JCRyle schreef:Met alle respect: Zo vaag is deze uitdrukking niet. Het is ook geen zelfingenomenheid, maar het is kinderlijk eenvoudig.
Verantwoordelijkheid; iedereen weet wat daarmee bedoeld wordt op het kerkelijke erf. Je hebt de middelen waar te nemen, je hebt naar de zaligheid te zoeken, je hebt er naar te vragen. Ja je moet er alle dagen mee bezig zijn. Het moet ernst voor je wezen, al is het maar een menselijke ijver. Dan nog moet je je verantwoordelijkheid nemen. Ze zeggen niet voor niets 100% eigen verantwoordelijkheid.
Dat het tegelijkertijd geen Zaligmaker is, is logisch lijkt mij. Het is een volkomen Gods werk. Niets van onszelf bij te dragen aan onze zaligheid. Het moet bij God alleen vandaan komen, naar het Welbehagen.
Volgens mij zal niemand dat bestrijden. Ik vind het een bevreemdende uitdrukking.
Het is òf vreemd in de zin van dat de Zaligmaker tegenover 'verantwoordelijkheid' wordt geplaatst, waarin ik geen enkele verbinding zie.
Òf zaligmaker moet met een kleine letter geschreven worden en dan betwijfel ik of het in overeenstemming is met de Bijbelversen: "Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden. Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden."
JCRyle schreef:Met alle respect: Zo vaag is deze uitdrukking niet. Het is ook geen zelfingenomenheid, maar het is kinderlijk eenvoudig.
Verantwoordelijkheid; iedereen weet wat daarmee bedoeld wordt op het kerkelijke erf. Je hebt de middelen waar te nemen, je hebt naar de zaligheid te zoeken, je hebt er naar te vragen. Ja je moet er alle dagen mee bezig zijn. Het moet ernst voor je wezen, al is het maar een menselijke ijver. Dan nog moet je je verantwoordelijkheid nemen. Ze zeggen niet voor niets 100% eigen verantwoordelijkheid.
Dat het tegelijkertijd geen Zaligmaker is, is logisch lijkt mij. Het is een volkomen Gods werk. Niets van onszelf bij te dragen aan onze zaligheid. Het moet bij God alleen vandaan komen, naar het Welbehagen.
Volgens mij zal niemand dat bestrijden. Ik vind het een bevreemdende uitdrukking.
Het is òf vreemd in de zin van dat de Zaligmaker tegenover 'verantwoordelijkheid' wordt geplaatst, waarin ik geen enkele verbinding zie.
Òf zaligmaker moet met een kleine letter geschreven worden en dan betwijfel ik of het in overeenstemming is met de Bijbelversen: "Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden. Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden."
JCRyle schreef:Met alle respect: Zo vaag is deze uitdrukking niet. Het is ook geen zelfingenomenheid, maar het is kinderlijk eenvoudig.
Verantwoordelijkheid; iedereen weet wat daarmee bedoeld wordt op het kerkelijke erf. Je hebt de middelen waar te nemen, je hebt naar de zaligheid te zoeken, je hebt er naar te vragen. Ja je moet er alle dagen mee bezig zijn. Het moet ernst voor je wezen, al is het maar een menselijke ijver. Dan nog moet je je verantwoordelijkheid nemen. Ze zeggen niet voor niets 100% eigen verantwoordelijkheid.
Dat het tegelijkertijd geen Zaligmaker is, is logisch lijkt mij. Het is een volkomen Gods werk. Niets van onszelf bij te dragen aan onze zaligheid. Het moet bij God alleen vandaan komen, naar het Welbehagen.
Volgens mij zal niemand dat bestrijden. Ik vind het een bevreemdende uitdrukking.
Het is òf vreemd in de zin van dat de Zaligmaker tegenover 'verantwoordelijkheid' wordt geplaatst, waarin ik geen enkele verbinding zie.
Òf zaligmaker moet met een kleine letter geschreven worden en dan betwijfel ik of het in overeenstemming is met de Bijbelversen: "Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden. Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden."
Als je met het laatste suggereert dat het bidden, zoeken en kloppen bewerkstelligd dat er ontvangen, gevonden en opengedaan zal worden, dan zijn we het daarin inderdaad niet met elkaar eens. Het bidden, zoeken en kloppen is geen grond of beweegreden om door de Heere verhoord te worden.
