Gelezen, gedacht, gehoord...

[CvdW]

Toch zou ik het mooi vinden als de vraag wordt beantwoord door iemand die overtuigd is dat het niet met Christus begint.
Met wie begint het wel? Met de mens?

[Desiree]

Zeker waardevol.. ik vond het ook moedig..

[Desiree]

Toch zou ik het mooi vinden als de vraag wordt beantwoord door iemand die overtuigd is dat het niet met Christus begint.
Met wie begint het wel? Met de mens?

Met de Geest die jou overtuigt van zonde, gerechtigheid en oordeel.

Maar dit onderwerp is te belangrijk om snel te reageren wat ik nu dus doe.

[Posthoorn]

Toch zou ik het mooi vinden als de vraag wordt beantwoord door iemand die overtuigd is dat het niet met Christus begint.
Met wie begint het wel? Met de mens?

Laat ik het dan toch maar eens wagen hierop in te gaan. God begint. Dat staat voorop. En Hij doet dat om Christus' wil. Een mens kan niet gearresteerd worden om hem tot bekering te brengen, als God hem niet al in Christus aanzag. Dus je punt: 'de mens staat centraal' klopt in geen geval.
De vraag in kwestie is natuurlijk: is iemand die onder overtuiging is, maar Christus nog niet kent, maar van wie God voornemens is hem of haar tot Christus te leiden, al 'levendgemaakt'? Dáárover lopen de meningen uiteen. Hoe men hier ook over denkt, nooit zal deze mens rust gegeven mogen worden buiten Christus, dat wil zeggen, buiten de kennis van Christus. Daarin heb je een punt, maar dat wordt ook niet zozeer tegengesproken hier.
Met uitdrukkingen als 'enige kennis van Christus bij de ellendekennis' e.d. kan ik overigens ook niet zo veel. Wie Hem kent, kent Hem óók tot verlossing, 1 Kor. 1: 30, 31.

[Jongere]

We moeten niet te stellig zijn. Geef gewoon ieder het zijne. De één dit de ander dat. Ik lees mijn Bijbel op deze wijze en de ander op zijne wijze. En zo lopen we op de brede weg naar de hel. De een in het midden de ander rechts en de volgende links. Als het maar over de mens gaat.

Voel je zelf nu ook niet aan dat op deze manier geen discussie te voeren is? Je bent niet werkelijk geïnteresseerd in het standpunt van een ander, maar hamert alleen op je eigen aambeeld. Wat anderen zeggen leidt tot "de hel" en is blijkbaar gedreven door: "als het maar over de mens gaat".

In zo'n "gesprek" heb ik echt geen trek. Probeer nu eens te proeven wat ik schrijf. Ik probeer de kern van jouw zorg, die in vrijwel iedere post van je hand terugkomt, te peilen. Ik geloof dat je bezorgd bent dat er geestelijk leven ontstaat (of gedaan wordt alsof het bestaat) buiten Christus om, waarmee mensen buiten Hem rust krijgen.

Als het niet met Christus begint met wie begint het dan?

Omdat ook anderen op deze woorden inhaken:
Zorgvuldiger geformuleerd had ik moeten schrijven: het begint (vaak) niet met Christuskennis.
Gods werk in de wedergeboorte begint met het openen van de ogen voor de eigen verlorenheid en het leren zoeken naar de Heere. En ja, ook dat is (vrucht van het) werk van Christus. In dat opzicht is er in de wedergeboorte niets waar Christus niet in is.
Ik heb het woordje vaak in mijn zin toegevoegd, omdat ik ook hierbij geen schema wil maken van het verborgen werk van de Heere. Ik probeer voorzichtig te zoeken naar hoe de Heere werkt in mensenlevens. Dat is natuurlijk al heel vaak gebeurd in de kerkgeschiedenis; ik denk bijv. aan de manier waarop Brakel hierover schrijft - zowel in de verscheidenheid die er kan zijn in de wedergeboorte als ook in Gods "meest gewone weg". Daarbij voel ik me thuis.

[JCRyle]

Ik vond de gedachtenwissel waardevol gisteren. Inderdaad heb ik mijn visie weergegeven en mijn vragen gesteld. Ik sluit me verder aan bij Jongere. Ik vind het jammer dat sommigen met gestrekt been toch hun punt weer komen maken. Ik vind dit onderwerp daar niet geschikt voor.

