Gelezen, gedacht, gehoord...

[DDD]

@Mara:
Ik heb een aantal personeelsleden inderdaad, zowel voor werk als privé, wat niet wil zeggen dat ik rijk ben, omdat ik niet in een winstgevende sector werk. Zij zijn nodig zodat ik tijd heb om geld te verdienen. Dat zegt dus helemaal niets over het feit of en hoeveel ik aan inkomen heb, want daarbij zijn ook andere keuzes van belang, bijvoorbeeld hoeveel vrijwilligerswerk je doet. Maar dat geheel terzijde, toch voor de beeldvorming.

Dan over negatieve eenzaamheid. We hebben daar eerder over gesproken. Ik denk inderdaad dat wederkerigheid een probleem kan zijn. Toch heb ik wel vrienden die niets dan liefde en dankbaarheid kunnen betekenen, en voor veel mensen is dat ook een vorm van bevredigende wederkerigheid. Dat neemt niet weg, dat ik begrijp wat je zegt en dat je ongetwijfeld ook gelijk hebt.

Ik vraag me dan altijd af: hoe zijn deze mensen geweest toen zij een schat op de aarde konden opbouwen. Hebben ze toen geïnvesteerd in mensen? Het is iets waar ik als alleenstaande veel over nadenk. Sommige mensen lijken te denken dat zij het eeuwige leven hebben, ook in de keuze van vrienden, soms allemaal rond dezelfde leeftijd. Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat er wel degelijk ook een eigen verantwoordelijkheid is in dit opzicht. Maar dit artikel gaat niet zozeer over negatieve eenzaamheid, maar over het nut van positieve eenzaamheid.

@JCRyle:

Zonder luisteren kan ons spreken niet langer helen,
zonder distantie kan onze nabijheid niet heilzaam zijn.

Hier zou je een hele preek over kunnen houden inderdaad. Zomaar wat gedachten over het laatste deel van de zin. Nabijheid kan in overdosis beklemmend zijn. Claimgedrag is daarvan een voorbeeld. Of sociale controle in de negatieve zin van het woord. Mensen kunnen zo nadrukkelijk aanwezig zijn dat de persoonlijke ruimte die de ander ervaart onacceptabel ver wordt ingeperkt, zodat hun aanwezigheid meer kwaad dan goed doet. Nabijheid kan ook in andere opzichten gevaarlijk zijn. Gelovigen met zeer kleine verschillen van mening kunnen elkaar de tent uitvechten over een detail, terwijl zij in de wereldkerk allerlei mensen als ware gelovigen kunnen herkennen, die bij het grote punt van discussie slechts glazig kunnen kijken. In zo'n geval heb je onvoldoende distantie, hoewel de nabijheid op zich heel goed is.

Ook afstand nemen van jezelf en van je eigen perspectief kan heilzaam zijn. Distantie van onze woorden en primaire gevoelens is nodig om zelf geheeld te kunnen leven. Dat noemen we ook wel zelfreflectie. Dat is feitelijk niet zoveel anders dan met het perspectief van een ander naar jezelf proberen te kijken. Dat vind ik ook een vorm van heilzame distantie in de meest intieme nabijheid van het eigen hart of de eigen man/vrouw of beste vriend/vriendin.

Er is echter ook de andere kant, de kant van onszelf. Zonder distantie kunnen wij in andermans problemen of teleurstelling verdrinken. Dat is niet alleen niet heilzaam voor de ander, maar ook schadelijk voor onszelf.

Zomaar enkele gedachten. De kern ervan is, dat vriendschap heilzaam is als deze de ander de ander laat, en je de ander niet overvleugelt. En dat andersom onze nabijheid van een ander zonder de juiste distantie voor onszelf een gevaar is.

