Re: Euthanasie
Geplaatst: 20 feb 2016, 16:11
Idd afschuwelijk!
Naar mijn weten is het alleen mogelijk om euthanasie toe te passen als desbetreffend persoon dit zelf bij volle verstand getekend heeft. Als een dementerend of ernstig ziek persoon geen verklaring heeft is het mijns inziens niet mogelijk om toch euthanasie toe te passen, dan zal al eerder door desbetreffend persoon een ondertekende verklaring gemaakt moeten zijn.eilander schreef:Opvallend - en ook zorgelijk wat ik vanmorgen opving bij gesprek tussen collega's.
1) Van een andere collega is moeder overleden, en daar ging het gesprek even over. Was al lange tijd ziek, familie had nu "een euthanasieverklaring gekregen". Moest blijkbaar ondertekend worden door moeder, maar de dokter zei dat het waarschijnlijk niet nodig was. En inderdaad, ze is korte tijd later overleden.
Ik vraag me dan af: wie komt in zo'n geval op het idee van een euthanasieverklaring? En zou de arts dat in dit geval ook toepassen?
Het is alleen mogelijk bij ondragelijk en uitzichtloos lijden, niet omdat de man/vrouw is overleden, wel tijdens een ziekte die aan deze voorwaarden voldoet, maar dat staat los van het overlijden van een partner.2) Zelfde gesprek, over een collega van wie beide ouders in heel korte tijd zijn overleden. Vader eerst overleden, moeder had een snel aflopende ziekte - en is paar dagen na vader overleden. "O," zegt collega, "euthanasie zeker?"
Dat bleek niet het geval, maar waarom komt men op dat idee? Is combinatie van man overleden + ernstige ziekte genoeg om euthanasie toe te passen?
Dat brengt mij tot de gedachte dat het een veel meer toegepaste praktijk is dan dat ik eigenlijk had gedacht. Niet alles wordt ook als euthanasie gemeld.
Direct eens. Ik vind het toch zorgwekkend dat er zo gedacht wordt.Ezen schreef:Of de mensen denken dat het zo gaat, terwijl dat niet zo is. Die collega's komen ook niet dagelijks in het ziekenhuis.
Nee dat klopt. Dat wordt ook zo niet genoemd, maar het wordt als "het verkorten van het lijden" gepresenteerd.eilander schreef: Dat brengt mij tot de gedachte dat het een veel meer toegepaste praktijk is dan dat ik eigenlijk had gedacht. Niet alles wordt ook als euthanasie gemeld.
Dat klopt, soms kan je makkelijker je ouder moeder in laten slapen dan je ouder hond.Mara schreef:Nee dat klopt. Dat wordt ook zo niet genoemd, maar het wordt als "het verkorten van het lijden" gepresenteerd.eilander schreef: Dat brengt mij tot de gedachte dat het een veel meer toegepaste praktijk is dan dat ik eigenlijk had gedacht. Niet alles wordt ook als euthanasie gemeld.
Ik las dit weekend een artikel, waarin uitgelegd hoe het werkt bij een mens. Vrijwel niemand wil lijden. In de goede jaren wordt dan gezegd: als deze ziekte mij treft of dit gebeurt met mij, dan laat ik me een spuitje geven.
En dan wordt een verklaring geschreven en getekend.
Maar vergeten wordt dat een mens zich van nature aanpast aan zijn situatie. Ook worden de grenzen opgeschoven.
Als voorbeeld werden mensen met het "locked-in" syndroom genoemd, gemiddeld geven zij hun kwaliteit van leven een 7, best hoog dus.
Terwijl velen zullen zeggen: dat zou ik nooooooit willen.
De mevrouw in de docu had in 2010 deze verklaring getekend en echtgenoot en omstanders drongen aan om deze te houden. Mevrouw werd als het ware in die situatie gepraat.
Het is toch absurd dat iemand voor euthanasie in aanmerking zou komen die de vorige dag nog zelf gereden heeft in haar auto en een schaatswedstrijd had bezocht.
Dat is geen uitzichtloos lijden!
Die grens is dus erg vaag geworden.
Hoe dwaas is een mens die voor de ander het einde gaat bepalen.
Onze dierenarts handelt nog zorgvuldiger, bij wijze van spreken.
Het ernstige is dat mensen denken dat ze na hun dood van alle problemen af zijn.Profesto schreef:De laatste opmerkingen lijken me dan weer overtrokken.
Ik heb met verbazing naar de huppakee-vrouw en haar omgeving gekeken.
De 100 jarige vrouw begreep ik eigenlijk wel. Maar daar ligt ook een taak voor ons en voor de samenleving, nl. ervoor zorgen dat oude mensen niet vereenzamen.
