Is het ook. Ik heb jarenlang met veel plezier naar hem geluisterd.DDD schreef:Ik word echt heel nieuwsgierig. Ik vond het altijd een goede dominee.
Gelezen, gedacht, gehoord...
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Ik ook, vond het toen een fijne gemeente ook. Naast goed preken verstond ds. De Jong de kunst heel samenbindend te zijn.Ambtenaar schreef:Is het ook. Ik heb jarenlang met veel plezier naar hem geluisterd.DDD schreef:Ik word echt heel nieuwsgierig. Ik vond het altijd een goede dominee.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Ik las het interview zojuist, en herken sterk wat je bedoelt, helma. Ook het dubbele overigens, ik heb hem vaak gehoord in zijn Rotterdamse tijd. In zijn preken blijf je (vind ik) altijd iets van zijn bevindelijke achtergrond merken, in de manier waarop hij met de Bijbeltekst omgaat. Voor mij overheerst toch ook wel vervreemding, helaas. Met name als het gaat over alles wat 'om zou moeten' of 'om is gegaan' in de kerk. Alsof het allemaal één grote brok ballast is waar we eindelijk vanaf zijn.helma schreef: Hij heeft inderdaad meer diepgang dan ds M.
Maar er zijn nogal wat wissels omgegaan in de gemeente en het komt in het artikel over alsof dat een goede ontwikkeling is. Hij noemt dat 'uitdagingen'. 'Mensen voor regels stellen'.
Al moet hij ook wel beamen dat soms het gezag van de Schrift in het geding is.
Ik kan niet begrijpen dat je dat allemaal zo klakkeloos accepteert onder het mom van meer priester te zijn dan profeet. 'besparen van vermaan en dogmatiek'.
Ik vond het een droevig interview; ik moest het beeld wat ik van hem had i.e.g. bijstellen
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Ds. P.L. de Jong zou H. 24 boek I van de Redelijke Godsdienst (nog) eens moeten lezen!
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
’Indien Gij de Christus zijt, verlos Uzelven en ons.’
En een der kwaaddoeners, die gehangen waren, lasterde Hem, zeggende: ’Indien Gij de Christus zijt, verlos Uzelven en ons.’ Twee kwaaddoeners, rovers, moordenaars, zoals er destijds zovelen waren, zijn gehangen aan weerszijde van de Heere Jezus. Wellicht behoorden zij tot de bende van Bar-Abbas. Zij zijn gegrepen, ter dood veroordeeld en hun vonnis wordt heden voltrokken. Hun zondegenot is kort, hun berouw zal langdurig zijn. Zo laat het zich aanzien tenminste, als wij horen hoe zij zich gedragen aan het kruis. Wat behaalt de mens zich door de zonde anders dan ellende, lichamelijke smart en een worm, die niet sterft? Hoe vele miljoenen storten als de kudde zwijnen van de steilte in de zee van eeuwige jammer en rampzaligheid.
De ene moordenaar opent zijn brutale mond en openbaart de weerspannigheid van zijn verharde hart. Geen berouw is in zijn boezem. Geen vraag naar vergeving komt over zijn lippen, omdat het ware schuldbesef ontbreekt. Zelfs de folterende pijn kan hem daartoe niet bewegen. Wat is de mens? Zijn nek is een ijzeren zenuw en zijn voorhoofd koper, hij weigert schaamrood te worden. De gang van Jezus naar Golgotha hebben zij meegemaakt. Zij hebben gezien, hoe Hij zich omkeerde en de klagende en wenende vrouwen van Jeruzalem had vermaand: ’Weent niet over Mij, maar weent over uzelven, en over uw kinderen’ (Luk. 23:28). Hij had het oordeel aangekondigd en het gericht als naderende voorzegd. Aan het kruis hebben Zij gehoord, hoe Hij zei: ’Vader, vergeef het hun, Want Zij weten niet, wat Zij doen.’ Daar hangen ze nu. Nog enkele uren en Zij geven de laatste snik, om te verschijnen voor een rechtvaardig God, Die de onschuldige geenszins onschuldig houden zal.