@Samanthi:
Veel sterkte. Misschien is het goed voor mevrouw om haar te straffen in liefde. Dus sancties te verbinden aan negatief gedrag, zoals bij een klein kind, maar er dan na afloop weer overheen te stappen. Wellicht leert ze dan iets. Sommige mensen worden in alle opzichten kinderlijk. Het is maar een suggestie, om te voorkomen dat de relatie niet meer heilzaam is, maar jou kwaad doet.

[samanthi]

DDD schreef: @Samanthi:
Veel sterkte. Misschien is het goed voor mevrouw om haar te straffen in liefde. Dus sancties te verbinden aan negatief gedrag, zoals bij een klein kind, maar er dan na afloop weer overheen te stappen. Wellicht leert ze dan iets. Sommige mensen worden in alle opzichten kinderlijk. Het is maar een suggestie, om te voorkomen dat de relatie niet meer heilzaam is, maar jou kwaad doet.

Dank je wel DDD ik ga eens verzinnen hoe ik dat in het vat ga gieten.

[Mara]

Dan over negatieve eenzaamheid. We hebben daar eerder over gesproken. Ik denk inderdaad dat wederkerigheid een probleem kan zijn. Toch heb ik wel vrienden die niets dan liefde en dankbaarheid kunnen betekenen, en voor veel mensen is dat ook een vorm van bevredigende wederkerigheid. Dat neemt niet weg, dat ik begrijp wat je zegt en dat je ongetwijfeld ook gelijk hebt.

Ik vraag me dan altijd af: hoe zijn deze mensen geweest toen zij een schat op de aarde konden opbouwen. Hebben ze toen geïnvesteerd in mensen? Het is iets waar ik als alleenstaande veel over nadenk. Sommige mensen lijken te denken dat zij het eeuwige leven hebben, ook in de keuze van vrienden, soms allemaal rond dezelfde leeftijd. Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat er wel degelijk ook een eigen verantwoordelijkheid is in dit opzicht. Maar dit artikel gaat niet zozeer over negatieve eenzaamheid, maar over het nut van positieve eenzaamheid.

Dat zei ik al, het zijn geen vervelende, chagrijnige, a sociale mensen.
Eén mevrouw deed jarenlang aktief mee in evangelisatiewerk.
Een ander zat in een damescomité om "goed werk" te verrichten.
Maar als je vriendenkring ook boven de 80 is, is er weinig nog te verwachten.
De kinderen hebben nu vaak een fulltime baan, wonen op grote afstand.
Het is een misvatting dat als je in je actieve jaren maar een leuk sociaal netwerk opbouwt, je verzekerd bent van een zorgelozen toekomst.
Dat is NIET waar DDD!
Als jij ouder wordt, raak je ook mensen kwijt, door de dood, door het leven.
Of ze worden zelf hulpbehoevend.
Ik zag dat ook niet toen ik 35 jaar was.
Maar ik maak het nu mee, vrijwel dagelijks.
En hun kinderen willen wel hoor, maar die hebben ook hun baan en hun kinderen en het is toch een afstand he......
Je vriendenkring is geen sociale verzekering!
Neem iemand in gedachten, wil je door haar uitgekleed worden, tanden gepoetst en op bed gelegd worden?
Of door hem, onder de douche gezet, op een po-stoel gezet, billen afgeveegd, en in je kwetsbaarheid gezien worden?
Dat is de realiteit DDD.
En dan komt vriendschap wel in een ander licht te staan.

[DDD]

Je legt mij dingen in de mond die ik niet heb gezegd, terwijl verder ook buiten het onderwerp van het artikel gaat.

Ik heb wel gezegd dat het niet verstandig is als je alleen vrienden van je eigen leeftijd hebt. Je kunt verwachten dat vóór je 85e verjaardag een aantal daarvan is overleden of niet meer mobiel is. Het is dus sowieso al niet goed om een vriendenkring te hebben met alleen leeftijdsgenoten of mensen die ouder zijn dan jou.

