-DIA- schreef:Eén vraagje: Een ziel die naar God schreeuwt (we gaan van waarheid uit) is die zich bewust het Leven aan zijn ziel
te hebben? Is die niet iets kwijt? Mist die niet iets? (We zouden dan zeggen: Kom op joh! Je gelooft toch? Neem maar aan dat Gods Woord de Waarheid is, en weest niet ongelovig!!)
Maar waarom schreeuwt hij dan? Hij schreeuwt naar de levende God, maar kent hij die levende God als Zijn Borg en Zondenvernieler?
Is het zo? Dan hoeft hij niet schreeuwen, maar (met die wetenschap) zou hij dan niet juichen en verblijden?
Komt, maakt God met mij groot?

Maar ik heb het nooit anders geleerd dan dat de kerk door de dood naar het leven gaat, door een vleeskruisigende weg. En nee, daar wil de mens van nature niet aan. Als hij in de poel mistrouwen terechtkomt gaat hij al snel terug.

Als een hert gejaagd, o Heere,
Dat verse water begeert,
Alzo dorst mijn ziel ook zere
Naar U, mijn God hooggeëerd,
En spreekt bij haar met geklag:
O Heer, wanneer komt die dag,
Dat ik toch bij U zal wezen,
En zien Uw aanschijn geprezen?

Mijn tranen ende mijn klachten
Zijn mijn spijs, die mij steeds voedt;
Als men mij vraagt met verachten,
Waar is nu Uw God zo goed?
Ik smelt als ik denk daaraan,
Hoe ik voormaals placht te gaan
Met een hoop volks hier te lande,
Om U, Heer', te doen off'rande.

Verder ben ik ook maar dom en dwaas en weet niets. En dan ben ik ook maar een mens in wiens mond altijd geen tegenredenen zijn.
Als men mij vraagt...

In Psalm 42 is wel duidelijk iemand aan het woord die iets mist, en van daaruit roept tot de levende God. Dat is geen verkeerde gestalte hoor, een bedelaarsgestalte! "Op deze zal Ik zien..."
Maar we mogen niet vergeten dat ook dit een psalm in de heiligmaking is. Dus het gaat niet om iemand die echt buiten staat, dat mogen we er ook niet van maken.
En er zijn ook méér verzen dan de verzen die je aanhaalt.
En DIA, je weet toch ook wel dat het zeker wel kan (en ik geloof ook dat het in deze psalm zo is) dat iemand zeker Christus kent als zijn Borg en Zaligmaker, en toch niet juicht en huppelt maar in zijn beleving door God verlaten is? Daar staan de psalmen vol van.
Denk aan psalm 88, die begint met "O Heere, God mijns heils..."
Iemand die geen genade kent, mag niet psalm 88 voluit de zijne noemen.

eilander schreef:

-DIA- schreef:Eén vraagje: Een ziel die naar God schreeuwt (we gaan van waarheid uit) is die zich bewust het Leven aan zijn ziel
te hebben? Is die niet iets kwijt? Mist die niet iets? (We zouden dan zeggen: Kom op joh! Je gelooft toch? Neem maar aan dat Gods Woord de Waarheid is, en weest niet ongelovig!!)
Maar waarom schreeuwt hij dan? Hij schreeuwt naar de levende God, maar kent hij die levende God als Zijn Borg en Zondenvernieler?
Is het zo? Dan hoeft hij niet schreeuwen, maar (met die wetenschap) zou hij dan niet juichen en verblijden?
Komt, maakt God met mij groot?

Maar ik heb het nooit anders geleerd dan dat de kerk door de dood naar het leven gaat, door een vleeskruisigende weg. En nee, daar wil de mens van nature niet aan. Als hij in de poel mistrouwen terechtkomt gaat hij al snel terug.

