-DIA- schreef:Misschien mag het nuttig zijn om eens wat te citeren van Lambertus Myseras (1676-1740)
Hij merkt in "Der vromen ondervinding" het volgende op:
Vraag:
Omdat de ondervinding leert dat de ware overtuigden zeggen en vrezen dat zij het geloof niet hebben, waar komt dat vandaan? Hebben zij dan het geloof niet? Antwoord:
Ja toch; er is geen wedergeboorte zonder het geloof, maar zij hebben geen licht, noch kracht om het geloof in zich te zien, noch zich toe te eigenen. Zij zijn als een nieuwgeboren kind, dat wel ogen, handen, voeten, mond en tong heeft, maar die nog niet goed kunnen gebruiken. De Heere moet Zijn nieuwgeboren kinderen: a. Leren spreken. Psalm 51:17: Heere, open mijn lippen, zo zal mijn mond Uw lof verkondigen b. Aangrijpen. Jesaja 27:5: Hij moest Mijn sterkte aangrijpen, en vrede met Mij maken. c. Leren gaan: Hosea 11:13: Ik nu leerde Efraïm gaan; en dergelijke
Al die uitspraken geven te kennen, dat de Heere, Die het geloof gewrocht heeft, ook genade geeft aan Zijn volk, om het geloof te kunnen bepeinzen en oefenen. Dit leert de ondervinding in alle vromen.
Ik geloof niet dat dit Bijbels is. De mens kan niet van een geloof spreken als men het geloof, Christus, niet heeft toegeëigend. Vanuit God gezien wel, maar wij zijn mensen, en wij kunnen pas van een geloof spreken met Christuskennis, met minder kan het niet. Hoe bestreden en aangevallen het daarna ook weer kan zijn.
Vraag:
Waaruit bestaat het waar zaligmakend geloof, zoals het in de uitverkorenen, overtuigde wedergeborenen is, en in zijn trappen en daden des geloofs door hen geoefend en bepeinsd wordt? Wat is dan het geloof in hen? Antwoord:
Het geloof is dat werk van de Heilige Geest in de ziel van een uitverkorene, als een vrucht van de liefde des Vaders en Christus’ verdiensten, vloeiend uit de levendmakende, wederbarende Geest. Die werkt in de verandering van de ziel een gezicht en gevoel van zijn gebrek en leegheid, ontbloting van alle eigen gerechtigheid, ontbloting van eigen kracht en waardigheid, en de noodzakelijkheid van de genade Gods en Christus te moeten hebben; daarnaar uit- en opzien, en zijn toevlucht tot de Heere Jezus, het Voorwerp des geloofs te nemen.
Dat is het kleine, zwakke geloof.
Dan volgt het de Heere Jezus aannemen, zichzelf aan Hem overgeven en op Hem te steunen. Dat is een sterk geloof.
Zodat wel moet worden opgemerkt dat er naar Gods Woord geen half geloof kan zijn, maar wel een klein en groot geloof, zwak of sterk.
Ik geloof ook niet dat dit Bijbels is, met hetzelfde argument.
-DIA- schreef:Misschien mag het nuttig zijn om eens wat te citeren van Lambertus Myseras (1676-1740)
Hij merkt in "Der vromen ondervinding" het volgende op:
Vraag:
Omdat de ondervinding leert dat de ware overtuigden zeggen en vrezen dat zij het geloof niet hebben, waar komt dat vandaan? Hebben zij dan het geloof niet? Antwoord:
Ja toch; er is geen wedergeboorte zonder het geloof, maar zij hebben geen licht, noch kracht om het geloof in zich te zien, noch zich toe te eigenen. Zij zijn als een nieuwgeboren kind, dat wel ogen, handen, voeten, mond en tong heeft, maar die nog niet goed kunnen gebruiken. De Heere moet Zijn nieuwgeboren kinderen: a. Leren spreken. Psalm 51:17: Heere, open mijn lippen, zo zal mijn mond Uw lof verkondigen b. Aangrijpen. Jesaja 27:5: Hij moest Mijn sterkte aangrijpen, en vrede met Mij maken. c. Leren gaan: Hosea 11:13: Ik nu leerde Efraïm gaan; en dergelijke
Al die uitspraken geven te kennen, dat de Heere, Die het geloof gewrocht heeft, ook genade geeft aan Zijn volk, om het geloof te kunnen bepeinzen en oefenen. Dit leert de ondervinding in alle vromen.
