Gelezen, gedacht, gehoord...

[pierre27]

Even voor de duidelijkheid: ik bedoelde niet de door JCRyle geciteerde passage, maar een passage waarin ds. Verschuure letterlijk zegt dat hij de vergeving der zonden zelf (nog) niet kent. Maar ik heb het boek niet, dus kan het niet opzoeken.

Edit>Overigens kan het heel goed zijn dat ds. Verschuure de vergeving der zonden wél kent, alleen dat hij het er zelf niet voor houdt.

Hij bedoelt dat hij niet de bewuste rechtvaardigmaking in de vierschaar kent (of kende). En ik geloof dat dat het geval is bij deze bij de meesten van Gods volk in deze tijd in Nederland. Zover wij het weten. Er zijn zeker ook andere tijden geweest, maar het is het rouwfloers dat over de levende Kerk ligt. Wellicht ook het oordeel dat van het huis Gods begint. De Kerk heeft schuld. De Kerk zwijgt teveel en gaat teveel met de godsdienst mee. En we moeten daarin allereest bij onszelf beginnen. Daar begint het, en dan moeten we wel zeggen dat er oorzaak ligt, want wij zijn allen zo wereldsgezind, zo ver van het tere leven met God, en daarvan kunnen we niemand anders de schuld geven dan aan ons zelf. Ik merk wel dat er veel hiermee niet bekend zijn. Dat ligt ook aan het feit dat het nauwelijks meer benoemd wordt van de kansels.

DIA, de bewuste rechtvaardigmaking is de onmiddellijke vrucht van de wedergeboorte, het is geen stand of nadere weldaad.
Dit is de oude leer, ons geleerd door de oudvaders.

En hier wordt dus verschillend over gedacht, kun je lang of kort over praten maar zo is het nu eenmaal.

[eilander]

DIA, de bewuste rechtvaardigmaking is de onmiddellijke vrucht van de wedergeboorte, het is geen stand of nadere weldaad.
Dit is de oude leer, ons geleerd door de oudvaders.

En hier wordt dus verschillend over gedacht, kun je lang of kort over praten maar zo is het nu eenmaal.

Dat klopt, maar dat zou wel moeten betekenen dat van beide kanten niet zomaar gezegd mag worden 'zo was de oude leer'. De formulering van @ejvl vind ik overigens niet zo gelukkig: hij bedoelt ongetwijfeld met 'bewuste rechtvaardigmaking' de rechtvaardiging, de schuldvergeving. Terwijl met de 'bewuste rechtvaardigmaking' door bv. DIA bedoeld wordt de vierschaarbeleving.
En zo zou het dus kunnen dat ik van mening ben dat de rechtvaardiging inderdaad bij de wedergeboorte plaatsvindt: iemand heeft alles al, maar weet nog niet altijd alles. Dat ben ik dus met @ejvl eens. Tegelijkertijd denk ik dat er wel degelijk een vierschaarbeleving kan zijn. Niet elk kind van God maakt hetzelfde mee. Dus ik denk dat de benaming niet helemaal bijbels is, hetgeen echter niet betekent dat de ervaring zelf niet kan plaatsvinden. En daarin zou DIA heel goed gelijk kunnen hebben, dat dat niet veel meer voorkomt.

Overigens vond ik de toonzetting van diverse forummers in dit topic, waarin de lijn werd gekozen dat de verschillen niet zo scherp gezien hoeven te worden, wel aangenaam. Ik geloof ook dat het waar is; soms wordt er ook gewoon een karikatuur bestreden.

[Orchidee]

Is dat nou typisch iets des gg:
"de beleving van de vierschaar"
Zal waarschijnlijk een domme vraag zijn maar er word soms zo "magisch" over gedaan.
Ik hoor er nooit over, heb er totdat ik hier de term voorbijzag komen nog nooit van gehoord.

[GJdeBruijn]

@Eilander, ik vraag me af of iedereen hier wel hetzelfde bedoelt.

