Verzonnen bekeringsverhalen

[Mara]

Ga even terug in je kindertijd, wat lazen jullie graag ?
Toch geen bekeringsverhalen ?
Bij mij blijft hangen, WG v.d. Hulst, Jessica's 1e gebed, dat soort dingen.
Ik denk niet dat de kinderen van nu van die tranentrekkende bekeringsverhalen willen lezen.
Er moet sowieso vaart in een boek zitten en de taal van nu gehanteerd worden.
Mijn kinderen lezen echt niet mijn oude boeken (helaas)

[haaf]

Ga even terug in je kindertijd, wat lazen jullie graag ?
Toch geen bekeringsverhalen ?
Bij mij blijft hangen, WG v.d. Hulst, Jessica's 1e gebed, dat soort dingen.
Ik denk niet dat de kinderen van nu van die tranentrekkende bekeringsverhalen willen lezen.
Er moet sowieso vaart in een boek zitten en de taal van nu gehanteerd worden.
Mijn kinderen lezen echt niet mijn oude boeken (helaas)

Niet mee eens! Het is waar dat de meeste kinderen dat niet willen lezen. Maar er zijn er ook verschillende die dat wel graag doen. Er lijkt me ook niks mis mee om de kinderen dat te laten lezen, mits het wel enigzins reëel geschreven is.

[Afgewezen]

Ga even terug in je kindertijd, wat lazen jullie graag ?
Toch geen bekeringsverhalen ?
Bij mij blijft hangen, WG v.d. Hulst, Jessica's 1e gebed, dat soort dingen.
Ik denk niet dat de kinderen van nu van die tranentrekkende bekeringsverhalen willen lezen.
Er moet sowieso vaart in een boek zitten en de taal van nu gehanteerd worden.
Mijn kinderen lezen echt niet mijn oude boeken (helaas)

In Van de Hulst vind je ook bekeringsverhalen. Volgens mij is Jessica's eerste gebed ook een bekeringsverhaal, maar dat weet ik niet meer precies.
Overigens lees ik nog graag kinderboeken uit mijn jeugd, zoals Van de Hulst, inderdaad.

[Mara]

Alle uitgeverijen zullen beamen dat een jeugdboek aan bepaalde eisen moet voldoen, wil het een succes worden.
Er zijn naar verhouding weinig schrijvers, die de juiste toon weten te treffen en het moet dan ook nog aan reform maatstaven voldoen, dus de jongetjes mogen niet naar een voetbalstadion, meisjes mogen zich niet opmaken.
Soms duikt er opeens een verrassend goed boek op (PIJN bijv) ik lees het dan zelf ook.
En er zullen best zeer serieuze kinderen zijn die echte bekeringsverhalen willen lezen, maar het overgrote deel wil toch iets anders hoor.

[Bloempje28]

Boeken moeten aansluiten bij de doelgroep. Ik sta zelf voor de klas en heb vaak voorgelezen. Ook uit de boeken waar ik me aan erger. Spannende boeken waarin er een soort van moderne tint zit, maar ook vaak wordt gebeden door de kinderen in hachelijke situaties. Het ligt er zo dik bovenop, bidden met mooie volzinnen, afhankelijk zijn van de Heere... als het subtiel wordt gebracht in een volwassen boek dan vind ik dat nog anders. Maar als kinderen op zo'n manier zelf initiatief nemen en het er zo dik bovenop ligt, komt het bij mij nogal nep over. En dan ga ik me heel veel ergeren. dan wil de schrijver zo graag overbrengen dat de kinderen zelf moeten bidden dat het eerder een aanstoot wordt dan een oproep. Een kinderboek moet een kinderboek blijven. Laat normen en waarden op een positieve manier naar voren komen, geef de ouders in het boek daarin een rol. Kinderen mogen best bidden maar niet te pas en te onpas...

Er zijn ook volwassen boeken waarin de hoofdpersonage echt alles mee maakt. Van bijna-dood ervaringen tot verkrachtingen... sorry als we onze kinderen voor de niet-verantwoorde tv programma beschermen en er zelf ook niet naar kijken, waarom lezen we dan wel christelijke boeken waarin er echt vanalles gebeurd. netjes geschreven en misschien niet in details, maar toch niet reëel in mijn ogen. En helemaal niet als er dan nog een bekering uit voort vloeit. Zo van: nood leert bidden, of de nood bracht hem/haar tot Christus. Waargebeurde verhalen vind ik prima, maar alleen als ze waargebeurd zijn. Laten we in onze fantasie ook een grens stellen.