De gedachte aan dat ogenblik moest de mensenziel en het gebeente doen beven. Doch daarvan blijkt niets. Hoe menigeen sterft weg, ook op het ziekbed, zonder besef van dood en Eeuwigheid, vaak te ziek en te gedachteloos om er bij stil te staan wat het eeuwig lot zal zijn. Vaak bedrogen door de naaste verwanten of verzorgers, die hen nog misleiden aan de rand van het graf. Wat een taak om met stervende mensen te verkeren Waar en oprecht te zijn, wetende dat alleen door het bloed van Jezus redding en zaligheid is te verkrijgen voor de door schuldbesef getroffen en verslagen zondaar. Hoe weinig komt het voor, dat een mensenkind met gegronde hoop of zekerheid van het geloof in vrede mag afreizen, ziende op de Man van smarten. Zalig te weten in leven en sterven eigendom te zijn, te rusten in Zijn rantsoen, dat God alleen kan voldoen. Maar het is toch eigenlijk een zware verantwoordelijkheid met mensen om te gaan, levend of stervend, die allen voor een eeuwigheid zijn geschapen. Wie zal trouw worden bevonden?
De moordenaars, vooral die ene, lastert de Heere Jezus. Nee, niet zijn misdaad doet ons het ergste vrezen, maar de verharding van zijn hart. Hij wil niet buigen voor God en daarom wanhoopt hij. Hij wil niet sterven en toch moet hij de dood ingaan. Hij wil niet schuldig zijn en toch zijn geweten vloekt hem. Hij wil niet voor de Rechter van hemel en aarde verschijnen en toch zal hij moeten. Zo is de mens van nature. Want de geveinsde droefheid over de zonde, de onderwerping uit de nood stamt toch uit dezelfde verdorven wortel. Alleen het bloed van Christus maakt ons waarachtig boetvaardig en wekt in onze ziel liefde tot God, ook als Hij ons moet straffen om de zonde. Maar dan wordt ook het verlangen geboren naar verzoening met die God, Die wij zo menigmaal en zwaar beledigden. Is er nog een weg om deze straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Ja, die weg is er. Die weg is daar aan hetzelfde kruis, in Hem, die zich de Weg kon noemen.
Ds. I. Kievit - de zeven kruiswoorden
En een der kwaaddoeners, die gehangen waren, lasterde Hem, zeggende: ’Indien Gij de Christus zijt, verlos Uzelven en ons.’ Twee kwaaddoeners, rovers, moordenaars, zoals er destijds zovelen waren, zijn gehangen aan weerszijde van de Heere Jezus. Wellicht behoorden zij tot de bende van Bar-Abbas. Zij zijn gegrepen, ter dood veroordeeld en hun vonnis wordt heden voltrokken. Hun zondegenot is kort, hun berouw zal langdurig zijn. Zo laat het zich aanzien tenminste, als wij horen hoe zij zich gedragen aan het kruis. Wat behaalt de mens zich door de zonde anders dan ellende, lichamelijke smart en een worm, die niet sterft? Hoe vele miljoenen storten als de kudde zwijnen van de steilte in de zee van eeuwige jammer en rampzaligheid.
De ene moordenaar opent zijn brutale mond en openbaart de weerspannigheid van zijn verharde hart. Geen berouw is in zijn boezem. Geen vraag naar vergeving komt over zijn lippen, omdat het ware schuldbesef ontbreekt. Zelfs de folterende pijn kan hem daartoe niet bewegen. Wat is de mens? Zijn nek is een ijzeren zenuw en zijn voorhoofd koper, hij weigert schaamrood te worden. De gang van Jezus naar Golgotha hebben zij meegemaakt. Zij hebben gezien, hoe Hij zich omkeerde en de klagende en wenende vrouwen van Jeruzalem had vermaand: ’Weent niet over Mij, maar weent over uzelven, en over uw kinderen’ (Luk. 23:28). Hij had het oordeel aangekondigd en het gericht als naderende voorzegd. Aan het kruis hebben Zij gehoord, hoe Hij zei: ’Vader, vergeef het hun, Want Zij weten niet, wat Zij doen.’ Daar hangen ze nu. Nog enkele uren en Zij geven de laatste snik, om te verschijnen voor een rechtvaardig God, Die de onschuldige geenszins onschuldig houden zal.
