Dankbaarheid

[Roeline]

We kunnen van onszelf ook helemaal de Heere niet erkennen.

Precies!
Het lijkt heel principieel maar er gaat iets helemaal scheef in de redenering.

[Tiberius]

Ik wil dat wel wat nuanceren.

Ergens in zijn catechismusverklaring stelt ds. G.H. Kersten, dat dankbaarheid 'geen vrucht is van eigen akker'. (Volgens mij bij de behandeling van zondag 32 of 33, maar dat zou ik even moeten nakijken). Bijbelse dankbaarheid is een vrucht van het zaligmakend geloof. Paulus zegt: 'Ik dank God, door Jezus Christus, onze Heere' (Rom. 7:25).
Ook in het laatste vers van de berijmde tien geboden wordt die verbinding duidelijk gelegd: '[Geef] door het geloof in Christus krachten om die te doen uit dankbaarheid'. Hieruit volgt dat men zonder waar geloof niet dankbaar kan zijn.

Die uitleg wordt in de kerkelijke omgeving van Roeline en Windorgel denk ik gebruikt om het woord dankbaar niet te gebruiken.

[Mara]

Ik weet niet of het een trend is. Dat heb ik misschien verkeerd ingeschat. In ieder geval wordt in mijn kerkelijke omgeving het gebruiken van het woord 'dankbaar' op geboortekaartjes en in andere uitingsvormen niet erg gewaardeerd.

Wat staat er dan op?
Mag bijvoorbeeld: in stille verwondering, of dankbare verwondering dan wel?

Ook in het gebed wordt dan niet gezegd: "we willen U danken voor..." maar "Mogen we Uw Naam erkennen dat...

En dankdag houden?

Hoe langer ik op het forum zit, hoe meer verward ik ervan word.
Toen ik een tijdje geleden postte dat een predikant zei dat het Onze Vader pas gebeden mag gebeden mag worden als je jezelf een kind van Hem weet, werd dat totaal niet begrepen.

[Tiberius]

Iets begrijpen wil nog niet zeggen dat je het er mee eens ben. Dat geldt ook andersom.

[Bezorgd]

[q

Hoe langer ik op het forum zit, hoe meer verward ik ervan word.

Als dit de uitwerking is van het forum : Heel snel stoppen.
Een forum dankt zijn bestaansrecht aan meningsverschillen en discussiepunten. Het is voor liefhebbers, hobbyisten.
Als dat je in verwarring brengt, moet je het echt niet lezen. En dat meen ik heel serieus.

[Roeline]

Ik wil dat wel wat nuanceren.

Ergens in zijn catechismusverklaring stelt ds. G.H. Kersten, dat dankbaarheid 'geen vrucht is van eigen akker'. (Volgens mij bij de behandeling van zondag 32 of 33, maar dat zou ik even moeten nakijken). Bijbelse dankbaarheid is een vrucht van het zaligmakend geloof. Paulus zegt: 'Ik dank God, door Jezus Christus, onze Heere' (Rom. 7:25).
Ook in het laatste vers van de berijmde tien geboden wordt die verbinding duidelijk gelegd: '[Geef] door het geloof in Christus krachten om die te doen uit dankbaarheid'. Hieruit volgt dat men zonder waar geloof niet dankbaar kan zijn.

Die uitleg wordt in de kerkelijke omgeving van Roeline en Windorgel denk ik gebruikt om het woord dankbaar niet te gebruiken.

Inderdaad. Dat is grotendeels de achtergrond.

[Jongere]

De visie waarop Roeline doelt, vind je ook terug in een citaat van ds. Moerkerken achter deze link: http://ajpost1981.blogspot.com/2014/05/ ... rheid.html. Evenals een reactie tegen die visie, overigens.
Ik dacht dat we rond dit citaat weleens hadden gediscussieerd op RF, maar kan het niet terugvinden.

