Orgaandonatie

[Johannus]

Ik kan heel goed begrijpen waarom mevrouw Dijkstra zo hard gewerkt heeft om deze wet erdoor te krijgen.
Zij heeft in haar werk vele malen met ernstig zieke jongeren gesproken die lange tijd op de wachtlijst stonden en uiteindelijk overleden.
Er zou een jonge vrouw komen spreken in de eerste kamer, om te pleiten voor deze wet. Zij had een ernstige hartziekte, werd onwel voordat ze kon spreken en overleed een paar dagen later.
Als je dus vanuit de praktijk spreekt, kan ik heel goed begrijpen en vind ik het ook prijzenswaardig, dat zij zich zo heeft ingezet voor de donorwet.
In feite verandert er voor ons vrij weinig, je moet alleen nu echt in actie komen.
En je nabestaanden houden het laatste woord.
Wat ik zelf heel bijzonder vind is dat mensen hun nier afstaan aan een volslagen vreemde.
Of stamcellen doneren.

Inzet is goed, het doel is ook wel goed (denk ik), maar de aanpak en dus de uitkomst is naar mijn mening totaal verkeerd. Ze had deze energie beter kunnen steken in betere voorlichting en extra aandacht, dat had uiteindelijk misschien ook nog meer resultaat gehad.
Kortom, niet prijzenswaardig maar droevig wat mij betreft. Ik vind het ook van een ontstellend niveau als iemand die tegen deze wet is, aangewreven wordt dat ze niet willen opkomen voor patiënten - zoals ik gisteren weer hoorde.

En het is nu juist het principe van doneren wat gewijzigd is.

Nee. Het principe van doneren is: Mijn organen gaan naar een ander die er baat bij heeft. Dat principe blijft gewoon staan. Het is de registratie wat gewijzigd is.

De manier waarop vind ik ook vreemd, maar de reactie van 'ik was donor, maar omdat het registratiesysteem wijzigt wil ik dat niet meer zijn' vind ik totaal onbegrijpelijk.

[Mara]

Inzet is goed, het doel is ook wel goed (denk ik), maar de aanpak en dus de uitkomst is naar mijn mening totaal verkeerd. Ze had deze energie beter kunnen steken in betere voorlichting en extra aandacht, dat had uiteindelijk misschien ook nog meer resultaat gehad.

Dat is allemaal al gedaan!
Er is al zoveel aandacht aan besteed, maar het blijft voor veel mensen de ver-van-hun-bed show.
Je wordt pas met je neus op de feiten gedrukt, als er een naaste op de wachtlijst staat.
Ik doe het nog wel hoor, net zoiets als een vrijblijvend bevolkingsonderzoek.
Men is het van plan, maar..... er komt iets tussen of schuift het weg.

De mensen die nu zo worstelen met de zogenaamde dwang van de overheid, die was er toch ook toen de stemplicht er was? Dat vond iedereen heel gewoon. Ook de grote volkstelling was verplicht en ontstond er grote onrust. Soms moet een overheid maatregelen treffen in de vorm van dwang, als het een zwaarwegend belang heeft.

[eilander]

Nee, het is principieel, de overheid zegt: wie zwijgt stemt toe.
Als je niets zegt, zijn je organen van de overheid.

Dat de overheid je wil dwingen te kiezen: prima. Maar die dwang is er niet, want de mogelijkheid om niet te kiezen is er nog steeds.

Iedereen die zich niet heeft laten registreren, krijgt een brief thuis. Als je niet reageert, krijg je er 6 weken later nog een. Als je dan nog niet reageert, wordt aangenomen dat je geen bezwaar hebt.
Maar dan nog, kun je ten allen tijde zelf veranderen, al is dat 6 keer bij wijze van spreken.
Ik vind dat je nu klaagt over iets wat je zelf kunt regisseren.

