Gelezen, gedacht, gehoord...

[eilander]

De doop is een uitwendig teken, een verzegeling van Gods belofte. We moeten de doop niet als een zelfstandige grond gaan zien.

[J.C. Philpot]

Het huwelijksbelofte is ook valide zonder het zichtbare teken (de ring). Maar je word er door de ring wel iedere keer aan herinnerd.

[DDD]

De huwelijksring is wel een teken, maar geen zegel, toch?

De doop laat de persoonlijke aanspraak in de verbondsbeloften (of in de GG-terminologie de evangeliebeloften) zien. En voegt dus zeker wel iets toe. Door de doop ben je een kind van het koninkrijk van God.

[GJdeBruijn]

De kinderen der gelovigen zijn immers reeds, voordat zij geboren werden, door de Heere aangenomen, daar Hij
gezegd heeft: "Ik zal Uw God zijn en de God van Uw zaad" (Gen. 17:7).
Dat in deze belofte de zaligheid der kinderen ligt opgesloten, is zekerder dan de zekerheid zelf.
Iemand, voor wie deze belofte niet voldoende is, doet aan God een gruwelijk onrecht aan, en erkent Hem niet als waarachtig daar hij aan Zijn Woord de kracht ontneemt om gestand te worden gedaan.
Ook het antwoord, dat Christus geeft, maakt een einde aan deze strijd: Indien Hij immers terecht de conclusie trekt, dat Abraham na de dood voortleeft, omdat Hij, die een God der levenden en niet der doden is, verklaart, dat Hij de God van Abraham is (Matth. 22:32), dan volgt dezelfde redenering, dat de echte zonen van Abraham, ook voor zij nog waren geboren, erfgenamen des eeuwigen levens zijn, omdat Gods belofte dezelfde rang aan hen toekent.
(..)
Als tweede argument voeg ik hieraan toe, dat de zaligheid der ziel in het minst niet aan de uitwendige tekenen behoort te worden gebonden.
Wat zal er immers overblijven voor het bloed van Christus, wanneer wij het geestelijke leven besluiten in het water?
Ik voeg er verder aan toe, dat de kinderen daarom gedoopt worden, omdat zij huisgenoten der kerk zijn.
De kinderdoop berust immers op dit recht, dat God hen, die wij door onze dienst Hem aanbieden, reeds erkent als de Zijnen.
Daarom noemde Hij ook vroeger allen, die uit Israël, hun oorsprong hadden, de Zijnen. En met recht, want de nakomelingschap was heilig, gelijk Paulus Leert, (Rom. 11:16).

Het recht om bij Gods Kinderen gerekend te worden is niet afhankelijk van de doop maar van het huisgezin waarin men geboren wordt.

[Mara]

Het recht om bij Gods Kinderen gerekend te worden is niet afhankelijk van de doop maar van het huisgezin waarin men geboren wordt.

Kun je dit nader uitleggen, voordat hier een misverstand ontstaat.

[GJdeBruijn]

Het recht om bij Gods Kinderen gerekend te worden is niet afhankelijk van de doop maar van het huisgezin waarin men geboren wordt.

Kun je dit nader uitleggen, voordat hier een misverstand ontstaat.