Ik geloof niet dat dit Bijbels is. De mens kan niet van een geloof spreken als men het geloof, Christus, niet heeft toegeëigend. Vanuit God gezien wel, maar wij zijn mensen, en wij kunnen pas van een geloof spreken met Christuskennis, met minder kan het niet. Hoe bestreden en aangevallen het daarna ook weer kan zijn.
Vraag:
Waaruit bestaat het waar zaligmakend geloof, zoals het in de uitverkorenen, overtuigde wedergeborenen is, en in zijn trappen en daden des geloofs door hen geoefend en bepeinsd wordt? Wat is dan het geloof in hen? Antwoord:
Het geloof is dat werk van de Heilige Geest in de ziel van een uitverkorene, als een vrucht van de liefde des Vaders en Christus’ verdiensten, vloeiend uit de levendmakende, wederbarende Geest. Die werkt in de verandering van de ziel een gezicht en gevoel van zijn gebrek en leegheid, ontbloting van alle eigen gerechtigheid, ontbloting van eigen kracht en waardigheid, en de noodzakelijkheid van de genade Gods en Christus te moeten hebben; daarnaar uit- en opzien, en zijn toevlucht tot de Heere Jezus, het Voorwerp des geloofs te nemen.
Dat is het kleine, zwakke geloof.
Dan volgt het de Heere Jezus aannemen, zichzelf aan Hem overgeven en op Hem te steunen. Dat is een sterk geloof.
Zodat wel moet worden opgemerkt dat er naar Gods Woord geen half geloof kan zijn, maar wel een klein en groot geloof, zwak of sterk.
Ik geloof ook niet dat dit Bijbels is, met hetzelfde argument.
Hebben onze vrome vaderen dat eigenlijk nooit opgemerkt bij Myseras? Of was men te onontwikkeld daarvoor? Ik bedoel dat ik alleen maar weer dat onze vaderen veel uit Myseras hebben geleerd.
RECTIFICATIE:
Ik had per ongelijk een alinea overgeslagen: De alinea heb ik hier in blauwe letters tussengevoegd. Let op: Deze hoort ook in get eerste geplaatste stukje.
Lambertus Myseras (1676-1740) merkt in "Der vromen ondervinding" het volgende op:
Vraag:
Wat gaat er voor, als een ziel genade ontvangt, het geloof of de wedergeboorte? Antwoord:
Hoewel een ziel, als de Heere op haar ziet, alle genade ontvangt, die tot het wezen der zaak behoort en dat moeilijk te bepalen is, gaat evenwel naar onze menselijke bevatting de wedergeboorte voor het geloof, om de volgende redenen: Redenen 1. De wedergeboorte is een genadig almachtig werk van God de Heilige Geest, vloeiend uit de Levendmakende Geest en genade , waardoor een ziel veranderd en vernieuwd wordt in het uur der minne.
Het geloof is dat genadegeschenk Gods, gewrocht door des Heeren Geest in de ziel uit dat levend beginsel, in de verandering ontvangen, uitziet en opziet naar genade, toevlucht neemt, aankleeft, zich aanbiedt, aanneemt en naderhand steunt en vertrouwt. Daarom is het geloof die daad der ziel, die zij als een levendgemaakte oefent. Dus moet er eerst geestelijk leven en gevoel zijn, zal de ziel de daad des geloofs oefenen, die uit het geestelijk leven en gevoelen vloeit 2. Het werk der genade begint bij God, Die het hart veranderd. Dit is Gods werk; het geloven is het werk der ziel. De ziel gelooft nadat God op haar gezien heeft, en haar levend gemaakt, vernieuwd en wedergeboren heeft.
