Zondigen tegen beter weten in

[freek]

Wat Gods kinderen doen,
dat legt de Heere in gouden weegschalen.
Terwijl de Heere dat niet doet met wat de vijanden des Heeren doen.
Hun daden zijn alreeds veroordeeld !
Koning Hiskia zondigde zwaar met het tonen,
van alle schatten aan die gezanten uit Babel.

Het is hiermee net als met het wandelen in een bos.
Wie daar op een omgevallen boomstam gaat zitten, die kan vuil worden.
Tenminste...., het hangt er wel vanaf wat voor kleren je draagt.
Als je witte klederen draagt, een lange witte mantel,
dan wordt je vuiler dan wanneer je donkere kleding draagt.
Je toont vuiler ! Dat is het verschil.

Als we genade ontvangen, de lange witte klederen des heils ontvangen,
dat vereist een nauw leven met de Heere.
Daar kan niet alles mee door.
De verborgen omgang met de Heere kan geen geringe afwijkingen dulden.

Vraag aan de forumleden:
Wat voor raad zouden jullie geven tegen
zondigen tegen beter weten in?

De Heere ziet alleen het nieuwe leven van Christus in ons. Het oude is voor Hem dood, en voor zover wij in het vlees leven, dienen wij onze ledematen als werktuigen der gerechtigheid te gebruiken (Rom6).
De Heere rekent dus niet meer met de oude natuur, en daarom is het bovenstaande verhaal niet de nieuwtestamentische boodschap van het Evangelie.

De geschiedenis met koning Hiskia kan niet met het NT-leven van God kind vergeleken worden, omdat de OT-gelovige dat nieuwe opstandingsleven nog niet in zich had. De OT-gelovige leefde in hope, door de kracht van de Geest die op/bij hen was.

Wij worden niet in hope zalig, wij weten zeker dat we zalig worden omdat Gods Woord dat zegt, en de vervulling van de belofte vervuld is in Christus.

Bovenstaand verhaal is gefundeerd op een subjectieve wettische OT-geloofsbeleving waarin alle zekerheid van de vervulde beloften en vreugde van het geloof gemist wordt.

Maar de vraag was: als een kind van God zondigt (tegen beter weten in), welke raad zou je hem geven? Of ben je van mening dat een NT-gelovige nooit zondigt tegen beter weten in?

[GJdeBruijn]

Maar de vraag was: als een kind van God zondigt (tegen beter weten in), welke raad zou je hem geven? Of ben je van mening dat een NT-gelovige nooit zondigt tegen beter weten in?

Lees de psalmen.

[TSD]

Wij worden niet in hope zalig, wij weten zeker dat we zalig worden omdat Gods Woord dat zegt, en de vervulling van de belofte vervuld is in Christus.

ps.
Onze hoop is de vaste verwachting van de zaligheid, of die hoop is de zaligheid.
Niet; we hopen zalig te worden, of we hopen het eeuwig leven te krijgen. Dat hopen we nl niet, dat weten we zeker. Althans, dat horen we zeker te weten.

De "hoop" die de OT-gelovige had was ook niet een soort van 'hoopje' zoals: "Ik hoop dat het mooi weer wordt" o.i.d. hoor!

Als het gaat om een 'gegronde hoop' is dat altijd een zeker weten.

"Want wij zijn in hope zalig geworden. De hoop nu die gezien wordt is geen hoop; want hetgeen iemand ziet, waarom zou hij het nog hopen? Maar indien wij hopen hetgeen wij niet zien, zo verwachten wij het met lijdzaamheid". ( Rom. 8 : 24).

Vergelijk met Job 19 : 25; Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;

Ik begrijp de tegenstelling die je nu schetst tussen OT en NT nog niet echt eerlijk gezegd....

[Gian]

Wij worden niet in hope zalig, wij weten zeker dat we zalig worden omdat Gods Woord dat zegt, en de vervulling van de belofte vervuld is in Christus.

ps.
Onze hoop is de vaste verwachting van de zaligheid, of die hoop is de zaligheid.
Niet; we hopen zalig te worden, of we hopen het eeuwig leven te krijgen. Dat hopen we nl niet, dat weten we zeker. Althans, dat horen we zeker te weten.