Bij je eerste of staat verantwoordelijkheid wel tegen over Christus. Het staat niet naast elkaar en het zijn ook geen uitvloeisels van elkaar. Ik weet niet hoe dit wenden of keren wil. Wellicht wil je dat nog uitleggen?
"Verantwoordelijkheid is noodzakelijk, maar het is geen Zaligmaker"
Ds. M. Mondria (geciteert door Ds. G. Pater tijdens de Intrededienst te Ouddorp)
Ook gehoord. Het is of verkeerd geciteerd, of er staat echt iets vreemds, of het is een soort disclaimer waarmee het aanbod van genade en de gewilligheid van Christus om elke hoorder te zaligen een beetje (of meer dan een beetje) ingeperkt wordt. Indien dat laatste het geval is, is het een kwalijke uitspraak. De Drie-enige God neemt onze verantwoordelijkheid heel serieus, en daar is ook op geen enkele manier onderuit te komen, door welke dogmatische waarheid dan ook. Onze willige onmacht is schuld, geen lot. En ja, de wedergeboorte het rechtvaardigend geloof in de Zaligmaker is 100% genade, waar geen millimeter van de mens bij komt kijken. De Heere geeft wat Hij eist in de weg van het gebruiken van de genademiddelen.
Laatst gewijzigd door Luther op 05 apr 2018, 19:27, 1 keer totaal gewijzigd.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
JCRyle schreef:Met alle respect: Zo vaag is deze uitdrukking niet. Het is ook geen zelfingenomenheid, maar het is kinderlijk eenvoudig.
Verantwoordelijkheid; iedereen weet wat daarmee bedoeld wordt op het kerkelijke erf. Je hebt de middelen waar te nemen, je hebt naar de zaligheid te zoeken, je hebt er naar te vragen. Ja je moet er alle dagen mee bezig zijn. Het moet ernst voor je wezen, al is het maar een menselijke ijver. Dan nog moet je je verantwoordelijkheid nemen. Ze zeggen niet voor niets 100% eigen verantwoordelijkheid.
Dat het tegelijkertijd geen Zaligmaker is, is logisch lijkt mij. Het is een volkomen Gods werk. Niets van onszelf bij te dragen aan onze zaligheid. Het moet bij God alleen vandaan komen, naar het Welbehagen.
Volgens mij zal niemand dat bestrijden. Ik vind het een bevreemdende uitdrukking.
Het is òf vreemd in de zin van dat de Zaligmaker tegenover 'verantwoordelijkheid' wordt geplaatst, waarin ik geen enkele verbinding zie.
Òf zaligmaker moet met een kleine letter geschreven worden en dan betwijfel ik of het in overeenstemming is met de Bijbelversen: "Bidt, en u zal gegeven worden; zoekt, en gij zult vinden; klopt, en u zal opengedaan worden. Want een iegelijk, die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt; en die klopt, dien zal opengedaan worden."
Zondag 24
Aan Zondag 24 twijfel ik niet. Natuurlijk niet.
Wat wil je met deze Zondag verder zeggen? Welk punt wil je ermee aangeven?
Zondag 24 is een zondag uit het derde deel van de HC, dus over de dankbaarheid. Dat gaat over heiliging, niet over de toe-eigening van het heil.
'De middelen waarnemen' is een goede aanbeveling, denk ik. Als die tenminste staat in het kader van het bevel tot bekering en geloof. Anders wordt het niets anders dan een nieuwe wet.
JCRyle schreef:Als je met het laatste suggereert dat het bidden, zoeken en kloppen bewerkstelligd dat er ontvangen, gevonden en opengedaan zal worden, dan zijn we het daarin inderdaad niet met elkaar eens. Het bidden, zoeken en kloppen is geen grond of beweegreden om door de Heere verhoord te worden.
Sorry, maar beloften in de Bijbel staan er niet voor niets. En God is absoluut geen God van de leugen.
Het komt echt niet dóór menselijk bidden, zoeken en kloppen, maar door het ware geloof en volledige overgave tot de Heere Jezus door kracht van de Heilige Geest. Daarmee is bidden, zoeken en kloppen wel degelijk een beweegreden om door de Heere verhoord te worden. Maar wel enkel en alleen uit genade. Geen goede werken vanuit ons.
