Op refoweb staat een vraag met antwoord die me wel aansprak.
Ik heb altijd al een hekel gehad aan mensenmassa's, ook in een drukke kerk voel ik niet zo op mijn gemak. Dit voorjaar vond ik wel een soort prettig, veel thuis zijn, niet naar saaie verjaardagen hoeven, niet meer drie kussen van allerhande mensen moeten krijgen bij feestelijkheden, tijd om eens wat kasten uit te halen en boeken te lezen. Het scheelde natuurlijk dat mijn man gewoon naar zijn werk kon, en het zelfs wat drukker dan anders had daarmee.
Ik heb natuurlijk ook wel zorg over wat er in de maatschappij gebeurt. En ik heb een paar zeer kwetsbare familieleden - maar verder vond ik het allemaal niet zo erg voor mij persoonlijk.

Herkenbaar voor forummers?

Wat ik erg plezierig vind, is dat er bijna geen files meer zijn.

Ik krijg meer rust in mijn hoofd omdat er minder moet.

Dodo schreef:Herkenbaar voor forummers?

Wel herkenbaar.

Begin dit jaar maakten we als gezin een hele moeilijke gebeurtenis mee. Ik heb het als Gods voorzienigheid gezien, dat ik toen gedwongen thuis was, zodat ik er meer voor mijn gezin kon zijn, ook in de nasleep daarvan.

Het thuiswerken ervaar ik als heel prettig, geen reistijd en minder drukte, meer wandelen en ook dat er wat minder sociale verplichtingen waren (ik ben daar ook absoluut niet van).

Het moeilijkste vond ik wel de zondagen, die voor mijn gevoel helemaal geen zondagen meer waren, omdat we niet meer naar de kerk konden. Met ons gezin rond de keukentafel luisteren, ervaar ik als een surrogaat. Een veel minder goede vervanging, die niet zo smaakt als het echte.

In maart/april liep mijn agenda leeg. Dat was best wel eens fijn. Nu is het juist het tegendeel en brengt corona mij een hoop extra drukte.

Ik vind het erg vervelend. Ik zie er voor mij geen voordelen in, behalve het afnemen van het aantal files.

Wat ik zelf ook een mooi punt vind in deze tijden, is de enorme creativiteit die vrijkomt bij de mensen. Bedrijven die creatieve manieren vinden om klanten te bedienen, woordgrapjes (de bakker vraagt de klanten om vijf stokbroden ruimte te houden onderling), grapjes op facebook (Samanthi!), de burgerlijke gemeente is creatief geweest met kaas en Asterix.

samanthi schreef:Ik krijg meer rust in mijn hoofd omdat er minder moet.

Precies. Het is een tijd van ont-moeten, en dat is helemaal niet verkeerd.

Hendrikus schreef:

samanthi schreef:Ik krijg meer rust in mijn hoofd omdat er minder moet.

Precies. Het is een tijd van ont-moeten, en dat is helemaal niet verkeerd.

Ja helemaal waar.

Tiberius schreef:Wat ik erg plezierig vind, is dat er bijna geen files meer zijn.

+3

J.C. Philpot schreef:

Dodo schreef:Herkenbaar voor forummers?

Wel herkenbaar.

Begin dit jaar maakten we als gezin een hele moeilijke gebeurtenis mee. Ik heb het als Gods voorzienigheid gezien, dat ik toen gedwongen thuis was, zodat ik er meer voor mijn gezin kon zijn, ook in de nasleep daarvan.

Het thuiswerken ervaar ik als heel prettig, geen reistijd en minder drukte, meer wandelen en ook dat er wat minder sociale verplichtingen waren (ik ben daar ook absoluut niet van).

Het moeilijkste vond ik wel de zondagen, die voor mijn gevoel helemaal geen zondagen meer waren, omdat we niet meer naar de kerk konden. Met ons gezin rond de keukentafel luisteren, ervaar ik als een surrogaat. Een veel minder goede vervanging, die niet zo smaakt als het echte.

Dat geldt voor ons ook broeder Philpot. Erg dankbaar voor geweest.

Mijn werk heeft te maken met de sensorische informatie verwerking bij kinderen.
Veel kinderen hadden in de tijd van het thuis onderwijs en thuis zijn geen behandelingen nodig, ze kwamen helemaal tot rust.
Vervolgens was er ook een groep die thuis juist volledig vastliep.

Hoe verwerk je prikkels? Zoek je ze op of vermijd je ze juist?

Voor mijzelf vind ik de maatregelen fijn, minder jachtig, maar de oorzaak geeft me een verdrietig gevoel, dus ervaar ik het niet als prettig.

Het is een tijd die de ernst doet voelen. En de ernst doet zien. Mensen worden uit elkaar gedreven. Mensen kunnen eenzaam worden. Het is te zien, als een schrikbeeld. Maar schrikken we, of begint het te wennen, als we allemaal mensen met mondkapjes zien? Elk mondkapje dat je ziet is in feite een prediking: Ziet, de tijd waarin we verkeren, ziet, het oordeel wordt zichtbaar. Het ergste wat ons kan overkomen is het wennen aan deze zaken en niet te beseffen dat God door deze pandemie nog tot bekering roept.

Ik ben blij als ik dat koppie van Mark Rutte weer ziet stralen... maar dat duurt nog ff.

Lief en leed is van alle tijden en hebben ons door de jaren heen gevormd.. maar ik bid dat Corona weggaat en dat we ervan geleerd hebben.

Ik hoop dat er mensen niet zullen sterven vanwege uitgestelde zorg omdat Corona patienten voorgingen. Ik hoop dat men zich realiseert waar men mee bezig is.

Wij als gezin zijn dankbaar voor zondagsschool/preken/muziek online. Het ging 'gewoon' door. Ook al was het soms van een ander kerkverband. We gaan dat nooit vergeten.

En de tuin is opgeknapt.

Dodo schreef:Op refoweb staat een vraag met antwoord die me wel aansprak.
Ik heb altijd al een hekel gehad aan mensenmassa's, ook in een drukke kerk voel ik niet zo op mijn gemak. Dit voorjaar vond ik wel een soort prettig, veel thuis zijn, niet naar saaie verjaardagen hoeven, niet meer drie kussen van allerhande mensen moeten krijgen bij feestelijkheden, tijd om eens wat kasten uit te halen en boeken te lezen. Het scheelde natuurlijk dat mijn man gewoon naar zijn werk kon, en het zelfs wat drukker dan anders had daarmee.
Ik heb natuurlijk ook wel zorg over wat er in de maatschappij gebeurt. En ik heb een paar zeer kwetsbare familieleden - maar verder vond ik het allemaal niet zo erg voor mij persoonlijk.

Herkenbaar voor forummers?

Ik vind het eerlijk gezegd een beetje het relaas van iemand die zich door anderen laat leven.
Ik bedoel, als je geen zin hebt in al die toestanden dan ga je toch gewoon niet?