Als een hert gejaagd, o Heere,
Dat verse water begeert,
Alzo dorst mijn ziel ook zere
Naar U, mijn God hooggeëerd,
En spreekt bij haar met geklag:
O Heer, wanneer komt die dag,
Dat ik toch bij U zal wezen,
En zien Uw aanschijn geprezen?

Mijn tranen ende mijn klachten
Zijn mijn spijs, die mij steeds voedt;
Als men mij vraagt met verachten,
Waar is nu Uw God zo goed?
Ik smelt als ik denk daaraan,
Hoe ik voormaals placht te gaan
Met een hoop volks hier te lande,
Om U, Heer', te doen off'rande.

Verder ben ik ook maar dom en dwaas en weet niets. En dan ben ik ook maar een mens in wiens mond altijd geen tegenredenen zijn.
Als men mij vraagt...

In Psalm 42 is wel duidelijk iemand aan het woord die iets mist, en van daaruit roept tot de levende God. Dat is geen verkeerde gestalte hoor, een bedelaarsgestalte! "Op deze zal Ik zien..."
Maar we mogen niet vergeten dat ook dit een psalm in de heiligmaking is. Dus het gaat niet om iemand die echt buiten staat, dat mogen we er ook niet van maken.
En er zijn ook méér verzen dan de verzen die je aanhaalt.
En DIA, je weet toch ook wel dat het zeker wel kan (en ik geloof ook dat het in deze psalm zo is) dat iemand zeker Christus kent als zijn Borg en Zaligmaker, en toch niet juicht en huppelt maar in zijn beleving door God verlaten is? Daar staan de psalmen vol van.
Denk aan psalm 88, die begint met "O Heere, God mijns heils..."
Iemand die geen genade kent, mag niet psalm 88 voluit de zijne noemen.

Psalm 42 is gedicht met de wetenschap erna. Dat is waar. En toch kan het niet altijd bezien worden.
Zowel bij de aanvang als bij de voortgang is er Licht nodig.
En laten we maar stil zijn. Ik ben een beetje bang voor zelfmisleiding en door onkunde kan het ook een
valkuil zijn voor mijn naaste, en daarom kan ik beter maar niets meer zeggen.
En toch denk wel dat het waar is: Een dood mens schreeuwt niet, mist niets, en maakt zich ook geen zorgen.
Hooguit af en toe een neep in zijn consciëntie. Maar dan krabbelt hij weer overeind.

Missen voorafgaande aan kennis van Christus is een ander missen dan na Christus te hebben leren kennen.
Voorafgaand gemis kan nog alle kanten op. Pas na Christus te hebben leren kennen is te zeggen dat er leven is. Alles daarvoor moet worden afgebroken om juist Christus over te kunnen houden.

GJdeBruijn schreef:Missen voorafgaande aan kennis van Christus is een ander missen dan na Christus te hebben leren kennen.
Voorafgaand gemis kan nog alle kanten op. Pas na Christus te hebben leren kennen is te zeggen dat er leven is. Alles daarvoor moet worden afgebroken om juist Christus over te kunnen houden.

Dat maakt ook de ernst uit en de noodzakelijkheid van zelfonderzoek, en daarom is juist een scherpe en ontdekkende separatie nodig in de prediking.
Dat is wat ik nogal eens mis. En juist, hoe kan dat? zo'n prediking trekt (sommige)
mensen aan. Wat ik vaker merk: het leven zoekt het leven al veroordeelt het hen. Ze kunnen onmogelijk verkeren
onder een prediking die hun geruststelt.. buiten Christus.
Niet alle mensen. Er zijn er ook die daar toch vandaan vluchten. En dat zijn nogal eens wat onbegrepen mensen.
Ik las meerder malen van mensen die voor het eerst onder een ontdekkende preek kwamen, en zich verwonderden
dat de mensen daar zo rustig onder konden zitten. Is dat niet de doodstaat van de mens? Hij voelt het niet als het
goede komt en hij voelt het niet als het kwade komt.

