Merkbaar beslag

[Arja]

Iemand schreef: Tijdens de diensten legt het Woord van God een merkbaar beslag in de gemeente.
Ik vind dat heel mooi om te lezen

Misschien een beetje domme vraag maar: wat is precies, zo'n merkbaar beslag?

[DDD]

Het is niet 'een beslag' maar 'beslag'.

Het gaat erom dat de preek mensen merkbaar beïnvloedt/ ontroert/bezighoudt.

[eilander]

Ik vind het juist heel goed om begrippen die voor sommigen zo vertrouwd zijn (zoals voor mij), uit te leggen. Dan blijkt ook nog wel eens dat er dan tóch verschillend over gedacht wordt.
Ik denk dat het dan gaat om wat we wat oppervlakkig noemen 'je kan een speld horen vallen'. Mensen zijn onder de indruk van het Woord, omdat het hen raakt. Er is veel aandacht.

Het is overigens een woord dat in de Bijbel niet voorkomt, denk ik. Daar gaat het altijd over 'velen dan uit hen geloofden', of 'en sommigen uit hen geloofden.' Ik meen dat dat wat scherper ligt. Het zou zo maar kunnen gebeuren dat er wel beslag ligt, en dat toch het Woord verworpen wordt. Er is geen middenweg.

[Wim Anker]

Het is gewoon een taalverbastering en nog fout ook.

Het komt van:

1. In beslag genomen (worden door)
2. Beslag leggen op.

Een merkbaar beslag komt alleen voor bij een paard wanneer de vonken van het hoefijzer vliegen.

[DDD]

Dan zou het een taalverbastering uit 1588 zijn:

http://gtb.ivdnt.org/iWDB/search?actie= ... id=M007597

[liz boer]

In mijn jeugd ook vaker gehoord, maar in feite gebeurde er niets.

[Wim Anker]

Dan zou het een taalverbastering uit 1588 zijn:

http://gtb.ivdnt.org/iWDB/search?actie= ... id=M007597

1588 onderschrijft juist mijn verwoording.

[Mara]

Dit hoorde ik vroeger vaak, tegenwoordig niet meer. Alhoewel het er wel soms is.
Maar zo wordt het niet meer gezegd.
Het valt in dezelfde categorie als: er was overname.
Dan voelt en merkt de predikant dat hij ten diepste verstaan wordt.
Een predikant kan ook het gevoel hebben tegen een muur - van toehoorders - te praten.
Dit ervaren veel sprekers die regelmatig op een podium of achter een katheder staan.

[-DIA-]

Dit was vroeger vaker het geval. Dan was iedereen stil. En bij het uitgaan van de kerk zei niemand iets. Men voelde dat het Gods Woord was, en de Geest Gods gaf overtuiging van de waarheid. Het waar dat het bij veruit de meeste mensen een algemene overtuiging bleek te zijn. Dat is uit de verdere levensopenbaring wel te zien.
Nee, dat was geen indruk, zoals een indrukwekkende rede kan geven. Hier was duidelijk dat Gods Geest dit beslag legde.

[Wim Anker]

Iemand schreef: Tijdens de diensten legt het Woord van God een merkbaar beslag in de gemeente.
Ik vind dat heel mooi om te lezen

Misschien een beetje domme vraag maar: wat is precies, zo'n merkbaar beslag?

in moet zijn op.

[-DIA-]

IS ER NOG „BESLAG" TE LEGGEN?

Om deze vraag te beantwoorden, moeten we eerst vaststellen, wat we onder „beslag leggen" verstaan. We spreken van beslag leggen, als we gewaar worden, dat onze woorden ingang vinden bij de leerlingen en we die woorden kwijt kunnen; dat de ernst door de leerlingen wordt aangevoeld; dat de leerlingen ten volle beamen wat de onderwijzer of onderwijzeres zegt; ze kunnen er niet van tussen uit; zó is het! De leerlingen voelen aan, dat de onderwijzer niet zo maar iets zegt, maar dat het hoge ernst is. Bij gevoelige kinderen kunnen tranen te voorschijn komen; of er komt, zoals we dat wel uitdrukken, een brok in de keel: men ziet ze slikken.

