Revivals

[Arja]

C.H. Spurgeon schrijft dat in tijden van opwekking het vurige verlangen naar de terugkeer van God zegen steeds sterker wordt! Net als bij weeën, die in heftigheid toenemen. In geestelijk opzicht zie je dat terug in koning Josia's tijd.

Een geestelijke opwekking begint vaak bij de enkeling. God raakt de de individuele gelovige aan door Zijn Woord en Geest.

In Josia's tijd...
Er werd een verwaarloosd boek gevonden in de tempel. Toen de jonge koning Josia het zag scheurde hij zijn kleren als een teken van rouw. Zijn hart brak toen hij dacht aan de ellende die over zijn volk zou komen omdat ze afgevallen waren van hun God. Zijn intense pijn kan je vergelijken met barensweeën. God gebruikte Josia's om een machtige herleving te geven aan land en volk.

Als God een kerkelijke gemeente wil zegenen, begint het dat vaak op deze manier:
1. Twee of drie personen worden verdrietig door het lage peil van geestelijk leven.
2. Ze beginnen te bidden (en weten het soms niet van elkaar).
3. Langzamerhand worden de verschillende gelovigen naar elkaar toegetrokken.
4. Ze vormen groepjes en zoeken elkaar op om samen te bidden.

Geestelijke barensnood is geen schijnvertoning.
Het is de worsteling van een christen verlangend naar de zegen van Zijn God.

[-DIA-]

C.H. Spurgeon schrijft dat in tijden van opwekking het vurige verlangen naar de terugkeer van God zegen steeds sterker wordt! Net als bij weeën, die in heftigheid toenemen. In geestelijk opzicht zie je dat terug in koning Josia's tijd.

Een geestelijke opwekking begint vaak bij de enkeling. God raakt de de individuele gelovige aan door Zijn Woord en Geest.

In Josia's tijd...
Er werd een verwaarloosd boek gevonden in de tempel. Toen de jonge koning Josia het zag scheurde hij zijn kleren als een teken van rouw. Zijn hart brak toen hij dacht aan de ellende die over zijn volk zou komen omdat ze afgevallen waren van hun God. Zijn intense pijn kan je vergelijken met barensweeën. God gebruikte Josia's om een machtige herleving te geven aan land en volk.

Als God een kerkelijke gemeente wil zegenen, begint het dat vaak op deze manier:
1. Twee of drie personen worden verdrietig door het lage peil van geestelijk leven.
2. Ze beginnen te bidden (en weten het soms niet van elkaar).
3. Langzamerhand worden de verschillende gelovigen naar elkaar toegetrokken.
4. Ze vormen groepjes en zoeken elkaar op om samen te bidden.

Geestelijke barensnood is geen schijnvertoning.
Het is de worsteling van een christen verlangend naar de zegen van Zijn God.

Dat kon wel een goed opgemerkt zijn. Als er nood is kan er wel eens wat gebeuren, maar waar de dodigheid heerst blijft het vaak stil. Zie ook het Woord, de Kerk- en Vaderlandse Geschiedenis enz.

[TSC]

Als God een kerkelijke gemeente wil zegenen, begint het dat vaak op deze manier:
1. Twee of drie personen worden verdrietig door het lage peil van geestelijk leven.
2. Ze beginnen te bidden (en weten het soms niet van elkaar).
3. Langzamerhand worden de verschillende gelovigen naar elkaar toegetrokken.
4. Ze vormen groepjes en zoeken elkaar op om samen te bidden.

Geestelijke barensnood is geen schijnvertoning.
Het is de worsteling van een christen verlangend naar de zegen van Zijn God.

Waar heb je die vier punten gevonden?

[Volontair]

De Nijkerkse beroerselen zijn het bekendste, hoewel deze opwekking zich niet tot Nijkerk beperkte.

Van der Groe schreef zijn Toetssteen der ware en der valse genade, die in twee delen in 1752/53 van de pers kwam. In zijn inleiding zinspeelt hij kennelijk op het gebeurde in Nijkerk.
Hij spreekt van: "de bedorven enthousiasterij" een gruwelgeest, "die nu zo schrikkelijk onder ons is doorgebroken, als nimmermeer te voren gehoord of gezien is."
"Wat is dat wild en woest ravot, die stuiptrekking en vreselijke godsdienstverstoring en beroering, in zo veel plaatsen en gemeenten van ons land, voor het meestendeel toch anders dan een heilloos werk van de Satan en een schrikkelijk oordeel des Heeren om onze lauwe en afvallige Gereformeerde kerk te straffen ..."

[J.C. Philpot]

De Nijkerkse beroerselen zijn het bekendste, hoewel deze opwekking zich niet tot Nijkerk beperkte.