-DIA- schreef:

GJdeBruijn schreef:Missen voorafgaande aan kennis van Christus is een ander missen dan na Christus te hebben leren kennen.
Voorafgaand gemis kan nog alle kanten op. Pas na Christus te hebben leren kennen is te zeggen dat er leven is. Alles daarvoor moet worden afgebroken om juist Christus over te kunnen houden.

Dat maakt ook de ernst uit en de noodzakelijkheid van zelfonderzoek, en daarom is juist een scherpe en ontdekkende separatie nodig in de prediking.
Dat is wat ik nogal eens mis. En juist, hoe kan dat? zo'n prediking trekt (sommige)
mensen aan. Wat ik vaker merk: het leven zoekt het leven al veroordeelt het hen. Ze kunnen onmogelijk verkeren
onder een prediking die hun geruststelt.. buiten Christus.
Niet alle mensen. Er zijn er ook die daar toch vandaan vluchten. En dat zijn nogal eens wat onbegrepen mensen.
Ik las meerder malen van mensen die voor het eerst onder een ontdekkende preek kwamen, en zich verwonderden
dat de mensen daar zo rustig onder konden zitten. Is dat niet de doodstaat van de mens? Hij voelt het niet als het
goede komt en hij voelt het niet als het kwade komt.

Met eerste zin volkomen eens. Bij de oudvaders vind je een scherpe en ontdekkende separatie.
Bij de preken uit ongeveer 1940 tot nu mis ik dat. Sommige RF-mers trekt deze prediking juist aan. Waarom?
Waarom kan iemand zich niet vinden in de geschriften van oudvaders. (Voor 1850) Heel duidelijk laten deze geschriften zien dat de zekerheid buiten de mens ligt, in Christus. Wat is daar mis mee? Is dit een Steen des aanstoots?

CvdW schreef:

-DIA- schreef:

GJdeBruijn schreef:Missen voorafgaande aan kennis van Christus is een ander missen dan na Christus te hebben leren kennen.
Voorafgaand gemis kan nog alle kanten op. Pas na Christus te hebben leren kennen is te zeggen dat er leven is. Alles daarvoor moet worden afgebroken om juist Christus over te kunnen houden.

Dat maakt ook de ernst uit en de noodzakelijkheid van zelfonderzoek, en daarom is juist een scherpe en ontdekkende separatie nodig in de prediking.
Dat is wat ik nogal eens mis. En juist, hoe kan dat? zo'n prediking trekt (sommige)
mensen aan. Wat ik vaker merk: het leven zoekt het leven al veroordeelt het hen. Ze kunnen onmogelijk verkeren
onder een prediking die hun geruststelt.. buiten Christus.
Niet alle mensen. Er zijn er ook die daar toch vandaan vluchten. En dat zijn nogal eens wat onbegrepen mensen.
Ik las meerder malen van mensen die voor het eerst onder een ontdekkende preek kwamen, en zich verwonderden
dat de mensen daar zo rustig onder konden zitten. Is dat niet de doodstaat van de mens? Hij voelt het niet als het
goede komt en hij voelt het niet als het kwade komt.

Met eerste zin volkomen eens. Bij de oudvaders vind je een scherpe en ontdekkende separatie.
Bij de preken uit ongeveer 1940 tot nu mis ik dat. Sommige RF-mers trekt deze prediking juist aan. Waarom?
Waarom kan iemand zich niet vinden in de geschriften van oudvaders. (Voor 1850) Heel duidelijk laten deze geschriften zien dat de zekerheid buiten de mens ligt, in Christus. Wat is daar mis mee? Is dit een Steen des aanstoots?

Enerzijds om niet alles weg te slaan, anderzijds dat het een leer opzich is om de Christuskennis pas later, als een nadere weldaad, te beschrijven.

Voor de Christuskennis alles wegslaan is niet goed, echter moet er wel altijd op gewezen worden dat zonder deze kennis de mens verloren gaat.

