... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Gebruikersavatar
MarthaMartha
Berichten: 13043
Lid geworden op: 21 nov 2007, 21:04
Locatie: Linquenda

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door MarthaMartha »

Ariene schreef:
Jo-Ann schreef:Misschien te psychologisch...
maar: kun je vergeven als je het nog niet verwerkt hebt?
Mijn vraag is dan; Kan je het verwerken als je het niet vergeven heb?
vergeven is dus een onderdeel van verwerking
Als de moed je in de schoenen zinkt, ga dan eens op je kop staan!
Gebruikersavatar
memento
Berichten: 11339
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door memento »

De grote vraag in deze hele discussie is: Wat betekend de navolging van Christus?

De bijbel is er heel duidelijk over dat de liefde en vergeving vanuit God géén voorwaardelijke liefde is. Christus stierf voor ons, toen wij nog zondaren waren.

Ik denk dat een belangrijk deel van het leven der heiligmaking bestaat uit het "o Zoon maak ons Uw beeld gelijk". Slechts wanneer wij werkelijk leren onvoorwaardelijk lief te hebben, en onvoorwaardelijk te vergeven, zijn wij vrij. Want alle voorwaardelijke liefde is in wezen ik-gericht en zal dus altijd tegenvallen, en alle niet-vergeven omdat de ander geen spijt betuigd laat in ons een verscheurend gevoel van onvrede achter.

Ik zeg daarmee niet dat (onvoorwaardelijk) vergeven makkelijk is, of "zomaar" kan. Er moet een zekere verwerking van het geleden leed plaatsvinden, een begrip van wat er nu eigenlijk gebeurt is, en hoe daarmee om te gaan, voordat het zin heeft om over vergeving te spreken. Om te kunnen vergeven moeten we weten wát we nu eigenlijk vergeven, zowel wat betreft de daad, als de pijn en de lidtekens die het achterlaat. Anders is het een erg inhoudloze vergeving, die alleen maar tot (meer) psychische en theologische problemen leidt.

Daarnaast is er nog een psychologisch probleem. Een gebroken mensje, als gevolg van een misdaad, moet weer leren de waarde van zijn/haar eigen bestaan te zien. Weer op een gezonde manier assertief leren worden. Dit proces kan belemmerd worden, door op te roepen tot nederigheid, zelfverloochening, onvoorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijk vergeven. Laten we hierbij beseffen dat slechts wanneer een mens psychisch gezond is, hij écht kan vergeving, liefhebben, etc. Het werken aan assertiviteit en een eigenbeeld is dus niet tégen de idealen van Gods woord in, maar is een benodigde stap voordat men iets met die idealen kan. We moeten onze naasten liefhebben als onszelf. Als we onszelf niet op een gezonde manier liefhebben, kunnen wij ten diepste ook onze naaste niet liefhebben.

Dit alles gezegd hebbend, blijf ik bij mijn (omstreden) stelling dat God onvoorwaardelijke liefde en vergeving van ons vraagt. Ik wijs daarbij op Christus, ons grote voorbeeld. Wanneer we onze eigen schuld zien, en vergelijken met de schuld van de ander, dan is uiteindelijk de conclusie dat God ons vele malen meer vergeeft dan de ander ons heeft aangedaan. Wie werkelijk mag leren om, vanuit dat schuldbesef, ook anderen te vergeven, zal ook het genot ervaren van het mogen vergeven, van het mogen loslaten. Een gevoel van rust en vrede, waarmee een pijnlijk hoofdstuk uit het leven afgesloten kan worden.

Een ieder die hier mee worstelt: Sterkte! En bedenk wat het kinderversje bezingt: "Waar woont God? Bij het zwakken, bij het kleinen, die stuk zijn van verdriet".
Gebruikersavatar
Jo-Ann
Berichten: 978
Lid geworden op: 01 jan 2008, 20:06

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jo-Ann »

Ariene schreef:
Jo-Ann schreef:Misschien te psychologisch...
maar: kun je vergeven als je het nog niet verwerkt hebt?
Mijn vraag is dan; Kan je het verwerken als je het niet vergeven heb?
Misschien dat je dan meer op het vlak komt van 'het een plaats kunnen geven' en een zekere mate van begrip voor de situatie waarin de dader op dat moment verkeerde. Je moet er wel zodanig los van zijn gekomen zodat het je in je dagelijks leven niet meer belemmert.
Laatst gewijzigd door Jo-Ann op 30 sep 2008, 19:16, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Jo-Ann
Berichten: 978
Lid geworden op: 01 jan 2008, 20:06

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jo-Ann »

memento schreef:De grote vraag in deze hele discussie is: Wat betekend de navolging van Christus?