En vwb de gruwelijke verhalen die in de Bijbel staan: laten we dan ook maar goed kijken of het bij de leeftijd van de kinderen past. ik vind het geen goed idee om een heel verhaal te wijden aan de dood van Saul, als het om kleuters gaat. Dat kan ook subtiel aan het einde van een ander verhaal komen, dat Saul in de oorlog was gestorven. het mag dan de Bijbel zijn, maar God wil echt niet dat we onze kinderen verhalen vertellen die niet passen bij hun leeftijd en waar ze vervolgens 's nachts dus bang van wakker liggen. Alles op zijn tijd!

[Bloempje28]

Ga even terug in je kindertijd, wat lazen jullie graag ?
Toch geen bekeringsverhalen ?
Bij mij blijft hangen, WG v.d. Hulst, Jessica's 1e gebed, dat soort dingen.
Ik denk niet dat de kinderen van nu van die tranentrekkende bekeringsverhalen willen lezen.
Er moet sowieso vaart in een boek zitten en de taal van nu gehanteerd worden.
Mijn kinderen lezen echt niet mijn oude boeken (helaas)

Ik heb ontzettend veel boeken gelezen. En kon heerlijk genieten van die verantwoorde jeugdboeken, waarin de christelijke normen en waarden vorm worden gegeven. Ik zie die leesboeken nog wel terug in onze schoolbieb hoor en worden door veel kinderen nog heel graag gelezen. Het zijn ook boeken waarin het er allemaal niet dik bovenop ligt, waarin dingen gebeuren die kinderen herkennen, die ze spannend en leuk vinden maar die niet shockeren of angst aanjagen. En er zit een goede moraal in. Zo vind ik verhalen rondom pesten of andere veelvoorkomende problemen onder kinderen veel zinvoller dan zelfsverzonnen bekeringsgeschiedenissen.

Even los van dit citaat:
Laten we onze kinderen liever de weg zelf wijzen, dan ze zulke boeken te laten lezen want daarmee is onze taak echt niet ten einde gebracht. Kinderen moeten leren dat God met een ieder zijn eigen weg gaat en dat dat vaak in stilte gaat door het Woord van God. En dat kan heel simpel door de kinderbijbel of een klein gesprekje voor het slapen gaan, een bijbelvertelling. Vaak ook niet eens door een moeilijke preek. Ik vind het niet goed als kinderen door deze boeken te lezen het idee krijgen dat we door allerlei spannende of verdrietige gebeurtenissen die vaak in zo'n boek gebeuren, tot Christus komen. Laten we de kinderen de vele bekeringsgeschiedenissen uit de Bijbel maar vertellen dan ze zelf verzinnen en in kinderboeken schrijven. Hoe kunnen wij als mens nou een bekeringsgeschiedenis gaan bedenken, weten wij hoe God werkt? Kunnen wij zelf bedenken hoe God het zou kunnen doen in een mensenhart? We doen er God zeker tekort mee denk ik. Ik blijf daar liever helemaal vanaf en hou het liever bij het Woord van God.

[JALP]

Boeken moeten aansluiten bij de doelgroep. Ik sta zelf voor de klas en heb vaak voorgelezen. Ook uit de boeken waar ik me aan erger. Spannende boeken waarin er een soort van moderne tint zit, maar ook vaak wordt gebeden door de kinderen in hachelijke situaties. Het ligt er zo dik bovenop, bidden met mooie volzinnen, afhankelijk zijn van de Heere... als het subtiel wordt gebracht in een volwassen boek dan vind ik dat nog anders. Maar als kinderen op zo'n manier zelf initiatief nemen en het er zo dik bovenop ligt, komt het bij mij nogal nep over. En dan ga ik me heel veel ergeren. dan wil de schrijver zo graag overbrengen dat de kinderen zelf moeten bidden dat het eerder een aanstoot wordt dan een oproep. Een kinderboek moet een kinderboek blijven. Laat normen en waarden op een positieve manier naar voren komen, geef de ouders in het boek daarin een rol. Kinderen mogen best bidden maar niet te pas en te onpas...

Er zijn ook volwassen boeken waarin de hoofdpersonage echt alles mee maakt. Van bijna-dood ervaringen tot verkrachtingen... sorry als we onze kinderen voor de niet-verantwoorde tv programma beschermen en er zelf ook niet naar kijken, waarom lezen we dan wel christelijke boeken waarin er echt vanalles gebeurd. netjes geschreven en misschien niet in details, maar toch niet reëel in mijn ogen. En helemaal niet als er dan nog een bekering uit voort vloeit. Zo van: nood leert bidden, of de nood bracht hem/haar tot Christus. Waargebeurde verhalen vind ik prima, maar alleen als ze waargebeurd zijn. Laten we in onze fantasie ook een grens stellen.