Ik begrijp de vraag van Roeline wel. Ik herken ook de schroom om rechtstreeks tegen de Heere de dank uit te spreken. Hoewel ik ook weleens aarzeling voel bij sommige dankgebeden die ik heb gehoord.
Maar hoezeer het ook waar is dat we vanuit onszelf niet oprecht kunnen danken, zouden we dat dan moeten vermijden door onze dank niet meer te mogen uitspreken? Volgens mij gaat het dan juist dubbel mis. En er komt als het ware een "taallaag" tussen ons en de Heere in te staan. De Heere zegt het geroep van de jonge raven te horen. Hij neigt Zijn oor (!) tot smekingen en klagen - ook allen bevlekt door de zonde. Zou Hij dan niet de dank willen horen die in ons hart kan leven voor Zijn weldaden? Bij het 'worden als een kind' hoort misschien juist ook wel om dat in alle oprechtheid tegen de Heere te kunnen zeggen. Met een levend besef dat we daarin altijd tekort schieten en een verlangen naar de dag waarin van onze lippen alleen nog maar zuivere, oprechte dank voor onverdiende genade zal klinken.

[Valcke]

De Heere Jezus heeft een allervolmaaktst gebed aan Zijn discipelen gegeven waarin de beden dikwijls in wensende vorm zijn uitgesproken:
'Uw Naam worde geheiligd, Uw Koninkrijk kome...', enzovoort.
Zou het niet in lijn hiermee zijn om bijvoorbeeld uit te spreken: 'Dat wij U danken (mogen), Heere, ...' of 'Mogen wij U danken...'.
Dat laat onverlet dat het volstrekt waar is dat niemand recht kan danken zonder de Heere bij aanvang te kennen en het ware geloof te bezitten.
Ik meen echter dat de wensende vorm zeer gepast is en ook de ware gelovigen betaamt.

[Jantje]

Als je het woord 'dankbaar' niet mag gebruiken, maar het wel mag hebben over 'mogen we Uw Naam erkennen voor...' dan is dat mijns inziens puur verbalisme: niet de inhoud is dan belangrijk, maar het juiste woordgebruik.

Bijbels spreken is in dit geval belangrijk. We mogen (of moeten) de Bijbelheiligen naspreken.
Het probleem dat we van onszelf helemaal niet dankbaar kunnen zijn, zou hier geen rol moeten spelen natuurlijk. We kunnen van onszelf ook helemaal de Heere niet erkennen.

'mogen we Uw Naam erkennen voor' lijkt mij namelijk inhoudelijk hetzelfde als 'wij danken U voor'.

Ik herken beide bewoordingen als in gebruik zijnde, maar ik zie daar totaal geen principieel verschil tussen en, inderdaad, zoals Eilander zegt: van jezelf kan je beide niet. Verder lijkt me beide bewoordingen gewoon Bijbels.

Ik ken een dominee aan het eind van zijn dankgebed na de preek altijd steevast zegt: Het past ons Uw Naam te erkennen voor de hulp die Gij schonk.
Ik vind dat een mooie verwoording.

[Erskinees]

Ik ken een dominee aan het eind van zijn dankgebed na de preek altijd steevast zegt

Is hij een robot?

[Jantje]

Ik vind het persoonlijk weleens jammer te merken in onze kerkelijke omgeving dat 'dankbaar zijn' verdacht en besmet is geraakt. Want 'we kunnen niet danken'. Nee, dat is zeker. Maar als men wezenlijk consequent wil zijn moet men het ook niet meer hebben over bidden, smeken en kermen. Want dat kunnen we evenmin.

Ik deel dit, maar dan vanuit het tegenovergestelde. Ik hoor nogal eens dat het gebed begonnen wordt met: Heere God, trouwe Vader in de hemel, wij danken U, dat... (...) En ik moet er helaas bij zeggen dat dit met enige regelmaat ook wel tijdens een leesdienst gebeurt. Voor mij is dus de ervaring dat het woord 'dankbaar' vaak een leeg omhulsel heeft en soms zelfs als stopwoord wordt gebruikt.

Ik heb daar grote bezwaren tegen.

[Jantje]

Ik ken een dominee aan het eind van zijn dankgebed na de preek altijd steevast zegt

Is hij een robot?