De bijbel is er heel duidelijk over dat de liefde en vergeving vanuit God géén voorwaardelijke liefde is. Christus stierf voor ons, toen wij nog zondaren waren.

Ik denk dat een belangrijk deel van het leven der heiligmaking bestaat uit het "o Zoon maak ons Uw beeld gelijk". Slechts wanneer wij werkelijk leren onvoorwaardelijk lief te hebben, en onvoorwaardelijk te vergeven, zijn wij vrij. Want alle voorwaardelijke liefde is in wezen ik-gericht en zal dus altijd tegenvallen, en alle niet-vergeven omdat de ander geen spijt betuigd laat in ons een verscheurend gevoel van onvrede achter.

Ik zeg daarmee niet dat (onvoorwaardelijk) vergeven makkelijk is, of "zomaar" kan. Er moet een zekere verwerking van het geleden leed plaatsvinden, een begrip van wat er nu eigenlijk gebeurt is, en hoe daarmee om te gaan, voordat het zin heeft om over vergeving te spreken. Om te kunnen vergeven moeten we weten wát we nu eigenlijk vergeven, zowel wat betreft de daad, als de pijn en de lidtekens die het achterlaat. Anders is het een erg inhoudloze vergeving, die alleen maar tot (meer) psychische en theologische problemen leidt.

Daarnaast is er nog een psychologisch probleem. Een gebroken mensje, als gevolg van een misdaad, moet weer leren de waarde van zijn/haar eigen bestaan te zien. Weer op een gezonde manier assertief leren worden. Dit proces kan belemmerd worden, door op te roepen tot nederigheid, zelfverloochening, onvoorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijk vergeven. Laten we hierbij beseffen dat slechts wanneer een mens psychisch gezond is, hij écht kan vergeving, liefhebben, etc. Het werken aan assertiviteit en een eigenbeeld is dus niet tégen de idealen van Gods woord in, maar is een benodigde stap voordat men iets met die idealen kan. We moeten onze naasten liefhebben als onszelf. Als we onszelf niet op een gezonde manier liefhebben, kunnen wij ten diepste ook onze naaste niet liefhebben.

Dit alles gezegd hebbend, blijf ik bij mijn (omstreden) stelling dat God onvoorwaardelijke liefde en vergeving van ons vraagt. Ik wijs daarbij op Christus, ons grote voorbeeld. Wanneer we onze eigen schuld zien, en vergelijken met de schuld van de ander, dan is uiteindelijk de conclusie dat God ons vele malen meer vergeeft dan de ander ons heeft aangedaan. Wie werkelijk mag leren om, vanuit dat schuldbesef, ook anderen te vergeven, zal ook het genot ervaren van het mogen vergeven, van het mogen loslaten. Een gevoel van rust en vrede, waarmee een pijnlijk hoofdstuk uit het leven afgesloten kan worden.

Een ieder die hier mee worstelt: Sterkte! En bedenk wat het kinderversje bezingt: "Waar woont God? Bij het zwakken, bij het kleinen, die stuk zijn van verdriet".
Memento, ik heb respect voor je posting en ben het met heel veel dingen eens.
Mij bekroop de gedachte: verstaan we wel hetzelfde met het begrip 'vergeving'?
Er moet toch gesprek geweest zijn met de dader voordat je tot vergeving komt? En in sommige situaties is dat toch niet mogelijk? En dan is het best haalbare (volgens mij) wat ik in de vorige posting geschreven heb.
Gebruikersavatar
helma
Berichten: 18661
Lid geworden op: 11 sep 2006, 10:36
Locatie: Veenendaal

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door helma »

memento schreef: Dit alles gezegd hebbend, blijf ik bij mijn (omstreden) stelling dat God onvoorwaardelijke liefde en vergeving van ons vraagt. Ik wijs daarbij op Christus, ons grote voorbeeld. Wanneer we onze eigen schuld zien, en vergelijken met de schuld van de ander, dan is uiteindelijk de conclusie dat God ons vele malen meer vergeeft dan de ander ons heeft aangedaan. Wie werkelijk mag leren om, vanuit dat schuldbesef, ook anderen te vergeven, zal ook het genot ervaren van het mogen vergeven, van het mogen loslaten. Een gevoel van rust en vrede, waarmee een pijnlijk hoofdstuk uit het leven afgesloten kan worden.
Het gaat niet om liefde...het gaat om vergeven. Is de ander erbij gebaat dat er zomaar vergeven wordt zonder recht?

