Afgewezen schreef:Ik citeer graag iets uit het boekje van Nico van der Voet, 'Altijd vergeven?'
Dan zou de misdadiger vrijuit gaan het slachtoffer dubbel belast worden. De zondaar wordt niet aangepakt.
De misdadiger gaat niet vrijuit door vergeving! Dat is een absolute misvatting. En dat suggereert dat de enige verhouding van de misdadiger die tov het slachtoffer zou zijn. Er is ook nog zoiets als de verhouding tot God. De keerzijde is dus dat de zondaar wordt "aangepakt" door het slachtoffer. Ik vind deze visie eigenlijk nog meer druk bij het slachtoffer leggen, dan een visie waarbij vergeving los staat van de dader en een innerlijk proces is. Het is geestelijk denk ik heel ongezond om het slachtoffer het idee te krijgen dat de zondaar moet worden 'aangepakt' door een houding van het slachtoffer (die dan geen vergeving is).
Temeer omdat confrontatie met de dader vaak niet eens mogelijk is en ik betwijfel absoluut of dit een heilzame weg is voor het slachtoffer.
Tiberius schreef:Die slachtoffers voldoen dan niet aan het onvoorwaardelijke gebod, de eis van vergeven.
Dat is wel wat sneu, vind je niet?
Je toontje begrijp ik niet zo. Ik probeer - net als jij - aan Bijbelse gegevens recht te doen. Het is niet sneu, het is zonde als we niet aan Gods geboden voldoen. Hoe aangrijpend dat ook kan zijn. De ervaring leert dat het slachtoffer na een daad (hoe vreselijk die ook kan zijn) ook op veel manieren kan vallen in zonden, zelfs al zouden die heel begrijpelijk zijn. Ik zeg niet dat dit makkelijk is, het laat zien hoe gebroken onze wereld is.
Bovendien heb ik echt wat moeite met het op psychologische gronden beredeneren - jij trekt al je conclusies uit gevoelens zoals het slachtoffer die heeft. Als je die lijn doortrekt naar andere Bijbelse gegevens* komt er toch veel op losse schroeven te staan? 'Hebt uw vijanden lief', zegt Christus in de Bergrede. Hoe kun je dat nu eisen van zo'n slachtoffer? Vergeving is tot daar aan toe, maar liefde? Als je zo redeneert, komen al deze eisen aan het wankelen. En durven we niet meer af te sluiten met de oproep waarmee Christus afsluit: wees volmaakt, zoals ook uw hemelse Vader volmaakt is.
Wat een betere weg is, geloof ik, is deze eisen helemaal te laten staan en oog te hebben voor de gebrokenheid en zonde waarin wij leven. En dán een antwoord te hebben, ook voor hen die geen liefde meer kunnen geven omdat hen zelf zo vaak liefde onthouden is.
* Ik ben me ervan bewust dat jij het gebod tot (onvoorwaardelijke) vergeving niet terugziet in de Bijbel, maar het gaat me om de lijn van de argumentatie.
@ Jo-Ann. Sterkte met je zoektocht. Ik hoop dat je mijn tip wellicht ook een keer opvolgt, ik heb zelf erg veel van Volf geleerd. Het boek 'Onbelast' is een prachtig boek om te lezen. Het gaat over geven en vergeven, zowel van God als van de mens.