Daarnaast: goed werk verrichten is niet helemaal hetzelfde als investeren in vriendschappen. Ik snap bijvoorbeeld werkelijk niet waarom je begint over evangelisatiewerk. Had je gedacht dat de mensen die je wilt bereiken volgens mij uit dankbaarheid nog wel op bezoek zouden komen?

Tenslotte: er zijn ook heel veel mensen eenzaam die nog jong zijn. Jij spreekt steeds over jouw eigen werkervaring, maar dat is niet het enige probleem in dit opzicht.

Voor verzorging vind ik eigenlijk ook vrienden niet bedoeld. Op dit moment is daarvoor nog de thuiszorg, toch? Zo niet, dan is dat misschien wat voor het draadje over de teloorgang van de sociale rechtsstaat. Maar ik weet niet beter, dan dat dit niets met elkaar te maken heeft, en dan is dat dus helemaal geen punt van overweging bij dit onderwerp.

[Boertje]

Je legt mij dingen in de mond die ik niet heb gezegd, terwijl verder ook buiten het onderwerp van het artikel gaat.

Voor verzorging vind ik eigenlijk ook vrienden niet bedoeld. Op dit moment is daarvoor nog de thuiszorg, toch? Zo niet, dan is dat misschien wat voor het draadje over de teloorgang van de sociale rechtsstaat. Maar ik weet niet beter, dan dat dit niets met elkaar te maken heeft, en dan is dat dus helemaal geen punt van overweging bij dit onderwerp.

Verwacht daar niet teveel van, de thuiszorg is al jaren geleden kapot bezuinigd. Ik werk bij een gemeente en zie dit van dichtbij. Ook heb ik het met mijn schoonouders gezien, beide zwaar dementerend. Amper thuiszorg beschikbaar, ze moesten elkaar maar verzorgen of een beroep doen op kennissen of familie. Dat is de realiteit anno 2019. De verzorgingsstaat is er al lang niet meer. Uiteindelijk konden zij nog in een verzorgingstehuis terecht. Maar zoals je wellicht weet zijn die inmiddels ook zowat wegbezuinigd. Tja, hoop maar dat je gezond oud wordt, anders heb je echt een probleem.

[Dodo]

Eenzaamheid is toch dat je niet in je diepe zelf gezien en gehoord wordt. Dat staat niet helemaal los van hoeveel contacten je hebt, maar je hebt niet veel mensen om je heen nodig. Je hebt betekenisvolle contacten nodig. Dat je af en toe iets kunt bespreken wat belangrijk voor je is. Dat iemand dan echt luistert en antwoordt.
Het is voor mensen zonder gezin wat moeilijker om zulke mensen om zich heen te krijgen, daar moet je echt moeite voor doen.
Maar dat is eenzaamheid volgens mij: dat er niemand echt wil weten hoe het met je is.

[DDD]

@Boertje:
Dat zal dan per gemeente verschillen. Kennelijk is het in Rotterdam al heel erg gesteld. Dat is heel treurig, maar wel een ander onderwerp, wat mij betreft. Dat bespreek ik liever in het andere draadje, omdat ik zeker niet wil suggereren dat vriendschappen wat mij betreft voor zulke zorg bedoeld zijn.

@Dodo:
Waarom is dat voor mensen zonder gezin naar jouw idee wat moeilijker? Dat idee heb ik totaal niet. Eerder andersom. Als je getrouwd bent, is het al gauw lastig om heel persoonlijke dingen te bespreken, vooral als je man of vrouw dat niet wil. En als daarmee dan niet alles volmaakt gaat, kan dat ook heel moeilijk zijn, nog los van de drukte van het dagelijks bestaan met kinderen.

Ik vrees dat er best wat getrouwde mensen zijn waarvan de partner helemaal niet wil weten hoe het met hem of haar is.

Maar jouw definitie van eenzaamheid vind ik wel heel mooi: dat niemand echt wil weten hoe het met je is. Dat ga ik onthouden.