De gedachte aan dat ogenblik moest de mensenziel en het gebeente doen beven. Doch daarvan blijkt niets. Hoe menigeen sterft weg, ook op het ziekbed, zonder besef van dood en Eeuwigheid, vaak te ziek en te gedachteloos om er bij stil te staan wat het eeuwig lot zal zijn. Vaak bedrogen door de naaste verwanten of verzorgers, die hen nog misleiden aan de rand van het graf. Wat een taak om met stervende mensen te verkeren Waar en oprecht te zijn, wetende dat alleen door het bloed van Jezus redding en zaligheid is te verkrijgen voor de door schuldbesef getroffen en verslagen zondaar. Hoe weinig komt het voor, dat een mensenkind met gegronde hoop of zekerheid van het geloof in vrede mag afreizen, ziende op de Man van smarten. Zalig te weten in leven en sterven eigendom te zijn, te rusten in Zijn rantsoen, dat God alleen kan voldoen. Maar het is toch eigenlijk een zware verantwoordelijkheid met mensen om te gaan, levend of stervend, die allen voor een eeuwigheid zijn geschapen. Wie zal trouw worden bevonden?
De moordenaars, vooral die ene, lastert de Heere Jezus. Nee, niet zijn misdaad doet ons het ergste vrezen, maar de verharding van zijn hart. Hij wil niet buigen voor God en daarom wanhoopt hij. Hij wil niet sterven en toch moet hij de dood ingaan. Hij wil niet schuldig zijn en toch zijn geweten vloekt hem. Hij wil niet voor de Rechter van hemel en aarde verschijnen en toch zal hij moeten. Zo is de mens van nature. Want de geveinsde droefheid over de zonde, de onderwerping uit de nood stamt toch uit dezelfde verdorven wortel. Alleen het bloed van Christus maakt ons waarachtig boetvaardig en wekt in onze ziel liefde tot God, ook als Hij ons moet straffen om de zonde. Maar dan wordt ook het verlangen geboren naar verzoening met die God, Die wij zo menigmaal en zwaar beledigden. Is er nog een weg om deze straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Ja, die weg is er. Die weg is daar aan hetzelfde kruis, in Hem, die zich de Weg kon noemen.
Ds. I. Kievit - de zeven kruiswoorden
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Wat met de ene medekruiseling geschiedde, is heel bijzonder.
Er staat dat hij eerst lasterde, net als de ander; en dan later wordt het zo geheel anders met hem.
Wat heeft, naar de mens gesproken, die ommekeer bij hem veroorzaakt?
Was het wellicht het eerste kruiswoord, Vader vergeef het aan hen want zij weten niet wat zij doen? Vergeving vragen voor hen die een executie uitvoerden, naar keiharde Romeinse instructie. Een woord dat in die omstandigheden er van getuigt dat het ver overstijgt en van gans andere orde is, dan wat wij mensen zouden vermenen en willen; want wij zouden daar naar aannemelijk is vervuld zijn van haat tegen de Romeinen die deze gruwelijke executie bevalen en uitvoerden; en dat ook luide doen blijken, nu er toch niets meer te verliezen was.
Of was het mischien zo dat wat in de traditie het derde kruiswoord is, toch als tweede kruiswoord is uitgesproken? Vrouw zie uw zoon, zoon zie uw moeder. De zorg die de Heere uitsprak en regelde, niet voor Zichzelf, maar voor Zijn moeder. Wellicht heeft de medekruiseling daardoor, naar de mens gesproken, moed gekregen om nu voor zichzelf ook iets te durven vragen. En hoe.
Hij erkent eerst schuld voor zijn eigen gedrag, hij onderschrijft zelf de rechtmatigheid van het vonnis.
Hij ziet verder dan wat Golgotha te zien geeft, en hij ziet verder dan de aardse tijd; hij ziet in de kruiseling naast hem:
De Heere, het Paaslam, en kort nadien de Paasvorst.
En zie dan wat en hoe hij vraagt; alleen gratie vraagt hij: Heere denk als het U belieft ook aan mij als Gij in Uw koninkrijk gekomen zijt.
Het is onvoorwaardelijke overgave aan de Heere, Die mag met hem doen wat goed is in Zijn ogen.
Wat een belijdenis, en op welk een plaats.
Het antwoord van de Heere is Koninklijk, en meer dan dat: gij zult heden met Mij in het paradijs zijn.
Daar moest en mocht deze medekruiseling het mee doen.