En als we het nu met alle welwillendheid zullen lezen wat CvdW hier stelt, dan is er toch nog steeds een persoonlijk en teer gesprek mogelijk? Ik vind het dan jammer dat door Jongere gelijk de muren opgetrokken worden door iemand stelligheid aan te schrijven. Misschien is dat wel een antwoord op je vraag van gisteren. Waarom men niet komen kan tot ... Zou het een gebrek aan scherpte en stelligheid zijn? En begrijp mij alsjeblieft goed. Geen harde stelligheid of scherpte, maar gegrond in Gods Woord en vanuit de liefde. Dan is er de pastorale notie, maar ook het achter de kudde aandringen. Nee, dat zijn geen puntjes scoren. Juist zulke opmerkingen verharden dit gesprek over het wezelijkste van het christelijke geloof.

[samanthi]

We moeten niet te stellig zijn. Geef gewoon ieder het zijne. De één dit de ander dat. Ik lees mijn Bijbel op deze wijze en de ander op zijne wijze. En zo lopen we op de brede weg naar de hel. De een in het midden de ander rechts en de volgende links. Als het maar over de mens gaat.

Voel je zelf nu ook niet aan dat op deze manier geen discussie te voeren is? Je bent niet werkelijk geïnteresseerd in het standpunt van een ander, maar hamert alleen op je eigen aambeeld. Wat anderen zeggen leidt tot "de hel" en is blijkbaar gedreven door: "als het maar over de mens gaat".

In zo'n "gesprek" heb ik echt geen trek. Probeer nu eens te proeven wat ik schrijf. Ik probeer de kern van jouw zorg, die in vrijwel iedere post van je hand terugkomt, te peilen. Ik geloof dat je bezorgd bent dat er geestelijk leven ontstaat (of gedaan wordt alsof het bestaat) buiten Christus om, waarmee mensen buiten Hem rust krijgen.

Als het niet met Christus begint met wie begint het dan?

Omdat ook anderen op deze woorden inhaken:
Zorgvuldiger geformuleerd had ik moeten schrijven: het begint (vaak) niet met Christuskennis.
Gods werk in de wedergeboorte begint met het openen van de ogen voor de eigen verlorenheid en het leren zoeken naar de Heere. En ja, ook dat is (vrucht van het) werk van Christus. In dat opzicht is er in de wedergeboorte niets waar Christus niet in is.
Ik heb het woordje vaak in mijn zin toegevoegd, omdat ik ook hierbij geen schema wil maken van het verborgen werk van de Heere. Ik probeer voorzichtig te zoeken naar hoe de Heere werkt in mensenlevens. Dat is natuurlijk al heel vaak gebeurd in de kerkgeschiedenis; ik denk bijv. aan de manier waarop Brakel hierover schrijft - zowel in de verscheidenheid die er kan zijn in de wedergeboorte als ook in Gods "meest gewone weg". Daarbij voel ik me thuis.

Het is best moeilijk om te begrijpen wat er eerst was, Jezus zegt: IK BEN, dat is God, Het begin en het eind, hoe? Dat weten we niet omde de Wind blaas en niemand weet waar Hij vandaan komt of naartoe gaat.

Ik geloof zeker dat we niet alles uit elkaar kunnen trekken, als de Heere het ene geeft, geeft Hij het ander ook, als je op een punt gaat rusten, dan kom je nooit thuis, alles wat er in je leven gebeurd moet op Jezus aan.

[Jongere]

En als we het nu met alle welwillendheid zullen lezen wat CvdW hier stelt, dan is er toch nog steeds een persoonlijk en teer gesprek mogelijk? Ik vind het dan jammer dat door Jongere gelijk de muren opgetrokken worden door iemand stelligheid aan te schrijven.

Vind je dit nu echt recht doen aan wat er in dit topic gebeurt? Ik schreef voorzichtig een paar gedachten op en benoem dat ik dat als een paradox ervaar. CvdW reageert met een uitroepteken: de mens staat centraal en het is niet naar de Schrift! Vervolgens beschrijft hij mijn standpunt als een soort schipperen dat mensen over de brede weg naar de hel leidt(!) en bovendien gedreven wordt door: "als het maar over de mens gaat". Het is dus blijkbaar mijn bewuste intentie om het liever over de mens dan over Christus te hebben.

Vind je het dan een eerlijke samenvatting dat ik "de muren optrek"? Ik vind het erg ingewikkeld om op die basis aan een "persoonlijk en teer gesprek" te beginnen, zoals je schrijft.