Er is een opvatting dat de zekerheid van het geloof wat anders is dan de bewuste rechtvaardigmaking. Op dat punt liggen er best wel wat vragen ten aanzien van hoe dat precies onderbouwd kan worden en vooral de vraag in hoeverre dat kerkhistorisch aanwijsbaar is.
In een eerdere bijdrage in dit topic wees ik al op het verschil in A priori en A posteriori. De rechtvaardiging door het geloof is A priori in Gods Woord aan te wijzen als weldaad.
De weldaad van een bewuste rechtvaardigmaking is echter enkel bekend als reflectief, dus A posteriori vast te stellen die enkel door analogie in het A priori domein kan worden opgenomen. Op die wijze komt een woord als 'noodzakelijk' naar voren:

Gemeente, het gaat hier over de weldaad van Pasen, de weldaad van de rechtvaardigmaking in de vierschaar der consciëntie. Het gaat er hier over bevestigd te mogen worden in de genadestaat. Het gaat hier over de noodzaak van de nadere weldaad van Hemelvaart, om door Christus teruggebracht te mogen worden in de gemeenschap met de genadige Vader. Om aan het Vaderhart gelegd te mogen worden, zodat je als een echt kind het Vaderhart mag horen kloppen met die eeuwige liefdeskloppingen. Het gaat over de verzegelende arbeid van de Heilige Geest, Die als Geest van Pinksteren komt inwonen in het hart. Die het werk van een Drie-enig God bevestigt en verzegelt in het leven van zulk een zondaar. Opdat een Drie-enig God al de eer zou mogen ontvangen.

De vraag is of dit theologisch kan. Ik denk van niet. Ik denk dat hier de weldaad wel klopt, maar de duiding niet. Het woord 'noodzaak' impliceert hier een volgorde in tijd. Hier ligt de theologische 'onderbouwing' van de uit uitdrukking 'voor de zaak staan'. Dat is dan het gevolg van de verkeerde duiding van deze benoemde bevinding.

Persoonlijk denk ik dat de vierschaarbeleving hier te laat geplaatst wordt. Deze hoort bij de eerste geloofsopbouw waar Christus Zichzelf als Middelaar en Borg van achter het recht Gods openbaart. Daar waar Jezus wordt gezien als gepast voor jou/mij persoonlijk, de grootste der zondaars op een wijze dat een ziel niet anders meer kan dan tot Hem te gaan en Hem te lieven en te loven. De vrolijke ruil van Luther. Christus mijn zonden, ik Zijn gerechtigheid.
Omdat trap en mate (in bevinding) hierin verschilt zal de ziel die er dieper door moet het wel herkennen als de bewuste rechtvaardigmaking, maar iemand die liefelijker wordt geleid daar minder van herkennen.
Wie een waar gelovige daarna nog een noodzaak oplegt voor een verzegeling als zijnde de bewuste rechtvaardigmaking, legt een bron van twijfel in de ziel van tekort in de weldaden tot dan bewezen. Daarmee komt een ziel in een onterecht aangewezen gemis van vergeving van zonden. De pijl licht wel verder, maar niet vanwege het missen van vergeving, maar om vaster gefundeerd te worden in het geloof: Opwas gedurende de strijd van het geloof.

Toch geloof ik dat wat ds. Verschuure beschrijft wel bestaat. Maar dan is het niet de bewuste rechtvaardigmaking maar wel een speciale bevestiging van de staat die (tijdelijk) rust kan geven in de strijd van het geloof in fel bestreden zielen. Dat geeft een vastere gang in het geloofsleven, het kan een speciale roeping bevestigen, of wat anders.

Samengevat: De bevinding van deze speciale verzegeling wordt verkeerd benoemd in de theologie. Het is niet de 'rechtvaardigmaking' maar een bijzondere verzegeling die we anders moeten noemen.
Het bevindelijke van de weldaad die genoten wordt, wordt herkend en erkend onder Gods Kinderen. Echter door de onjuiste theologische 'duiding' daarvan komt het in een verkeerde theologische constructie terecht.
Hiermee ontstaat er verwarring zoals nu maar al te goed naar voren komt in dit topic.

