Toe-eigenen van beloften op valse gronden

[refo]

Hoe wordt een levend mens dan levend? En is daar een voorbeeld van in het Woord?
Want deze gedachtegang lijkt me nieuw.

Eenvoudigweg door het gehoorzamen van het Woord. Lazarus kom uit. En hij kwam uit.

En deed Lazarus dat helemaal zelf?

Nee. Hij werd geactiveerd.

Ging er dan iets bij hem aan vooraf?

Als mensen persé de doodstaat willen benadrukken: Lazarus had ook in het graf kunnen blijven.
Dat zouden de discipelen nu tegen Lazarus zeggen: blijf liggen!! Hij moet je er Zelf ook nog uittillen. Niet zelf beginnen!
In de tijd van Jezus ging dat anders. Lazarus gehoorzaamde en de discipelen of Martha en Maria verwijderden de grafdoeken.

[Marco]

Nee. Maar hij wist ook niet dat hij dood was. Hij kwam er pas achter dat hij dood was geweest toen hij weer leefde.

Ik weet het niet... hier klopt iets niet, kan zo gauw niet zeggen wat, maar er rammelt wel wat.

Kan ik je wel vertellen.. Als je het te ver door zou trekken, kom je uit op zielenslaap. Maar anders ook weer op een tegenvaller voor Lazarus omdat hij uit de hemel terug moest om nog een poos op de aarde te zijn.

Meer on-topic: de vraag blijft of een doodsstaat-besef per definitie vooraf gaat aan geloof en bekering. De Bijbel gaat daar niet vanuit. Die hint ook op het tot geloof komen van heidenen door de vrome levenswandel van christenen.

Dan ook de vraag, wanneer je je beloften mag toe-eigenen. Antwoord: Als je gelooft.
Volgt de vraag: wanneer mag je geloven?

...

Een stap verder: je hebt geen idee van de diepte van je schuld als je niet de God kent (echt kent!) die je met je zonden bedroefd hebt. Zo gezien dus juist andersom: je leert je doodsstaat pas echt kennen als je in Christus levend bent gemaakt.

Betekent dat alles dat je het zelf maar moet doen?
Nee. Je doet dat niet zelf. Je mag weten dat niemand die gelooft dat uit zichzelf doet. Dat is ook waar de DL fel tegenin gaan.

Maar de DL redeneert die kant op, en niet andersom: Als je gelooft, komt dat van de Geest, en wie de vruchten van het geloof merkt, hoeft daarom niet bevreesd te zijn. Daarin wordt de Bijbel nagesproken. De DL hebben het daarnaast alleen over huichelaars, en ook daarin wordt de Bijbel nagesproken. Daarnaast wordt ook zeer terecht opgemerkt dat als de Geest gaat werken, de mens wel moet gaan geloven, maar dat gegeven wordt niet gebruikt als testcriterium voor geloof.

Wat in de DL heel duidelijk niet gebeurt, zelfs wordt afgekeurd, is dat er aanvullende eisen worden gesteld aan het geloof. Er wordt dan ook niet gerept over doodsstaat of wat dan ook, als vereiste voorafgaand aan het geloof.

En de suggestie, dat er iets zou kunnen bestaan als een vals geloof met echte vruchten is de Bijbel ten enenmale vreemd.

[SecorDabar]

We lezen in het begin van dit onderwerp topic het volgende in de preek van Ds. H. Hoekstra, (Gereformeerd Kerk Arnhem):



Onderzoekt eens, of u niet alleen klaagt over enige
grove en uiterlijke ongerechtigheden door u bedreven,
maar over de verdorven grond des harten, waaruit zij als onkruid welig opschieten.
Vraagt eens, of de gebrokenheid des harten u werkzaam maakt tegen de zonde,
zodat u er tegen strijdt, ze haat en laat;
of u er door uitgedreven wordt tot die geopende Fontein
des bloeds tegen de zonde, in Christus geschonken.

Abraham had de belofte, dat hij een zoon uit Sara zou ontvangen,
maar de vervulling bleef zo lang uit, dat voor hem alle
waarschijnlijkheid ervan scheen vervlogen.
Ziet geliefden! Zo zult ook u wellicht reeds lang gewacht hebben
op de vervulling van deze belofte, maar dit is nog geen reden voor u,
om hopeloos en moedeloos te worden.
Laat er dan bij u een lijdzaam wachten worden geoefend,
en tegelijk een diep afhankelijk, maar toch rusteloos aanhouden in het gebed,
dat het de Heere mocht behagen, Zijn belofte aan u waar te maken.
Juist dat rusteloos uitzien, verlangen en begeren naar de vervulling
van deze belofte zal het ook blijken moeten,
of u in waarheid op deze toezegging mag hopen.

[Marco]

We lezen in het begin van dit onderwerp topic het volgende in de preek van Ds. H. Hoekstra, (Gereformeerd Kerk Arnhem):



Onderzoekt eens, of u niet alleen klaagt over enige
grove en uiterlijke ongerechtigheden door u bedreven,
maar over de verdorven grond des harten, waaruit zij als onkruid welig opschieten.
Vraagt eens, of de gebrokenheid des harten u werkzaam maakt tegen de zonde,
zodat u er tegen strijdt, ze haat en laat;
of u er door uitgedreven wordt tot die geopende Fontein
des bloeds tegen de zonde, in Christus geschonken.