De mens zalig spreken zonder rechtvaardigmaking is ook verkeerd. Zonder Christus is het de dood.

ejvl schreef:

CvdW schreef:

-DIA- schreef:

GJdeBruijn schreef:Missen voorafgaande aan kennis van Christus is een ander missen dan na Christus te hebben leren kennen.
Voorafgaand gemis kan nog alle kanten op. Pas na Christus te hebben leren kennen is te zeggen dat er leven is. Alles daarvoor moet worden afgebroken om juist Christus over te kunnen houden.

Dat maakt ook de ernst uit en de noodzakelijkheid van zelfonderzoek, en daarom is juist een scherpe en ontdekkende separatie nodig in de prediking.
Dat is wat ik nogal eens mis. En juist, hoe kan dat? zo'n prediking trekt (sommige)
mensen aan. Wat ik vaker merk: het leven zoekt het leven al veroordeelt het hen. Ze kunnen onmogelijk verkeren
onder een prediking die hun geruststelt.. buiten Christus.
Niet alle mensen. Er zijn er ook die daar toch vandaan vluchten. En dat zijn nogal eens wat onbegrepen mensen.
Ik las meerder malen van mensen die voor het eerst onder een ontdekkende preek kwamen, en zich verwonderden
dat de mensen daar zo rustig onder konden zitten. Is dat niet de doodstaat van de mens? Hij voelt het niet als het
goede komt en hij voelt het niet als het kwade komt.

Met eerste zin volkomen eens. Bij de oudvaders vind je een scherpe en ontdekkende separatie.
Bij de preken uit ongeveer 1940 tot nu mis ik dat. Sommige RF-mers trekt deze prediking juist aan. Waarom?
Waarom kan iemand zich niet vinden in de geschriften van oudvaders. (Voor 1850) Heel duidelijk laten deze geschriften zien dat de zekerheid buiten de mens ligt, in Christus. Wat is daar mis mee? Is dit een Steen des aanstoots?

Enerzijds om niet alles weg te slaan, anderzijds dat het een leer opzich is om de Christuskennis pas later, als een nadere weldaad, te beschrijven.

Voor de Christuskennis alles wegslaan is niet goed, echter moet er wel altijd op gewezen worden dat zonder deze kennis de mens verloren gaat.

De mens zalig spreken zonder rechtvaardigmaking is ook verkeerd. Zonder Christus is het de dood.

De schrijver van de meditatie (of stichtelijke overdenking) slaat het kleinste niet weg, wie hem wat kent weet dat. Anderzijds is hij eerlijk wat betreft de staat van de mens van nature. En hij is onderwijzend in de gangen van het volk. Ik vrees dat we nog weinig dominees hebben zie zo geleerd waren dan hij. Daarmee wil ik beslist niet zeggen dat nu alles niets is. Er is en en blijft een overblijfsel, maar het wordt wel mager, en dat is (zo het lijkt) iets wat niet iedereen opmerkt. Er is wel veel oppervlakkige godsdienst, en daarbij een elkaar wantrouwen en haten en vereten. Soms lijkt het: Ik ben heiliger dan gij. Maar de liefde en echte ootmoed lijken soms zo heel ver weg. We zouden een vrome wens kunnen doen: Of we weer op de plek gebracht mochten worden. Maar dat zal, zo we dan vrezen wel door een harde weg moeten.

Die laatste zin: ik weet niet wie zoiets doet. Waartoe zou anders de Christus gekomen zijn? Toch voor verlorenen die van nature midden in de dood liggen (zie Ezechiel 37), die van nature nooit naar Hem hadden gevraagd of gezocht.
Maar om recht een verlorene te worden, dat is toch een hele zaak waar de mens van zichzelf nooit komt. Dat kan een mens niet aanvaarden, dat doet hij ook nooit en zal het ook niet geloven dat hij verloren ligt. Ja, ik weet het. met het verstand nog wel. Maar dan blijven we toch nog rechtop staan. En als we eens vallen krabbelen we weer op en vergeten onze ellende, en geven God niet de eer, of misschien met de lippen.