Bevindelijk herkenning? Ja!
Theologische herkenning? Nee!


Aanvulling: https://www.digibron.nl/search/detail/0 ... htvaardigt

[Herman]

De vraag is of dit theologisch kan. Ik denk van niet. Ik denk dat hier de weldaad wel klopt, maar de duiding niet. Het woord 'noodzaak' impliceert hier een volgorde in tijd. Hier ligt de theologische 'onderbouwing' van de uit uitdrukking 'voor de zaak staan'. Dat is dan het gevolg van de verkeerde duiding van deze benoemde bevinding.

Juist. En precies op dit punt denk ik dat het dus niet gaat om zomaar een verschil maar dat je dat beste dieper mag toetsen en dus moet (!) afwijzen.

[Bijdrager]

Een ding weet ik, dat ik blind was en nu zie. Eenvoudiger kan het niet.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Jeremiah]

Is dat nou typisch iets des gg:
"de beleving van de vierschaar"
Zal waarschijnlijk een domme vraag zijn maar er word soms zo "magisch" over gedaan.
Ik hoor er nooit over, heb er totdat ik hier de term voorbijzag komen nog nooit van gehoord.

http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/168 ... nscientie/

[pierre27]

Is dat nou typisch iets des gg:
"de beleving van de vierschaar"
Zal waarschijnlijk een domme vraag zijn maar er word soms zo "magisch" over gedaan.
Ik hoor er nooit over, heb er totdat ik hier de term voorbijzag komen nog nooit van gehoord.

http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/168 ... nscientie/

Mooi antwoord van Ds Pieters, heerlijk nuchter die man!

[Ad Anker]

Ik zet hem er maar weer eens op. Zo'n mooi stuk...

