Helemaal met jou eens. Recent op mijn werk te maken gehad met een situatie waarbij 'het gezin al compleet was'. Dat was de enige reden om het weg te halen. Ik zie gelukkig ook hele andere keuzes hoor. Mijn seculiere collega die zijn kind met Down met open armen ontving. Mijn seculiere zwager die weigerde allerlei prenatale onderzoeken te laten verrichten, omdat hij geen keuze hieromtrent wilde maken.helma schreef:Het gevaar van abortus goedkeuren als het kindje een handicap heeft is dat we leven in een maatschappij die heel erg maakbaar is geworden. Wie bepaalt wat ondraaglijk leven/lijden is?
Voor jou hoort daar een open ruggetje niet bij; dan hoor je denk ik bij 5% van de mensen die dat geen reden vindt voor abortus.
Inmiddels hoort syndroom van Down immers al in deze categorie.
Wat zijn de consequenties als deze uitzondering er is? In de abortuswet is geschreven dat abortus alleen toegestaan is als er sprake is van een onontkoombare noodsituatie. Als je ziet hoe die omschrijving opgerekt is! We spreken mensen bij de kliniek die komen vanwege een hazelip. Een klompvoetje. Een vakantie. Een studie. Een te kleine auto. Verkeerd geslacht. Te klein huis. Wankele relatie. Te weinig financiële draagkracht (terwijl sommigen dan in een mooie bolide aan komen rijden...) Noem maar op. Ja, zegt de politiek dan: wij mogen niet voor de vrouw beoordelen of dit voor hen een onontkoombare noodsituatie is. Dat bepalen ze zelf. Dus is het zo rekbaar als meters elastiek.
En er zijn echt schrijnende situaties. Moeilijke dilemma's. Soms staan we gewoon mee te huilen. Dus ik wil echt niet doen alsof mensen niet in een noodsituatie kunnen zitten. En alsof ik niet begrijp dat vrouwen en meisjes denken dat abortus de enige oplossing is.
Toen ik net begon met waken was het vooral het kind waar ik bewogen mee was. Gelukkig heeft de Heere me al heel gauw bewogenheid gegeven voor de moeders, want anders was ik daar niet op m'n plaats geweest.
Er zou al heel veel gewonnen zijn als die zinsnede weer een rol zou spelen voordat er een abortus plaatsvindt. Dat er met een onafhankelijke instelling (dus niet in de kliniek!) een gesprek plaatsvindt over de onontkoombare noodsituatie en wat er zou kunnen helpen om deze noodsituatie op een andere manier op te lossen. Ik denk dat we dan niet meer uitkomen op 30.000 abortussen per jaar.
Dat er zeer schrijnende situaties zijn, begrijp ik ook heel goed. Dat vind ik juist het lastige. Als mijn 12-jarige dochter door misbruik zwanger zou raken, weet ik echt niet wat ik zou doen.