En vwb de gruwelijke verhalen die in de Bijbel staan: laten we dan ook maar goed kijken of het bij de leeftijd van de kinderen past. ik vind het geen goed idee om een heel verhaal te wijden aan de dood van Saul, als het om kleuters gaat. Dat kan ook subtiel aan het einde van een ander verhaal komen, dat Saul in de oorlog was gestorven. het mag dan de Bijbel zijn, maar God wil echt niet dat we onze kinderen verhalen vertellen die niet passen bij hun leeftijd en waar ze vervolgens 's nachts dus bang van wakker liggen. Alles op zijn tijd!

Ik denk dat ik het wel met jou posting eens kan zijn!

[Jacobse]

Boeken moeten aansluiten bij de doelgroep. Ik sta zelf voor de klas en heb vaak voorgelezen. Ook uit de boeken waar ik me aan erger. Spannende boeken waarin er een soort van moderne tint zit, maar ook vaak wordt gebeden door de kinderen in hachelijke situaties. Het ligt er zo dik bovenop, bidden met mooie volzinnen, afhankelijk zijn van de Heere... als het subtiel wordt gebracht in een volwassen boek dan vind ik dat nog anders. Maar als kinderen op zo'n manier zelf initiatief nemen en het er zo dik bovenop ligt, komt het bij mij nogal nep over. En dan ga ik me heel veel ergeren. dan wil de schrijver zo graag overbrengen dat de kinderen zelf moeten bidden dat het eerder een aanstoot wordt dan een oproep. Een kinderboek moet een kinderboek blijven. Laat normen en waarden op een positieve manier naar voren komen, geef de ouders in het boek daarin een rol. Kinderen mogen best bidden maar niet te pas en te onpas...

Er zijn ook volwassen boeken waarin de hoofdpersonage echt alles mee maakt. Van bijna-dood ervaringen tot verkrachtingen... sorry als we onze kinderen voor de niet-verantwoorde tv programma beschermen en er zelf ook niet naar kijken, waarom lezen we dan wel christelijke boeken waarin er echt vanalles gebeurd. netjes geschreven en misschien niet in details, maar toch niet reëel in mijn ogen. En helemaal niet als er dan nog een bekering uit voort vloeit. Zo van: nood leert bidden, of de nood bracht hem/haar tot Christus. Waargebeurde verhalen vind ik prima, maar alleen als ze waargebeurd zijn. Laten we in onze fantasie ook een grens stellen.

En vwb de gruwelijke verhalen die in de Bijbel staan: laten we dan ook maar goed kijken of het bij de leeftijd van de kinderen past. ik vind het geen goed idee om een heel verhaal te wijden aan de dood van Saul, als het om kleuters gaat. Dat kan ook subtiel aan het einde van een ander verhaal komen, dat Saul in de oorlog was gestorven. het mag dan de Bijbel zijn, maar God wil echt niet dat we onze kinderen verhalen vertellen die niet passen bij hun leeftijd en waar ze vervolgens 's nachts dus bang van wakker liggen. Alles op zijn tijd!

Ik denk dat ik het wel met jou posting eens kan zijn!

Ja. Toch ook een woord ten goede van Saul, de eerste koning over Israél.
Hij wist heel goed dat de vijanden, de Filistijnen, ditmaal sterker waren dan hij en zijn leger. Niettemin ging hij er voor. En lees eens; zijn drie zonen Jonathan, Aminadav en Malkisua waren met hem in de strijd, en zij alle drie zijn daar gesneuveld.
Ze zijn er voor gegaan. Elders zegt de Bijbel, dat er geen grotere ( aardse ) liefde is dat dat iemand zijn leven geeft voor een ander. Saul en zijn zonen hebben dat gedaan. Niet het leger er op af sturen en zelf thuis blijven of achteraan blijven en bij tegenslag vluchten, maar vooraan gaan en staan in de strijd, en zich geheel geven, ook als dat het leven gaat kosten. Daarom graag bij deze een goed woord ten gunste van Saul. Moge de Heere zich ook over hem en zijn zonen Jonathan, Malkisua en Aminadav, ontfermd hebben.
Thomas

[Bloempje28]