En nu stop ik hier, want ja, om nu te spreken over zulke zaken lijkt me internet niet het middel. We kunnen nog wel verwijzen naar Theologienet waar verschillende preken van ds. Lamain en ds. Joh. v.d. Poel te beluisteren zijn. Die zijn leerzamer dan wij allen tezamen vrees ik.

Voor deze ene keer lijkt het me goed, als de moderators het ook goed vinden een link te plaatsen naar enkele bijzondere (wat is bijzonder) preken van wijlen ds. W.C. Lamain. Mogelijk zouden de preken tot zegen kunnen zijn voor deze of gene.
http://www.theologienet.nl/prekenmp3.html

Welke preken ik bedoel zijn deze hieronder over Hebreeën 1:2 (in twee delen)
Hebreeën 1: 2; mp3
Hebreeën 1: 2 - deel 2, 1978 (toepassing); mp3
De tweede geeft extra aandacht voor de toepassing.

Hartelijk aanbevolen.

CvdW schreef:

-DIA- schreef:

GJdeBruijn schreef:Missen voorafgaande aan kennis van Christus is een ander missen dan na Christus te hebben leren kennen.
Voorafgaand gemis kan nog alle kanten op. Pas na Christus te hebben leren kennen is te zeggen dat er leven is. Alles daarvoor moet worden afgebroken om juist Christus over te kunnen houden.

Dat maakt ook de ernst uit en de noodzakelijkheid van zelfonderzoek, en daarom is juist een scherpe en ontdekkende separatie nodig in de prediking.
Dat is wat ik nogal eens mis. En juist, hoe kan dat? zo'n prediking trekt (sommige)
mensen aan. Wat ik vaker merk: het leven zoekt het leven al veroordeelt het hen. Ze kunnen onmogelijk verkeren
onder een prediking die hun geruststelt.. buiten Christus.
Niet alle mensen. Er zijn er ook die daar toch vandaan vluchten. En dat zijn nogal eens wat onbegrepen mensen.
Ik las meerder malen van mensen die voor het eerst onder een ontdekkende preek kwamen, en zich verwonderden
dat de mensen daar zo rustig onder konden zitten. Is dat niet de doodstaat van de mens? Hij voelt het niet als het
goede komt en hij voelt het niet als het kwade komt.

Met eerste zin volkomen eens. Bij de oudvaders vind je een scherpe en ontdekkende separatie.
Bij de preken uit ongeveer 1940 tot nu mis ik dat. Sommige RF-mers trekt deze prediking juist aan. Waarom?
Waarom kan iemand zich niet vinden in de geschriften van oudvaders. (Voor 1850) Heel duidelijk laten deze geschriften zien dat de zekerheid buiten de mens ligt, in Christus. Wat is daar mis mee? Is dit een Steen des aanstoots?

Dat verschil valt mij ook op.

ejvl schreef:

CvdW schreef:

-DIA- schreef:

GJdeBruijn schreef:Missen voorafgaande aan kennis van Christus is een ander missen dan na Christus te hebben leren kennen.
Voorafgaand gemis kan nog alle kanten op. Pas na Christus te hebben leren kennen is te zeggen dat er leven is. Alles daarvoor moet worden afgebroken om juist Christus over te kunnen houden.