Wanneer ik zie hoe Christus heeft moeten lijden om mijn zonden; hoe dúúr de prijs van vergeving is geweest...dan besef ik hóe vreselijk mijn zondig bestaan is. Dan kan ik daar niet lichtvaardig overheen stappen.

Je mag Gods liefde nooit loskoppelen van Zijn recht. Hij had ons lief toen wij nog zondaars waren. dat klopt. maar hoe was dat mogelijk? Toch óók alleen in een weg van recht? Christus had toch van eeuwigheid al gezegd: Zie Ik kom... De prijs moest betaald worden. De prijs zóu betaald worden. En daarom kon God zondaars liefhebben.

En dan blijft de bede hetzelfde: O Zoon, maak ons Uw beeld gelijk.
Gebruikersavatar
memento
Berichten: 11339
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door memento »

Jo-Ann schreef:
memento schreef:De grote vraag in deze hele discussie is: Wat betekend de navolging van Christus?

De bijbel is er heel duidelijk over dat de liefde en vergeving vanuit God géén voorwaardelijke liefde is. Christus stierf voor ons, toen wij nog zondaren waren.

Ik denk dat een belangrijk deel van het leven der heiligmaking bestaat uit het "o Zoon maak ons Uw beeld gelijk". Slechts wanneer wij werkelijk leren onvoorwaardelijk lief te hebben, en onvoorwaardelijk te vergeven, zijn wij vrij. Want alle voorwaardelijke liefde is in wezen ik-gericht en zal dus altijd tegenvallen, en alle niet-vergeven omdat de ander geen spijt betuigd laat in ons een verscheurend gevoel van onvrede achter.

Ik zeg daarmee niet dat (onvoorwaardelijk) vergeven makkelijk is, of "zomaar" kan. Er moet een zekere verwerking van het geleden leed plaatsvinden, een begrip van wat er nu eigenlijk gebeurt is, en hoe daarmee om te gaan, voordat het zin heeft om over vergeving te spreken. Om te kunnen vergeven moeten we weten wát we nu eigenlijk vergeven, zowel wat betreft de daad, als de pijn en de lidtekens die het achterlaat. Anders is het een erg inhoudloze vergeving, die alleen maar tot (meer) psychische en theologische problemen leidt.

Daarnaast is er nog een psychologisch probleem. Een gebroken mensje, als gevolg van een misdaad, moet weer leren de waarde van zijn/haar eigen bestaan te zien. Weer op een gezonde manier assertief leren worden. Dit proces kan belemmerd worden, door op te roepen tot nederigheid, zelfverloochening, onvoorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijk vergeven. Laten we hierbij beseffen dat slechts wanneer een mens psychisch gezond is, hij écht kan vergeving, liefhebben, etc. Het werken aan assertiviteit en een eigenbeeld is dus niet tégen de idealen van Gods woord in, maar is een benodigde stap voordat men iets met die idealen kan. We moeten onze naasten liefhebben als onszelf. Als we onszelf niet op een gezonde manier liefhebben, kunnen wij ten diepste ook onze naaste niet liefhebben.

Dit alles gezegd hebbend, blijf ik bij mijn (omstreden) stelling dat God onvoorwaardelijke liefde en vergeving van ons vraagt. Ik wijs daarbij op Christus, ons grote voorbeeld. Wanneer we onze eigen schuld zien, en vergelijken met de schuld van de ander, dan is uiteindelijk de conclusie dat God ons vele malen meer vergeeft dan de ander ons heeft aangedaan. Wie werkelijk mag leren om, vanuit dat schuldbesef, ook anderen te vergeven, zal ook het genot ervaren van het mogen vergeven, van het mogen loslaten. Een gevoel van rust en vrede, waarmee een pijnlijk hoofdstuk uit het leven afgesloten kan worden.