[Dodo]

@Dodo:
Waarom is dat voor mensen zonder gezin naar jouw idee wat moeilijker? Dat idee heb ik totaal niet. Eerder andersom. Als je getrouwd bent, is het al gauw lastig om heel persoonlijke dingen te bespreken, vooral als je man of vrouw dat niet wil. En als daarmee dan niet alles volmaakt gaat, kan dat ook heel moeilijk zijn, nog los van de drukte van het dagelijks bestaan met kinderen.

Ik vrees dat er best wat getrouwde mensen zijn waarvan de partner helemaal niet wil weten hoe het met hem of haar is.

Maar jouw definitie van eenzaamheid vind ik wel heel mooi: dat niemand echt wil weten hoe het met je is. Dat ga ik onthouden.

Ik ga uit van een gemiddeld huwelijk, dus waarin beiden hun best doen voor elkaar. Alleen al omdat je zo lang samen optrekt, ken je elkaar. Dan weet je bijvoorbeeld waar de ander bang voor is, misschien voor een ziekte, of voor de wederkomst, of dat er oorlog komt, noem maar op. Of je weet dat de ander een moeilijke jeugd heeft gehad. Gewoon door welwillend samen te leven, weet je al heel veel van elkaar.
Misschien komt dat in het leven van alledag niet zo naar voren. Maar soms in een crisis juist wel heel sterk. Dan is de een de rots in de branding voor de ander. Ik heb daar wel mooie voorbeelden van gehoord.
En als je kinderen hebt, en de verhoudingen zijn normaal, dan is er ook van de kinderen een belangstelling naar de ouders. Hoe was je jeugd? Hoe ging dit of dat? Waarom ben je van streek? Je hebt dan (uiteindelijk) volwassen mensen in je nabijheid die om je geven en willen weten waar je mee bezig bent.

[DDD]

Daar ben ik het wel mee eens.

Ik denk dat je zo'n hechte vriendschap voor een deel ook kunt opbouwen door geregeld gezamenlijk op vakantie te gaan en bij elkaar te logeren. Ik zie wel voorbeelden waarin een huwelijk niet zo verloopt, en waar mensen daardoor juist ook weer extra eenzaam zijn.

Je moet er als alleenstaande wel bewuster moeite voor doen, misschien.

En wat betreft kinderen: dat is absoluut een feit. Ik hoorde pas van een alleenstaande man die ik verder niet ken dat hij bewust voor kinderen had gekozen zonder vrouw (of man, in zijn geval) gewoon omdat hij dacht dat dat op lange termijn goed zou zijn voor zijn sociale contacten. Ik was wel wat verbaasd, maar ik kan me het wel voorstellen.

[Nasrani]

Je legt mij dingen in de mond die ik niet heb gezegd, terwijl verder ook buiten het onderwerp van het artikel gaat.

Voor verzorging vind ik eigenlijk ook vrienden niet bedoeld. Op dit moment is daarvoor nog de thuiszorg, toch? Zo niet, dan is dat misschien wat voor het draadje over de teloorgang van de sociale rechtsstaat. Maar ik weet niet beter, dan dat dit niets met elkaar te maken heeft, en dan is dat dus helemaal geen punt van overweging bij dit onderwerp.

Verwacht daar niet teveel van, de thuiszorg is al jaren geleden kapot bezuinigd. Ik werk bij een gemeente en zie dit van dichtbij. Ook heb ik het met mijn schoonouders gezien, beide zwaar dementerend. Amper thuiszorg beschikbaar, ze moesten elkaar maar verzorgen of een beroep doen op kennissen of familie. Dat is de realiteit anno 2019. De verzorgingsstaat is er al lang niet meer. Uiteindelijk konden zij nog in een verzorgingstehuis terecht. Maar zoals je wellicht weet zijn die inmiddels ook zowat wegbezuinigd. Tja, hoop maar dat je gezond oud wordt, anders heb je echt een probleem.

