Gelezen, gedacht, gehoord...

[Nasrani]

In het kerkblad staat een mooie column van ds p den ouden. Ik zou die graag willen plaatsen maar heb geen scanner bij de hand. Wie weet een goede app om van een foto tekst te maken?

Ik dacht CamScanner.

[refo]

Of Text fairy.

[emigrant]

https://israelpalestinenews.org/trump-a ... Usaeso0600

[Nasrani]

https://www.grootnieuwsradio.nl/k/n663/ ... stijl.html

[Jantje]

In aansluiting hierop: https://www.rd.nl/opinie/eenheid-gewens ... -1.1527451

[Mara]

HEERE! Als ik Uw rede gehoord heb, heb ik gevreesd; Uw werk, o HEERE! Behoud dat in het leven in het midden der jaren; maak het bekend in het midden der jaren; in den toorn gedenk des ontfermens’. Habakuk 3 : 2

Habakuk ziet met schrik wat komen gaat. Er komen zware gerichten over zijn volk. De Heere zal het volk van de Chaldeeën gebruiken om Juda te straffen. Het vervult de profeet met vrees. Heilig ontzag grijpt hem aan, zo blijkt uit deze tekst, als hij verneemt wat de Heere zegt te zullen doen. Behalve ontzag voor God spreekt er ook diepe bewogenheid uit. Habakuk is bewogen met zijn volk en hij koestert diepe liefde voor zijn volk.

Dat legt meteen al een vraag aan uw en mijn hart. Of er dat heilige ontzag is voor de Heere. Of er dat diepe besef is dat Hij de zonde niet verdraagt. Zijn wij daar net zo van doordrongen als Habakuk? En: geeft het ons ook vrees, gelet op de vele ongerechtigheden die ons persoonlijk, kerkelijk en als volk aankleven?
Die nood brengt Habakuk in gebed. De vrees die zijn hart bezet, drijft hem uit tot de HEERE. Let erop dat de profeet de Heere tot tweemaal tot bij die heerlijke Naam noemt! Hij roept de getrouwe God aan. En smekend doet Habakuk een beroep op die wondere trouw van de Heere. Hij hoopt op Gods ontferming alleen. De begeerte van de profeet is tweeërlei: dat de Heere Zijn werk zal behouden in die donkere tijd én dat Hij Zijn werk ook juist dan wil tonen! Wellicht tegen de verwachting van velen in. Habakuk klampt de Heere biddend aan, om Zijn werk in stand te houden, om Zijn Kerk in het leven te houden. Terwijl er zo op het oog misschien geen hoop meer was.
‘…..Uw werk, o HEERE! Behoud dat in het leven in het midden der jaren; maak het bekend in het midden der jaren; in den toorn gedenk des ontfermens.'

Het gebed van Habakuk mag vandaag wel ons gebed zijn. Ons gebed voor de kerk. U denkt: ‘Is de tijd dan zo donker?’
Wellicht is de nood van het heden niet te vergelijken met die van Habakuks tijd. Maar is onze tijd in een andere zin niet heel donker te noemen? Te denken is aan de massale afval van Gods dienst, aan het verval in ongerechtigheid.
Echter, juist daarom is het zo belangrijk dat er nu mensen zijn als Habakuk. Vromen die de wacht houden op de wachttoren van het gebed! Die niet enkel op de nood zien, die zelfs niet vooral op de nood zien, maar die op Hem zien! In het aanhoudende gebed dat Hij Zijn werk in het leven zal behouden. Terwijl het zo voor het oog eerder lijkt te sterven en te vergaan.

Zonder aan de nood van zonde en afval voorbij te gaan. Habakuk stapt daar ook niet lichtvaardig of lichtvoetig overheen….Hij rekent met Gods toorn. En ook daarin kunnen we van deze worstelende profeet leren. En inkeren tot onszelf met de vraag wat bekering nodig heeft. In ons persoonlijk leven, in het kerkelijk leven en in het volksleven. Om weder te keren tot de Heere. Boetvaardig. Ootmoedig. Om zo Gods ontferming over te houden. Als Habakuk. Niets is er waar hij in kan rusten. Behalve daarin dat Hij de HEERE is. Zoals ook voor ons persoonlijk, voor ons als gemeente en voor ons als kerk enkel Gods ontferming de hoop kan zijn.

Het betekent dat we Hem overhouden, in Wie de HEERE Zijn ontferming het diepst getoond heeft: Zijn Zoon. In Hem heeft de Kerk haar hoogste Profeet en Leraar, haar enige Hogepriester en haar eeuwige Koning. Hoe bad Hij. Hoe bidt Hij?!
Hij Die het leven en de vrede bekostigde door de toorn Gods over de zonde te stillen met Zijn offer voor Zijn Kerk. In het hogepriesterlijke gebed (Johannes 17) geeft Hij er een onvergetelijke indruk van. Van Zijn gebed voor de Kerk.
In Zijn priesterlijke handen mag de vrome van alle tijden zijn of haar gebed voor de kerk neerleggen. En getroost zijn: ‘Een Naam is onze hope, één grond heeft Christus’ Kerk’.

ds. P.C. Hoek in het Eilanden-Nieuws

[Piet Puk]

Hoort dat niet in het topic Uit de Krant?

[Mannetje]

Hoort dat niet in het topic Uit de Krant?