Het woord van de Heere, Die naar aardse maatstaven, net als hijzelf, die namiddag nog zou overlijden, aan het kruis.
En Die ook eerder overleden is dan deze medekruiseling.
Want toen er soldaten kwamen om de dood van de kruiselingen te versnellen, was onze Heere reeds overleden.
De medekruiseling was nog niet overleden; want er staat dat de soldaten de dood versnelden van de twee met de Heere mee gekruisigden. Hetgaan ze deden door de onderbenen stuk te slaan, zodat de kruiselingen zich niet meer konden opdrukken om adem te halen, en zodoende eerder de verstikkingsdood ingingen.
Dat is zodoende ook met deze begenadigde medekruiseling gegaan.
Die heeft na het overlijden van onze Heere nog enige tijd levend aan het kruis op Golgotha gehangen,
alvorens zijn smartelijke overlijden plaatshad,
versneld door het genoemde erbarmingsloze handelen van de Romeinse soldaten conform hun instructies.
Die medekruiseling moest en mocht het doen met alleen het woord tot hem gesproken door de reeds gestorven Heere.
Maar Diens woorden zijn ja en amen; en Zijn laatste woord op die heuvel Golgotha was: het is volbracht.
Ook voor die medekruiseling.
Agnus Dei Qui tollit peccata mundi, memento mei cum veneris in regnum Tuum;
Lam van God Die wegdraagt de zonden van de wereld, gedenk mijner als Gij in Uw koninkrijk zult gekomen zijn.
Er staat dat hij eerst lasterde, net als de ander; en dan later wordt het zo geheel anders met hem.
Wat heeft, naar de mens gesproken, die ommekeer bij hem veroorzaakt?
Was het wellicht het eerste kruiswoord, Vader vergeef het aan hen want zij weten niet wat zij doen? Vergeving vragen voor hen die een executie uitvoerden, naar keiharde Romeinse instructie. Een woord dat in die omstandigheden er van getuigt dat het ver overstijgt en van gans andere orde is, dan wat wij mensen zouden vermenen en willen; want wij zouden daar naar aannemelijk is vervuld zijn van haat tegen de Romeinen die deze gruwelijke executie bevalen en uitvoerden; en dat ook luide doen blijken, nu er toch niets meer te verliezen was.
Of was het mischien zo dat wat in de traditie het derde kruiswoord is, toch als tweede kruiswoord is uitgesproken? Vrouw zie uw zoon, zoon zie uw moeder. De zorg die de Heere uitsprak en regelde, niet voor Zichzelf, maar voor Zijn moeder. Wellicht heeft de medekruiseling daardoor, naar de mens gesproken, moed gekregen om nu voor zichzelf ook iets te durven vragen. En hoe.
Hij erkent eerst schuld voor zijn eigen gedrag, hij onderschrijft zelf de rechtmatigheid van het vonnis.
Hij ziet verder dan wat Golgotha te zien geeft, en hij ziet verder dan de aardse tijd; hij ziet in de kruiseling naast hem:
De Heere, het Paaslam, en kort nadien de Paasvorst.
En zie dan wat en hoe hij vraagt; alleen gratie vraagt hij: Heere denk als het U belieft ook aan mij als Gij in Uw koninkrijk gekomen zijt.
Het is onvoorwaardelijke overgave aan de Heere, Die mag met hem doen wat goed is in Zijn ogen.
Wat een belijdenis, en op welk een plaats.
Het antwoord van de Heere is Koninklijk, en meer dan dat: gij zult heden met Mij in het paradijs zijn.
Daar moest en mocht deze medekruiseling het mee doen.
Het woord van de Heere, Die naar aardse maatstaven, net als hijzelf, die namiddag nog zou overlijden, aan het kruis.
En Die ook eerder overleden is dan deze medekruiseling.
Want toen er soldaten kwamen om de dood van de kruiselingen te versnellen, was onze Heere reeds overleden.
De medekruiseling was nog niet overleden; want er staat dat de soldaten de dood versnelden van de twee met de Heere mee gekruisigden. Hetgaan ze deden door de onderbenen stuk te slaan, zodat de kruiselingen zich niet meer konden opdrukken om adem te halen, en zodoende eerder de verstikkingsdood ingingen.
Dat is zodoende ook met deze begenadigde medekruiseling gegaan.