Vraag:
Bestaat het geloof dan niet uit het vertrouwen alleen? En heeft ieder die het vertrouwen niet heeft, daarom het geloof niet? Antwoord:
Nee, beslist niet. Ten eerste: Als dat waar was, dan zouden de meeste godzaligen die nog tot de trap –van het geloof- van vertrouwen, het geloof nog missen; de meesten zijn aanklevende gelovigen. Ten tweede: Als dat waar was, dan waren alle beloften Gods, gedaan aan de zwakke en aanklevende gelovigen, geen waarheid. Ten derde: Die dat stellen, gevoelen, of als een waarheid geloven, daarvan ia te vrezen, dat zij nog nooit het ware geloof ontvangen, noch bij ondervinding gekend hebben.
Omdat alle ware begenadigden, die nooit tot het geloof van vertrouwen zijn gekomen, ondervinden (bij ondervinding weten), een gelovig aanklever, toevluchtnemer te zijn, eer men tot vertrouwen komt.
Een man te zijn, die nooit een kind geweest is, is onmogelijk; zo ook in de genade. God opene zulke bedriegers de ogen.
Vraag:
Omdat de ondervinding leert dat de ware overtuigden zeggen en vrezen dat zij het geloof niet hebben, waar komt dat vandaan? Hebben zij dan het geloof niet? Antwoord:
Ja toch; er is geen wedergeboorte zonder het geloof, maar zij hebben geen licht, noch kracht om het geloof in zich te zien, noch zich toe te eigenen. Zij zijn als een nieuwgeboren kind, dat wel ogen, handen, voeten, mond en tong heeft, maar die nog niet goed kunnen gebruiken. De Heere moet Zijn nieuwgeboren kinderen: a. Leren spreken. Psalm 51:17: Heere, open mijn lippen, zo zal mijn mond Uw lof verkondigen b. Aangrijpen. Jesaja 27:5: Hij moest Mijn sterkte aangrijpen, en vrede met Mij maken. c. Leren gaan: Hosea 11:13: Ik nu leerde Efraïm gaan; en dergelijke
Al die uitspraken geven te kennen, dat de Heere, Die het geloof gewrocht heeft, ook genade geeft aan Zijn volk, om het geloof te kunnen bepeinzen en oefenen. Dit leert de ondervinding in alle vromen.
Vraag:
Waaruit bestaat het waar zaligmakend geloof, zoals het in de uitverkorenen, overtuigde wedergeborenen is, en in zijn trappen en daden des geloofs door hen geoefend en bepeinsd wordt? Wat is dan het geloof in hen? Antwoord:
Het geloof is dat werk van de Heilige Geest in de ziel van een uitverkorene, als een vrucht van de liefde des Vaders en Christus’ verdiensten, vloeiend uit de levendmakende, wederbarende Geest. Die werkt in de verandering van de ziel een gezicht en gevoel van zijn gebrek en leegheid, ontbloting van alle eigen gerechtigheid, ontbloting van eigen kracht en waardigheid, en de noodzakelijkheid van de genade Gods en Christus te moeten hebben; daarnaar uit- en opzien, en zijn toevlucht tot de Heere Jezus, het Voorwerp des geloofs te nemen.
Dat is het kleine, zwakke geloof.
Dan volgt het de Heere Jezus aannemen, zichzelf aan Hem overgeven en op Hem te steunen. Dat is een sterk geloof.
Zodat wel moet worden opgemerkt dat er naar Gods Woord geen half geloof kan zijn, maar wel een klein en groot geloof, zwak of sterk.
Zo is het met alle genade, de wedergeboorte of vernieuwing, het geloof, de heiligmaking, de liefde, de hoop. Deze zijn altijd in de vromen, hetzij of zwak, of sterk, maar nooit half. Want het kleinste zwakke geloof, is zowel het gehele geloof, als het allersterkste geloof. Het verschil bestaat in trappen, de een meer dan de ander. Dat te begrijpen is een uitnemend middel voor kleine, zwakke gelovigen tot hun troost, omdat zulke zwakke stervenden zullen binnenkomen, zowel als de allersterkste in de genade. Want kleine genade is ook genade, en de kleine twijfelenden zijn zowel uitverkoren, als de allersterksten.
