Klopt, maar wanneer dat moment is, zal voor iedere arts anders liggen.Luther schreef:@vlinder, wat een buitengewoon heldere post! Je schetst de complexiteit hier goed. Je schetst een zogenoemd 'grijs gebied'. Toch zegt dr. Agteresch ook van het niet geven van antibiotica op een bepaald moment, dat dat niet anders kan. Je kunt mensen niet eindeloos antibiotica geven, als het lichaam in feite zich 'klaar maakt' om te gaan sterven. Toch?vlinder schreef:Ik ben het niet met je eens. Euthanasie is:Curatorium schreef:Dat is dus inderdaad een beetje het probleem; waarom krijgen wij rillingen bij iemand die zichzelf een pil/spuit toedient, maar niet bij iemand die er voor kiest om zichzelf juist niks toe te laten dienen. Uiteindelijk nemen ze namelijk dezelfde beslissing: het is genoeg geweest.
1. Er is sprake van ondraaglijk en uitzichtloos lijden
2. De levensbeeindiging geschiedt op verzoek van de zieke
3. De levensbeeindiging wordt uitgevoerd door een arts
4. Dit alles na een uitgebreide toetsing van een onpartijdige arts
Zelfmoord: in een relatief gezonde situatie een eind maken aan je leven
Moord: met voorbedachte raden iemand doden zonder dat diegene dat wilde
Het niet voortzetten van behandeling, voeding, medicatie en het niet starten van een reanimatie of beademing bij een zieke met een uitzichtloze situatie is geen euthanasie, het is accepteren dat het leven eindig is. Je neemt niets in om het leven bewust te verkorten, maar je behandeld ook niet om het lijden nodeloos te verlengen.
Daartussen zit een grijs gebied:
- geen antibiotica meer geven wanneer er een nieuwe infectie ontstaat. (Wordt bijvoorbeeld afgesproken wanneer iemand in een vegetatieve toestand verkeert).
- niet meer dialyseren bij iemand met multiple ziekten/co-morbiditeiten die in een eindstadium zijn (bijv. Bij eindstadium van kanker of COPD niet meer acute nierfunctiestoornissen behandelen).
- nogmaals en nogmaals blijven reanimeren wanneer iemand na een geslaagde reanimatie opnieuw een ritmestoornis ontwikkeld.
Wat de vraag is: waar trek je de grens? Mag je, zoals Mara doet, verschil maken tussen ouderen en kinderen? Zo ja waar ga je differentieren? Op ziekte? Leeftijd? Wat wordt dan de prognose van gehandicapte kinderen?
Nog complexer: mag je iemand die voor orgaandonatie in aanmerking komt (en dus hersendood is) reanimeren om daarmee de organen te redden en daarmee het leven van 5 andere mensen te redden/verlengen?
Kom je als vanzelf bij: mag je palliatief sederen als alternatief voor euthanasie?
Kortom: het is super complex om antwoorden te geven op deze ethische dilemma's.
Voor mijn opleiding heb ik een casusbeschrijving uitgewerkt die ging over een niet hier genoemd ethisch onderwerp. Tot nu toe weet ik nog steeds niet wat het juiste antwoord is....
Artsen moeten namelijk ook financieel verantwoorden wat ze doen. Doen ze dat niet wordt de zorg simpelweg te duur. Wij mopperen over de zorgpremies, maar willen wel allemaal tot onze 104e levensjaar alle zorg ontvangen. Er kan veel, maar dat is op 2 manieren onbetaalbaar.
Leestips:
- Agteresch: als grenzen vervagen
- Teeuw: zorgen in de laatste levensfase
- Seldenrijk: waardevol leven
- Lindeboom en NPV: levens-waardigheden
Sommige patienten liggen 4 maanden bij ons op de IC. Dan spreken we een 'maximaal conservatief' beleid af: de behandeling die je hebt ingezet gaat door, zoals bijvoorbeeld de beademing. Ontstaat er een nieuwe complicatie (een natuurlijke, niet veroorzaakt soor ons handelen), dan ga je dat niet meer behandelen. Hierin heb je veel grijze gebieden (implanteren pacemaker, dialyseren, longontsteking, bloedingen, opstipatie door doorbloedingsproblemen van de darmen, etc. Sommige artsen noemen dit ook wel ' het syndoom van op'. Een lichaam geeft soms inderdaad aan dat het genoeg is. Veel mensen verdragen geen voeding meer in de laatste levensfase. Je kunt dat erin blijven gieten met sondevoeding, maar dat kan alleen maar tegen gaan werken.