Boeken moeten aansluiten bij de doelgroep. Ik sta zelf voor de klas en heb vaak voorgelezen. Ook uit de boeken waar ik me aan erger. Spannende boeken waarin er een soort van moderne tint zit, maar ook vaak wordt gebeden door de kinderen in hachelijke situaties. Het ligt er zo dik bovenop, bidden met mooie volzinnen, afhankelijk zijn van de Heere... als het subtiel wordt gebracht in een volwassen boek dan vind ik dat nog anders. Maar als kinderen op zo'n manier zelf initiatief nemen en het er zo dik bovenop ligt, komt het bij mij nogal nep over. En dan ga ik me heel veel ergeren. dan wil de schrijver zo graag overbrengen dat de kinderen zelf moeten bidden dat het eerder een aanstoot wordt dan een oproep. Een kinderboek moet een kinderboek blijven. Laat normen en waarden op een positieve manier naar voren komen, geef de ouders in het boek daarin een rol. Kinderen mogen best bidden maar niet te pas en te onpas...

Er zijn ook volwassen boeken waarin de hoofdpersonage echt alles mee maakt. Van bijna-dood ervaringen tot verkrachtingen... sorry als we onze kinderen voor de niet-verantwoorde tv programma beschermen en er zelf ook niet naar kijken, waarom lezen we dan wel christelijke boeken waarin er echt vanalles gebeurd. netjes geschreven en misschien niet in details, maar toch niet reëel in mijn ogen. En helemaal niet als er dan nog een bekering uit voort vloeit. Zo van: nood leert bidden, of de nood bracht hem/haar tot Christus. Waargebeurde verhalen vind ik prima, maar alleen als ze waargebeurd zijn. Laten we in onze fantasie ook een grens stellen.

En vwb de gruwelijke verhalen die in de Bijbel staan: laten we dan ook maar goed kijken of het bij de leeftijd van de kinderen past. ik vind het geen goed idee om een heel verhaal te wijden aan de dood van Saul, als het om kleuters gaat. Dat kan ook subtiel aan het einde van een ander verhaal komen, dat Saul in de oorlog was gestorven. het mag dan de Bijbel zijn, maar God wil echt niet dat we onze kinderen verhalen vertellen die niet passen bij hun leeftijd en waar ze vervolgens 's nachts dus bang van wakker liggen. Alles op zijn tijd!

Ik denk dat ik het wel met jou posting eens kan zijn!

Ja. Toch ook een woord ten goede van Saul, de eerste koning over Israél.
Hij wist heel goed dat de vijanden, de Filistijnen, ditmaal sterker waren dan hij en zijn leger. Niettemin ging hij er voor. En lees eens; zijn drie zonen Jonathan, Aminadav en Malkisua waren met hem in de strijd, en zij alle drie zijn daar gesneuveld.
Ze zijn er voor gegaan. Elders zegt de Bijbel, dat er geen grotere ( aardse ) liefde is dat dat iemand zijn leven geeft voor een ander. Saul en zijn zonen hebben dat gedaan. Niet het leger er op af sturen en zelf thuis blijven of achteraan blijven en bij tegenslag vluchten, maar vooraan gaan en staan in de strijd, en zich geheel geven, ook als dat het leven gaat kosten. Daarom graag bij deze een goed woord ten gunste van Saul. Moge de Heere zich ook over hem en zijn zonen Jonathan, Malkisua en Aminadav, ontfermd hebben.
Thomas

Ik weet niet of je het zo wel mag zien. Saul wist dat hij zou gaan sterven, dat hij God de rug toe had gekeerd. in plaats van ernstig berouw, dwong hij af dat God bij hem zou zijn. Vandaar dat hij naar de profetes te Endor wilde. hij moest en zou Samuel spreken, die op dat moment de bode van God was. Samuel was al overleden, maar Saul wilde dit ten koste van alles. Saul wilde eigen baas zijn, zelf bepalen hoe hij zou moeten regeren. Alle voorschriften sloeg hij in de wind: De koning van de amelekieten liet hij leven. Hij wachtte na de strijd niet op Samuel maar begon zelf al te offeren. En hij ging een strijd aan waarvan hij wist dat God niet bij hem was. God moest volgens hem het wel goedkeuren, God had hem zelf toch koning gemaakt??? Hoogmoed en koppigheid. Hij ging ervoor om met daden de aanwezigheid van God terug te krijgen. Ipv berouw, boetedoening bleef hij zijn eigen weg gaan! dat is niet in Saul te prijzen. Hij gaf zijn leven niet in de strijd, maar hij pleegde zelfmoord... uit lafheid en angst om gedood te worden. En uit verdriet omdat hij zag dat al zijn drie zonen al dood waren.
Wij kunnen uit het verhaal over Saul leren juist niet zoals hem te zijn! Saul was een koning die vanaf het begin niet in Gods wegen wandelde, vooral als het niet op zijn eigen manier ging! dat heeft hem uiteindelijk de dood in gejaagd!