Het zwakke, aanklevende geloof is het wezen des geloofs, en het sterk steunende, vertrouwende geloof is het welwezen des geloofs. Het onderscheid van dat stuk niet goed te begrijpen, is de grootste oorzaak dat zovele godzaligen in het stuk des geloofs voor zichzelf zo in het duister vertoeven.
Zie verder: "Der vromen ondervinding, al de werken van Lambertus Myseras"
I. Wij doen het geloof ná de wedergeboorte volgen, niet dat de mens eerst levend en wedergeboren is, en daarna het geloof verkrijgt; integendeel: 't geloof gaat vóór de wedergeboorte, wel niet in tijd, maar in orde der natuur; want het Woord is het zaad der wedergeboorte, 1 Petrus 1:23, en het Woord kan geen nut doen, dan door het geloof, Hebr. 4:2. Met de eerste aanneming en vereniging met Jezus wordt de mens levend. Nu, door het geloof neemt men aan, en wordt men verenigd, en door de oefening des geloofs neemt de mens toe in dat leven. Kol. 2:6, 7. Gelijk gij dan Christus Jezus, de Heere, hebt aangenomen, wandelt alzo in Hem; geworteld en opgebouwd in Hem, en bevestigd in het geloof.
Want in het ogenblik, dat Hij opstond, heeft Hij ook vele heiligen het deelgenootschap aan zijn opstanding waardig gekeurd en in de stad aanschouwd laten worden (Matth. 27:52); waardoor Hij een zeker pand gaf, dat al wat Hij gedaan heeft en geleden heeft tot verwerving van de eeuwige zaligheid, evenzeer betrekking had op de gelovigen van het Oude Testament als op ons als op ons. Zij waren namelijk ook met dezelfde Geest des geloofs begiftigd, waardoor wij ten leven wedergeboren worden, zoals Petrus getuigt (Hand. 15:8).
-DIA- schreef:Hebben onze vrome vaderen dat eigenlijk nooit opgemerkt bij Myseras? Of was men te onontwikkeld daarvoor? Ik bedoel dat ik alleen maar weer dat onze vaderen veel uit Myseras hebben geleerd.
Wijlen mijn grootvader had dat zeker wel opgemerkt bij Myseras en waarschuwde dan ook tegen zijn boeken.
Framboos schreef:@CvdW: wat versta jij precies onder Christus kennis? Is dat alleen een zeker weten dat Christus ook persoonlijk voor jou gestorven is?
Zie HC zondag 7.
Dat is wel een heel makkelijk antwoord. Alle reformatorische kerken erkennen zondag 7, desondanks is er verschil in uitleg. Dus nogmaals de vraag: wat versta jij precies onder Christus kennis?
Misschien moet je het eens van de andere kant bekijken. Dat wat er staat in HC 7, dat is het. Niet meer en niet minder. Dan vallen opeens al die verschillen in uitleg weg.
Ik beweer helemaal niet dat we mensen rust moeten geven buiten Christuskennis om. Ik probeer alleen de spraakverwarring wat te ontrafelen. In eerdere postings heb ik al gezegd dat we geen rust moeten geven op zondekennis alleen. Het kan niet zonder zondekennis, maar dat alleen is nooit genoeg. Ik zeg dus NIET dat het zonder Christus kennis kan.
Verder laat ik staan wat er in zondag 7 staat. Iedere geloofsoefening heeft zekerheid. En zonder geloofsoefeningen mag geen rust gegeven worden. Er is in mijn beleving echter een verschil tussen een zekerheid in de geloofsoefening of de verzekerheid van het geloof in de stand van het genadeleven. Iemand kan meerdere geloofsoefeningen hebben, maar daarna steeds opnieuw tot twijfel aan zijn staat gebracht worden. Hiervoor kunnen meerdere oorzaken zijn, zoals zonden die bedreven zijn of een teveel steunen op de bevinding in plaats van steunen op Christus alleen. (hiermee praat ik overigens het ongeloof niet goed). Daarentegen zijn er ook kinderen van God, die meer geoefend zijn en niet meer twijfelen aan hun aandeel in Christus. Dit zijn de verzekerden in het geloof.