Mara heeft dit toch gewoon gelezen en wil het hier delen? Lijkt me niets mis is, dacht ik zo.*

* Nu is ook mijn opmerking on-topic.

[J.C. Philpot]

De twee komsten van Christus

Wij verkondigen de komst van Christus: niet alleen zijn eerste komst, maar ook zijn tweede komst, die veel schitterender is. De eerste immers werd gekenmerkt door een teken van geduld, terwijl de andere de diadeem van het goddelijke koningschap zal dragen... Bij de eerste komst werd Hij in doeken gewikkeld en in een kribbe gelegd; bij de tweede, zal Hij “bekleed zijn met een mantel van licht” (Ps 104,2). Bij de eerste onderging Hij het kruis en minachtte Hij de schaamte; bij de tweede, zal Hij voortgaan in de heerlijkheid geëscorteerd door een leger engelen. Het is voor ons niet voldoende om ons op de eerste komst toe te leggen; wij verwachten nog een tweede. En na bij de eerste gezegd te hebben: “Gezegend Hij die komt in de naam van de Heer” (Mt 21,9), zullen wij dit opnieuw zeggen op het moment van de tweede komst, als wij met de engelen de Heer tegemoet gaan om Hem te aanbidden. De Verlosser zal niet komen om opnieuw veroordeeld te worden, maar om hen te veroordelen die veroordeelden... Hij was toen gekomen om het heil te volbrengen en de mensen door zijn overtuigingskracht te onderrichtten, maar op die dag zal Hij alles aan zijn koningschap onderwerpen.

Doopcatechese 15, 1-3 ; PG 33, 870-871

[J.C. Philpot]

‘Door mijn studie heb ik gezien dat we veel van het katholieke kwijt zijn. Erger nog: het wordt als verdacht aangemerkt. Neem de plaats van het avondmaal. Voor Augustinus was het onmogelijk dat er een dienst van het Woord zou zijn zonder het sacrament. Woord en sacrament, taal en teken horen bijeen.

De verwatering van de kerk en de leegstroom zijn mijns inziens mede een gevolg van het feit dat het lichaam des Heeren ondervoed is. Calvijn vierde slechts vier keer per jaar het avondmaal, maar dat betekende voor hem een beperking, die hem tot zijn verdriet was opgelegd. Je kunt beducht zijn voor sleur, maar zwaarder weegt dat we liturgisch veel kwijt zijn.

Ik heb veel van de liturgie in de Rooms-Katholieke Kerk ervaren toen ik samen met dr. Tukker − en later als diens opvolger − lesgaf, vooral bij de Broeders des Gemenen Levens, de orde van de Augustijner koorheren in Duitsland en aan het priesterseminarie te Rolduc in Limburg. Er ontstond in mij een soort heimwee en jaloersheid. Afgezien van de roomse uitleg van het sacrament, zeg ik: ‘Zij worden dagelijks begenadigd.’ Hoe kunnen we onze dag beter beginnen dan met Woord en sacrament?’

Als de vraag van de rechtvaardiging en daarmee verbonden de heiliging in de kerk niet de grondtoon is − wanneer niet Christus, Die onze rechtvaardiging en heiliging is, in het middelpunt staat −, krijg je een kerk die niet opvalt in de wereld, terwijl ze van alles en nog wat moet en doet. Ze wordt dan gelijk aan de wereld, met zijn zwitserlevengevoel, zijn hang naar succes, prestatie, status en management. Waar is het uitzien naar Christus’ komst en het leven dat daarbij hoort?’

[Mara]

Hoort dat niet in het topic Uit de Krant?

Je bent toch geen zeurpiet he?
Uit de krant valt onder het gedeelte: Aktueel
Dit topic staat in: Theologie Bezinning.
Voorwaar een cruciaal verschil!

[DDD]

Een mooi interview met ds. Barbara Lamain in de krant. Er stond al iets onder 'verdriet in de krant', maar dat leek me toch niet de gepaste plek om dit te melden.

Ik ben het helemaal met haar eens. Als anderen over voetbal praten, dan mag ik ook over de kerkdienst praten. Zo is het maar net. Al moet je natuurlijk mensen er niet mee gaan irriteren.

[Zeeuw]

Ik hoorde een voetballer zeggen dat hij God dankt voor alles wat hij krijgt. Ondanks dat veel zaken die hij uitvoert in tegenspraak zijn met wat in ‘onze’ kringen gewoon is, vind ik dat toch wel beschamend.
Ik krijg het soms amper in mijn mond naar collega’s en zo iemand zegt het open voor veel mensen.

[Jantje]

Waar hoorde je dat? (Of ben ik nu te nieuwsgierig?)

Maar inderdaad is het beschamend.

[Mara]

Ik hoorde een voetballer zeggen dat hij God dankt voor alles wat hij krijgt. Ondanks dat veel zaken die hij uitvoert in tegenspraak zijn met wat in ‘onze’ kringen gewoon is, vind ik dat toch wel beschamend.
Ik krijg het soms amper in mijn mond naar collega’s en zo iemand zegt het open voor veel mensen.

Er zijn sporters die openlijk bidden voordat hun wedstrijd begint.
Het respect dat Folkert Velten altijd kreeg voor het feit dat hij zelfs een mooie club weigerde (betekende promotie, dus meer verdienen) omdat hij beslist niet op zondag wilde voetballen, en dat respect krijgt hij nog steeds.

Wisten jullie dat er een sportbijbel bestaat?