Voor de duidelijkheid, dit schrijft Calvijn.
Ik zal een poging wagen om het uit te leggen.
De grond van de doop is het feit dat kinderen worden geboren uit gelovige ouders. Daarmee worden ze net als de ouders tot Gods kinderen gerekend, behorende tot hetzelfde verbond. Maar tegelijk zegt Calvijn dat daar niet de zaligheid in besloten ligt. Die ligt in de belofte. En daar wijst de doop op. De belofte geldt een kind dus niet omdat het gedoopt is maar omdat het kind tot het verbond gerekend wordt.
Calvijn heeft geen moeite om alle kinderen tot het verbond te rekenen, sterker nog, hij is daar heel stellig in. In de strijd met rome die de noodzaak van de doop leerde (denk aan de nood-doop) en daar de zaligheid aan verbond, stelde Calvijn dat niet de doop zelf, maar de belofte van het verbond de zaligheid bevat. Die belofte komen de kinderen toe op gelijke wijze als de gelovige ouders. Calvijn zegt daarom "De kinderdoop berust immers op dit recht, dat God hen, die wij door onze dienst Hem aanbieden, reeds erkent als de Zijnen."
Overigens zegt Calvijn niet dat daarmee de kinderen wedergeboren zijn.
Dit hoort er ook bij:
"Hieruit besluit ik, dat de kleine kinderen moeten worden wedergeboren.
Ik houd echter staande dat deze genade hun toekomt uit de belofte, maar dat de Doop als een zegel daarop volgt. Om kort te gaan:
hetgeen ik overal met nadruk beweer is dit, dat het een bovennatuurlijk voorrecht is, dat wij van de schuld worden bevrijd.
Overigens behoorde deze verklaring aan onze criticus (iemand die Calvijn verweet te ruim te zijn en de doodstaat van de mens te ontkennen en hem zelfs Pelagiaanse gevoelens toedichtte vanwege zijn visie op de positie van het te dopen kind!) niet onbekend te zijn, daar ik haar aan Augustinus heb ontleend". Einde citaat

[Junia]

DDD schreef:

Door de doop ben je een kind van het koninkrijk van God.

Wonderlijke gedachte. Nogmaals: een mens kan niet worden behouden door een handeling die de ene mens aan de ander verricht. (Als je zegt dat je door de doop een kind van het koninkrijk van God bent, ben je behouden, want een kind van God (of het koninkrijk) kan niet onbekeerd zijn.)

De Bijbel leert dat je niet door de doop, maar door geloof (wedergeboorte) een kind van God bent: Johannes 1:11,12
'Maar allen die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven kinderen van God te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven;
die niet uit bloed, niet uit de wil van vlees en ook niet uit de wil van een man, maar uit God geboren zijn.

Ook geboorte uit gelovige ouders is dus niet afdoende ('die niet uit bloed, niet uit de wil van vlees en ook niet uit de wil van een man') maar uit God geboren zijn.

[eilander]

DDD schreef:

Door de doop ben je een kind van het koninkrijk van God.

Wonderlijke gedachte. Nogmaals: een mens kan niet worden behouden door een handeling die de ene mens aan de ander verricht. (Als je zegt dat je door de doop een kind van het koninkrijk van God bent, ben je behouden, want een kind van God (of het koninkrijk) kan niet onbekeerd zijn.)

Toch staat er in de Bijbel dat de kinderen des koninkrijks verloren kunnen gaan.

[Junia]

DDD schreef:

Door de doop ben je een kind van het koninkrijk van God.

Wonderlijke gedachte. Nogmaals: een mens kan niet worden behouden door een handeling die de ene mens aan de ander verricht. (Als je zegt dat je door de doop een kind van het koninkrijk van God bent, ben je behouden, want een kind van God (of het koninkrijk) kan niet onbekeerd zijn.)

Toch staat er in de Bijbel dat de kinderen des koninkrijks verloren kunnen gaan.

Ik denk dat dat te maken heeft met afval van het geloof. Ik denk dat dat wel degelijk mogelijk is, in tegenstelling tot wat in de (mijn) kerk wordt geleerd.

[Posthoorn]

De kinderen der gelovigen zijn immers reeds, voordat zij geboren werden, door de Heere aangenomen, daar Hij gezegd heeft: "Ik zal Uw God zijn en de God van Uw zaad" (Gen. 17:7).

Dit gaat mij echt te ver. Wat God tegen Abraham zei, is niet zomaar toepasbaar op elke gelovige. Waar blijven we dan met Joh. 1:12,13:

Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven; welke niet uit den bloede, noch uit den wil des vleses, noch uit den wil des mans, maar uit God geboren zijn.

[eilander]

DDD schreef:

Door de doop ben je een kind van het koninkrijk van God.