Ik heb nooit anders dan spelenderwijs gereageerd op wat anderen schreven. Het is ook niet mijn bedoeling om iemand aan te vallen. Maar de opmerkingen van vorige week in de kerkbode in verband met de woorden van ds. Paauwe hebben wel ernstige bedenkingen bij mij opgeroepen. Ik heb ds. P. niet gekend, hem alleen maar éénmaal gehoord op een begrafenis. Zijn preken heb ik niet gelezen. Maar ik weet wel ongeveer wat zijn opvattingen waren ten aanzien van het geestelijke leven en ik ben daarin bevestigd door wat ik er vorige week van las. En nu ben ik geen theoloog en ik heb weinig inzicht in de verborgenheid der godzaligheid. Maar zover ik er enig begrip van heb, kan ik niet anders zien dan dat de stellingen van ds. P. afwijken van de Kerk van alle eeuwen. Op zichzelf zou ik dat misschien niet eens zo erg vinden, maar wat mij het meest bezwaart, is, dat deze meningen geweld doen aan het werk van Gods Geest en aan het geestelijk leven der gemeente. Het is wel mogelijk, dat de term “ontsluiting in de weg der verlossing” ongereformeerd is, al is het mij niet duidelijk waarom, maar de zaak zelf is het zeker niet, maar stemt geheel overeen met het leven en de ervaring van Gods Kerk. Ik heb velen in mijn jeugd, en later, er uit horen spreken, zij bedoelden ermee, dat in de nood van hun leven de weg der zaligheid in Christus voor hen geopend werd, zodat zij vanuit diepten van verslagenheid en Godsgemis op God leerden hopen, maar dat zij zich tevens bewust werden, dat zien nog geen hebben is, en dat de grote zaak der schuldvergeving in Christus nog niet aan hun hart was toegepast, ook al mochten zij Hem kennen in Zijn dierbaarheid en noodzakelijkheid. Dat er van een ‘toevluchtnemend geloof’ geen sprake kan zijn zonder de zaligmakende kennis van Christus zal wel waar zijn. Maar de zaligmakende kennis zal bij de een minder vol zijn dan bij de ander, en velen van Gods kinderen blijven in het duister en bestreden op het punt van hun aandeel aan Christus, vaak lange tijd, eerdat het volle licht van het geloof opgaat in hun hart, terwijl zij toch niet ontkennen kunnen, dat hun hart naar Christus uitgaat, en zij ook menigmaal de troost van Zijn Woord hebben mogen ondervinden, als zij in de nood van hun leven tot hem mochten opzien en uitvluchten. De stelling van sommigen uit later tijd, dat er van geestelijk leven geen sprake is voor de bewuste rechtvaardigmaking, is nooit de leer der kerk geweest, noch van de Hervormde Kerk, noch van enige Kerk van Gereformeerde belijdenis en evenmin van de algemene kerk vanaf haar oorsprong. Er is niets van te vinden in de geschriften van onze vaderen, ook niet in die van de Engelse en Schotse schrijvers, ook niet in het Woord des Heeren. Het lijkt misschien wel heel ernstig om alle geestelijke werkzaamheden buiten een bewuste wetenschap van de gemeenschap met Christus en elke toeleidende weg tot Hem, af te snijden als algemeen geesteswerk en misschien is ’t door sommigen ook wel goed bedoeld, om het gevaar aan te tonen van de grond van Zijn zaligheid te zoeken in iets buiten Christus om. Maar het gevaar aan de andere kant is zeker niet minder groot, dat nl. de eerste beginselen van het leven Gods in de harten, de droefheid naar Hem, het hongeren en dorsten naar Christus en wat dies meer zij, verworpen wordt als niet uit God. Daarmee wordt Zijn Geest bedroefd, de dag der kleine dingen veracht, het gekrookte riet verbroken en de rokende vlaswiek uitgeblust.
Dan heb ik het zelf ook altijd verkeerd gezien en voorgesteld en is héél mijn bediening één grote vergissing geweest. Als ik ooit iets gehoopt heb vanaf dat ik begonnen ben, is het geweest, dat ik somtijds iets mocht toebrengen tot steun en troost van een behoeftig en bestreden mensenkind. Maar als het juist is wat ds. P. leert, dan heb ik het alleen maar fout gedaan. Maar dan ben ik tegelijk de enige niet.
Als ik de preken lees van onze eigen oudvaders en vooral van de grote Engelse en Schotse schrijvers uit vroeger eeuw, dan hebben zij altijd elk mens geraden tot Christus de toevlucht te nemen, hoe ellendig, hard, ongelovig en vijandig hij ook is, en daarbij gewezen op de rijkdom der beloften in het Woord des Heeren. Dat is dan wel wat anders dan wat we nu soms te horen krijgen.
Ik zeg nog éénmaal, dat ik nooit een goed theoloog geweest ben, ik wil ook niet gaan strijden over begrippen en leerstellingen. Maar ik heb het toch wel even willen opnemen voor een arm volk dat op God heeft leren hopen zonder dat ’t zeggen durft, dat ’t deel aan Christus heeft, maar nog in vrees des doods gehouden wordt – somtijds hun leven lang. En ik voel me bij dit volk ook beter thuis dan bij de geweldenaren in de kerk, die zo krachtdadig alles afsnijden en veroordelen wat nog niet helemaal alles is, en die dat zelfs durven doen, zoals mij vaak gebleken, maar er zelf geen spat kennis aan hebben of er zich zelfs maar om bekreunen. De laatsten zijn de onmogelijkste mensen, die ik ooit heb gekend. Je kunt met alle mogelijke mensen uit alle mogelijke kerken en kerkjes en met buitenkerkelijken en onkerkelijken nog wel eens een goed woord spreken, maar nooit met dit soort. Zij weten het alleen en er is niet mee om te gaan. Ik had mijn tekst voor de voorbije zondag al gekozen eer ik de kerkbode van vorige week onder ogen kreeg: ‘Vrees niet, gij wormpje Jacobs, gij volkje Israëls, Ik help u, spreekt de Heere, en uw Verlosser is de Heilige Israëls”.
En dan zeg ik met Wulfert Floor, dat ik toch maar het liefst met dat wormpje Jacobs naar Sion zou willen kruipen. Daarom heb ik ook dit lange relaas geschreven. Misschien had ik het beter niet kunnen doen. Maar ‘k heb het ook niet kunnen laten. Ik heb niemand mee willen kwetsen – ik acht mijn collega tegen wie ik het opnam veel meer dan mijzelf! – en als ik het mis heb, wil ik het graag corrigeren. Voorlopig ben ik blij, dat het toch wel anders ligt dan de drijvers van een wettische rechtvaardigheidsleer het ons voorstellen. Als het wáár is, dat wij eerst van alles moeten kennen, vóór we toch Christus mogen vluchten zou het nog veel moeilijker zijn onder het Evangelie zalig te worden dan onder de Wet. Dat wil zeggen: onmogelijk!
Het is al weer een lang stuk geworden, en het is al na middernacht. Het is zo’n volle avond geworden. Er zijn ogenblikken in het leven die als een verrassing en zelfs als een genade geschonken worden, vaak juist na momenten van teleurstelling en inzinking. Het zal hier nooit volmaakt zijn, maar iets van de volheid is er dan toch, en zij wekken een vermoeden van een volmaaktheid ver boven elke grens en beperking.
Ik kan er nu niet over schrijven. De indrukken zijn ook nog niet genoeg doorgewerkt. Maar misschien komt het nog wel.