Die heeft na het overlijden van onze Heere nog enige tijd levend aan het kruis op Golgotha gehangen,
alvorens zijn smartelijke overlijden plaatshad,
versneld door het genoemde erbarmingsloze handelen van de Romeinse soldaten conform hun instructies.
Die medekruiseling moest en mocht het doen met alleen het woord tot hem gesproken door de reeds gestorven Heere.
Maar Diens woorden zijn ja en amen; en Zijn laatste woord op die heuvel Golgotha was: het is volbracht.
Ook voor die medekruiseling.
Agnus Dei Qui tollit peccata mundi, memento mei cum veneris in regnum Tuum;
Lam van God Die wegdraagt de zonden van de wereld, gedenk mijner als Gij in Uw koninkrijk zult gekomen zijn.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Ds. A.F.R. van de VeenIn de diepte worden de geestelijke oefeningen geleerd. Dat begint met de diepte van zondekennis, waarvan het begin in het paradijs ligt. Vraag niet hoe diep dat moet gaan. We moeten niet staan naar zwaarheid maar naar klaarheid.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Hoe diep? Ik hoorde pas iets moois. Zo diep dat Christus erin past.JCRyle schreef:Ds. A.F.R. van de VeenIn de diepte worden de geestelijke oefeningen geleerd. Dat begint met de diepte van zondekennis, waarvan het begin in het paradijs ligt. Vraag niet hoe diep dat moet gaan. We moeten niet staan naar zwaarheid maar naar klaarheid.
-
Johann Gottfried Walther
- Berichten: 4786
- Lid geworden op: 05 feb 2008, 15:49
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Maar het geloof is ons bewijs - een bewijs der zaken, die men niet ziet, en daarom is dit geloof een stellig weten, veel stelliger nog dan dat tweemaal twee vier is. Waar nu echter God ons wijs wilde maken tot zaligheid, laat ons dan niet eigenwijs worden en hoogmoedig! We kúnnen toch zo gloeiend en verschrikkelijk hoogmoedig zijn! Hebben dan miet meer dan een schouderophalend medelijden met onkundige mensen. Kijken uit de verhevenheid van ons geheid-gereformeerd-zijn neer op de schare die de wet niet kent. Nee, dan wij! Alsof wat wij weten wijsheid is, dan in ons is "boven alle levenden". En geen gevolg van bekendmaking, openbaring van God! Hoogmoedige dwazen, wat roemt gij alsof gij het niet ontvangen hébt? Daar komt nog iets anders bij. We kunnen dik doen en schutterig opgeblazen zijn van onze kennis van de "gereformeerde waarheid"en daarbij nalaten datgene te doen met die openbaring, wat we juist wel moesten doen. Zeker, God gaf ons die openbaring óók voor onszelf. We hebben nu een licht op ons pad, en lopen niet meer in twee sloten tegelijk, en struikelen niet meer over alles en nog wat. God heeft ook het heilgeheim aan z'n vrinden getoond, opdat zij Gods verborgen omgang konden vinden. Maar verder mogen we dat toch niet allemaal voor onszelf houden. Bah, die geestelijke hamsteraars, die hun zolders en kelders volproppen, om zelf maar wellustig te kunnen genieten!
Ds. H. Veldkamp in 1939
Ds. H. Veldkamp in 1939
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
"Wij moeten echter niet richten en oordelen naar ons gevoel en onze gewaarwording, evenmin naar de aanvechting waarin we verkeren, maar het Woord van God volgen.
We moeten daaraan geloof schenken en met zekerheid weten dat hetgeen het Woord ons leert, voorzeker waar is.
Dat moet geloofd, en niet ervaren worden!
Geloven is immers niet ervaren, hoewel we vaak dat wat we geloven ook ervaren. Toch moet het geloof altijd voor de ervaring gaan.
We moeten ook dan het Woord geloven, als we iets anders gevoelen dan wat het Woord ons zegt."
Maarten Luther in zijn verklaring van Psalm 130 (uitgeverij Den Hertog)
Ik denk een heel belangrijk onderwerp in het Christelijke leven.
Het gaat niet in de eerste plaats om wat wij voelen en ervaren maar wat God ons in Zijn Woord openbaart.
We moeten daaraan geloof schenken en met zekerheid weten dat hetgeen het Woord ons leert, voorzeker waar is.
Dat moet geloofd, en niet ervaren worden!