Wonderlijke gedachte. Nogmaals: een mens kan niet worden behouden door een handeling die de ene mens aan de ander verricht. (Als je zegt dat je door de doop een kind van het koninkrijk van God bent, ben je behouden, want een kind van God (of het koninkrijk) kan niet onbekeerd zijn.)

Toch staat er in de Bijbel dat de kinderen des koninkrijks verloren kunnen gaan.

Ik denk dat dat te maken heeft met afval van het geloof. Ik denk dat dat wel degelijk mogelijk is, in tegenstelling tot wat in de (mijn) kerk wordt geleerd.

Daarmee ga je de grenzen van onze belijdenisgeschriften over.

[GJdeBruijn]

De kinderen der gelovigen zijn immers reeds, voordat zij geboren werden, door de Heere aangenomen, daar Hij gezegd heeft: "Ik zal Uw God zijn en de God van Uw zaad" (Gen. 17:7).

Dit gaat mij echt te ver. Wat God tegen Abraham zei, is niet zomaar toepasbaar op elke gelovige. Waar blijven we dan met Joh. 1:12,13:

Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden, namelijk die in Zijn Naam geloven; welke niet uit den bloede, noch uit den wil des vleses, noch uit den wil des mans, maar uit God geboren zijn.

Ik weet dat er verschillende opvattingen zijn en dat ook ten tijde van Calvijn hierin niet alles gelijkluidend was, maar ten opzichte van de positie van de kinderen van de gelovigen was er toch een vorm van consensus met een beroep op Augustinus. Hierin lag een stuk legitimatie van de reformatie als zijnde reformatie van binnenuit door de oude lijn van de vroege kerk als argument op te voeren tegenover de (onderling ook sterk verdeelde) anabaptisten en wederdopers. Die positie van de kinderen werden alleen door de (Weder)dopers anders gesteld, maar die volgenden de door de oude kerk veroordeelde lijn van Donatus, de grote opponent van Augustinus in de strijd over de kinderdoop. Als Calvijn de visie van Donatus ruimte zou geven, zou de reformatie geen 're-formatie' zijn maar een 'neo-creatie'. Dat werd Calvijn wel verweten, maar juist daarom beroept hij zich -evenals de andere reformatoren- op Augustinus als een binnen de kerk onverdachte theoloog op het punt van de kinderdoop. In wezen doet Calvijn hier een beroep op de katholiciteit van de (oude, vroege) kerk.

Overigens: In de NGB en de HC zie je dezelfde positiebepaling van de kinderen terug.

[Junia]

Eilander schreef:

Daarmee ga je de grenzen van onze belijdenisgeschriften over.

Ja, dat besef ik, en zal er ook niet verder over uitweiden. Maar laten we eerlijk zijn (zonder mezelf met een Luther te willen vergelijken): als Luther zich ook in zijn Bijbelstudies binnen het denken van de kerk zou zijn gebleven, hadden we de stellingen niet gehad.
Hoe kostbaar de belijdenisgeschriften ook zijn, we moeten ze blijven toetsen aan Gods Woord, ze zijn dus ondergeschikt aan Gods Woord, en daar haal ik toch echt iets anders uit wat dit onderwerp betreft.

[Bezorgd]

Prachtige gedachten bij Calvijn. De kracht en de grootsheid van de beloften. En de onbevangenheid om daarover te spreken.
Wat zijn we als reformatorische kerken vaak toch ver bij Calvijn weg gegroeid.

[Hendrien]

Prachtige gedachten bij Calvijn. De kracht en de grootsheid van de beloften. En de onbevangenheid om daarover te spreken.
Wat zijn we als reformatorische kerken vaak toch ver bij Calvijn weg gegroeid.

Deze uitspraak die ik eens hoorde, vind ik heel toepasselijk. "Een gedoopt kind wat op mag groeien onder Gods Woord en beloften, moet echt moeite doen om niet zalig te worden." En dit is voor mij ook echt de betekenis van de H. Doop. Misschien theologisch beredeneerd onjuist, maar voor mij kernachtig.