[Jacobse]

Boeken moeten aansluiten bij de doelgroep. Ik sta zelf voor de klas en heb vaak voorgelezen. Ook uit de boeken waar ik me aan erger. Spannende boeken waarin er een soort van moderne tint zit, maar ook vaak wordt gebeden door de kinderen in hachelijke situaties. Het ligt er zo dik bovenop, bidden met mooie volzinnen, afhankelijk zijn van de Heere... als het subtiel wordt gebracht in een volwassen boek dan vind ik dat nog anders. Maar als kinderen op zo'n manier zelf initiatief nemen en het er zo dik bovenop ligt, komt het bij mij nogal nep over. En dan ga ik me heel veel ergeren. dan wil de schrijver zo graag overbrengen dat de kinderen zelf moeten bidden dat het eerder een aanstoot wordt dan een oproep. Een kinderboek moet een kinderboek blijven. Laat normen en waarden op een positieve manier naar voren komen, geef de ouders in het boek daarin een rol. Kinderen mogen best bidden maar niet te pas en te onpas...

Er zijn ook volwassen boeken waarin de hoofdpersonage echt alles mee maakt. Van bijna-dood ervaringen tot verkrachtingen... sorry als we onze kinderen voor de niet-verantwoorde tv programma beschermen en er zelf ook niet naar kijken, waarom lezen we dan wel christelijke boeken waarin er echt vanalles gebeurd. netjes geschreven en misschien niet in details, maar toch niet reëel in mijn ogen. En helemaal niet als er dan nog een bekering uit voort vloeit. Zo van: nood leert bidden, of de nood bracht hem/haar tot Christus. Waargebeurde verhalen vind ik prima, maar alleen als ze waargebeurd zijn. Laten we in onze fantasie ook een grens stellen.

En vwb de gruwelijke verhalen die in de Bijbel staan: laten we dan ook maar goed kijken of het bij de leeftijd van de kinderen past. ik vind het geen goed idee om een heel verhaal te wijden aan de dood van Saul, als het om kleuters gaat. Dat kan ook subtiel aan het einde van een ander verhaal komen, dat Saul in de oorlog was gestorven. het mag dan de Bijbel zijn, maar God wil echt niet dat we onze kinderen verhalen vertellen die niet passen bij hun leeftijd en waar ze vervolgens 's nachts dus bang van wakker liggen. Alles op zijn tijd!

Ik denk dat ik het wel met jou posting eens kan zijn!

Ja. Toch ook een woord ten goede van Saul, de eerste koning over Israél.
Hij wist heel goed dat de vijanden, de Filistijnen, ditmaal sterker waren dan hij en zijn leger. Niettemin ging hij er voor. En lees eens; zijn drie zonen Jonathan, Aminadav en Malkisua waren met hem in de strijd, en zij alle drie zijn daar gesneuveld.
Ze zijn er voor gegaan. Elders zegt de Bijbel, dat er geen grotere ( aardse ) liefde is dat dat iemand zijn leven geeft voor een ander. Saul en zijn zonen hebben dat gedaan. Niet het leger er op af sturen en zelf thuis blijven of achteraan blijven en bij tegenslag vluchten, maar vooraan gaan en staan in de strijd, en zich geheel geven, ook als dat het leven gaat kosten. Daarom graag bij deze een goed woord ten gunste van Saul. Moge de Heere zich ook over hem en zijn zonen Jonathan, Malkisua en Aminadav, ontfermd hebben.
Thomas

Ik weet niet of je het zo wel mag zien. Saul wist dat hij zou gaan sterven, dat hij God de rug toe had gekeerd. in plaats van ernstig berouw, dwong hij af dat God bij hem zou zijn. Vandaar dat hij naar de profetes te Endor wilde. hij moest en zou Samuel spreken, die op dat moment de bode van God was. Samuel was al overleden, maar Saul wilde dit ten koste van alles. Saul wilde eigen baas zijn, zelf bepalen hoe hij zou moeten regeren. Alle voorschriften sloeg hij in de wind: De koning van de amelekieten liet hij leven. Hij wachtte na de strijd niet op Samuel maar begon zelf al te offeren. En hij ging een strijd aan waarvan hij wist dat God niet bij hem was. God moest volgens hem het wel goedkeuren, God had hem zelf toch koning gemaakt??? Hoogmoed en koppigheid. Hij ging ervoor om met daden de aanwezigheid van God terug te krijgen. Ipv berouw, boetedoening bleef hij zijn eigen weg gaan! dat is niet in Saul te prijzen. Hij gaf zijn leven niet in de strijd, maar hij pleegde zelfmoord... uit lafheid en angst om gedood te worden. En uit verdriet omdat hij zag dat al zijn drie zonen al dood waren.
Wij kunnen uit het verhaal over Saul leren juist niet zoals hem te zijn! Saul was een koning die vanaf het begin niet in Gods wegen wandelde, vooral als het niet op zijn eigen manier ging! dat heeft hem uiteindelijk de dood in gejaagd!