Als het nu zo'n groot probleem is (en dat geloof ik wel), waarom heb ik dan al jaaaarenlang geen brief gehad om mijn keuze aan te passen?
Dat had ook een keus kunnen zijn: wet gewoon zo laten, en vervolgens 1x per drie jaar een brief sturen met een praktijkverhaal erin.
Dat vind ik veel beter dan dat straks iemand die in z'n leven eenzaam was en twee keer niet op een brief heeft gereageerd, zijn organen te gebruiken omdat er nu eenmaal niemand bij is om te vertellen dat hij/zij dat misschien niet wilde.

[refo]

Per 25 mei 2018 is de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG) van toepassing. Die regelt dat als iemand niet speciaal JA zegt, het automatisch NEE is, voor databases waarin persoonsgegevens worden opgeslagen. Dus hoe dat dan gaat werken?

[eilander]

Ik kan heel goed begrijpen waarom mevrouw Dijkstra zo hard gewerkt heeft om deze wet erdoor te krijgen.
Zij heeft in haar werk vele malen met ernstig zieke jongeren gesproken die lange tijd op de wachtlijst stonden en uiteindelijk overleden.
Er zou een jonge vrouw komen spreken in de eerste kamer, om te pleiten voor deze wet. Zij had een ernstige hartziekte, werd onwel voordat ze kon spreken en overleed een paar dagen later.
Als je dus vanuit de praktijk spreekt, kan ik heel goed begrijpen en vind ik het ook prijzenswaardig, dat zij zich zo heeft ingezet voor de donorwet.
In feite verandert er voor ons vrij weinig, je moet alleen nu echt in actie komen.
En je nabestaanden houden het laatste woord.
Wat ik zelf heel bijzonder vind is dat mensen hun nier afstaan aan een volslagen vreemde.
Of stamcellen doneren.

Inzet is goed, het doel is ook wel goed (denk ik), maar de aanpak en dus de uitkomst is naar mijn mening totaal verkeerd. Ze had deze energie beter kunnen steken in betere voorlichting en extra aandacht, dat had uiteindelijk misschien ook nog meer resultaat gehad.
Kortom, niet prijzenswaardig maar droevig wat mij betreft. Ik vind het ook van een ontstellend niveau als iemand die tegen deze wet is, aangewreven wordt dat ze niet willen opkomen voor patiënten - zoals ik gisteren weer hoorde.

En het is nu juist het principe van doneren wat gewijzigd is.

Nee. Het principe van doneren is: Mijn organen gaan naar een ander die er baat bij heeft. Dat principe blijft gewoon staan. Het is de registratie wat gewijzigd is.

De manier waarop vind ik ook vreemd, maar de reactie van 'ik was donor, maar omdat het registratiesysteem wijzigt wil ik dat niet meer zijn' vind ik totaal onbegrijpelijk.

Ik ook wel een beetje. Daarom: ik was geen donor, en ik word geen donor.

[Mannetje]

Ik zal als trouw burger nu de overheid zo aandringt een keuze maken.
Dat ik hem niet gemaakt had, had overigens niet met niet willen nadenken te maken. Meer met zoveel nadenken dat ik het ook niet meer wist.

[eilander]

Inzet is goed, het doel is ook wel goed (denk ik), maar de aanpak en dus de uitkomst is naar mijn mening totaal verkeerd. Ze had deze energie beter kunnen steken in betere voorlichting en extra aandacht, dat had uiteindelijk misschien ook nog meer resultaat gehad.

Dat is allemaal al gedaan!
Er is al zoveel aandacht aan besteed, maar het blijft voor veel mensen de ver-van-hun-bed show.
Je wordt pas met je neus op de feiten gedrukt, als er een naaste op de wachtlijst staat.
Ik doe het nog wel hoor, net zoiets als een vrijblijvend bevolkingsonderzoek.
Men is het van plan, maar..... er komt iets tussen of schuift het weg.