En hoe vaker het word gezien, des te sneller treed er gewenning op.Mara schreef:Door het zo op tv te tonen, wordt eigenlijk de ernstige roepstem gesmoord.
Een tijdje terug zag ik een programma van Zembla over euthanasie.Mara schreef:Hoe dwaas is een mens die voor de ander het einde gaat bepalen.
Toch maar even dit topic opgezocht, nu we in deze situatie verkeren. Het is toch een moeilijke beslissing als de dokter adviseert om bij een volgende longontsteking geen antibiotica te geven...schoonpa is weer wat opgekrabbeld maar begint weer verhoging te krijgen. We zijn bang dat de volgende ontsteking zich weer aandient. De dokter zegt dat hij er maar een week wat mee opschiet. Het is niet zo dat hij niet kan sterven, of dat we zijn leven willen verlengen. Eigenlijk bidden we of de Heere hem spoedig thuishaalt. Maar het voelt niet goed om hem antibiotica te onthouden als hij weer longontsteking krijgt. Dan wordt hij erg benauwd. Dat gunnen we hem ook niet...Luther schreef:@vlinder, wat een buitengewoon heldere post! Je schetst de complexiteit hier goed. Je schetst een zogenoemd 'grijs gebied'. Toch zegt dr. Agteresch ook van het niet geven van antibiotica op een bepaald moment, dat dat niet anders kan. Je kunt mensen niet eindeloos antibiotica geven, als het lichaam in feite zich 'klaar maakt' om te gaan sterven. Toch?vlinder schreef:Ik ben het niet met je eens. Euthanasie is:Curatorium schreef:Dat is dus inderdaad een beetje het probleem; waarom krijgen wij rillingen bij iemand die zichzelf een pil/spuit toedient, maar niet bij iemand die er voor kiest om zichzelf juist niks toe te laten dienen. Uiteindelijk nemen ze namelijk dezelfde beslissing: het is genoeg geweest.
1. Er is sprake van ondraaglijk en uitzichtloos lijden
2. De levensbeeindiging geschiedt op verzoek van de zieke
3. De levensbeeindiging wordt uitgevoerd door een arts
4. Dit alles na een uitgebreide toetsing van een onpartijdige arts
Zelfmoord: in een relatief gezonde situatie een eind maken aan je leven
Moord: met voorbedachte raden iemand doden zonder dat diegene dat wilde
Het niet voortzetten van behandeling, voeding, medicatie en het niet starten van een reanimatie of beademing bij een zieke met een uitzichtloze situatie is geen euthanasie, het is accepteren dat het leven eindig is. Je neemt niets in om het leven bewust te verkorten, maar je behandeld ook niet om het lijden nodeloos te verlengen.
Daartussen zit een grijs gebied:
- geen antibiotica meer geven wanneer er een nieuwe infectie ontstaat. (Wordt bijvoorbeeld afgesproken wanneer iemand in een vegetatieve toestand verkeert).
- niet meer dialyseren bij iemand met multiple ziekten/co-morbiditeiten die in een eindstadium zijn (bijv. Bij eindstadium van kanker of COPD niet meer acute nierfunctiestoornissen behandelen).
- nogmaals en nogmaals blijven reanimeren wanneer iemand na een geslaagde reanimatie opnieuw een ritmestoornis ontwikkeld.
Wat de vraag is: waar trek je de grens? Mag je, zoals Mara doet, verschil maken tussen ouderen en kinderen? Zo ja waar ga je differentieren? Op ziekte? Leeftijd? Wat wordt dan de prognose van gehandicapte kinderen?
Nog complexer: mag je iemand die voor orgaandonatie in aanmerking komt (en dus hersendood is) reanimeren om daarmee de organen te redden en daarmee het leven van 5 andere mensen te redden/verlengen?
Kom je als vanzelf bij: mag je palliatief sederen als alternatief voor euthanasie?
Kortom: het is super complex om antwoorden te geven op deze ethische dilemma's.
Voor mijn opleiding heb ik een casusbeschrijving uitgewerkt die ging over een niet hier genoemd ethisch onderwerp. Tot nu toe weet ik nog steeds niet wat het juiste antwoord is....
Artsen moeten namelijk ook financieel verantwoorden wat ze doen. Doen ze dat niet wordt de zorg simpelweg te duur. Wij mopperen over de zorgpremies, maar willen wel allemaal tot onze 104e levensjaar alle zorg ontvangen. Er kan veel, maar dat is op 2 manieren onbetaalbaar.
Leestips:
- Agteresch: als grenzen vervagen
- Teeuw: zorgen in de laatste levensfase
- Seldenrijk: waardevol leven
- Lindeboom en NPV: levens-waardigheden