De "hoop" die de OT-gelovige had was ook niet een soort van 'hoopje' zoals: "Ik hoop dat het mooi weer wordt" o.i.d. hoor!

Als het gaat om een 'gegronde hoop' is dat altijd een zeker weten.

"Want wij zijn in hope zalig geworden. De hoop nu die gezien wordt is geen hoop; want hetgeen iemand ziet, waarom zou hij het nog hopen? Maar indien wij hopen hetgeen wij niet zien, zo verwachten wij het met lijdzaamheid". ( Rom. 8 : 24).

Vergelijk met Job 19 : 25; Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;

Ik begrijp de tegenstelling die je nu schetst tussen OT en NT nog niet echt eerlijk gezegd....

Geloven is zeker weten. Dat geld idd voor alle gelovigen van alle tijden.
Het verschil is dat we nu terug kijken op de vervulling waarvan we het bewijs hebben, en ook weten dat Jezus de Messias is. Voor de vervulling van de belofte geloofde men in de belofte, zonder te weten hoe en wie die belofte vervullen zal.
Wij hopen dus niet dat de belofte vervuld zal worden, want die is vervuld. Wij hopen ook niet dat we misschien deel mogen hebben aan de erfenis, dat zou ongeloof zijn.
Het bijbelse hopen is verwachten. Niet afwachten.

[Gian]

Maar de vraag was: als een kind van God zondigt (tegen beter weten in), welke raad zou je hem geven? ..

Luther zei tegen een aangevochten Melanchton, doe gerust een kleine zonden, en zeg dan triomfantelijk tegen de boze, dat de zojuist gedane zonde vergeven is.
Of dat goede raad is weet ik niet, het toont wel aan wat het principe van het nieuwe leven is. Het is de oude mens die zondigt, en accepteer nou eens dat die oude mens blijft zondigen zolang die er nog is. Daar is niets meer aan te doen. Voor God is er juridisch niets aan de hand, want God rekent niet met de oude mens. God ziet ons in Christus als volmaakt.
Onze 'straf' op de zonde is dan dat de Heilige Geest zijn werking inhoud. Als wij onze leden gebruiken om te zondigen (mi altijd tegen beter weten in) dan trekt God zich terug. Dan ervaren we de dood. Als wij onze zonden belijden, reinigt God ons geweten van dode werken en zo kunnen we God weer dienen.

[SecorDabar]

Wij worden niet in hope zalig, wij weten zeker dat we zalig worden omdat Gods Woord dat zegt, en de vervulling van de belofte vervuld is in Christus.

ps.
Onze hoop is de vaste verwachting van de zaligheid, of die hoop is de zaligheid.
Niet; we hopen zalig te worden, of we hopen het eeuwig leven te krijgen. Dat hopen we nl niet, dat weten we zeker. Althans, dat horen we zeker te weten.

De "hoop" die de OT-gelovige had was ook niet een soort van 'hoopje' zoals: "Ik hoop dat het mooi weer wordt" o.i.d. hoor!

Als het gaat om een 'gegronde hoop' is dat altijd een zeker weten.

"Want wij zijn in hope zalig geworden. De hoop nu die gezien wordt is geen hoop; want hetgeen iemand ziet, waarom zou hij het nog hopen? Maar indien wij hopen hetgeen wij niet zien, zo verwachten wij het met lijdzaamheid". ( Rom. 8 : 24).

Vergelijk met Job 19 : 25; Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;

Ik begrijp de tegenstelling die je nu schetst tussen OT en NT nog niet echt eerlijk gezegd....