En nogmaals; ik probeer ook te luisteren waar de zorg van CvdW ligt. Maar dat heb ik al opgeschreven.
Het probleem rond dit onderwerp is dat sommigen er zó stellig van overtuigd zijn dat dit dé grote dwaling is die momenteel door de kerken waart, dat het erg ingewikkeld is om er vervolgens nog open over te spreken. Vragen worden er zelden gesteld. We hebben in het verleden al heel wat forummers gekend die zich specifiek met dat doel aanmeldden.

[Ad Anker]

De vraag in kwestie is natuurlijk: is iemand die onder overtuiging is, maar Christus nog niet kent, maar van wie God voornemens is hem of haar tot Christus te leiden, al 'levendgemaakt'? Dáárover lopen de meningen uiteen. Hoe men hier ook over denkt, nooit zal deze mens rust gegeven mogen worden buiten Christus, dat wil zeggen, buiten de kennis van Christus. Daarin heb je een punt, maar dat wordt ook niet zozeer tegengesproken hier. 

Zorgvuldiger geformuleerd had ik moeten schrijven: het begint (vaak) niet met Christuskennis. 
Gods werk in de wedergeboorte begint met het openen van de ogen voor de eigen verlorenheid en het leren zoeken naar de Heere. En ja, ook dat is (vrucht van het) werk van Christus. In dat opzicht is er in de wedergeboorte niets waar Christus niet in is.
Ik heb het woordje vaak in mijn zin toegevoegd, omdat ik ook hierbij geen schema wil maken van het verborgen werk van de Heere. Ik probeer voorzichtig te zoeken naar hoe de Heere werkt in mensenlevens. Dat is natuurlijk al heel vaak gebeurd in de kerkgeschiedenis; ik denk bijv. aan de manier waarop Brakel hierover schrijft - zowel in de verscheidenheid die er kan zijn in de wedergeboorte als ook in Gods "meest gewone weg". Daarbij voel ik me thuis.

Hier gaat het denk ik om. Wat is er mis om de kennis van de ellende binnen de wedergeboorte te plaatsen? Oftewel, mensen die nog geen volledig zicht hebben op de kruisverdienste van de Heere Jezus toch in de prediking binnen te zetten?

Of is het kwestie van karakter. Ik ben schoolmeester en heb graag de regie en laat dat onomwonden merken aan de klas. Voor sommige kinderen is dat erg dienstbaar, voor sommigen niet. Een andere leerkracht zou juist in het zoeken van een compromis de orde willen bewaren. Ook dat zal verschillend gewaardeerd worden door de kinderen. Dus rechtlijnigheid tegenover een milde lijn waarin ruimte is voor andere visies.

Ik denk nog even aan de uitspraak van Eilander. 'Je zou dan wel de preekstoel op willen om te zeggen dat het voor iedereen kan.' Dan is 'waar het begon' wel even van ondergeschikt belang. Dus is het wat mij betreft echt een theologisch dispuut en geen bevindelijk dispuut. De grens is helder: Alleen in Christus is de zaligheid.

[Thea]

De heilsorde: uitverkiezing, roeping, wedergeboorte, rechtvaardiging, heiliging en verheerlijking zijn allen het werk van een Drieënig God, dus ook van Christus. Dus alle facetten zijn ook het werk van Christus.

[JCRyle]

En als we het nu met alle welwillendheid zullen lezen wat CvdW hier stelt, dan is er toch nog steeds een persoonlijk en teer gesprek mogelijk? Ik vind het dan jammer dat door Jongere gelijk de muren opgetrokken worden door iemand stelligheid aan te schrijven.

Vind je dit nu echt recht doen aan wat er in dit topic gebeurt? Ik schreef voorzichtig een paar gedachten op en benoem dat ik dat als een paradox ervaar. CvdW reageert met een uitroepteken: de mens staat centraal en het is niet naar de Schrift! Vervolgens beschrijft hij mijn standpunt als een soort schipperen dat mensen over de brede weg naar de hel leidt(!) en bovendien gedreven wordt door: "als het maar over de mens gaat". Het is dus blijkbaar mijn bewuste intentie om het liever over de mens dan over Christus te hebben.

Vind je het dan een eerlijke samenvatting dat ik "de muren optrek"? Ik vind het erg ingewikkeld om op die basis aan een "persoonlijk en teer gesprek" te beginnen, zoals je schrijft.