Dat maakt ook de ernst uit en de noodzakelijkheid van zelfonderzoek, en daarom is juist een scherpe en ontdekkende separatie nodig in de prediking.
Dat is wat ik nogal eens mis. En juist, hoe kan dat? zo'n prediking trekt (sommige)
mensen aan. Wat ik vaker merk: het leven zoekt het leven al veroordeelt het hen. Ze kunnen onmogelijk verkeren
onder een prediking die hun geruststelt.. buiten Christus.
Niet alle mensen. Er zijn er ook die daar toch vandaan vluchten. En dat zijn nogal eens wat onbegrepen mensen.
Ik las meerder malen van mensen die voor het eerst onder een ontdekkende preek kwamen, en zich verwonderden
dat de mensen daar zo rustig onder konden zitten. Is dat niet de doodstaat van de mens? Hij voelt het niet als het
goede komt en hij voelt het niet als het kwade komt.

Met eerste zin volkomen eens. Bij de oudvaders vind je een scherpe en ontdekkende separatie.
Bij de preken uit ongeveer 1940 tot nu mis ik dat. Sommige RF-mers trekt deze prediking juist aan. Waarom?
Waarom kan iemand zich niet vinden in de geschriften van oudvaders. (Voor 1850) Heel duidelijk laten deze geschriften zien dat de zekerheid buiten de mens ligt, in Christus. Wat is daar mis mee? Is dit een Steen des aanstoots?

Enerzijds om niet alles weg te slaan, anderzijds dat het een leer opzich is om de Christuskennis pas later, als een nadere weldaad, te beschrijven.

Voor de Christuskennis alles wegslaan is niet goed, echter moet er wel altijd op gewezen worden dat zonder deze kennis de mens verloren gaat.

De mens zalig spreken zonder rechtvaardigmaking is ook verkeerd. Zonder Christus is het de dood.

In de praktijk is dit een eigen leven gaan leiden. Natuurlijk zegt iedere predikant in een persoonlijk gesprek dat Christuskennis nodig is. Echter op de preekstoel zetten ze de bevinding zo centraal en Christus is zo verborgen dat mensen wel zalig worden zonder

Dus de conclusie is dat we in al onze bevindelijkheid doorgeslagen zijn?

Al dat ge-theologiseer, dat schematiseren, conclusie trekken levert op dat er geen wonder meer in zit. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Heere ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Delftenaar schreef:Dus de conclusie is dat we in al onze bevindelijkheid doorgeslagen zijn?

Dat denk ik wel ja.
Ik lees af en toe wat verhalen uit het zendingsveld, bijvoorbeeld van dhr van Dooijeweerd. Eenvoudig, kinderlijk geloof.
Net wat @Bijdrager zegt, Al dat ge-theologiseer, dat schematiseren, conclusie trekken levert op dat er geen wonder meer in zit. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Heere ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!

ejvl schreef:

Delftenaar schreef:Dus de conclusie is dat we in al onze bevindelijkheid doorgeslagen zijn?

Dat denk ik wel ja.
Ik lees af en toe wat verhalen uit het zendingsveld, bijvoorbeeld van dhr van Dooijeweerd. Eenvoudig, kinderlijk geloof.
Net wat @Bijdrager zegt, Al dat ge-theologiseer, dat schematiseren, conclusie trekken levert op dat er geen wonder meer in zit. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Heere ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!

Ik denk het anders: Alles wat wij tegenwoordig als bevinding aanmerken zouden we, als het er op aankomt, wel eens voor de mollen en vledermuizen kunnen werpen.

-DIA- schreef:

ejvl schreef:

Delftenaar schreef:Dus de conclusie is dat we in al onze bevindelijkheid doorgeslagen zijn?

Dat denk ik wel ja.
Ik lees af en toe wat verhalen uit het zendingsveld, bijvoorbeeld van dhr van Dooijeweerd. Eenvoudig, kinderlijk geloof.
Net wat @Bijdrager zegt, Al dat ge-theologiseer, dat schematiseren, conclusie trekken levert op dat er geen wonder meer in zit. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Heere ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!

Ik denk het anders: Alles wat wij tegenwoordig als bevinding aanmerken zouden we, als het er op aankomt, wel eens voor de mollen en vledermuizen kunnen werpen.

Ik denk dat zowel DIA als ejvl gelijk hebben.