De - grote - missers, verticaal en horizontaal, van Saul zijn ook mij zeer wel bekend. Maar ook dat Jonathan en David boezemvrienden waren; en beiden wel de Heere vreesden ( zij het dat ook David, verticaal en horizontaal, buitengewoon ernstige missers heeft gemaakt ). We weten niet hoe het was aan de binnenkant bij Malkisua en bij Aminadav, de andere twee zonen van Saul, maar waarom zou dat niet goed kunnen zijn geweest? We lezen nergens dat een van de drie zonen meegegaan is naar Endor. Maar we kunnen wel weten, dat Israél daar, bij Gilboa, voor een overmacht stond van Filistijnen. En dan is er geen andere mogelijkheid dan er toch voor te gaan, zoals ze alle vier dapper hebben gedaan. Dat wil ik beklemtonen en zeer waarderen.Eens te meer als je moet vermoeden-zoals Saul - dat het voor jezelf niet goed afloopt.
Het neemt niet weg dat het verhaal van Endor afschuwelijk is. Het moet letterlijk duivelswerk zijn geweest. Een oud man kwam op, zo staat er; dat kan Samuel toch niet geweest zijn! Die was bij de Heere. En kan en is niet teruggeroepen naar de aardse werkelijkheid met welke boodschap ook. Verder staat er dat die gezegd zou hebben dat Saul en zijn zonen de volgende dag "bij hem "zouden zijn. Bij Samuel, dus in de hemel? Daar hoef je geen vrees voor te hebben; dan is strijden aan het front heel bijzonder: uit alle macht strijden met de aarstvijanden van Gods bondsvolk, en dan dat mogen beëindigd zien met overgang naar de Heere.!! Niet in de hemel bij Samuel, waar dan; maar gold dat dan ook voor Jonathan en voor Malkisua en Aminadav, en waarom dan? De macht van de boze was daar, in Endor. De mensenmoorder van den beginne. Niet bij God zijn, en wel invloed van de boze; dat gaat naar ondergang, conform de wense van de mensenmoorder van den beginne die de boze is.
Zeker, eens te meer achteraf, Saul had beter bij de Heere kunnen blijven aankloppen ook al zou DIE niet kenbaar geantwoord hebben alsnog; beter ten onder te gaan met vertrouwen op de Heere dan wat anders of elders heil zoeken dat er natuurlijk elders niet is.Heel verdrietig dat wat we daar lezen omtrent Saul. Zijn laatste aardse wens was om niet in de handen te vallen van die onbesnedenen, Filistijnen die buiten Gods verbond liggen omdat ze daar niet toe wilden toetreden maar hun afgoden aanhielden.En die bij een gevangen genomen koning van Israél zeker met hem en door hem en via hem de God van Israel verder zouden honen, conform hoe het ging bij Simson. En wellicht van de gelegenheid gebruik zouden maken om met Saul als gevangene die uit te ruilen voor wie wat voor grote concessies die Israel dan zou moeten doen. In die omstandigheden kan sneuvelen een opofferende daad worden genoemd, ten gunste van Israél gedaan. Derhalve toch een goed woord ten gunste van Saul, en vooral ook ten gunste van zijn zonen.. Wat zijn de laatste momenten van Saul geweest? We weten het niet. Toch een erkenning aan de Heere van verlorenheid door eigen schuld aan God, en bede aan God om gratie = onverdiende genade ? Het kan, we waren er niet bij; ik hoop het zeer.
Met voor ieder van ons de ernstige waarschuwing, niet een weg van eigen richting met wellicht verlorenheid als uitkomst te gaan, tenzij de Heere Zich ontfermt. Jesaja 40 spreekt er van, als oproep, dat elk dal worde verhoogd en elke berg worde geslecht; d.w.z. inleveren van onze dalen van zonde en zelfgekozen verlorenheid, en onze bergen van eigengerechtigheid en hoogmoed, inleveren bij de Heere; dan maakt HIJ een vlakke baan.
Thomas