Uit diverse posts in dit topic krijg ik het idee dat diverse forumleden alleen de laatstgenoemden (de verzekerden van hun aandeel) tot kinderen van God rekenen en de rest verachten. In dat geval wil ik waarschuwen dat men de kleinen in de genade geen ergernis zal zijn (markus 9:42)
Framboos schreef:
Ik beweer helemaal niet dat we mensen rust moeten geven buiten Christuskennis om. Ik probeer alleen de spraakverwarring wat te ontrafelen. In eerdere postings heb ik al gezegd dat we geen rust moeten geven op zondekennis alleen. Het kan niet zonder zondekennis, maar dat alleen is nooit genoeg. Ik zeg dus NIET dat het zonder Christus kennis kan.
Verder laat ik staan wat er in zondag 7 staat. Iedere geloofsoefening heeft zekerheid. En zonder geloofsoefeningen mag geen rust gegeven worden. Er is in mijn beleving echter een verschil tussen een zekerheid in de geloofsoefening of de verzekerheid van het geloof in de stand van het genadeleven. Iemand kan meerdere geloofsoefeningen hebben, maar daarna steeds opnieuw tot twijfel aan zijn staat gebracht worden. Hiervoor kunnen meerdere oorzaken zijn, zoals zonden die bedreven zijn of een teveel steunen op de bevinding in plaats van steunen op Christus alleen. (hiermee praat ik overigens het ongeloof niet goed). Daarentegen zijn er ook kinderen van God, die meer geoefend zijn en niet meer twijfelen aan hun aandeel in Christus. Dit zijn de verzekerden in het geloof.
Uit diverse posts in dit topic krijg ik het idee dat diverse forumleden alleen de laatstgenoemden (de verzekerden van hun aandeel) tot kinderen van God rekenen en de rest verachten. In dat geval wil ik waarschuwen dat men de kleinen in de genade geen ergernis zal zijn (markus 9:42)
Het gaat niet om de rest te verachten, maar is het naar de Schrift.
Dat is wel een heel makkelijk antwoord. Alle reformatorische kerken erkennen zondag 7, desondanks is er verschil in uitleg. Dus nogmaals de vraag: wat versta jij precies onder Christus kennis?
Misschien moet je het eens van de andere kant bekijken. Dat wat er staat in HC 7, dat is het. Niet meer en niet minder. Dan vallen opeens al die verschillen in uitleg weg.
Ik beweer helemaal niet dat we mensen rust moeten geven buiten Christuskennis om. Ik probeer alleen de spraakverwarring wat te ontrafelen. In eerdere postings heb ik al gezegd dat we geen rust moeten geven op zondekennis alleen. Het kan niet zonder zondekennis, maar dat alleen is nooit genoeg. Ik zeg dus NIET dat het zonder Christus kennis kan.
Verder laat ik staan wat er in zondag 7 staat. Iedere geloofsoefening heeft zekerheid. En zonder geloofsoefeningen mag geen rust gegeven worden. Er is in mijn beleving echter een verschil tussen een zekerheid in de geloofsoefening of de verzekerheid van het geloof in de stand van het genadeleven. Iemand kan meerdere geloofsoefeningen hebben, maar daarna steeds opnieuw tot twijfel aan zijn staat gebracht worden. Hiervoor kunnen meerdere oorzaken zijn, zoals zonden die bedreven zijn of een teveel steunen op de bevinding in plaats van steunen op Christus alleen. (hiermee praat ik overigens het ongeloof niet goed). Daarentegen zijn er ook kinderen van God, die meer geoefend zijn en niet meer twijfelen aan hun aandeel in Christus. Dit zijn de verzekerden in het geloof.
