anders verwoorden dan dat ik het gewoon zie.

Geloof je hier echt in?
Dat gaat wel over

[Mannetje]

(…)
Ik kan het niet anders verwoorden dan dat ik het gewoon zie.

Voor je beeldvorming zou het goed zijn als je zelf ook eens een flinke burn-out mee zou maken.

[Thea]

Ik denk dat het te maken heeft met het (te) hoog leggen van de lat bij jezelf. Je moet tegenwoordig op alle manieren succesvol zijn en als je dat niet bent, ben je een 'loser'. Er zijn zoveel eisen, dat is m.i. echt meer dan jaren geleden.

[refo]

Ik vrees dat Van Ewijk het wel ongeveer juist ziet. Het probleem zou ook zo groot niet hoeven zijn als we ons voorhouden dat tegenslagen mogelijk zijn. Plus open ogen voor situaties die problematisch zijn en waar geen uitweg te zien is. In het verkeer ga je dan op de rem staan. Je hebt er niets aan door te gaan, dat levert een enorme klap op.
Ik adviseer de klagers altijd: neem ontslag en zoek leuk werk.

En ja, dat heb ik zelf ook gedaan. En nogmaals ja, bijna te laat.

[windorgel]

Leuk werk... Heb ik zelf ook graag, maar soms denk ik: waarom moet alles leuk zijn tegenwoordig?