Mijn stelling is niet dat wij allemaal die opofferende hebben, maar dat Paulus aan de mannen Christus als voorbeeld voorhoud, met Zijn opofferende liefde.
Dan kijk je in de spiegel en dan zie je ...
Nu ja, ik zie dan veel tekortkomingen. Maar dan ben je er toch niet door te zeggen: tja, opofferend, is dat niet teveel gevraagd...
Dan zie ik bij Isala terug, waar ik zelf ook mee worstel/hoe ik het zelf zie.
Een strijd tegen je vlees om dan toch de minste willen zijn...nederig te zijn....
Omdat Hij de minste wilde zijn voor mij.
Ik citeer slechts een klein stukje, omdat ik weet dat zij het achteraf liever misschien niet had geschreven.
Ik herhaal mijn vraag nog maar een keer: als Paulus niet bedoeld dat onze liefde opofferend van aard moet zijn, waarom noemt hij Christus dan als voorbeeld? Want er zijn verschillende die het maar zwaar aangezet lijken te vinden, maar die toch nog geen verklaring hiervoor hebben gegeven.