Bij je eerste of staat verantwoordelijkheid wel tegen over Christus. Het staat niet naast elkaar en het zijn ook geen uitvloeisels van elkaar. Ik weet niet hoe dit wenden of keren wil. Wellicht wil je dat nog uitleggen?
De zin is: "Verantwoordelijkheid is noodzakelijk, maar het is geen Zaligmaker". Aangezien Zaligmaker met een hoofdletter wordt geschreven impliceert dit dat daar ook kan staan; "Christus". Dan staat er: "Verantwoordelijkheid is noodzakelijk, maar het is geen Christus". Sorry, dat vind ik wel een zeer bijzondere zin, zo niet een onjuiste zin. Want daar worden twee zaken aan elkaar gekoppeld waar geen verbinding tussen is. Het is namelijk Christus alléén. Wat ons tevens niet ontslaat van onze verantwoordelijkheid.
Verder ben ik het met @Luther volledig eens en zou het mij niet verbazen als er verkeerd is geciteerd. Dat overigens meer voor is gekomen in de achterliggende jaren.
Ik kan de zin wel plaatsen, de prediking van ds. Mondira kennende.
Alhoewel ik dan invul hoe een hij het bedoeld zou kunnen hebben hoor ik het er het volgende in:
Het is noodzakelijk dat we onze verantwoordelijkheid kennen (ervaren, geloven) en te inleven dat we als zondaar moeten betalen voor onze zonde en dat niet te kunnen. Maar dat zal nooit geen grond voor onze zaligheid kunnen zijn en we moeten er voor waken om die grond in ons zelf te zoeken. Christus alleen is de grond van onze zaligheid.
Het zou te wensen zijn geweest dat dit soort zinnen of niet uitgesproken, of direct uitgelegd zouden worden. Al is maar om er zelf geen duiding bij te moeten zoeken.
Ik kom net terug van een avonddienst, de preek ging over Zacharia 6: 1-8 het achtste nachtgezicht van Zacharia. In vers 2 worden rode, zwarte, witte en gevlekte paarden genoemd, in vers 6 lezen we ook weer van die paarden maar dan worden de rode niet meer genoemd. Onze predikant ging hier niet verder op in omdat hij geen bevredigende verklaring hiervoor had kunnen vinden, is er iemand die hier wel iets over kan zeggen?
FlyingEagle schreef:Ik kom net terug van een avonddienst, de preek ging over Zacharia 6: 1-8 het achtste nachtgezicht van Zacharia. In vers 2 worden rode, zwarte, witte en gevlekte paarden genoemd, in vers 6 lezen we ook weer van die paarden maar dan worden de rode niet meer genoemd. Onze predikant ging hier niet verder op in omdat hij geen bevredigende verklaring hiervoor had kunnen vinden, is er iemand die hier wel iets over kan zeggen?
De kanttekeningen zeggen dat het ook gelezen kan worden als: die aan dezen wagen zijn, en de zwarte paarden gaan uit naar...
Dan zouden dus de rode en zwarte paarden naar dezelfde plaats uitgaan.
Ook opperen ze als mogelijkheid dat de rode niet genoemd worden omdat de eerste monarchie voorbij is. Dat zegt ook Matthew Henry.
Wij zouden op geen andere wijze de mysteries van God kunnen leren kennen dan door de Menswording van onze Meester, het Woord. Geen ander dan zijn Woord was immers in staat de mysteries van de Vader te openbaren, want wie anders kende de gedachte van de Heere of wie anders is zijn raadsman geweest?
Het is een kenmerkende eigenschap van een godsdienstig mens die de vreze Gods mist, dat hij zijn godsdienstige prestige en z'n zelfrespect handhaaft met allerlei leerstellige uitpluizingen, leerstellige vondsten en geestelijke uitleggingen. En het bestuderen van allerlei onbegrijpelijke teksten. Maar de eenvoud van het evangelie gaat aan hem voorbij.
Ds. I. Kievit sprak héél anders over het oordeel der liefde dan vandaag door dr. G.A. van den Brink werd geschreven in het RD:
"Het kan duidelijk zijn, dat door de gegeven eigenschappen der liefde ook het oordeel der liefde is gebonden aan bepaalde grenzen. Het kan nooit mogelijk zijn, dat dit oordeel op gespannen voet leeft met de waarheid.