Hier moet je eens even goed over nadenken... Nu gaat dit dus ook gebeuren (ongetwijfeld in iets mindere mate, maar toch...) Dan betekent het automatisch dat je donor bent.
Ik denk bijvoorbeeld aan mijn buurman van vroeger: geen familie die naar hem omkeek. Als hij in een lastige fase zat en daarom twee keer een brief niet openmaakte of geen energie had om erover na te denken, worden zijn organen dus gebruikt: geen keuze gemaakt, en geen nabestanden die NEE gaan zeggen. Fijn is dat...
Echt een totaal verkeerde gedachtengang.
Daarnaast vind ik het gewoon gek dat we al die jaren geen brief hebben gehad.

[Vorst]

Hoe zouden de mensen die nu ferm zeggen dat ze geen donor willen zijn reageren als ze zelf opeens een donororgaan nodig hebben? Of hun partner of kind bijvoorbeeld?
Enfin, ben het eens met de opmerking van emigrant eerder in dit draadje. Als je geen donor wilt zijn moet je automatisch geregistreerd worden als niet gebruikmakend van een donororgaan mocht dat nodig zijn.

[Dodo]

Ik zal als trouw burger nu de overheid zo aandringt een keuze maken.
Dat ik hem niet gemaakt had, had overigens niet met niet willen nadenken te maken. Meer met zoveel nadenken dat ik het ook niet meer wist.

Je kunt een keus maken, en er over blijven nadenken en als je dat wil later je keus veranderen. Je kunt het ook bij de familie laten (maar dat is misschien een beetje egoïstisch).

[Jongere]

De manier waarop vind ik ook vreemd, maar de reactie van 'ik was donor, maar omdat het registratiesysteem wijzigt wil ik dat niet meer zijn' vind ik totaal onbegrijpelijk.

Totaal onbegrijpelijk vind ik een te sterke uitdrukking. De overheid gaat hier over een zeer wezenlijke grens met deze wet. Persoonlijk vind ik het totaal onbegrijpelijk dat dat niet meer opschudding geeft. Donorschap, nauw verbonden aan onze lichamelijke integriteit, zou altijd een vrijwillige keuze moeten zijn. Ik vind het onbestaanbaar dat de overheid deze grens overschrijdt en donatie verplicht maakt (daarmee de organen van mensen principieel overheids-/algemeen bezit verklaart), tenzij iemand het tegendeel aangeeft. Met de hevige reactie van mensen die, ontdaan door dit besluit, voor een 'nee' kiezen kan ik wel meevoelen.

Toch vind ik dat wel een betreurenswaardige keuze, die uiteindelijk het probleem niet oplost. De aanvankelijke keuze om vrijwillig te doneren was - denk ik - een mooie en bewonderenswaardige keuze. En er is een tekort.
Ik ben het wat dat betreft denk ik het meest eens met prof. Huijgen, die opriep om allemaal te registeren naar "mijn familie beslist" in plaats van 'ja' of 'nee'. Je kunt dan alsnog beide keuzen maken, maar legt het "eigendom" neer waar die hoort, namelijk in de sfeer van de persoonlijke en relationele intimiteit. Tegelijk geef je een duidelijk signaal dat je deze overheid het 'ja' niet toevertrouwt, omdat zij een fundamentele grens is overgegaan.
Uiteraard hoort bij het 'overlaten aan de familie' idealiter wel dat zij ook daadwerkelijk van je wens op de hoogte zijn.

[Jongere]

Hoe zouden de mensen die nu ferm zeggen dat ze geen donor willen zijn reageren als ze zelf opeens een donororgaan nodig hebben? Of hun partner of kind bijvoorbeeld?
Enfin, ben het eens met de opmerking van emigrant eerder in dit draadje. Als je geen donor wilt zijn moet je automatisch geregistreerd worden als niet gebruikmakend van een donororgaan mocht dat nodig zijn.

Volledig mee oneens.
Deze 'voor-wat-hoort-wat-logica' laat precies zien wat er mis gaat in het donordebat. Dezelfde teneur is overigens aanwezig door in reacties op mensen die nu van 'ja' naar 'nee' veranderen hen te verwijten dat zij degenen die een orgaan nodig hebben hierdoor tekort zouden doen.

