Anselmus schreef:
Hieronder volgt een eerlijke reactie met ongevraagde adviezen. Je hoeft ze niet te lezen, maar ik denk dat het je kan helpen. Ik gun je dat je moet steeds het gevoel hebt in de slachtofferhoek te staan.
Wat een zucht kan oproepen, in ieder geval bij mij is dat je communiceert op een manier die veel communicatieregels aan de laars lapt en dat kan irritatie opleveren. Hier wat dingen die je misschien kunt gebruiken in je communicatie:
- gebruik gewoon nooit meer de 'we'-vorm. Je bent geen majesteit, schrijf gewoon 'ik' als je iets vindt.
- maak verschil tussen een mening (begin dan met ik vind of ik zie) en feiten. 'iedereen kan dat horen' is geen feit omdat anderen dingen op een andere manier kunnen horen of niet alleen predikanten uit een bepaalde hoek van de kerk willen horen, zonder dat dit betekent dat ze 'de waarheid' niet kunnen verdragen.
- laat je slachtofferrol thuis. Schrijf dus geen dingen als ' we mogen het niet zeggen', 'niemand begrijpt het', 'de waarheid mag niet gezegd worden', etc. Dat mensen het niet met je eens zijn, wil niet zeggen dat ze een vijand van de waarheid of jou zijn, dan reageren ze op wat je zegt.
- vel nooit meer een oordeel over iemands geestelijke staat op basis van wat je leest op het forum, oordelen roept verzet en weerstand op, niemand heeft je aangesteld om als rechter hier te functioneren.
- weerleg of stel iets op basis van argumenten en niet op basis van wat dominees zeggen, Gods kinderen zo leren of wat iedereen kan lezen en horen. Dat is te makkelijk. Gebruik gewoon argumenten.
- stel je open, nieuwgierig en vriendelijk op, laat je oordeel thuis en vraag door in plaats van invullen hoe een ander iets zal zien.
-wat mij betreft: beperk de lengte van je bijdragen. Langer dan honderd regels per post lees ik niet. Een link naar een bijdrage of een samenvatting volstaat.
-probeer iets met hedendaags Nederlands te gebruiken, maar ook dat is een persoonlijke voorkeur van mij. Kanseltaal wijkt soms af van het normale taalgebruik. Predikanten hebben hun vrouw ook vast niet op een kanselmanier ten huwelijk gevraagd. Dat gaat niet over ontwennen of over niet kunnen verdragen, het geeft je een wat stoffig en eigenwijs imago.
Wanneer je dit doet, zul je merken dat er mooie discussies ontstaan en jij jezelf niet steeds hoeft te beklagen. Ik gun je echt dat je je begrepen voelt en dat je ervaart dat hier een plaats voor je is. Dat heb je alleen zelf in de hand door je manier (dus niet per se de inhoud) van je bijdragen aan te passen.
Dat lijkt me een serieuze reactie. Dank u!
Toch geeft dat wat moeilijkheden, en ik denk dat dit mede een generatiekloof kan zijn.
Ik ben de 70 gepasseerd, en ik denk dat velen hier jonger zijn.
Ik kan me geforceerd een meer populaire taal aanmeten, maar dan heb ik wel het gevoel dat ik mezelf niet ben. Alles is ook niet in een nieuwe woorden te vatten. Dan ontstaat toch vaak een accentverschil.
Hetzelfde bv. als ik iets moet zeggen in het Engels. Dan hoor je een overduidelijk accent. Het praat niet makkelijk. Lezen is dan makkelijker. Ook bij Duits, hoewel dat makkelijker in de mond ligt.
Maar me geforceerd een andere manier van uitdrukken aanwennen zal niet makkelijk zijn.
Een voorbeeld uit de praktijk. Toen ik in de kracht van mijn leven was, om zo te zeggen, wilde ik mijn vader wel eens proberen andere manieren aan te leren. Meer beschaafd in mijn ogen zeg maar. Niet dat mijn vader nu onbeschaafd was, zeker niet, maar hij had zo zijn oude ingesleten gewoonten. Wat hij toen zei, dat begreep ik in mijn jongere jaren niet, althans niet ten volle. Ik heb daar de waarheid wel van leren verstaan en beleven bij het oud worden.
Mijn vader zei dan: Ja jongen, je hebt wel gelijk, maar weet je, een oude beer dansen leren valt niet mee. Ik lachte er als jongvolwassene om, vond dat wel grappig. Maar de zaak zelf daarvan leer je pas bij de ondervinding.
Misschien dat we ons beter niet aan taalgebruik kunnen ergeren, want een geforceerde taal is nooit, of veel minder spontaan. Dan moet je steeds denken: Zeg ik het goed?
En dat doet me dan weer denken aan die oude beer die zo moeilijk kan leren dansen. Misschien iemand (een oudere?) die het wel begrijpt? Ik dacht dat het op zich niet zo moeilijk was. Er is ook zoiets als elkaar niet kunnen/niet willen verstaan.
Voorbeeld: Iemand wil niet over een bepaald onderwerp lezen. Zegt dan: ik vat het niet,
Gaat het dan echter in dezelfde taal, om iets wat hem wel interesseert, dan verstaat hij je ineens wel. Ook zoiets wat je in de loop van het ouder worden leert. Dat wordt ook wel als een vorm van levenservaring gezien. Jongeren denken als het goed is, en van nature meer optimistisch en willen niet graag bepaald worden bij de eindigheid van het leven. Dat stoot hen vaak af, en praat er liever overheen. Ik begrijp dat wel, maar in feite is het een soort van wat men zegt van een struisvogel: kop in het zand, en er niet over nadenken, althans niet ronduit en open. Kort gezegd: er bestaat werkelijk zoiets als niet willen begrijpen en ook een niet kunnen begrijpen. Twee verschillende zaken dus.
Beide komen wel openbaar. In de reacties. Wordt iemand boos dan is dat al bij voorbaat in een verkeerde zin. Die man of vrouw wil er dan niet mee geconfronteerd worden. Hij of zij heeft nog zoveel wat hem of haar bezig houd. Kom je nu met een artikel of een boek waarin er veel over zijn of haar bezigzijn, of hobby wordt gezegd, en in hetzelfde taalkleed. Dan is dat ineens vaak geen probleem meer.
Tenslotte nog mijn excuses voor de lange tekst; ik kon het moeilijk in een paar woorden duidelijk maken.
Toch dank voor de positieve reactie!!!