Jantje schreef:
Ik vind het heel erg dat er mensen zijn die zo makkelijk kiezen voor 'nee'. Als je naaste een orgaan nodig heeft, praat je wel anders.
Als iedereen zich eens voorstelt dag je man/vrouw, vader/moeder of je (klein)kind een orgaan nodig heeft (hart, lever, longen, nieren)? Dan ben je toch dankbaar dat er een mogelijkheid ís om een orgaan te mogen krijgen? Waarom zou je dan tégen een orgaandonatie zijn?
Degenen die zeggen dat de overheid beslist, hebben de donorwet verkeerd begrepen. De nabestaanden hebben het laatste woord. Dat is gewoon een feit. Mensen die wel een orgaan zouden willen ontvangen, maar er geen willen geven, zijn egoïstisch. Eigenlijk had er nog in de wet gemoeten: geen donor geven = geen donor ontvangen. Er zijn te weinig argumenten om tegen orgaandonatie te zijn!
Als je geen donor wilt zijn: prima. Maar 'eis' dan zelf ook geen orgaan!
Dit is een precair onderwerp, waarbij vaak emoties de boventoon gaan voeren. Ofwel je hebt er nooit iets mee te maken gehad en kun je er op rationeel op kijken, ofwel je hebt het wel (bijna) meegemaakt en weet wat er op je afkomt op zo'n moment.
Je zult het als jonge ouders maar moeten horen, "uw kindje heeft een nieuwe lever nodig".
Of je gezonde sterke zoon van 16 krijgt acuut nierfalen.
Of je dochter van 28, net moeder geworden, heeft een acute longziekte, die zeer progressief verloopt.
Dan wordt het anders!
Luther schreef:Er is een principiële grens overgestoken. In feite is de achterliggende gedachte: na de dood heb je toch niets meer aan je lichaam en staat het ter beschikking aan de rest van de samenleving, of de overheid.
Nee hoor dan moet je een codicil bij je dragen waarbij je aangeeft dat je je lichaam ter beschikking van de wetenschap stelt.
Een oom van mij droeg zo'n briefje, maar toen hij op hoge leeftijd overleed was er geen behoefte aan en is hij alsnog begraven.
Eén mens kan wel 8 levens redden!
De discussie spitst zich nu toe op orgaandonatie na de dood, maar hoe staan jullie tegenover de levende donor donatie?
Dus stamcellen, een nier afstaan, een gedeelte van de lever?
En is bekend dat de ontvanger nieuwe eigenschappen kan ervaren van het nieuwe orgaan?
Het geheugen van onze organen
Onze organen bewaren elk andersoortige herinneringen die specifiek bij dat orgaan passen. Marieke de Vrij vertelt welke dat zijn[3]:
- Onze longen bewaren de herinneringen die te maken hebben met onze inzichten. Inzichten komen immers van buitenaf of vanuit de geestelijke wereld naar ons toe; dat lijkt sterk op inademen: lucht van buitenaf in je opnemen. Bovendien bewaren onze longen alle herinneringen die te maken hebben met het innemen van je eigen ruimte: adem diep in, neem je eigen ruimte in. Longproblemen ontstaan – geestelijk gezien - vaak daar, waar mensen hun ruimte niet durven innemen.
- Onze lever bewaart alles wat nog verwerkt moet worden. Is er teveel wat nog niet verwerkt werd, dan wordt de lever ziek.
- Onze nieren hebben te maken met communicatie. Ze bewaren alle herinneringen aan momenten, waarop we bang waren onszelf aan anderen te geven, of waarbij we het gevoel hadden niet gezien te worden.
- Ons hart bewaart alle herinneringen aan ons levensplan en aan de verwerkelijking daarvan. Ook bewaart het de herinneringen van ons geweten: wat goed was en wat niet goed was.
http://www.esoterischchristendom.nl/ind ... ndonatie-2
Als organen dus getransplanteerd worden, nemen ze de bij hen behorende herinneringen met zich mee. Vandaar dat organen, overgeplant in een ander lichaam, ook in dat nieuwe lichaam ‘oude’ informatie blijft uitzenden.
Ik weet niet in hoeverre dit nu flauwekul is, maar ik ken wel een aantal mensen die na inplanting van long of lever een specifieke verandering bij zichzelf constateerden.