En nogmaals; ik probeer ook te luisteren waar de zorg van CvdW ligt. Maar dat heb ik al opgeschreven.
Het probleem rond dit onderwerp is dat sommigen er zó stellig van overtuigd zijn dat dit dé grote dwaling is die momenteel door de kerken waart, dat het erg ingewikkeld is om er vervolgens nog open over te spreken. Vragen worden er zelden gesteld. We hebben in het verleden al heel wat forummers gekend die zich specifiek met dat doel aanmeldden.

Laat ik dit er nog over zeggen; ik merk dat je veel woorden regelrecht op jezelf toepast, dan kan ik je moeite om tot een gesprek te komen plaatsen. Hier laat ik het voor nu bij.

Wat de dwaling betreft, zoals je schrijft. Ik zou het niet willen bagetaliseren om eerlijk te zijn. Een dwaling noem ik het niet, wel grote verwarring. Zoals Anker zegt "Alles in Christus is de zaligheid". Jazeker. Dat is ook het spreken naar de Schrift. En of Gods volk anders leert doet er niet toe, aangezien de Schrift norm is. Is er dan trap en mate in kennis, ja dat wel. Christus weldaden worden ook niet allemaal gelijk geleerd. Alleen als in de wedergeboorte de zondaar in Christus is zonder Christus te kennen is nog steeds iets waar ik niet mee eens kan zijn. Dus @Posthoorn, met enige kennis van Christus doel ik zeker niet dat we Christus maar half hebben ofzo.

Lezenswaardig over de verhouding tussen het kennen van Christus en de ontdekking aan onze schuld is "de ambten van Christus" van Wisse.

[Johann Gottfried Walther]

Het geloof omhelst de aangeboden gerechtigheid
Zolang een mens niet voor waarachtig kan houden dat hem persoonlijk de gerechtigheid van Christus is in de hand gelegd, wordt aangeboden, geschonken, zolang kan een mens geen oprecht zaligmakend geloof oefenen; hij is een ongelovige. Neemt iemand de gerechtigheid des Heeren aan, dan stemt hij dus toe het aanbod ervan. Hiervan vindt u geschreven in Johannes 3:33: “Die Zijn getuigenis aangenomen heeft, die heeft verzegeld dat God waarachtig is”. En nu wil hij deze gerechtigheid. Hij had ze nooit gewild, maar nu wil hij deze gerechtigheid. En hij verzaakt zijn eigen gerechtigheid, en omhelst wat hem aangeboden wordt. Hij opent zijn hart ervoor en hij verenigt zich met Hem, Die in de belofte des Evangelies met de gerechtigheid wordt aangeboden, zodat tussen Hem en de Heere Jezus Christus de allernauwste, de allerinnigste vereniging tot stand komt. En het is uit kracht van deze vereniging, dat nu deze gelovige zich bevindt in de gemeenschap Gods, in de gemeenschap des Vaders, des Zoons en des Heiligen Geestes.

(Ds. JP Paauwe, Uit: Preek over Mattheüs 5:20, 7 september 1949 te Den Haag. Bundel 1951-’54, blz. 94-95.)

Waarachtige Godskennis is altijd een kennis Gods in Christus. Hierom heb ik gezegd dat Christus in uw hart moet geopenbaard zijn. En wanneer is dat nu geweest, dat gij dag en nacht riept: “O God, openbaar Uzelf in mijn hart! Ik ken U niet”? En dan vraag ik, of God Zich geopenbaard heeft in uw hart, zodat u met beving tot Hem opziet en zegt: “Heere, Gij weet het, dat mij niets anders bekend is, dan dat het U behaagd heeft Uw Zoon in mij te openbaren en hoe ik in de Zoon U heb aanschouwd, U in Uw heerlijkheid, in Uw rechtvaardigheid, alsook in Uw barmhartigheid”.

Dát is het eerste, en geliefde toehoorders, dat moet hebben plaatsgehad, voordat er gesproken kan worden van enig zaligmakend werk!

Wanneer wij God in Christus leren kennen, dan leren wij ook Zijn beloften kennen. Als een mens de beloften Gods niet kent, dan weet hij ook niet of God hem wel zalig maken wil. Al zou hij ervan overtuigd zijn, dat God zalig maken kan, daar heeft hij tenslotte niets aan! Dat weet de duivel ook.

En dan het vertrouwen des harten. Waarachtig geloof moet in God rusten. Een rusten in God is het waarachtige geloof. Degenen “die geloofd hebben, gaan in de rust” (Hebr. 4:3). Die rust heeft een mens nodig! Als hij niet in God rust, dan rust hij in zichzelf en dat is een zandbodem.