Uit diverse posts in dit topic krijg ik het idee dat diverse forumleden alleen de laatstgenoemden (de verzekerden van hun aandeel) tot kinderen van God rekenen en de rest verachten. In dat geval wil ik waarschuwen dat men de kleinen in de genade geen ergernis zal zijn (markus 9:42)
Er is gezegd, er moet een zekerheid zijn, hoe klein en aangevochten ook. Als dat er nooit geweest is, is het geen geloof.
-DIA- schreef:Hebben onze vrome vaderen dat eigenlijk nooit opgemerkt bij Myseras? Of was men te onontwikkeld daarvoor? Ik bedoel dat ik alleen maar weer dat onze vaderen veel uit Myseras hebben geleerd.
Wijlen mijn grootvader had dat zeker wel opgemerkt bij Myseras en waarschuwde dan ook tegen zijn boeken.
Het kan, want het is nu een tijd dat velen (ook van levende kinderen Gods) niet alles meer opmerken.
Het lijkt soms een evolutie in verstand
en een achteruitgang in het opmerken, wat eerder de meest eenvoudige kinderen Gods meteen doorzagen
zien nu de meest rechte predikers soms niet eens meer.
We horen wel dat er heel veel kennis aangaande de bevindelijke leer was door soms heel eenvoudige en
ongeletterde mensen. Het onedele en verachte wist dan meer dan de professor in de theologie.
-DIA- schreef:Hebben onze vrome vaderen dat eigenlijk nooit opgemerkt bij Myseras? Of was men te onontwikkeld daarvoor? Ik bedoel dat ik alleen maar weer dat onze vaderen veel uit Myseras hebben geleerd.
Wijlen mijn grootvader had dat zeker wel opgemerkt bij Myseras en waarschuwde dan ook tegen zijn boeken.
Het kan, want het is nu een tijd dat velen (ook van levende kinderen Gods) niet alles meer opmerken.
Het lijkt soms een evolutie in verstand
en een achteruitgang in het opmerken, wat eerder de meest eenvoudige kinderen Gods meteen doorzagen
zien nu de meest rechte predikers soms niet eens meer.
We horen wel dat er heel veel kennis aangaande de bevindelijke leer was door soms heel eenvoudige en
ongeletterde mensen. Het onedele en verachte wist dan meer dan de professor in de theologie.
Wie zijn onzen vaderen?
In de geschriften die ik lees wordt Myseras weinig tot niet aangehaald.
Mijn vaderen waren bekend met Calvijn, Ursinus, a Brakel .... Zij en ik hebben (en nog) veel geleerd uit deze geschriften.
-DIA- schreef:RECTIFICATIE:
Ik had per ongelijk een alinea overgeslagen: De alinea heb ik hier in blauwe letters tussengevoegd. Let op: Deze hoort ook in get eerste geplaatste stukje.
Lambertus Myseras (1676-1740) merkt in "Der vromen ondervinding" het volgende op:
Vraag:
Wat gaat er voor, als een ziel genade ontvangt, het geloof of de wedergeboorte? Antwoord:
Hoewel een ziel, als de Heere op haar ziet, alle genade ontvangt, die tot het wezen der zaak behoort en dat moeilijk te bepalen is, gaat evenwel naar onze menselijke bevatting de wedergeboorte voor het geloof, om de volgende redenen: Redenen 1. De wedergeboorte is een genadig almachtig werk van God de Heilige Geest, vloeiend uit de Levendmakende Geest en genade , waardoor een ziel veranderd en vernieuwd wordt in het uur der minne.
Het geloof is dat genadegeschenk Gods, gewrocht door des Heeren Geest in de ziel uit dat levend beginsel, in de verandering ontvangen, uitziet en opziet naar genade, toevlucht neemt, aankleeft, zich aanbiedt, aanneemt en naderhand steunt en vertrouwt. Daarom is het geloof die daad der ziel, die zij als een levendgemaakte oefent. Dus moet er eerst geestelijk leven en gevoel zijn, zal de ziel de daad des geloofs oefenen, die uit het geestelijk leven en gevoelen vloeit 2. Het werk der genade begint bij God, Die het hart veranderd. Dit is Gods werk; het geloven is het werk der ziel. De ziel gelooft nadat God op haar gezien heeft, en haar levend gemaakt, vernieuwd en wedergeboren heeft.