Dat zal dan per gemeente verschillen....
Wij hebben met een dementerende alleenstaande vader te maken gehad. Er was best wat mogelijk met thuiszorg. Zeker toen het proces steeds verder ging.
Maar daarnaast vraagt het ook inzet van de kinderen (en evt sociaal netwerk). Je kan niet alles op de verzorgingsstaat afschuiven. Daarin moet je als kind je verantwoordelijk nemen.

[HersteldHervormd]

Je legt mij dingen in de mond die ik niet heb gezegd, terwijl verder ook buiten het onderwerp van het artikel gaat.

Voor verzorging vind ik eigenlijk ook vrienden niet bedoeld. Op dit moment is daarvoor nog de thuiszorg, toch? Zo niet, dan is dat misschien wat voor het draadje over de teloorgang van de sociale rechtsstaat. Maar ik weet niet beter, dan dat dit niets met elkaar te maken heeft, en dan is dat dus helemaal geen punt van overweging bij dit onderwerp.

Verwacht daar niet teveel van, de thuiszorg is al jaren geleden kapot bezuinigd. Ik werk bij een gemeente en zie dit van dichtbij. Ook heb ik het met mijn schoonouders gezien, beide zwaar dementerend. Amper thuiszorg beschikbaar, ze moesten elkaar maar verzorgen of een beroep doen op kennissen of familie. Dat is de realiteit anno 2019. De verzorgingsstaat is er al lang niet meer. Uiteindelijk konden zij nog in een verzorgingstehuis terecht. Maar zoals je wellicht weet zijn die inmiddels ook zowat wegbezuinigd. Tja, hoop maar dat je gezond oud wordt, anders heb je echt een probleem.

Opzich snap ik dat het niet meer zo is als vroeger. Ik was vorige week in Duitsland en sprak daar een ouder echtpaar van tegen de 70 die een hotel en restaurant hadden. Ze zeiden dat het werkelijk een verschrikkelijk groot probleem aan het worden is dat ouderen geen zorg meer krijgen. Iedereen is aangewezen op familie of vrienden. Maarja, in Duitsland heeft iedereen gemiddeld 1 kind dus dat word lastig...

Het is wel schrijnend om te zien als nabije familieleden of zelfs (schoon)ouders zo aan hun lot over worden gelaten. Dat kan ik me goed voorstellen. Hopelijk mogen de tijden aanbreken dat er weer goed gezorgd mag worden voor de zwakkeren.

[eilander]

Wij daarentegen troosten de aangevochten zondaar op de volgende manier en leren: broeder, het is onmogelijk, dat u in dit leven zo volmaakt wordt dat uw lichaam zonder smet net zo helder straalt als de zon, nee, u houdt fouten en gebreken en toch bent u een heilige. Maar u zegt: hoe kan ik dan een heilige zijn, als ik zonde heb en voel? Dat u uw zonden voelt en beseft, is goed, dank God daarvoor en wanhoop niet. Het is de eerste stap naar de gezondheid, als de zieke zijn ziekte beseft en erkent.
Maar hoe zal ik van de zonde bevrijd worden? Loop hard naar Christus, de Arts, Die de verslagen harten geneest en de zondaars redt. Geloof in Hem; als u gelooft bent u rechtvaardig, omdat u God de eer geeft, dat Hij almachtig is, barmhartig, waarachtig, enz. Zo rechtvaardigt u en gelooft u God, kortom: u laat Hem God en geeft Hem alles.
Wat dan nog aan zonde in u over is, wordt u niet toegerekend, maar u om Christus' wil geschonken, in Wie gij gelooft: Die volmaakt en volkomen rechtvaardig is: Zijn gerechtigheid is dan de uwe en uw zonde is de Zijne.

Dr. Maarten Luther, in: "Verklaring van de Brief aan de Galaten" pg. 153 (Houten, 1992)

[Boertje]

Dat zal dan per gemeente verschillen....
Wij hebben met een dementerende alleenstaande vader te maken gehad. Er was best wat mogelijk met thuiszorg. Zeker toen het proces steeds verder ging.
Maar daarnaast vraagt het ook inzet van de kinderen (en evt sociaal netwerk). Je kan niet alles op de verzorgingsstaat afschuiven. Daarin moet je als kind je verantwoordelijk nemen.