De zeer ingrijpende (en bewonderenswaardige!) beslissing om een orgaan af te staan - iets heel eigens uit je unieke menselijk lichaam - moet altijd totaal vrijwillig zijn. Vrijwilligheid betekent:
- er is geen impliciete motivatie/prikkel aanwezig om zelf ook een orgaan van iemand anders te krijgen als je iets overkomt. Organen worden daarom "genadig" gegeven aan mensen die het nodig hebben en bovenaan de lijst staan, geen andere voorwaarde.
- er is geen (al dan niet impliciete) beschuldiging aanwezig alsof het niet willen afstaan van je organen de dood van anderen tot gevolg zou hebben. Hun ziekte of ongeluk leidt tot de dood. Een geschonken orgaan kan daarin leven betekenen. Meer dan dat mag je niet zeggen.

Het afstaan van een orgaan is een dermate persoonlijk én ingrijpend teken van naastenliefde, dat het altijd dit vrijwillige karakter moet houden (wat met deze wet verloren is gegaan). En de beslissing om geen organen af te staan, moet altijd volkomen vrij blijven. Nogmaals sluit ik me aan bij de CU-reactie van Roel Kuiper: orgaandonatie moet worden aangemoedigd, maar deze wet is een kapitale vergissing.

Je ziet nu in deze discussie, vaak onbewust, een hele sterke morele druk ontstaan. Opvallend genoeg stemt die sterk overeen met schuldmechanismen die je in andere ethische discussies ziet ontstaan. Zo is een 'voltooid leven' nu iets waar iemand echt altijd helemaal zelf, totáál vrijwillig, bij zijn/haar vólle verstand voor zou kiezen. Maar als het eenmaal zover is, ligt het natuurlijk zo nooit. Want de familie zegt: ma, je kunt toch wel terugkijken op een mooi leven? - en het zaadje is geplant: zij vinden mijn leven voltooid. Ik ben overbodig geworden. Of de verpleger die deze week (hoorde ik) tegen zijn behandelend arts zei over een demente patiënt: "we moesten maar eens naar het einde gaan toewerken."

Achter de ethische beslissingen die nu vallen, waar D66 voortdurend de aanjager in is, schuilen immense vragen. We zijn naïef als we zouden denken dat in zoiets ingrijpends als orgaandonatie dergelijke dingen (zoals: visie op ons lichaam, visie op vrijwilligheid, onbewuste schuldmechanismen) niet zouden meespelen.
Om eerlijk te zijn schrik ik er vaak van, hoe weinig dit besef ook onder christenen leeft. We 'wegen' zo weinig de tijd waarin we leven, en soms kom je op het forum exact dezelfde redenaties tegen als op AD of Twitter.

[Vorst]

We zijn het niet met elkaar eens c.q. benaderen dit onderwerp anders. Prima toch.

[eilander]

We zijn het niet met elkaar eens c.q. benaderen dit onderwerp anders. Prima toch.

Maar het zou wel aardig zijn als de voorstanders dan op mijn eerder genoemde voorbeeld (niet helemaal fictief) in zouden gaan:
Ik denk bijvoorbeeld aan mijn buurman van vroeger: geen familie die naar hem omkeek. Als hij in een lastige fase zat en daarom twee keer een brief niet openmaakte of geen energie had om erover na te denken, worden zijn organen dus gebruikt: geen keuze gemaakt, en geen nabestaanden die NEE gaan zeggen. Fijn is dat...

[Vorst]

Dan had jij hem vaker op moeten zoeken en hem met de post moeten helpen.
Nee, grapje. Maar je kunt toch niet op basis van uitzonderingen de regels bepalen?

[eilander]

Maar je kunt toch niet op basis van uitzonderingen de regels bepalen?

Ja, tenminste wel in dit geval, omdat er zo'n fundamentele grens wordt overschreden.