[eilander]

Dat moet de pastor van Oene zijn... Een mooi stuk, zeker! Bij dergelijke taal voel ik me toch thuis, al zal ik daarin dan niet altijd consequent zijn waarschijnlijk...

[Volontair]

Ik zet hem er maar weer eens op. Zo'n mooi stuk...

Ik heb nooit anders dan spelenderwijs gereageerd op wat anderen schreven. Het is ook niet mijn bedoeling om iemand aan te vallen. Maar de opmerkingen van vorige week in de kerkbode in verband met de woorden van ds. Paauwe hebben wel ernstige bedenkingen bij mij opgeroepen. Ik heb ds. P. niet gekend, hem alleen maar éénmaal gehoord op een begrafenis. Zijn preken heb ik niet gelezen. Maar ik weet wel ongeveer wat zijn opvattingen waren ten aanzien van het geestelijke leven en ik ben daarin bevestigd door wat ik er vorige week van las. En nu ben ik geen theoloog en ik heb weinig inzicht in de verborgenheid der godzaligheid. Maar zover ik er enig begrip van heb, kan ik niet anders zien dan dat de stellingen van ds. P. afwijken van de Kerk van alle eeuwen. Op zichzelf zou ik dat misschien niet eens zo erg vinden, maar wat mij het meest bezwaart, is, dat deze meningen geweld doen aan het werk van Gods Geest en aan het geestelijk leven der gemeente. Het is wel mogelijk, dat de term “ontsluiting in de weg der verlossing” ongereformeerd is, al is het mij niet duidelijk waarom, maar de zaak zelf is het zeker niet, maar stemt geheel overeen met het leven en de ervaring van Gods Kerk. Ik heb velen in mijn jeugd, en later, er uit horen spreken, zij bedoelden ermee, dat in de nood van hun leven de weg der zaligheid in Christus voor hen geopend werd, zodat zij vanuit diepten van verslagenheid en Godsgemis op God leerden hopen, maar dat zij zich tevens bewust werden, dat zien nog geen hebben is, en dat de grote zaak der schuldvergeving in Christus nog niet aan hun hart was toegepast, ook al mochten zij Hem kennen in Zijn dierbaarheid en noodzakelijkheid. Dat er van een ‘toevluchtnemend geloof’ geen sprake kan zijn zonder de zaligmakende kennis van Christus zal wel waar zijn. Maar de zaligmakende kennis zal bij de een minder vol zijn dan bij de ander, en velen van Gods kinderen blijven in het duister en bestreden op het punt van hun aandeel aan Christus, vaak lange tijd, eerdat het volle licht van het geloof opgaat in hun hart, terwijl zij toch niet ontkennen kunnen, dat hun hart naar Christus uitgaat, en zij ook menigmaal de troost van Zijn Woord hebben mogen ondervinden, als zij in de nood van hun leven tot hem mochten opzien en uitvluchten. De stelling van sommigen uit later tijd, dat er van geestelijk leven geen sprake is voor de bewuste rechtvaardigmaking, is nooit de leer der kerk geweest, noch van de Hervormde Kerk, noch van enige Kerk van Gereformeerde belijdenis en evenmin van de algemene kerk vanaf haar oorsprong. Er is niets van te vinden in de geschriften van onze vaderen, ook niet in die van de Engelse en Schotse schrijvers, ook niet in het Woord des Heeren. Het lijkt misschien wel heel ernstig om alle geestelijke werkzaamheden buiten een bewuste wetenschap van de gemeenschap met Christus en elke toeleidende weg tot Hem, af te snijden als algemeen geesteswerk en misschien is ’t door sommigen ook wel goed bedoeld, om het gevaar aan te tonen van de grond van Zijn zaligheid te zoeken in iets buiten Christus om. Maar het gevaar aan de andere kant is zeker niet minder groot, dat nl. de eerste beginselen van het leven Gods in de harten, de droefheid naar Hem, het hongeren en dorsten naar Christus en wat dies meer zij, verworpen wordt als niet uit God. Daarmee wordt Zijn Geest bedroefd, de dag der kleine dingen veracht, het gekrookte riet verbroken en de rokende vlaswiek uitgeblust.