Geloven is zeker weten. Dat geld idd voor alle gelovigen van alle tijden.
Het verschil is dat we nu terug kijken op de vervulling waarvan we het bewijs hebben, en ook weten dat Jezus de Messias is. Voor de vervulling van de belofte geloofde men in de belofte, zonder te weten hoe en wie die belofte vervullen zal.
Wij hopen dus niet dat de belofte vervuld zal worden, want die is vervuld. Wij hopen ook niet dat we misschien deel mogen hebben aan de erfenis, dat zou ongeloof zijn.
Het bijbelse hopen is verwachten. Niet afwachten.

Beste Gian,
Er zit toch wel verschil tussen ongeloof en ongelovige bestrijdingen.
Kunt u aangeven waar dat in bestaat ?
Ten tweede: Gaat er aan een verwachten niet een wachten aan vooraf?
(Laat het duidelijk zijn dat afwachten niet hetzelfde is dan: wachten)

[dennis]

Wat Gods kinderen doen,
dat legt de Heere in gouden weegschalen.
Terwijl de Heere dat niet doet met wat de vijanden des Heeren doen.
Hun daden zijn alreeds veroordeeld !
Koning Hiskia zondigde zwaar met het tonen,
van alle schatten aan die gezanten uit Babel.

Het is hiermee net als met het wandelen in een bos.
Wie daar op een omgevallen boomstam gaat zitten, die kan vuil worden.
Tenminste...., het hangt er wel vanaf wat voor kleren je draagt.
Als je witte klederen draagt, een lange witte mantel,
dan wordt je vuiler dan wanneer je donkere kleding draagt.
Je toont vuiler ! Dat is het verschil.

Als we genade ontvangen, de lange witte klederen des heils ontvangen,
dat vereist een nauw leven met de Heere.
Daar kan niet alles mee door.
De verborgen omgang met de Heere kan geen geringe afwijkingen dulden.

Vraag aan de forumleden:
Wat voor raad zouden jullie geven tegen
zondigen tegen beter weten in?

De Heere ziet alleen het nieuwe leven van Christus in ons. Het oude is voor Hem dood, en voor zover wij in het vlees leven, dienen wij onze ledematen als werktuigen der gerechtigheid te gebruiken (Rom6).
De Heere rekent dus niet meer met de oude natuur, en daarom is het bovenstaande verhaal niet de nieuwtestamentische boodschap van het Evangelie.

De geschiedenis met koning Hiskia kan niet met het NT-leven van God kind vergeleken worden, omdat de OT-gelovige dat nieuwe opstandingsleven nog niet in zich had. De OT-gelovige leefde in hope, door de kracht van de Geest die op/bij hen was.

Wij worden niet in hope zalig, wij weten zeker dat we zalig worden omdat Gods Woord dat zegt, en de vervulling van de belofte vervuld is in Christus.

Bovenstaand verhaal is gefundeerd op een subjectieve wettische OT-geloofsbeleving waarin alle zekerheid van de vervulde beloften en vreugde van het geloof gemist wordt.

Geheel eens met Gian.
Opmerkelijk dat er ook hier weer een zelfgefabriceerd gelijkenisje tevoorschijn wordt getoverd.
de mate van vuil is niet te beschrijven, maar al was het karmozijn-rood, Hij wast het alles wit.
Liefde dwingt of eist trouwens niet.
Wat God's kinderen doen wordt niet in weegschalen gelegd, doch hen niet toegerekend, de zonde heerst niet meer over hen. Wat zij nog aan zonde doen is nooit opzettelijk en wordt beleden in het gebed.
De strijdt tegen de zonde duurt echter voort totdat de gelovige verlost is van zijn lichamelijk bestaan.

Wie naar de wet leeft, valt af van de genade, en is dus heel gevaarlijk.
"want de wet is door Mozes gegeven, de genade en de waarheid zijn door Jezus Christus gekomen."
(Joh 1;17)

Wat zij nog aan zonde doen is nooit opzettelijk ????
Ik vrees dat hier toch een veel te positief beeld, en wat belangrijker is -een onbijbels beeld van de gelovige wordt geschertst.

Want ook een kind van God kan helaas WEL opzettelijk zondigen. Het verschil is alleen dat hij of zij verdriet over deze zonde zal gaan ervaren. Zoals David in Ps. 51.