Van der Groe schreef zijn Toetssteen der ware en der valse genade, die in twee delen in 1752/53 van de pers kwam. In zijn inleiding zinspeelt hij kennelijk op het gebeurde in Nijkerk.
Hij spreekt van: "de bedorven enthousiasterij" een gruwelgeest, "die nu zo schrikkelijk onder ons is doorgebroken, als nimmermeer te voren gehoord of gezien is."
"Wat is dat wild en woest ravot, die stuiptrekking en vreselijke godsdienstverstoring en beroering, in zo veel plaatsen en gemeenten van ons land, voor het meestendeel toch anders dan een heilloos werk van de Satan en een schrikkelijk oordeel des Heeren om onze lauwe en afvallige Gereformeerde kerk te straffen ..."

Groenewegen bijvoorbeeld beoordeelde de Nijkerker Beroerselen wel positief.

Zoals ik eerder schreef in deze draad, dienen we niet (positief of negatief) te beoordelen op basis van emoties, maar op basis van vrucht.

[Arja]

Als God een kerkelijke gemeente wil zegenen, begint het dat vaak op deze manier:
1. Twee of drie personen worden verdrietig door het lage peil van geestelijk leven.
2. Ze beginnen te bidden (en weten het soms niet van elkaar).
3. Langzamerhand worden de verschillende gelovigen naar elkaar toegetrokken.
4. Ze vormen groepjes en zoeken elkaar op om samen te bidden.

Geestelijke barensnood is geen schijnvertoning.
Het is de worsteling van een christen verlangend naar de zegen van Zijn God.

Waar heb je die vier punten gevonden?

C.H. Spurgeon. Ik ga het terugzoeken. Dit, hierboven is een blog die ik eerder (2015) schreef.
https://ariellapersoonlijk.blogspot.com ... weg-3.html

[Jongere]

Een boeiend en m.i. evenwichtig boek rond deze materie:
https://www.bol.com/nl/p/pinksteren-vandaag/666866316/

[samanthi]

De Nijkerkse beroerselen zijn het bekendste, hoewel deze opwekking zich niet tot Nijkerk beperkte.

Van der Groe schreef zijn Toetssteen der ware en der valse genade, die in twee delen in 1752/53 van de pers kwam. In zijn inleiding zinspeelt hij kennelijk op het gebeurde in Nijkerk.
Hij spreekt van: "de bedorven enthousiasterij" een gruwelgeest, "die nu zo schrikkelijk onder ons is doorgebroken, als nimmermeer te voren gehoord of gezien is."
"Wat is dat wild en woest ravot, die stuiptrekking en vreselijke godsdienstverstoring en beroering, in zo veel plaatsen en gemeenten van ons land, voor het meestendeel toch anders dan een heilloos werk van de Satan en een schrikkelijk oordeel des Heeren om onze lauwe en afvallige Gereformeerde kerk te straffen ..."

Verschrikkelijk om te lezen.

[-DIA-]

Het is doorgaans wel waar dat waar de Heilige Geest werkt, dit niet openbaar met grote beroerten gepaard gaat. Maar dit wordt meer in het eenzame uitgewerkt dan in het openbaar. Zo heb ik ook wel verschillende gedachten gelezen over zoiets als de Nijkerker beroeringen.
In het boek van Jac. Overeem hierover staat ergens achterin, dat de mensen die de grootste beroering maakten, als een hond zijn wedergekeerd tot hun uitbraaksel. De schrijver zegt dit niet van allen.

[Herman]

Een ander belangrijk element is de zicht- en hoorbaarheid van emoties. Ik kan dat in het 21e eeuwse artikel niet terugvinden.

Mijn zienswijze is dat de emoties en de uiting daarvan een menselijke reactie zijn op de krachtige werking van Gods Geest in het hart, en niet het werk van Gods Geest als zodanig.

Fanatici die emoties en uitingen benadrukken, houden zich bezig met de oppervlakte, en niet met de wortel van de zaak.

Een tweede gevolgtrekking is dat je niet aan de emoties als zodanig kan beoordelen of het een werk van God is. Je zult naar de vrucht moeten kijken.

Verder is ook de tegenstander druk bezig bij een opwekking om surrogaat te vermengen met het echte. Het devies is dan om het onkruid met het tarwe op te laten groeien.

Het eerste onderscheid is mij eigenlijk niet helder en daarom vind ik dat triviaal. Voorbeeld: Blijdschap (Joh 16) is toch een direct kenmerk van het blijven in Hem en leerstellig gezien dus gewerkt door de Geest.

Niet elke emotie is het werk van de Geest. Daar ben ik het mee eens en dus hou ik ook niet van de opgevoerde fanatici. De keerzijde is dat het nalaten van het uiten van emoties volgens Lloyd Jones weleens kan vallen op het uitblussen van de Geest. En daar wordt in de bijbel ernstig tegen gewaarschuwd. Aanvullend denk ik dat die uitspraak juist is omdat de Heere recht heeft op heel de mens en niet allen op zijn verstand. Het gevoelsleven zal zich dus ook op Christus gaan richten.

Maar onder ons wordt dat vaak genuanceerd, namelijk dat het gerust bij de een meer openlijk gebeurd dan bij de ander. Het is de vraag of die nuancering (die altijd gemaakt wordt) voorlopig eens aan de kant gezet moet worden.