Dan heb ik het zelf ook altijd verkeerd gezien en voorgesteld en is héél mijn bediening één grote vergissing geweest. Als ik ooit iets gehoopt heb vanaf dat ik begonnen ben, is het geweest, dat ik somtijds iets mocht toebrengen tot steun en troost van een behoeftig en bestreden mensenkind. Maar als het juist is wat ds. P. leert, dan heb ik het alleen maar fout gedaan. Maar dan ben ik tegelijk de enige niet.
Als ik de preken lees van onze eigen oudvaders en vooral van de grote Engelse en Schotse schrijvers uit vroeger eeuw, dan hebben zij altijd elk mens geraden tot Christus de toevlucht te nemen, hoe ellendig, hard, ongelovig en vijandig hij ook is, en daarbij gewezen op de rijkdom der beloften in het Woord des Heeren. Dat is dan wel wat anders dan wat we nu soms te horen krijgen.
Ik zeg nog éénmaal, dat ik nooit een goed theoloog geweest ben, ik wil ook niet gaan strijden over begrippen en leerstellingen. Maar ik heb het toch wel even willen opnemen voor een arm volk dat op God heeft leren hopen zonder dat ’t zeggen durft, dat ’t deel aan Christus heeft, maar nog in vrees des doods gehouden wordt – somtijds hun leven lang. En ik voel me bij dit volk ook beter thuis dan bij de geweldenaren in de kerk, die zo krachtdadig alles afsnijden en veroordelen wat nog niet helemaal alles is, en die dat zelfs durven doen, zoals mij vaak gebleken, maar er zelf geen spat kennis aan hebben of er zich zelfs maar om bekreunen. De laatsten zijn de onmogelijkste mensen, die ik ooit heb gekend. Je kunt met alle mogelijke mensen uit alle mogelijke kerken en kerkjes en met buitenkerkelijken en onkerkelijken nog wel eens een goed woord spreken, maar nooit met dit soort. Zij weten het alleen en er is niet mee om te gaan. Ik had mijn tekst voor de voorbije zondag al gekozen eer ik de kerkbode van vorige week onder ogen kreeg: ‘Vrees niet, gij wormpje Jacobs, gij volkje Israëls, Ik help u, spreekt de Heere, en uw Verlosser is de Heilige Israëls”.
En dan zeg ik met Wulfert Floor, dat ik toch maar het liefst met dat wormpje Jacobs naar Sion zou willen kruipen. Daarom heb ik ook dit lange relaas geschreven. Misschien had ik het beter niet kunnen doen. Maar ‘k heb het ook niet kunnen laten. Ik heb niemand mee willen kwetsen – ik acht mijn collega tegen wie ik het opnam veel meer dan mijzelf! – en als ik het mis heb, wil ik het graag corrigeren. Voorlopig ben ik blij, dat het toch wel anders ligt dan de drijvers van een wettische rechtvaardigheidsleer het ons voorstellen. Als het wáár is, dat wij eerst van alles moeten kennen, vóór we toch Christus mogen vluchten zou het nog veel moeilijker zijn onder het Evangelie zalig te worden dan onder de Wet. Dat wil zeggen: onmogelijk!
Het is al weer een lang stuk geworden, en het is al na middernacht. Het is zo’n volle avond geworden. Er zijn ogenblikken in het leven die als een verrassing en zelfs als een genade geschonken worden, vaak juist na momenten van teleurstelling en inzinking. Het zal hier nooit volmaakt zijn, maar iets van de volheid is er dan toch, en zij wekken een vermoeden van een volmaaktheid ver boven elke grens en beperking.
Ik kan er nu niet over schrijven. De indrukken zijn ook nog niet genoeg doorgewerkt. Maar misschien komt het nog wel.