Nee. Maar pas viel me dat opeens op. Eerder nog nooit. En hij komt al jarenlang zeer regelmatig preken...

[DDD]

Ik vind het persoonlijk weleens jammer te merken in onze kerkelijke omgeving dat 'dankbaar zijn' verdacht en besmet is geraakt. Want 'we kunnen niet danken'. Nee, dat is zeker. Maar als men wezenlijk consequent wil zijn moet men het ook niet meer hebben over bidden, smeken en kermen. Want dat kunnen we evenmin.

Ik deel dit, maar dan vanuit het tegenovergestelde. Ik hoor nogal eens dat het gebed begonnen wordt met: Heere God, trouwe Vader in de hemel, wij danken U, dat... (...) En ik moet er helaas bij zeggen dat dit met enige regelmaat ook wel tijdens een leesdienst gebeurt. Voor mij is dus de ervaring dat het woord 'dankbaar' vaak een leeg omhulsel heeft en soms zelfs als stopwoord wordt gebruikt.

Ik heb daar grote bezwaren tegen.

Mijns inziens is er niets mis met deze formulering in de kerkelijke gebeden. Wij kunnen van onszelf evenmin fietsen als dankbaar zijn, maar het is daarom niet nodig om te zeggen dat we willen proberen te fietsen. Ik vind dat althans absurd.

[TSD]

De visie waarop Roeline doelt, vind je ook terug in een citaat van ds. Moerkerken achter deze link: http://ajpost1981.blogspot.com/2014/05/ ... rheid.html. Evenals een reactie tegen die visie, overigens.
Ik dacht dat we rond dit citaat weleens hadden gediscussieerd op RF, maar kan het niet terugvinden.

Bedankt voor de post. Interessant om te lezen. Overigens vraag ik me wel af of hij Ds. Moerkerken goed begrepen heeft, ondanks dat ik het heel mooi vind dat hij dat in elk geval probeert.

Ds. Moerkerken versmalt in mijn ogen dankbaarheid niet tot dankbaarheid voor de weg der verlossing. Daarnaast spreekt Ds. Moerkerken met zijn citaat echt niet alleen tot onbekeerden, zoals Ds. Post nu lijkt te denken, maar juist ook tot Gods kinderen.

Verder vind ik dat er echt een verschil bestaat verschil tussen je dank tot God uitspreken (al dan niet in het openbaar) t.o.v. op een kaartje naar anderen schrijven dat jij dankbaar bent.

Ik ken een dominee aan het eind van zijn dankgebed na de preek altijd steevast zegt: Het past ons Uw Naam te erkennen voor de hulp die Gij schonk.
Ik vind dat een mooie verwoording.

Inderdaad, dat vind ik ook wel. Dit heeft alles te maken met de Heere danken in mijn ogen. Ik zie echt geen principieel verschil met "Wij danken u voor de hulp die Gij schonk".

Dan vind ik de door jou genoemde zin mooier, maar dan moet het wel door de hele gemeente begrepen worden natuurlijk, anders sticht het niet.

[Maanenschijn]

Ik vind het persoonlijk weleens jammer te merken in onze kerkelijke omgeving dat 'dankbaar zijn' verdacht en besmet is geraakt. Want 'we kunnen niet danken'. Nee, dat is zeker. Maar als men wezenlijk consequent wil zijn moet men het ook niet meer hebben over bidden, smeken en kermen. Want dat kunnen we evenmin.

Ik deel dit, maar dan vanuit het tegenovergestelde. Ik hoor nogal eens dat het gebed begonnen wordt met: Heere God, trouwe Vader in de hemel, wij danken U, dat... (...) En ik moet er helaas bij zeggen dat dit met enige regelmaat ook wel tijdens een leesdienst gebeurt. Voor mij is dus de ervaring dat het woord 'dankbaar' vaak een leeg omhulsel heeft en soms zelfs als stopwoord wordt gebruikt.

Ik heb daar grote bezwaren tegen.

Waar heb je nu bezwaar tegen? tegen het gebruik van het woord danken, of dat het zo gebruikt wordt tijdens een leesdienst?