Een ieder die hier mee worstelt: Sterkte! En bedenk wat het kinderversje bezingt: "Waar woont God? Bij het zwakken, bij het kleinen, die stuk zijn van verdriet".
Memento, ik heb respect voor je posting en ben het met heel veel dingen eens.
Mij bekroop de gedachte: verstaan we wel hetzelfde met het begrip 'vergeving'?
Er moet toch gesprek geweest zijn met de dader voordat je tot vergeving komt? En in sommige situaties is dat toch niet mogelijk? En dan is het best haalbare (volgens mij) wat ik in de vorige posting geschreven heb.
Ik versta onder vergeving: De ander het gedane kwaad niet meer toerekenen.

In eerder posts haalde je me instemming een citaat van Helma aan: Christus is bereid om zondaren te vergeven...zo ben ik bereid om mijn schuldenaren te vergeven (door Zijn liefde in mij gewerkt, want dat is niet iets uit mijzelf). Ik denk dat we geroepen worden tot méér dan alleen een bereidwilligheid. Zoals Christus niet alleen bereidwillig was om voor ons te sterven toen wij nog zondaars waren (voordat wij berouw hadden), maar dit ook daadwerkelijk deed, zo moeten en mogen wij ook vergeven. Ook al toont de ander geen berouw.

De reden waarom ik dit zo sterk stel, is omdat m.i. het idee van genade de kérn is van ons geloof. Genade, in bijbels licht, betekend niet alleen alleen onverdiende vergeving, maar ook ongezochte vergeving.

En, net zoals dat in het geestelijke soms de goedertierenheden des Heeren tot bekering leiden (het feit dat God "lief" tegen ons doet, terwijl wij (weer) tegen Hem gezondigd hebben), zo kan ook in het normale leven het vergeven van de ander leiden tot berouw. Want niets kan het hart zó verbreken, dan onverdiende liefde. Zowel in het kleine (bv een ruzie in het huwelijk) als bij groter leed.
Je mag Gods liefde nooit loskoppelen van Zijn recht. Hij had ons lief toen wij nog zondaars waren. dat klopt. maar hoe was dat mogelijk? Toch óók alleen in een weg van recht?
In dat geval kan er nooit vergeven worden bij groot leed. Want bij het soort misdrijf waar we t in deze topic over hebben, gaat het om leed wat zó groot is, dat het nooit naar recht goedgemaakt kan worden. Het tonen van berouw, wat jij als voorwaarde noemt, is ook niet "door recht".
Gebruikersavatar
helma
Berichten: 18661
Lid geworden op: 11 sep 2006, 10:36
Locatie: Veenendaal

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door helma »

oké...ik zal er weer verder over nadenken...
wil je het stukje nog lezen wat ik eerder poste
http://www.hulpnet.com/bethesda/vergeving.htm
Gebruikersavatar
Jo-Ann
Berichten: 978
Lid geworden op: 01 jan 2008, 20:06

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jo-Ann »

Ik lees juist (toevallig?) vanavond een stukje in een boekje van Gary Chapman over de vijf talen van de liefde over dit onderwerp. Ik typ een stukje over:

Het beste wat we met fouten uit het verleden kunnen doen, is ze achter ons laten.
Ja, het is gebeurd. Zeker, het deed pijn. En misschien doe het nog steeds wel pijn. Maar óf de ander heeft zijn fout toegegeven en ik heb ervoor gekozen om die persoon te vergeven, óf de ander volhardt in het verkeerde gedrag en ik heb ervoor gekozen deze persoon over te geven aan God, omdat ik weet dat Hij een rechtvaardig, maar ook een genadig God is. Ik weiger om het gedrag van de ander mijn leven vandaag negatief te laten beïnvloeden.
Iemand aan God overgeven, is niet hetzelfde als vergeven. Vergeven is een antwoord op een belijdenis. Door iemand aan God over te geven, laat je de pijn en woede los, zodat je er niet door verteerd zult worden. Je kiest ervoor mensen lief te hebben ondanks het onrecht dat ze jou hebben aangedaan. Dat herstelt niet de relatie, maar zorgt ervoor dat je in vrede en in liefde kunt leven.
Gebruikersavatar
helma
Berichten: 18661
Lid geworden op: 11 sep 2006, 10:36
Locatie: Veenendaal