Vraag:
Bestaat het geloof dan niet uit het vertrouwen alleen? En heeft ieder die het vertrouwen niet heeft, daarom het geloof niet? Antwoord:
Nee, beslist niet. Ten eerste: Als dat waar was, dan zouden de meeste godzaligen die nog tot de trap –van het geloof- van vertrouwen, het geloof nog missen; de meesten zijn aanklevende gelovigen. Ten tweede: Als dat waar was, dan waren alle beloften Gods, gedaan aan de zwakke en aanklevende gelovigen, geen waarheid. Ten derde: Die dat stellen, gevoelen, of als een waarheid geloven, daarvan ia te vrezen, dat zij nog nooit het ware geloof ontvangen, noch bij ondervinding gekend hebben.
Omdat alle ware begenadigden, die nooit tot het geloof van vertrouwen zijn gekomen, ondervinden (bij ondervinding weten), een gelovig aanklever, toevluchtnemer te zijn, eer men tot vertrouwen komt.
Een man te zijn, die nooit een kind geweest is, is onmogelijk; zo ook in de genade. God opene zulke bedriegers de ogen.
Vraag:
Omdat de ondervinding leert dat de ware overtuigden zeggen en vrezen dat zij het geloof niet hebben, waar komt dat vandaan? Hebben zij dan het geloof niet? Antwoord:
Ja toch; er is geen wedergeboorte zonder het geloof, maar zij hebben geen licht, noch kracht om het geloof in zich te zien, noch zich toe te eigenen. Zij zijn als een nieuwgeboren kind, dat wel ogen, handen, voeten, mond en tong heeft, maar die nog niet goed kunnen gebruiken. De Heere moet Zijn nieuwgeboren kinderen: a. Leren spreken. Psalm 51:17: Heere, open mijn lippen, zo zal mijn mond Uw lof verkondigen b. Aangrijpen. Jesaja 27:5: Hij moest Mijn sterkte aangrijpen, en vrede met Mij maken. c. Leren gaan: Hosea 11:13: Ik nu leerde Efraïm gaan; en dergelijke
Al die uitspraken geven te kennen, dat de Heere, Die het geloof gewrocht heeft, ook genade geeft aan Zijn volk, om het geloof te kunnen bepeinzen en oefenen. Dit leert de ondervinding in alle vromen.
Vraag:
Waaruit bestaat het waar zaligmakend geloof, zoals het in de uitverkorenen, overtuigde wedergeborenen is, en in zijn trappen en daden des geloofs door hen geoefend en bepeinsd wordt? Wat is dan het geloof in hen? Antwoord:
Het geloof is dat werk van de Heilige Geest in de ziel van een uitverkorene, als een vrucht van de liefde des Vaders en Christus’ verdiensten, vloeiend uit de levendmakende, wederbarende Geest. Die werkt in de verandering van de ziel een gezicht en gevoel van zijn gebrek en leegheid, ontbloting van alle eigen gerechtigheid, ontbloting van eigen kracht en waardigheid, en de noodzakelijkheid van de genade Gods en Christus te moeten hebben; daarnaar uit- en opzien, en zijn toevlucht tot de Heere Jezus, het Voorwerp des geloofs te nemen.
Dat is het kleine, zwakke geloof.
Dan volgt het de Heere Jezus aannemen, zichzelf aan Hem overgeven en op Hem te steunen. Dat is een sterk geloof.
Zodat wel moet worden opgemerkt dat er naar Gods Woord geen half geloof kan zijn, maar wel een klein en groot geloof, zwak of sterk.