Van de zijde dergenen, die gelukkig ook op zelfonderzoek nog wel aandringen, wordt gezegd, dat alle bondelingen als ware kinderen Gods beschouwd moeten worden totdat het tegendeel blijkt: „Hier is een oordeel der liefde. W i j houden de kinderen, die God aan godzalige ouders schenkt, voor in Christus geheiligd. Wij beschouwen en behandelen ze als zoodanig, en doen dat zoolang totdat duidelijk het tegendeel blijft, en zij of vrijwillig zich onttrekken aan den kring des Verbonds, door te breken met den God van vader of moeder, of worden uitgestooten door den ban. Dan wordt toegevoegd: het oordeel der liefde en het oordeel der waarheid loopen uiteen." (Dr. A. Kuyper Jr. In of van het Verbond, blz. 24, 25).
Welnu, dit oordeel der liefde kan het onze niet zijn. omdat het niet in overeenstemming is met de waarheid van Gods geopenbaarde Woord. Gaarne erkennen wij natuurlijk de waarheid van de oude uitspraak: dat het een regaal van den God des hemels en der aarde is het hart van den mensch onfeilbaar te kennen.
Het oordeel der liefde kan nooit juist zijn, indien het niet in zich opneemt alle elementen der geopenbaarde waarfieid. De liefde, zoo geldt zeker in het algemeen, zoekt het waarachtig welzijn van den naaste, hetzij kerklid of van de Kerk vervreemd, maar zij is gebonden aan de waarheid, omdat zij opwelt uit den God der waarheid.
Zij handelt in haar oordeel niet lichtvaardig. Dit toch zou zeker het geval zijn, indien zij tegen de uitdrukkelijke getuigenissen des Woords allen, die belijdenis deden, voor ware geloovigen houdt, zonder de reserve, dat zij huichelaren kunnen zijn en in hare prediking en zielszorg en opvoeding uit het oog verliezen, dat er immer tweeërlei kinderen des verbonds zijn. Zij handelt niet lidhtvaardig, zoodat zij niet zonder grond veroordeelen zal, maar evenmin zaligspreken.
Het is merkwaardig, dat velen, die zeer lichtvaardig zijn in hun oordeel, zich zoo gaarne beroepen op het woord van den Heere Jezus: oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt. Maar is dan zulk een lichtvaardig oordeel en zalig spreken en in den hemel zetten geen oordeelen? Wat heeft het met de ware liefde uit te staan?
Wie van Gods kinderen leert niet hoe bedriegelijk ons hart is; dat wij ons kunnen misleiden, en het Woord leert, dat zóó de verdorven natuur is der menschen, óók der bondelingen. Daarom zal de liefde juist behoedzaam zijn, al hoopt zij gaarne het goede en al is zij mededeelzaam.
Om nog even terug te komen op die vermaning: oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt: men moet niet vergeten, dat dergelijke leerspreuken een eigen methode van verklaring eischen, wil men niet tot ongerijmdheden komen. Immers enkele verzen verder zegt Jezus: Werpt uwe paarlen niet voor de zwijnen en geeft het heilige den honden niet. Om te weten of ik met zwijnen en honden te doen heb, moet ik toch zeker een oordeel vellen. Maar genoeg om te doen zien, dat het oordeel der liefde alle gegevens der waarheid tot hun recht moet doen komen.
De liefde verblijdt zich niet in de ongerechtigheid. Ook niet in deze ongerechtigheid, dat iemand zich zeiven eenvoudig een gekende des Heeren. op weg naar den hemel, zou achten, misschien mede door ons lichtvaardig oordeel, al wordt dit aangediend als een oordeel der liefde.
De liefde verblijdt zich in de waarheid, zelfs dan wanneer die waarheid hard is en een streng oordeel velt. De erkentenis van de werkelijkheid is toch de eerste noodzakelijke schrede op den weg tot het heil.
Nu zal dus het oordeel der liefde, dat met de waarheid in vollen omvang rekening houdt, nog een feilbaar oordeel blijven, maar toch niet lichtvaardig. Men mag toch niet vergeten, dat de Heere aan Zijne Kerk beloofd heeft den Geest, die haar in al de waarheid leiden zal en de liefde, die uit God is voelt toch ook die zelfde liefde in anderen wel aan, anders was er immers van geen gemeenschap der heiligen, die wezenlijk dien naam waard is, sprake. Wij brengen dan nog niet in het geding, dat de gave van de onderscheiding der geesten ook aan Gods gemeente is geschonken.