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door helma »

nog een vraag

is het genoeg om naar de Heere uit te spreken dat je iemand vergeeft?
of stap je naar iemand toe met de mededeling dat je hem/haar vergeeft (zonder vraag om vergeving van die persoon)
Gebruikersavatar
henriët
Berichten: 12915
Lid geworden op: 30 mar 2007, 17:54

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door henriët »

helma schreef:nog een vraag

is het genoeg om naar de Heere uit te spreken dat je iemand vergeeft?
of stap je naar iemand toe met de mededeling dat je hem/haar vergeeft (zonder vraag om vergeving van die persoon)
volgens mij kan je dat alleen maar doen als het je gevraagd wordt?
Een vriendelijk woord hoeft niet veel tijd te kosten maar de echo ervan duurt eindeloos....
Jongere
Berichten: 7754
Lid geworden op: 14 apr 2004, 15:45

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jongere »

Ik zie dat ik hier eerder ook heb gereageerd. Maar niet meer op de post van Helma.
Ik voel me uiteindelijk thuis bij memento's post.

Wel ben ik het eens met helma's opmerking over recht. Ik denk dat een veelgehoorde misvatting over vergeving is dat dit zoiets zou zijn als 'zand erover'.
Maar ik vraag me af of we het goed zien als we recht willen vertalen naar het schuld belijden van de ander. Dat is denk ik niet goed. Ik postte deze tekst eerder in een ander topic, uit Rom. 12:
Wreekt uzelven niet, beminden, maar geeft den toorn plaats; want er is geschreven: Mij komt de wraak toe; Ik zal het vergelden, zegt de Heere.

Het gaat hier niet letterlijk over vergeving, maar deze tekst biedt denk ik wel bepaalde gedachten die ook veel met vergeving te maken hebben. Omdat het hier ook over onrecht gaat, waarover genoegdoening moet gebeuren. De Bijbel wijst ons hier niet de weg van eigenrichting (wraak). Maar óók niet de weg van een zomaar door de vingers zien. We moeten de toorn plaats geven, maar hoe? Door het over te geven aan de Rechter die de wraak toe komt. 'Ik zal het vergelden, zegt de Heere.'
Op andere plaatsen wijst de Bijbel ons heel duidelijk de weg van vergeving. Daaruit wordt duidelijk dat het voor een christen nooit zo mag zijn dat die zijn wraakgevoelens bevredigt door aan God's oordeel te denken. Voor de christen ligt er de vraag naar vergeving. Onvoorwaardelijk, zoals Rom. 5 ons tekent. Dat kan ook naar een dader een geweldig teken zijn van Gods vergeving. Onvoorwaardelijk, uitgaande van Degene van wie het (volgens onze logica) niet zou moeten uitgaan.

Het is denk ik wel goed vergeving niet te verwarren met verzoening. De Heere heeft in Christus voor vergeving gezorgd, maar wij krijgen daar slechts deel aan als wij met God verzoend zijn. En bij die verzoening hoort onlosmakelijk ook ons schuldbelijden. Voor verzoening is actie van twee kanten nodig. Maar de vergeving die God heeft mogelijk gemaakt is eenzijdig, toen wij nog zondaars waren. Ik denkd at dat een goed beeld is voor aardse vergeving. Vergeven is iets wat in jezelf gebeurt, waarbij jij innerlijk weer in een goede relatie staat tov God en de dader. Hem/haar ook kan zien op de goede manier. Maar het mooiste is als deze vergeving gepaard gaat met de verzoening van beide personen.

Ook God vergeeft op grond van recht, kijk maar eens naar 1 Joh. 1:9, waar kan staan dat God rechtvaardig (!) is als Hij de schuld vergeeft. Maar onze vergeving moet dan juist getekend zijn door wat Christus heeft gedaan, dat is het nieuwe leven van een christen. (Hoewel ik weet dat de theorie zoveel makkelijker kan klinken dan de praktijk is) Ons wordt gevraagd onvoorwaardelijk te vergeven. Maar daarbij hoeven we onze roep naar rechtvaardigheid geen geweld aan te doen. Die gerechtigheid vindt wellicht in het leven plaats, of na het leven. Óf die heeft al plaatsgevonden, op Golgotha.
Gebruikersavatar
scape
Berichten: 157
Lid geworden op: 30 jun 2009, 17:42

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door scape »

mooie post . . . doet mij denken aan een film uit Tjaad (Darrat = droogseizoen). De film gaat over een jongen die zijn vader moet wreken. Als hij uiteindelijk met de moordenaar van zijn vader wordt geconfronteerd neemt alles echter een andere wending.