Het zou wijzer zijn geweest wanneer ds. Doornebal zich meer had verdiept in de prediking van ds. Paauwe.

[JCRyle]

Als we in dit topic aan karikatuur weerlegging doen, dan valt daar zeker ook het stuk van ds. Doornenbal onder. Om het in één woord te zeggen: kortzichtig.

Met dergelijke gedachtegangen (en dan gaat het in deze niet alleen om ds. Doornenbal, maar velen met hem) waarin het geestelijk gezien 'pappen en nathouden' is - ja ik kies bewust voor deze woorden - wordt de rechtvaardigmaking door het geloof in Christus in een verdacht hoekje geplaatst. Een bekommerde kerk is oprechter, dan hen die op goede gronden weten dat Christus' gerechtigheid hun gerechtigheid is. Nergens - en als het wel zo is, dan verneem ik dat graag - lees ik in Gods Woord van gelovigen, waarbij twijfel (ongeloof) goed gepraat werd. Nee zij werden bestraft door hun Meester. Nergens lees ik in Gods Woord - en als het wel zo is, dan mag je de plaats aanwijzen - lees ik van gelovigen die een (beperkte) ontsluiting van de Middelaar hebben gehad, waarbij het werk van Christus maar voor een deel was toegepast. Dat er van verre stonden is Bijbels en dat er opwas (dus geen standen(!)) is ook. Maar Christus was voor allen hun alles. Met dergelijke benadrukking van allerlei geestelijke gestalten eindigen we in de mens, die centraal staat. Terwijl tegelijkertijd het volle zicht (de één van verre, de ander dichterbij) op Christus verduisterd wordt. En wie het Licht verduisterd, komt in de duisternis (actualiteit).

[Framboos]

En zo polariseren we lekker door...

[GKVerontrust]

Ik heb geprobeerd om ds. Doornebal te begrijpen. Hoewel ik veel leer van JCRyle, ik denk dat ds. Doornebal het hier zeker bij het rechte eind heeft. Hij zegt het op zijn Doornebals, maar wel waar:
"ik voel me bij dit volk ook beter thuis dan bij de geweldenaren in de kerk, die zo krachtdadig alles afsnijden en veroordelen wat nog niet helemaal alles is, en die dat zelfs durven doen, zoals mij vaak gebleken, maar er zelf geen spat kennis aan hebben of er zich zelfs maar om bekreunen. De laatsten zijn de onmogelijkste mensen, die ik ooit heb gekend".

[JCRyle]

@GKVerontrust: Helaas kan ik het niet met je eens zijn. Zie ook mijn aanvulling.

@Framboos: Als het om de waarheid van Gods Woord gaat, dan schuw ik nee-knikken niet. In deze dingen moet er helder en duidelijk leiding gegeven worden in de prediking. Wat door velen wel zo ervaren wordt, maar geenszins het geval is.