-DIA- schreef:Ik geloof dat hier, ook in kerkelijke gezinnen enorm veel verborgen ellende is, veel vragen, maar ook het missen van de warmte en liefde in het gezin, en missend de identificatiepersonen die in de tere vreze Gods mogen wandelen. Dan komen er vragen waarop geen antwoord meer komt. Dan worden ouders (zou dat niet betamen?) beschaamd. Dan wordt het koud en kil op deze aarde. Maar het is in deze achtergrond waarin vele jongeren nu opgroeien.
We zien soms de onzekerheid of een angstige blik achter een stoer uiterlijk. We leven in een erg moeilijke tijd. Maar jongeren zij er als het ware in geboren. Een harde meedogenloze wereld, en ook in de gezinnen, waarin de tere liefde wegebt.
We kunnen proberen de schuld elders te zoeken, maar wat ik eerder hierover eens las trof me ook wel. Waar ging het mis? En dan was het antwoord: niet zo ver van huis. Het begon thuis aan de keukentafel. Dan hoeven we ons huis niet uit.
Wij als ouderen hebben een geheel andere jeugd gekend. Wij werden omringd met liefde, zorg en gebed. Wij voelden ons thuis in huis. Ik geloof dat dit weleens gaat ontbreken. En dan weer niet naar een ander wijzen: beginnen bij onszelf. Hoe sta ik in het leven. Wat gaat er van mij uit? Is er nog iets waar een jong mens jaloers op kan worden?
Laten we dan zo tot onszelf inkeren, en tegelijk zien dat er een grote (geestelijke) nood heerst bij velen. Dat velen ook een leegte ervaren die ze niet kunnen vullen met alles wat van deze wereld is.
Ik dacht dat jij, net als ik, getroffen zou zijn door die beker koud water.