De regisseur (Mahamat Saleh Haroun) vertelde dat hij een film wilde maken over het verwerken van de burgeroorlog in Tjaad. Tijdens de vertoningen in Tjaad bemerkte hij dat de mensen niet zozeer bezig waren met (wederzijdse) vergeving. Maar eerder verzoening. Hij vroeg zich zelfs af of vergeving bij heftige zaken als oorlogsgeweld niet een brug te ver is, bovenmenselijk.
Jongere
Berichten: 7754
Lid geworden op: 14 apr 2004, 15:45

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jongere »

helma schreef:Het gaat niet om liefde...het gaat om vergeven. Is de ander erbij gebaat dat er zomaar vergeven wordt zonder recht?

Wanneer ik zie hoe Christus heeft moeten lijden om mijn zonden; hoe dúúr de prijs van vergeving is geweest...dan besef ik hóe vreselijk mijn zondig bestaan is. Dan kan ik daar niet lichtvaardig overheen stappen.

Je mag Gods liefde nooit loskoppelen van Zijn recht. Hij had ons lief toen wij nog zondaars waren. dat klopt. maar hoe was dat mogelijk? Toch óók alleen in een weg van recht? Christus had toch van eeuwigheid al gezegd: Zie Ik kom... De prijs moest betaald worden. De prijs zóu betaald worden. En daarom kon God zondaars liefhebben.

En dan blijft de bede hetzelfde: O Zoon, maak ons Uw beeld gelijk.
Vergeet overigens een ding niet, bij dit beeld:
God strafte de zonde aan Zichzelf. Vergeving betekende lijden voor Hemzelf. Het recht wat hier werd gedaan werd aan Hemzelf voltrokken, en niet aan de daders.

En zo kan vergeving ook wel eens lijden voor onszelf zijn. Het is echt aan te raden hier Bonhoeffer, Keller of Miroslav Volf (Onbelast) eens over te lezen. Zo zegt Bonhoeffer in Navolging: "Zondenvergeving is het lijden van Christus, dat ons bevolen wordt. Het is ieder christen opgelegd."
Gebruikersavatar
Afgewezen
Berichten: 17323
Lid geworden op: 12 mei 2005, 21:50

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Afgewezen »

Jongere schreef:God strafte de zonde aan Zichzelf. Vergeving betekende lijden voor Hemzelf. Het recht wat hier werd gedaan werd aan Hemzelf voltrokken, en niet aan de daders.
Met dit soort uitdrukkingen heb ik moeite. Zoiets vloeit volgens mij voort uit het uitdogmatiseren van bepaalde Bijbelse gegevens: God heeft Zijn Zoon gegeven voor de zonde, de Zoon is God, dus God straft de zonde aan Zichzelf.
Maar zó lees ik het niet in de Bijbel. Wél: De HEERE zal Zich Zelf een lam (Lam) ten brandoffer voorzien. Alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn Zóón gegeven heeft. Enz.
Gebruikersavatar
Luther
Berichten: 15857
Lid geworden op: 25 jun 2008, 20:16
Contacteer:

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Luther »

Jongere, hoewel ik me helemaal kan vinden in je post, wil ik er nog iets naast zetten.

De achterliggende jaren ben ik een aantal keren betrokken bij hele pijnlijke kwestie. (Niet persoonlijk, maar als vertrouwenspersoon.)

Wat opvalt, is dat de kwestie vergeving in onze kring weleens te snel voor het voetlicht wordt gehaald. Soms mogen we daar even niet over spreken, omdat het een slachtoffer zou kunnen schaden. Het slachtoffer voelt zich niet serieus genomen, klapt dicht en zit nog erger in de puree. Wat ik ermee wil zeggen, is dit: Iemand moet als slachtoffer ook psychisch de spankracht hebben om überhaupt maar aan vergeving te kunnen denken. Dat kan het zo'n pijn doen als mensen, goedbedoeld, soms uit pastorale of geestelijke motieven, zomaar plompverloren zeggen: "Vraag de Heere toch maar of je hem/haar kunt vergeven." Hoe gek het ook klinkt: Dat zal door het slachtoffer als een volgende opdoffer gezien worden.

Ofwel: zaken die theologisch kloppen, zijn niet altijd op elk moment gepast.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Plaats reactie