Zo is het met alle genade, de wedergeboorte of vernieuwing, het geloof, de heiligmaking, de liefde, de hoop. Deze zijn altijd in de vromen, hetzij of zwak, of sterk, maar nooit half. Want het kleinste zwakke geloof, is zowel het gehele geloof, als het allersterkste geloof. Het verschil bestaat in trappen, de een meer dan de ander. Dat te begrijpen is een uitnemend middel voor kleine, zwakke gelovigen tot hun troost, omdat zulke zwakke stervenden zullen binnenkomen, zowel als de allersterkste in de genade. Want kleine genade is ook genade, en de kleine twijfelenden zijn zowel uitverkoren, als de allersterksten.
Het zwakke, aanklevende geloof is het wezen des geloofs, en het sterk steunende, vertrouwende geloof is het welwezen des geloofs. Het onderscheid van dat stuk niet goed te begrijpen, is de grootste oorzaak dat zovele godzaligen in het stuk des geloofs voor zichzelf zo in het duister vertoeven.
Zie verder: "Der vromen ondervinding, al de werken van Lambertus Myseras"
Framboos schreef:
@ejvl: volgens mij is dat precies wat ik zeg, de kleinste geloofsoefening kent zekerheid
Ik reageerde op jouw schrijfsel:
Framboos schreef:Uit diverse posts in dit topic krijg ik het idee dat diverse forumleden alleen de laatstgenoemden (de verzekerden van hun aandeel) tot kinderen van God rekenen en de rest verachten
Dat heb ik namelijk nog niemand zien doen.
Maar ook deze zin:
Framboos schreef:Er is in mijn beleving echter een verschil tussen een zekerheid in de geloofsoefening of de verzekerheid van het geloof in de stand van het genadeleven.
Er zit zeker verschil in de "zuigelingen, jongelingen en vaders" in het geloof. Maar ook de zuigeling, de jongeling, de nieuw gelovigen, hebben zekerheid gekregen. Misschien is het aangevallen, misschien is het donker, maar ze hebben zekerheid gekregen in Jezus Christus, dat hun zonden en ongerechtigheden volkomen vergeven zijn. Bedekt en vergeven. Nogmaals, misschien was het maar voor even, aangevallen en donker, maar die zekerheid moet er geweest zijn. Anders kan er niet van een gelovige gesproken worden.
Framboos schreef:
Ik beweer helemaal niet dat we mensen rust moeten geven buiten Christuskennis om. Ik probeer alleen de spraakverwarring wat te ontrafelen. In eerdere postings heb ik al gezegd dat we geen rust moeten geven op zondekennis alleen. Het kan niet zonder zondekennis, maar dat alleen is nooit genoeg. Ik zeg dus NIET dat het zonder Christus kennis kan.
Verder laat ik staan wat er in zondag 7 staat. Iedere geloofsoefening heeft zekerheid. En zonder geloofsoefeningen mag geen rust gegeven worden. Er is in mijn beleving echter een verschil tussen een zekerheid in de geloofsoefening of de verzekerheid van het geloof in de stand van het genadeleven. Iemand kan meerdere geloofsoefeningen hebben, maar daarna steeds opnieuw tot twijfel aan zijn staat gebracht worden. Hiervoor kunnen meerdere oorzaken zijn, zoals zonden die bedreven zijn of een teveel steunen op de bevinding in plaats van steunen op Christus alleen. (hiermee praat ik overigens het ongeloof niet goed). Daarentegen zijn er ook kinderen van God, die meer geoefend zijn en niet meer twijfelen aan hun aandeel in Christus. Dit zijn de verzekerden in het geloof.
Uit diverse posts in dit topic krijg ik het idee dat diverse forumleden alleen de laatstgenoemden (de verzekerden van hun aandeel) tot kinderen van God rekenen en de rest verachten. In dat geval wil ik waarschuwen dat men de kleinen in de genade geen ergernis zal zijn (markus 9:42)
Het gaat niet om de rest te verachten, maar is het naar de Schrift.
Ik denk dat wat @Framboos schrijft, ook naar de Schrift is. Daarbij moeten we vasthouden dat iemand bij de eerste en kleinste geloofsoefening in Christus is.
Misschien dat dat laatste niet altijd duidelijk is als het onderwijs in prediking en pastoraat hier geen duidelijkheid in geeft.