[Jacobse]

Boeken moeten aansluiten bij de doelgroep. Ik sta zelf voor de klas en heb vaak voorgelezen. Ook uit de boeken waar ik me aan erger. Spannende boeken waarin er een soort van moderne tint zit, maar ook vaak wordt gebeden door de kinderen in hachelijke situaties. Het ligt er zo dik bovenop, bidden met mooie volzinnen, afhankelijk zijn van de Heere... als het subtiel wordt gebracht in een volwassen boek dan vind ik dat nog anders. Maar als kinderen op zo'n manier zelf initiatief nemen en het er zo dik bovenop ligt, komt het bij mij nogal nep over. En dan ga ik me heel veel ergeren. dan wil de schrijver zo graag overbrengen dat de kinderen zelf moeten bidden dat het eerder een aanstoot wordt dan een oproep. Een kinderboek moet een kinderboek blijven. Laat normen en waarden op een positieve manier naar voren komen, geef de ouders in het boek daarin een rol. Kinderen mogen best bidden maar niet te pas en te onpas...

Er zijn ook volwassen boeken waarin de hoofdpersonage echt alles mee maakt. Van bijna-dood ervaringen tot verkrachtingen... sorry als we onze kinderen voor de niet-verantwoorde tv programma beschermen en er zelf ook niet naar kijken, waarom lezen we dan wel christelijke boeken waarin er echt vanalles gebeurd. netjes geschreven en misschien niet in details, maar toch niet reëel in mijn ogen. En helemaal niet als er dan nog een bekering uit voort vloeit. Zo van: nood leert bidden, of de nood bracht hem/haar tot Christus. Waargebeurde verhalen vind ik prima, maar alleen als ze waargebeurd zijn. Laten we in onze fantasie ook een grens stellen.

En vwb de gruwelijke verhalen die in de Bijbel staan: laten we dan ook maar goed kijken of het bij de leeftijd van de kinderen past. ik vind het geen goed idee om een heel verhaal te wijden aan de dood van Saul, als het om kleuters gaat. Dat kan ook subtiel aan het einde van een ander verhaal komen, dat Saul in de oorlog was gestorven. het mag dan de Bijbel zijn, maar God wil echt niet dat we onze kinderen verhalen vertellen die niet passen bij hun leeftijd en waar ze vervolgens 's nachts dus bang van wakker liggen. Alles op zijn tijd!

Ik denk dat ik het wel met jou posting eens kan zijn!

Ja. Toch ook een woord ten goede van Saul, de eerste koning over Israél.
Hij wist heel goed dat de vijanden, de Filistijnen, ditmaal sterker waren dan hij en zijn leger. Niettemin ging hij er voor. En lees eens; zijn drie zonen Jonathan, Aminadav en Malkisua waren met hem in de strijd, en zij alle drie zijn daar gesneuveld.
Ze zijn er voor gegaan. Elders zegt de Bijbel, dat er geen grotere ( aardse ) liefde is dat dat iemand zijn leven geeft voor een ander. Saul en zijn zonen hebben dat gedaan. Niet het leger er op af sturen en zelf thuis blijven of achteraan blijven en bij tegenslag vluchten, maar vooraan gaan en staan in de strijd, en zich geheel geven, ook als dat het leven gaat kosten. Daarom graag bij deze een goed woord ten gunste van Saul. Moge de Heere zich ook over hem en zijn zonen Jonathan, Malkisua en Aminadav, ontfermd hebben.
Thomas

Ik weet niet of je het zo wel mag zien. Saul wist dat hij zou gaan sterven, dat hij God de rug toe had gekeerd. in plaats van ernstig berouw, dwong hij af dat God bij hem zou zijn. Vandaar dat hij naar de profetes te Endor wilde. hij moest en zou Samuel spreken, die op dat moment de bode van God was. Samuel was al overleden, maar Saul wilde dit ten koste van alles. Saul wilde eigen baas zijn, zelf bepalen hoe hij zou moeten regeren. Alle voorschriften sloeg hij in de wind: De koning van de amelekieten liet hij leven. Hij wachtte na de strijd niet op Samuel maar begon zelf al te offeren. En hij ging een strijd aan waarvan hij wist dat God niet bij hem was. God moest volgens hem het wel goedkeuren, God had hem zelf toch koning gemaakt??? Hoogmoed en koppigheid. Hij ging ervoor om met daden de aanwezigheid van God terug te krijgen. Ipv berouw, boetedoening bleef hij zijn eigen weg gaan! dat is niet in Saul te prijzen. Hij gaf zijn leven niet in de strijd, maar hij pleegde zelfmoord... uit lafheid en angst om gedood te worden. En uit verdriet omdat hij zag dat al zijn drie zonen al dood waren.
Wij kunnen uit het verhaal over Saul leren juist niet zoals hem te zijn! Saul was een koning die vanaf het begin niet in Gods wegen wandelde, vooral als het niet op zijn eigen manier ging! dat heeft hem uiteindelijk de dood in gejaagd!