Wanneer nu de Schrift ons leert, dat de Kerk in hare zichtbare gestalte bestaat uit twee soorten menschen, om van nadere onderverdeelingen te zwijgen, dan behoort het oordeel der liefde daar steeds mede te rekenen en daarvan uit te gaan. Wel noemt zij naar het oordeel der liefde de Kerk naar haar beste deel, om met onze Kantteekening te spreken, gemeente van Christus, maar gaat dus uit van de werkelijkheid, zooals de Schrift ons die leert kennen. Het oordeel der liefde kan dus niet hierin liggen, dat wij vele uitwendige belijders houden voor ware geloovigen, maar hen te erkennen als zijnde in het verbond met alle voorrechten en verplichtingen daaraan verbonden. Dan stellen wij niemand boven zijn eigenlijke waardij. Dit in tweeërlei zin behooren tot Gods Kerk vonden we de gansche Schrift door.
Doch wij willen nu afzonderlijk stilstaan bij het zoogenaamde oordeel der liefde in de leer, die zich aandient als veronderstelde wedergeboorte, die echter in de Schrift geen grond vindt en een bedenksel is der rede. Zij hangt samen met eene opvatting van het verbond der genade, die ons niet in overeenstemming lijkt met de H. Schrift en vooral ook dienst moet doen als grond voor den Doop.
Tot zover ds. I. Kievit.
heusden-op schreef:Ds. I. Kievit sprak héél anders over het oordeel der liefde dan vandaag door dr. G.A. van den Brink werd geschreven in het RD:
"Het kan duidelijk zijn, dat door de gegeven eigenschappen der liefde ook het oordeel der liefde is gebonden aan bepaalde grenzen. Het kan nooit mogelijk zijn, dat dit oordeel op gespannen voet leeft met de waarheid.
Van de zijde dergenen, die gelukkig ook op zelfonderzoek nog wel aandringen, wordt gezegd, dat alle bondelingen als ware kinderen Gods beschouwd moeten worden totdat het tegendeel blijkt: „Hier is een oordeel der liefde. W i j houden de kinderen, die God aan godzalige ouders schenkt, voor in Christus geheiligd. Wij beschouwen en behandelen ze als zoodanig, en doen dat zoolang totdat duidelijk het tegendeel blijft, en zij of vrijwillig zich onttrekken aan den kring des Verbonds, door te breken met den God van vader of moeder, of worden uitgestooten door den ban. Dan wordt toegevoegd: het oordeel der liefde en het oordeel der waarheid loopen uiteen." (Dr. A. Kuyper Jr. In of van het Verbond, blz. 24, 25).
Welnu, dit oordeel der liefde kan het onze niet zijn. omdat het niet in overeenstemming is met de waarheid van Gods geopenbaarde Woord. Gaarne erkennen wij natuurlijk de waarheid van de oude uitspraak: dat het een regaal van den God des hemels en der aarde is het hart van den mensch onfeilbaar te kennen.
Het oordeel der liefde kan nooit juist zijn, indien het niet in zich opneemt alle elementen der geopenbaarde waarfieid. De liefde, zoo geldt zeker in het algemeen, zoekt het waarachtig welzijn van den naaste, hetzij kerklid of van de Kerk vervreemd, maar zij is gebonden aan de waarheid, omdat zij opwelt uit den God der waarheid.
Zij handelt in haar oordeel niet lichtvaardig. Dit toch zou zeker het geval zijn, indien zij tegen de uitdrukkelijke getuigenissen des Woords allen, die belijdenis deden, voor ware geloovigen houdt, zonder de reserve, dat zij huichelaren kunnen zijn en in hare prediking en zielszorg en opvoeding uit het oog verliezen, dat er immer tweeërlei kinderen des verbonds zijn. Zij handelt niet lidhtvaardig, zoodat zij niet zonder grond veroordeelen zal, maar evenmin zaligspreken.
Het is merkwaardig, dat velen, die zeer lichtvaardig zijn in hun oordeel, zich zoo gaarne beroepen op het woord van den Heere Jezus: oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt. Maar is dan zulk een lichtvaardig oordeel en zalig spreken en in den hemel zetten geen oordeelen? Wat heeft het met de ware liefde uit te staan?