Abraham had de belofte, dat hij een zoon uit Sara zou ontvangen,
maar de vervulling bleef zo lang uit, dat voor hem alle
waarschijnlijkheid ervan scheen vervlogen.
Ziet geliefden! Zo zult ook u wellicht reeds lang gewacht hebben
op de vervulling van deze belofte, maar dit is nog geen reden voor u,
om hopeloos en moedeloos te worden.
Laat er dan bij u een lijdzaam wachten worden geoefend,
en tegelijk een diep afhankelijk, maar toch rusteloos aanhouden in het gebed,
dat het de Heere mocht behagen, Zijn belofte aan u waar te maken.
Juist dat rusteloos uitzien, verlangen en begeren naar de vervulling
van deze belofte zal het ook blijken moeten,
of u in waarheid op deze toezegging mag hopen.

Er is iets met die laatste zin: je moet dus rusteloos uitzien, verlangen en begeren, en daaruit moet blijken of je op de toezegging mag hopen. Daar zit aan de ene kant iets in, want als je er niet naar verlangt, rustig in je aardse leven staat, dan sta je niet naar die belofte. Maar toch.. de belofte wordt hiermee wel heel afhankelijk gemaakt van de gemoedstoestand van de gelovige.

Ik weet ook niet, of Abraham daarbij nou het beste voorbeeld is: Abraham begon de hoop te verliezen (let op: dit is kort-door-de-bocht gesproken, over de actie met Hagar is veel meer te zeggen, en dan lang niet zo negatief), maar zijn hoop moest niet liggen in het uitzien, verlangen en begeren, maar in het botte feit dat de HEERE iets aan hem beloofd had. Waarnaar hij dan wel weer kon uitzien en verlangen en in vertrouwen om blijven vragen.

Ook zie ik niet helemaal het verband tussen de eerste en de tweede alinea in dit citaat (ontbreekt er iets?). Kan aan mij liggen.

[SecorDabar]

We lezen in het begin van dit onderwerp topic het volgende in de preek van Ds. H. Hoekstra, (Gereformeerd Kerk Arnhem):



Onderzoekt eens, of u niet alleen klaagt over enige
grove en uiterlijke ongerechtigheden door u bedreven,
maar over de verdorven grond des harten, waaruit zij als onkruid welig opschieten.
Vraagt eens, of de gebrokenheid des harten u werkzaam maakt tegen de zonde,
zodat u er tegen strijdt, ze haat en laat;
of u er door uitgedreven wordt tot die geopende Fontein
des bloeds tegen de zonde, in Christus geschonken.

Abraham had de belofte, dat hij een zoon uit Sara zou ontvangen,
maar de vervulling bleef zo lang uit, dat voor hem alle
waarschijnlijkheid ervan scheen vervlogen.
Ziet geliefden! Zo zult ook u wellicht reeds lang gewacht hebben
op de vervulling van deze belofte, maar dit is nog geen reden voor u,
om hopeloos en moedeloos te worden.
Laat er dan bij u een lijdzaam wachten worden geoefend,
en tegelijk een diep afhankelijk, maar toch rusteloos aanhouden in het gebed,
dat het de Heere mocht behagen, Zijn belofte aan u waar te maken.
Juist dat rusteloos uitzien, verlangen en begeren naar de vervulling
van deze belofte zal het ook blijken moeten,
of u in waarheid op deze toezegging mag hopen.

Er is iets met die laatste zin: je moet dus rusteloos uitzien, verlangen en begeren, en daaruit moet blijken of je op de toezegging mag hopen. Daar zit aan de ene kant iets in, want als je er niet naar verlangt, rustig in je aardse leven staat, dan sta je niet naar die belofte. Maar toch.. de belofte wordt hiermee wel heel afhankelijk gemaakt van de gemoedstoestand van de gelovige.

Ik weet ook niet, of Abraham daarbij nou het beste voorbeeld is: Abraham begon de hoop te verliezen (let op: dit is kort-door-de-bocht gesproken, over de actie met Hagar is veel meer te zeggen, en dan lang niet zo negatief), maar zijn hoop moest niet liggen in het uitzien, verlangen en begeren, maar in het botte feit dat de HEERE iets aan hem beloofd had. Waarnaar hij dan wel weer kon uitzien en verlangen en in vertrouwen om blijven vragen.

Ook zie ik niet helemaal het verband tussen de eerste en de tweede alinea in dit citaat (ontbreekt er iets?). Kan aan mij liggen.

Ik denk niet dat Ds. Hoekstra dit bedoeld heeft op een voorwaardelijke wijze,
alsof het van het uitzien en verlangen van de mens zou afhangen.
Of dat de mens nog iets toe moet doen aan de beloften.
De Heere komt voor Zijn beloften, door Zijn Heilige Geest, plaats te maken in de verloren zondaar.
Zo wordt De Heere in Zijn eigen werk geëerd en geprezen.