Deze dingen kunnen plaats vinden zonder dat op het gemoed van de leerlingen wordt gewerkt. Dit laatste is sterk af te keuren. Het Woord Gods is eenvoudig genoeg en is scherp en krachtig van zichzelf. Het kan zijn als een vuur en een hamer, zodat rotsen vermorzeld worden.
De tegenstelling van beslag leggen is dan, dat de minste aandoening niet te zien is; dat men staat te praten tegen de muren en banken, dat de leerlingen zo gevoelloos zijn, dat het uit de ogen te lezen is: „Je kunt ons nog meer vertellen. Ga maar door! Straks spelen en lachen we alles weer weg. Het is een noodzakelijk kwaad om naar zon „preek" te luisteren".
Er wordt dan op de fluit gespeeld, en er wordt niet gedanst; klaagliederen worden gezongen, maar er wordt niet geweend. Deze tekenende beelden gebruikte de Heere Jezus om de onaandoenlijkheid van de schare aan te wijzen: er was geen beslag te leggen.
Nu de vraag zelf. Het woordje „nog" zegt zo veel. Het veronderstelt, dat het vroeger beter ging, maar dat het in deze tijd niet gaat. Vroeger, dat is een woord, waarmee we moeten oppassen. Wanneer vroeger? In onze jeugd? Als we ouder worden, spreken we graag over vroeger. Er zijn zo veel zaken, die vroeger anders waren, en in vele gevallen beter in onze ogen. Vandaar het spreken over de „goede" oude tijd, alsof het toen alles goed was.
En wanneer we terug gaan, nog veel verder dan onze jeugd, terug naar de tijd van onze „vaderen", naar de „bloeitijd" van onze kerk.... Ook hiermee moeten we voorzichtig zijn. Als we de geschriften van onze „vaderen" lezen, dan wrijven we onze ogen uit: was het toen zó?

Jodocus van Lodensteijn schrijft in „Beschouwing van Sion":
„In de kerk zult ge hem zien slapen en lusteloos geeuwen, en hij zal er gemakkelijk uit weg blijven. Maar ontvangt zon mens ook zo slaperig geld of kuipt hij ook op die manier om een ambt? Spreek zo n mens telkens over God, vooral als hij zich voor z'n genoegen in een gezelschap bevindt, en zie, of hij Gods aangezicht gedurig zoekt, - of spreek hem over z'n winst aan geld, vermaak en stand, en zie, of dat z'n hart heeft. Bij het eerste is z'n woord: „Dat komt hier niet te pas; we zijn hier niet om een preek te horen, maar om vrolijk te zijn". Ons volk beschouwt de dienst des Heeren niet als hun hoogste goed en vreugd, als hun hemel op aarde, maar de dingen, die men op aarde najaagt, zijn hun hoogste vreugd - en daarbij dient men quansuis God om in de hemel te komen. Men vindt de godsdienst iets bitters, ongenoegelijks....",
In een boetpredikatie over Jeremia 45, zegt hij: „De Gereformeerde Kerk wordt geregeerd door de geest der wereld. Ieder wil de voornaamste zijn — en wij behoorden geen ander hoofd te hebben dan Christus. Wij moesten één hart en één ziel zijn. Maar wat heerst er een overgrote liefdeloosheid. Wat al wantrouwen, achterklap, verschil van gevoelen en veroordeling van elkander. Het is alles het eigen ik, dat men zoekt. Licht te hebben en tóch Gods Geest te missen is een groot oordeel".
Deze aanhalingen uit Van Lodensteijns werken zouden met vele te vermeerderen zijn, maar deze spreken genoeg.
Hoe staat het dan met het woordje „nog"? Ging het vroeger wel en nu niet, of vroeger gemakkelijker dan nu? Dat zijn vragen, die op een antwoord wachten.

Bron: DE SAAMBINDER 19 JULI 1956

[Hendrikus]

Dit hoorde ik vroeger vaak, tegenwoordig niet meer. Alhoewel het er wel soms is.
Maar zo wordt het niet meer gezegd.
Het valt in dezelfde categorie als: er was overname.

Of: er was weerklank. Dat hoor je nog steeds wel - maar dan bedoelen ze iets anders

[-DIA-]

Dit hoorde ik vroeger vaak, tegenwoordig niet meer. Alhoewel het er wel soms is.
Maar zo wordt het niet meer gezegd.
Het valt in dezelfde categorie als: er was overname.

Of: er was weerklank. Dat hoor je nog steeds wel - maar dan bedoelen ze iets anders

Dat komt overeen of er dichtbij: Weerklank der bergen, zoals de Schrift het zegt.

[Tiberius]

Dit hoorde ik vroeger vaak, tegenwoordig niet meer. Alhoewel het er wel soms is.
Maar zo wordt het niet meer gezegd.
Het valt in dezelfde categorie als: er was overname.

Afname, volgens mij. Althans: zo heb ik het wel gehoord.
Bij beslag moet ik om de een of andere reden als eerste aan pannenkoeken denken.

[freek]

Dit hoorde ik vroeger vaak, tegenwoordig niet meer. Alhoewel het er wel soms is.
Maar zo wordt het niet meer gezegd.
Het valt in dezelfde categorie als: er was overname.

Of: er was weerklank. Dat hoor je nog steeds wel - maar dan bedoelen ze iets anders

En in dat geval springen de vonken er soms ook af.

Een merkbaar beslag komt alleen voor bij een paard wanneer de vonken van het hoefijzer vliegen.