Dodo schreef:Nou, zo werkt het gewoon niet (alles weggeven en zo).
Als de laatste ouder overlijdt, moet er een huis leeggeruimd worden. Dan moeten de kinderen alle spullen door de handen laten gaan. Dan kun je niet met een verheven houding er bij zitten alsof spullen te min voor je zijn.
Je moet beslissingen nemen. Mama's sieraden? De boeken? De XYZ verzameling? En dan komen er vanzelf emoties boven (die toch al rijkelijk aanwezig zijn), want je hebt van die mensen gehouden en hun spullen betekenen wat voor je.
En geld... Je kunt niet verlangen dat ze alles opmaken, want ze willen minstens een potje hebben voor onvoorziene omstandigheden en voor de begrafenis. Daarnaast is het ook 'mooi' om te erven. Ouders willen wat achterlaten voor hun kinderen.
Het kan trouwens ook een goede ervaring zijn om met elkaar de zaken rond het overlijden, en dus ook de spullen, af te handelen. Herinneringen komen boven, je kunt soms met elkaar lachen en huilen. Maar je moet er op bedacht zijn dat oude pijnpunten op kunnen spelen. Het is ingewikkeld.
Goed gezegd Dodo.
Ik was blij dat mijn vader en later mijn moeder, al e.e.a. hadden weggegeven, ze vertelde dat wel hoor. Het was niet zo dat we iets ineens kwijt waren of zo.
Maar het was
haar beslissing.
Een zwager van mijn man werkt bij een grote begrafenisonderneming. Hij ziet en hoort veel en dat is lang niet altijd aangenaam.
Hij zegt altijd: denk niet dat de (naderende) dood mensen verzacht en families tot elkaar brengt. Integendeel. De dood maakt vaak een harde scheiding.
Overigens, als een kamertje in een verpleeghuis of zorgcentrum geruimd moet worden, is dat altijd binnen een zeer korte termijn.
Eensdeels kan het moeilijk zijn, want het is dan al snel definitief. Anderzijds vonden wij het toch achteraf een voordeel. Je zit vlak na de begrafenis nog in die "stemming, flow" ik weet niet goed hoe ik dit moet benoemen.
Als je een paar maanden wacht, wil je niks meer weggooien, hoor ik van andere mensen.
Mijn buurjongen is een paar maanden bezig om het huis van zijn vader leeg te halen. Hij stopt tot nu toe alles alleen maar in grote bananendozen. Hij kan niks weggooien zegt hij. Het is best triest dat hij dit alleen moet doen, hij is enig kind.
) Maar een ander aanspreken op zijn of haar misstap is niet verkeerd. Zeker als je bedenkt dat dit soort dingen jaren kunnen doorsudderen. Op het moment van het verdelen van de erfenis lijkt alsof er niets aan de hand is, maar aangedaan onrecht komt een keer naar boven. Beter is dit soort dingen gewoon te zeggen en op te lossen. Een ruzie is dan ook niet verkeerd, zolang het maar niet tot verbittering leidt.