(Ds. JP. Paauwe, Uit: Preek over 1 Petrus 1:21, 5 oktober 1939 te Rotterdam. Bundel 1997-’99)

Alleen in het geloof is zekerheid
Zekerheid zit in het geloof. Alleen waar het geloof is, het waarachtig geloof, het zaligmakend geloof, alleen daar is de zekerheid. En dan zegt men, de één met meer, de ander met minder vrijmoedigheid: “Ik weet Wien ik geloofd heb” (2 Tim. 1:12). Zou het anders kúnnen als God Zich bekendmaakt? En dat is toch het middel waardoor het geloof gewerkt wordt. Als God Zich bekendmaakt, en Hij doet dat in het hart van een verlorene, van een mens die uitermate zijn best gedaan heeft om zalig te worden, maar verlorenheid gevonden heeft, als God Zich in zulk een hart bekendmaakt, zou dat hart het dan niet weten? Ik zeg u dat het hart het weet, en het zegt: “Dat is God. Hij is gekomen om mij hulp te bieden, mij te redden, mij te trekken, God in Zijn Zoon, in de Heere Jezus.” En als een mens dan uit alles uitgaat en er alles aan geeft, niets overhoudt, en aanneemt wat hem voorgesteld wordt, Christus, Die hem voorgesteld wordt, in zijn hart gewaarwordt, ziet, en zijn hart tot Christus brengt, wanneer dus een mens zich ontsluit, en daarbij verliest wat hij getracht had vast te houden, wat hij geprobeerd had aan te kweken, zoals Paulus zegt: “Hetgeen mij gewin was, dat heb ik om Christus’ wil schade geacht” (Filipp. 3:7), zou een mens dat niet weten? Ik neem niet aan dat het mogelijk is dat dit alles passeert zonder dat men het weet.

(Ds. JP Paauwe, Uit: Preek over Romeinen 8:1a, 10 oktober 1954 te Den Haag. Bundel 2003-’05, blz. 290-291.)


Het geloof is nooit zonder zekerheid
De aard en de betekenis van het geloof moeten we leren verstaan. Vele mensen, bijna alle mensen of misschien wel alle mensen, zijn druk bezig met de vraag: “Is het echt, is het uit God, is het Waarheid?”, voordat ze zich met Christus verenigd hebben en door God in Christus zich hebben laten helpen. Ik heb u al gezegd: deze mensen krijgen geen antwoord. Misschien hebt u het al dertig jaar gedaan. Hebt u antwoord gekregen? Ja, dingen die in dezelfde lijn liggen als de dingen die u zoekt. Eerst kennen, en dan vertrouwen! “Die Uw Naam kennen, zullen op U vertrouwen” (Ps. 9:11). En dit kennen en vertrouwen is nooit zonder zekerheid; onthoud het – nooit zonder zekerheid. Men behoeft nooit, nooit te denken dat in deze twee werkzaamheden geen zekerheid zou zijn. Maar men moet de aard ervan wel leren verstaan. Trouwens, waar deze zekerheid is, daar wordt de aard en betekenis ervan wel begrepen. Zie eens, de mens zoekt zijn zekerheid te halen uit hetgeen gebeurd is, en als het dan ontoereikend is, dan probeert hij nog meer te krijgen. En dan kómt er nog wel eens wat, maar dat is evenmin zaligmakend als wat hij deelachtig was geworden. En zo blijft het bij hem precies hetzelfde. Hij gaat van ruimte in benauwdheid, en van benauwdheid in ruimte, maar nooit op een rechte grondslag.

De zekerheid ligt in de dingen zelf, gelijk gezegd, in de kennis van Christus door openbaring en in het vertrouwen op Christus. Waar deze twee zaken zijn, daar is men nooit geheel zonder zekerheid. En dan gaat men niet tot hetgeen men ondervonden heeft – dit wilde ik eigenlijk zeggen, ik was er een ogenblik van af – dan gaat men niet tot hetgeen men ondervonden heeft (ofschoon dit niet nutteloos is), maar van binnenuit, vanuit de diepte van de ziel wordt ons gezegd dat ons werk waarheid is.

(Ds. JP Paauwe, Uit: Preek over Romeinen 8:1a, 14 november 1954 te Den Haag. Bundel 2003-’05, blz. 358.)