Twee dementerende mensen hebben 24 uurs verzorging nodig. Dat is niet te combineren als familie. Immers je hebt zelf ook een gezin en een baan. Vroeger hadden we goede bejaardentehuizen en verzorgingstehuizen. Maar die zijn grotendeels wegbezuinigd onder het mom van langer thuis wonen. Men vergat eigenlijk (bewust) om een goede 24 uurs zorg op te zetten. Mijn schoonouders werden overigens een gevaar voor zichzelf. Wat moet je dan als familie? Een dag is 24 uur, maar de thuiszorg krijg je hoogstens een paar uurtjes. Dat is de realiteit. En je weet verzorgingshuizen gaan steeds meer dicht. Dat wordt echt een ramp straks voor ouder Nederland.

[Jantje]

Wij daarentegen troosten de aangevochten zondaar op de volgende manier en leren: broeder, het is onmogelijk, dat u in dit leven zo volmaakt wordt dat uw lichaam zonder smet net zo helder straalt als de zon, nee, u houdt fouten en gebreken en toch bent u een heilige. Maar u zegt: hoe kan ik dan een heilige zijn, als ik zonde heb en voel? Dat u uw zonden voelt en beseft, is goed, dank God daarvoor en wanhoop niet. Het is de eerste stap naar de gezondheid, als de zieke zijn ziekte beseft en erkent.
Maar hoe zal ik van de zonde bevrijd worden? Loop hard naar Christus, de Arts, Die de verslagen harten geneest en de zondaars redt. Geloof in Hem; als u gelooft bent u rechtvaardig, omdat u God de eer geeft, dat Hij almachtig is, barmhartig, waarachtig, enz. Zo rechtvaardigt u en gelooft u God, kortom: u laat Hem God en geeft Hem alles.
Wat dan nog aan zonde in u over is, wordt u niet toegerekend, maar u om Christus' wil geschonken, in Wie gij gelooft: Die volmaakt en volkomen rechtvaardig is: Zijn gerechtigheid is dan de uwe en uw zonde is de Zijne.

Dr. Maarten Luther, in: "Verklaring van de Brief aan de Galaten" pg. 153 (Houten, 1992)

Dank voor het delen!

[Ad Anker]

Zojuist de preek van gisteravond geluisterd uit Valburg, ds. Stelwagen. Aanbevolen!

https://www.hervormdvalburg-homoet.nl/kerkdiensten/

Hij eindigt de preek zo:

Laat ik zo maar eindigen: Binnenkort is er in deze gemeente opnieuw het Helig Avondmaal. Over een paar weken geloof ik. Pelgrim, u zit aan de tafel des HEEREN, en stel u voor, stel u voor, die engel, die de Heere Jezus Christus versterkte in Gethsemané, stel u voor dat die engel tegen u zegt: ‘Als u daar bij geweest was, als u had gezien één van de grote druppels bloed die viel van Hem af op de grond, als u een traan had gezien van dit heilig aangezicht zo vol van angst en verdorven meer dan een mensenkind, of als u die onuitsprekelijke zuchten gehoord had toen Christus kroop op de grond, Abba Vader, als het mogelijk is…’ Welnu, dan zult u komen tot deze heilige tafel in diepe eerbied, in een ontroerende verbazing en uw tranen, of uit uw oog of uit uw hart, vallen in de beker, en het gebroken brood wordt nat van het huilen van dankbare liefde. Verlossingsgeld, verlossingsgeld. Wat een prijs! Wat een prijs! Verlossende, heilige liefde. U, Heere God, zij de eer en de heerlijkheid en de dankzegging aan Hem die op de troon zit en het Lam. Amen.