Geloven is immers niet ervaren, hoewel we vaak dat wat we geloven ook ervaren. Toch moet het geloof altijd voor de ervaring gaan.
We moeten ook dan het Woord geloven, als we iets anders gevoelen dan wat het Woord ons zegt."
Maarten Luther in zijn verklaring van Psalm 130 (uitgeverij Den Hertog)
Ik denk een heel belangrijk onderwerp in het Christelijke leven.
Het gaat niet in de eerste plaats om wat wij voelen en ervaren maar wat God ons in Zijn Woord openbaart.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Het is een prachtig boek. Aanrader.DDD schreef:Ik word echt heel nieuwsgierig. Ik vond het altijd een goede dominee.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Panny schreef:"Wij moeten echter niet richten en oordelen naar ons gevoel en onze gewaarwording, evenmin naar de aanvechting waarin we verkeren, maar het Woord van God volgen.
We moeten daaraan geloof schenken en met zekerheid weten dat hetgeen het Woord ons leert, voorzeker waar is.
Dat moet geloofd, en niet ervaren worden!
Geloven is immers niet ervaren, hoewel we vaak dat wat we geloven ook ervaren. Toch moet het geloof altijd voor de ervaring gaan.
We moeten ook dan het Woord geloven, als we iets anders gevoelen dan wat het Woord ons zegt."
Maarten Luther in zijn verklaring van Psalm 130 (uitgeverij Den Hertog)
Ik denk een heel belangrijk onderwerp in het Christelijke leven.
Het gaat niet in de eerste plaats om wat wij voelen en ervaren maar wat God ons in Zijn Woord openbaart.
moeten
moet
moeten
moet
Er zijn mensen die bij bevinding leren niet te kunnen, en een Ander nodig hebben.moeten
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Toch is het een moeten!Jeremiah schreef:Panny schreef:"Wij moeten echter niet richten en oordelen naar ons gevoel en onze gewaarwording, evenmin naar de aanvechting waarin we verkeren, maar het Woord van God volgen.
We moeten daaraan geloof schenken en met zekerheid weten dat hetgeen het Woord ons leert, voorzeker waar is.
Dat moet geloofd, en niet ervaren worden!
Geloven is immers niet ervaren, hoewel we vaak dat wat we geloven ook ervaren. Toch moet het geloof altijd voor de ervaring gaan.
We moeten ook dan het Woord geloven, als we iets anders gevoelen dan wat het Woord ons zegt."
Maarten Luther in zijn verklaring van Psalm 130 (uitgeverij Den Hertog)
Ik denk een heel belangrijk onderwerp in het Christelijke leven.
Het gaat niet in de eerste plaats om wat wij voelen en ervaren maar wat God ons in Zijn Woord openbaart.moetenmoetmoetenmoetEr zijn mensen die bij bevinding leren niet te kunnen, en een Ander nodig hebben.moeten
Want het is ongeloof als wel op onze ervaringen en gevoelens vertrouwen maar niet op het Woord van God.
Dat wilt niet zeggen dat we dit (altijd) kunnen/doen.
Ik denk dat je dit 'moeten' van Luther ook als een aansporing moet zien: ook als ons gevoel ons iets anders wijsmaakt (bijvoorbeeld wanhoop aan de genade van God) we moeten ons toch richten op hoe God Zich in Zijn Woord openbaard.
Luther geeft in dit boekje juist ook aandacht aan alle wanhoop en aanvechtingen die er kunnen zijn!
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
Hé, van Maarten Luther blijven we af. Is die ook al niet goed meer?Jeremiah schreef: Er zijn mensen die bij bevinding leren niet te kunnen, en een Ander nodig hebben.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord... [4]
We moeten ook Luthers geschriften aan de Bijbel toetsen. Wel moeten we de context lezen van wat er nu aangehaald wordt. Ik meen namelijk wel zeker te weten dat Luther het niet oneens zou zijn met wat Jeremiah schrijft.Herman schreef:Hé, van Maarten Luther blijven we af. Is die ook al niet goed meer?Jeremiah schreef: Er zijn mensen die bij bevinding leren niet te kunnen, en een Ander nodig hebben.
We hoeven trouwens ook niet een allergie voor het woord 'moeten' te ontwikkelen. Dat is gewoon een bijbels woordje.