Het openlijk tonen van emoties lijkt me een belangrijke randvoorwaarde voor een opwekking, omdat daarmee het collectief meer wordt aangesproken. Een bekering in een hoekje die stil blijft, mist wervende kracht.

[J.C. Philpot]

Een ander belangrijk element is de zicht- en hoorbaarheid van emoties. Ik kan dat in het 21e eeuwse artikel niet terugvinden.

Mijn zienswijze is dat de emoties en de uiting daarvan een menselijke reactie zijn op de krachtige werking van Gods Geest in het hart, en niet het werk van Gods Geest als zodanig.

Fanatici die emoties en uitingen benadrukken, houden zich bezig met de oppervlakte, en niet met de wortel van de zaak.

Een tweede gevolgtrekking is dat je niet aan de emoties als zodanig kan beoordelen of het een werk van God is. Je zult naar de vrucht moeten kijken.

Verder is ook de tegenstander druk bezig bij een opwekking om surrogaat te vermengen met het echte. Het devies is dan om het onkruid met het tarwe op te laten groeien.

Het eerste onderscheid is mij eigenlijk niet helder en daarom vind ik dat triviaal. Voorbeeld: Blijdschap (Joh 16) is toch een direct kenmerk van het blijven in Hem en leerstellig gezien dus gewerkt door de Geest.

Niet elke emotie is het werk van de Geest. Daar ben ik het mee eens en dus hou ik ook niet van de opgevoerde fanatici. De keerzijde is dat het nalaten van het uiten van emoties volgens Lloyd Jones weleens kan vallen op het uitblussen van de Geest. En daar wordt in de bijbel ernstig tegen gewaarschuwd. Aanvullend denk ik dat die uitspraak juist is omdat de Heere recht heeft op heel de mens en niet allen op zijn verstand. Het gevoelsleven zal zich dus ook op Christus gaan richten.

Maar onder ons wordt dat vaak genuanceerd, namelijk dat het gerust bij de een meer openlijk gebeurd dan bij de ander. Het is de vraag of die nuancering (die altijd gemaakt wordt) voorlopig eens aan de kant gezet moet worden.

Het openlijk tonen van emoties lijkt me een belangrijke randvoorwaarde voor een opwekking, omdat daarmee het collectief meer wordt aangesproken. Een bekering in een hoekje die stil blijft, mist wervende kracht.

Interessant is dat Jonathan Edwards het op bepaalde onderdelen met je eens lijkt te zijn. Hij maakt een volgend onderscheid:

Part of the course Edwards charts is a distinction between the “holy affections” and the “affections” which are regular. The holy affections are those arising from true work of the Holy Spirit and affections are natural emotions caused by the fervor of revival or whatever other natural cause there might be.

Ik zal eens kijken of ik wat meer kan vinden hierover van hem. Hij is tenslotte een ervaringsdeskundige met tevens een hoog niveau van theologie.

[J.C. Philpot]

Interessante quote van Edwards zelf:

Holy affections are not heat without light; but evermore arise from some information of the understanding, or some spiritual instruction that the mind receives, some light or actual knowledge.

Volgens Edwards hebben holy affections dus hun oorzaak in het verstand. Dat vind ik een opmerkelijke doch interessante stellingname van hem.

[samanthi]

Interessante quote van Edwards zelf:

Holy affections are not heat without light; but evermore arise from some information of the understanding, or some spiritual instruction that the mind receives, some light or actual knowledge.

Volgens Edwards hebben holy affections dus hun oorzaak in het verstand. Dat vind ik een opmerkelijke doch interessante stellingname van hem.

past deze tekst hierbij? Lucas 10

27 En hij, antwoordende, zeide: Gij zult den Heere, uw God, liefhebben, uit geheel uw hart, en uit geheel uw ziel, en uit geheel uw kracht, en uit geheel uw verstand; en uw naaste als uzelven.

[J.C. Philpot]

past deze tekst hierbij? Lucas 10

27 En hij, antwoordende, zeide: Gij zult den Heere, uw God, liefhebben, uit geheel uw hart, en uit geheel uw ziel, en uit geheel uw kracht, en uit geheel uw verstand; en uw naaste als uzelven.

Jawel hoor. Liefhebben overigens geen emotie, al wil de maatschappij ons dat wel doen geloven. Al komen daar gelukkig ook emoties bij.

[Arja]

Interessante quote van Edwards zelf:

Holy affections are not heat without light; but evermore arise from some information of the understanding, or some spiritual instruction that the mind receives, some light or actual knowledge.

Volgens Edwards hebben holy affections dus hun oorzaak in het verstand. Dat vind ik een opmerkelijke doch interessante stellingname van hem.

Sterker nog: Edwards zegt: Ware godsdienst bestaat grotendeels uit heilige gevoelens. In de Schrift wordt over godsdienst gesproken in termen van gevoelens, zoals vrezen, hoop, liefde, haart, begeerte, verdriet, dankbaarheid, medelijden, ijver. John Edwards laat dat zien aan de hand van het voorbeeld van de Heere Jezus Christus. Bron: Religieuze gevoelens, over geloof en gevoel. Jonathan Edwards.