De - grote - missers, verticaal en horizontaal, van Saul zijn ook mij zeer wel bekend. Maar ook dat Jonathan en David boezemvrienden waren; en beiden wel de Heere vreesden ( zij het dat ook David, verticaal en horizontaal, buitengewoon ernstige missers heeft gemaakt ). We weten niet hoe het was aan de binnenkant bij Malkisua en bij Aminadav, de andere twee zonen van Saul, maar waarom zou dat niet goed kunnen zijn geweest? We lezen nergens dat een van de drie zonen meegegaan is naar Endor. Maar we kunnen wel weten, dat Israél daar, bij Gilboa, voor een overmacht stond van Filistijnen. En dan is er geen andere mogelijkheid dan er toch voor te gaan, zoals ze alle vier dapper hebben gedaan. Dat wil ik beklemtonen en zeer waarderen.Eens te meer als je moet vermoeden-zoals Saul - dat het voor jezelf niet goed afloopt.
Het neemt niet weg dat het verhaal van Endor afschuwelijk is. Het moet letterlijk duivelswerk zijn geweest. Een oud man kwam op, zo staat er; dat kan Samuel toch niet geweest zijn! Die was bij de Heere. En kan en is niet teruggeroepen naar de aardse werkelijkheid met welke boodschap ook. Verder staat er dat die gezegd zou hebben dat Saul en zijn zonen de volgende dag "bij hem "zouden zijn. Bij Samuel, dus in de hemel? Daar hoef je geen vrees voor te hebben; dan is strijden aan het front heel bijzonder: uit alle macht strijden met de aarstvijanden van Gods bondsvolk, en dan dat mogen beëindigd zien met overgang naar de Heere.!! Niet in de hemel bij Samuel, waar dan; maar gold dat dan ook voor Jonathan en voor Malkisua en Aminadav, en waarom dan? De macht van de boze was daar, in Endor. De mensenmoorder van den beginne. Niet bij God zijn, en wel invloed van de boze; dat gaat naar ondergang, conform de wense van de mensenmoorder van den beginne die de boze is.
Zeker, eens te meer achteraf, Saul had beter bij de Heere kunnen blijven aankloppen ook al zou DIE niet kenbaar geantwoord hebben alsnog; beter ten onder te gaan met vertrouwen op de Heere dan wat anders of elders heil zoeken dat er natuurlijk elders niet is.Heel verdrietig dat wat we daar lezen omtrent Saul. Zijn laatste aardse wens was om niet in de handen te vallen van die onbesnedenen, Filistijnen die buiten Gods verbond liggen omdat ze daar niet toe wilden toetreden maar hun afgoden aanhielden.En die bij een gevangen genomen koning van Israél zeker met hem en door hem en via hem de God van Israel verder zouden honen, conform hoe het ging bij Simson. En wellicht van de gelegenheid gebruik zouden maken om met Saul als gevangene die uit te ruilen voor wie wat voor grote concessies die Israel dan zou moeten doen. In die omstandigheden kan sneuvelen een opofferende daad worden genoemd, ten gunste van Israél gedaan. Derhalve toch een goed woord ten gunste van Saul, en vooral ook ten gunste van zijn zonen.. Wat zijn de laatste momenten van Saul geweest? We weten het niet. Toch een erkenning aan de Heere van verlorenheid door eigen schuld aan God, en bede aan God om gratie = onverdiende genade ? Het kan, we waren er niet bij; ik hoop het zeer.
Met voor ieder van ons de ernstige waarschuwing, niet een weg van eigen richting met wellicht verlorenheid als uitkomst te gaan, tenzij de Heere Zich ontfermt. Jesaja 40 spreekt er van, als oproep, dat elk dal worde verhoogd en elke berg worde geslecht; d.w.z. inleveren van onze dalen van zonde en zelfgekozen verlorenheid, en onze bergen van eigengerechtigheid en hoogmoed, inleveren bij de Heere; dan maakt HIJ een vlakke baan.
Thomas