[ejvl]

De vraag in kwestie is natuurlijk: is iemand die onder overtuiging is, maar Christus nog niet kent, maar van wie God voornemens is hem of haar tot Christus te leiden, al 'levendgemaakt'? Dáárover lopen de meningen uiteen. Hoe men hier ook over denkt, nooit zal deze mens rust gegeven mogen worden buiten Christus, dat wil zeggen, buiten de kennis van Christus. Daarin heb je een punt, maar dat wordt ook niet zozeer tegengesproken hier. 

Zorgvuldiger geformuleerd had ik moeten schrijven: het begint (vaak) niet met Christuskennis. 
Gods werk in de wedergeboorte begint met het openen van de ogen voor de eigen verlorenheid en het leren zoeken naar de Heere. En ja, ook dat is (vrucht van het) werk van Christus. In dat opzicht is er in de wedergeboorte niets waar Christus niet in is.
Ik heb het woordje vaak in mijn zin toegevoegd, omdat ik ook hierbij geen schema wil maken van het verborgen werk van de Heere. Ik probeer voorzichtig te zoeken naar hoe de Heere werkt in mensenlevens. Dat is natuurlijk al heel vaak gebeurd in de kerkgeschiedenis; ik denk bijv. aan de manier waarop Brakel hierover schrijft - zowel in de verscheidenheid die er kan zijn in de wedergeboorte als ook in Gods "meest gewone weg". Daarbij voel ik me thuis.

Hier gaat het denk ik om. Wat is er mis om de kennis van de ellende binnen de wedergeboorte te plaatsen? Oftewel, mensen die nog geen volledig zicht hebben op de kruisverdienste van de Heere Jezus toch in de prediking binnen te zetten?

Of is het kwestie van karakter. Ik ben schoolmeester en heb graag de regie en laat dat onomwonden merken aan de klas. Voor sommige kinderen is dat erg dienstbaar, voor sommigen niet. Een andere leerkracht zou juist in het zoeken van een compromis de orde willen bewaren. Ook dat zal verschillend gewaardeerd worden door de kinderen. Dus rechtlijnigheid tegenover een milde lijn waarin ruimte is voor andere visies.

Ik denk nog even aan de uitspraak van Eilander. 'Je zou dan wel de preekstoel op willen om te zeggen dat het voor iedereen kan.' Dan is 'waar het begon' wel even van ondergeschikt belang. Dus is het wat mij betreft echt een theologisch dispuut en geen bevindelijk dispuut. De grens is helder: Alleen in Christus is de zaligheid.

Wat bedoel je met geen volledig zicht?
Als je bedoelt, nog een hoop groei in het geloof ben ik het er zeker mee eens.

Maar voordat men in de prediking erin moet worden gezet, geldt je laatste regel. Alleen in Christus ben je erin.

Dan ken je Hem toch ook als schuldovernemende borg? Zij het klein of aangevochten? Dan heb je ook wat van het stuk der verlossing ondervonden?

[Jeremiah]

Nieuwe vraag: wat is het concreet als Christus persoonlijk aan je geopenbaard wordt? Is dat te 'toetsen'?

Wat bedoel je met 'toetsen' in dit verband?

Goeie vraag. Er werd hier gesteld dat 'van verre staanden' soms meer hebben dan ze in de prediking krijgen en van zichzelf geloven, als je begrijpt wat ik bedoel. Is de openbaring van Christus een moment zoals Paulus beleefde? Of is het een moment dat in de prediking op Christus gewezen wordt en je in je hart weet: ik heb het zelf uit Zijn mond gehoord? Of...? Ik hoop dat er hier zijn die dáár iets over willen zeggen.

We kunnen onszelf toetsen. Ik beluisterde net Zondag van Ds. J. W. Kersten maar weer eens.

Heb u geloof of heb u t niet? Nou dat kan je voor jezelf heel makkelijk weten.

Hoe kun je dat weten?

Of je innerlijke genegenheden -ik zeg niet hoever u hier gevorderd bent- of je innerlijke genegenheden -iedereen kent toch zijn iegen hart wel een beetje? Wees nou eens een keer eerlijk- of je innerlijke genegenheden. -Waar uw schat is zal uw hart zijn!- of uw innerlijke begeerten en overleggingen en gedachten zich op Jezus richten. Eenvoudiger kan het toch niet, als dat niet zo is heb je geen geloof en als dat wel zo is heb je t wel. Want dat is de natuur van het zaligmakende geloof.

Ds. J. W. Kersten - Zondag 7

[samanthi]

Johannes 1

12 Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven; 13 Welke niet uit den bloede, noch uit den wil des vleses, noch uit den wil des mans, maar uit God geboren zijn.