Wie van Gods kinderen leert niet hoe bedriegelijk ons hart is; dat wij ons kunnen misleiden, en het Woord leert, dat zóó de verdorven natuur is der menschen, óók der bondelingen. Daarom zal de liefde juist behoedzaam zijn, al hoopt zij gaarne het goede en al is zij mededeelzaam.
Om nog even terug te komen op die vermaning: oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt: men moet niet vergeten, dat dergelijke leerspreuken een eigen methode van verklaring eischen, wil men niet tot ongerijmdheden komen. Immers enkele verzen verder zegt Jezus: Werpt uwe paarlen niet voor de zwijnen en geeft het heilige den honden niet. Om te weten of ik met zwijnen en honden te doen heb, moet ik toch zeker een oordeel vellen. Maar genoeg om te doen zien, dat het oordeel der liefde alle gegevens der waarheid tot hun recht moet doen komen.
De liefde verblijdt zich niet in de ongerechtigheid. Ook niet in deze ongerechtigheid, dat iemand zich zeiven eenvoudig een gekende des Heeren. op weg naar den hemel, zou achten, misschien mede door ons lichtvaardig oordeel, al wordt dit aangediend als een oordeel der liefde.
De liefde verblijdt zich in de waarheid, zelfs dan wanneer die waarheid hard is en een streng oordeel velt. De erkentenis van de werkelijkheid is toch de eerste noodzakelijke schrede op den weg tot het heil.
Nu zal dus het oordeel der liefde, dat met de waarheid in vollen omvang rekening houdt, nog een feilbaar oordeel blijven, maar toch niet lichtvaardig. Men mag toch niet vergeten, dat de Heere aan Zijne Kerk beloofd heeft den Geest, die haar in al de waarheid leiden zal en de liefde, die uit God is voelt toch ook die zelfde liefde in anderen wel aan, anders was er immers van geen gemeenschap der heiligen, die wezenlijk dien naam waard is, sprake. Wij brengen dan nog niet in het geding, dat de gave van de onderscheiding der geesten ook aan Gods gemeente is geschonken.
Wanneer nu de Schrift ons leert, dat de Kerk in hare zichtbare gestalte bestaat uit twee soorten menschen, om van nadere onderverdeelingen te zwijgen, dan behoort het oordeel der liefde daar steeds mede te rekenen en daarvan uit te gaan. Wel noemt zij naar het oordeel der liefde de Kerk naar haar beste deel, om met onze Kantteekening te spreken, gemeente van Christus, maar gaat dus uit van de werkelijkheid, zooals de Schrift ons die leert kennen. Het oordeel der liefde kan dus niet hierin liggen, dat wij vele uitwendige belijders houden voor ware geloovigen, maar hen te erkennen als zijnde in het verbond met alle voorrechten en verplichtingen daaraan verbonden. Dan stellen wij niemand boven zijn eigenlijke waardij. Dit in tweeërlei zin behooren tot Gods Kerk vonden we de gansche Schrift door.
Doch wij willen nu afzonderlijk stilstaan bij het zoogenaamde oordeel der liefde in de leer, die zich aandient als veronderstelde wedergeboorte, die echter in de Schrift geen grond vindt en een bedenksel is der rede. Zij hangt samen met eene opvatting van het verbond der genade, die ons niet in overeenstemming lijkt met de H. Schrift en vooral ook dienst moet doen als grond voor den Doop.
Tot zover ds. I. Kievit.
Tja, daar noem je ook twee predikanten, oorspronkelijk uit dezelfde kerk, maar die qua opvattingen, prediking, ja eigenlijk in alles, verder uit elkaar liggen dan de noordpool en de zuidpool.
Ik heb begrepen dat dr. G.A. van den Brink al zijn belijdende leden als kinderen van God en ware gelovigen beoordeelt. Want dat is het oordeel der liefde volgens hem. Intussen leeft een deel van deze mensen heel werelds en spreken ze heel lelijk over de 'zwaardere kerken' waar ze vandaan komen.
Het oordeel der liefde betekent voor dr. G.A. van den Brink ook, dat hij gedoopte kinderen overwegend beschouwt als kinderen die wedergeboren zullen worden.
Ds. Kievit leerde iets anders. Het oordeel der liefde is volgens hem rekenen met het gegeven dat er bekeerden en onbekeerden zijn in de gemeente. Het oordeel der liefde is volgens hem iets anders!