Overigens vind ik de hierboven gemaakte opmerkingen over het verschil tuseen OT en NT gelovigen ook dubieus. Zouden bijvoorbeeld Abraham en David niet net als de gelovigen van nu Christus in Zijn volheid en werk hebben mogen zien? Ik geloof van harte van wel.

[Gian]

Beste Gian,
Er zit toch wel verschil tussen ongeloof en ongelovige bestrijdingen.
Kunt u aangeven waar dat in bestaat ?

Dit snap ik niet. Misschien kunt u het anders verwoorden?

[SecorDabar]

Beste Gian,
Er zit toch wel verschil tussen ongeloof en ongelovige bestrijdingen.
Kunt u aangeven waar dat in bestaat ?

Dit snap ik niet. Misschien kunt u het anders verwoorden?

Die het ware zaligmakend geloof deelachtig heeft mogen
worden door vrije soevereine genade, als een gave Gods,
die alleen zullen er zielsbevindelijk achterkomen dat het ongeloof de grootste zonde is.
Maar dezulken zullen ook het meeste te strijden hebben met het ongeloof.
Want als het geloof werkelijk door God gewerkt is,
dan zullen zij er achter komen dat het makkelijker is
om een ster van de hemel te pakken, dan om dat geloof te ontvangen,
omdat het geloof een gave Gods is.
En voor wie (dat geloof) er het langste op heeft moeten wachten om het te ontvangen,
voor die zal het wonder des te groter worden.
Zie dit in een Elisabeth en een Sara, die verre op haar dagen gekomen waren,
maar: "Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn"(Lukas 1:37)

Ongeloof is dus het niet toestemmen van de vergeving der zonden door Jezus Christus alleen.
Ongelovige bestrijdingen is de strijd tussen vlees en Geest, de oude en de nieuwe mens,
licht en donker, op en neer, licht en duisternis.

[Afgewezen]

En voor wie (dat geloof) er het langste op heeft moeten wachten om het te ontvangen, voor die zal het wonder des te groter worden.
Zie dit in een Elisabeth en een Sara, die verre op haar dagen gekomen waren, maar: "Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn"(Lukas 1:37)

Wacht even, Elisabeth en Sara waren gelovige vrouwen. Dat is toch een andere situatie dan het wachten op het ontvangen van het geloof. Ik ben het met je eens dat wij onszelf het geloof niet kunnen geven, maar we moeten het feit dat er zo weinig doorbrekend geloof is, niet gaan verheerlijken!

[dennis]

Beste Gian,
Er zit toch wel verschil tussen ongeloof en ongelovige bestrijdingen.
Kunt u aangeven waar dat in bestaat ?

Dit snap ik niet. Misschien kunt u het anders verwoorden?

Die het ware zaligmakend geloof deelachtig heeft mogen
worden door vrije soevereine genade, als een gave Gods,
die alleen zullen er zielsbevindelijk achterkomen dat het ongeloof de grootste zonde is.
Maar dezulken zullen ook het meeste te strijden hebben met het ongeloof.
Want als het geloof werkelijk door God gewerkt is,
dan zullen zij er achter komen dat het makkelijker is
om een ster van de hemel te pakken, dan om dat geloof te ontvangen,
omdat het geloof een gave Gods is.
En voor wie (dat geloof) er het langste op heeft moeten wachten om het te ontvangen,
voor die zal het wonder des te groter worden.
Zie dit in een Elisabeth en een Sara, die verre op haar dagen gekomen waren,
maar: "Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn"(Lukas 1:37)

Ongeloof is dus het niet toestemmen van de vergeving der zonden door Jezus Christus alleen.
Ongelovige bestrijdingen is de strijd tussen vlees en Geest, de oude en de nieuwe mens,
licht en donker, op en neer, licht en duisternis.

Hier sluit ik me bij aan. Het geloof is en blijft een gave van God. Elke keer opnieuw moeten we die gave ontvangen. Steeds probeert het ongeloof (oude mens) weer greep op je te krijgen, ook na ontvangen genade.

[SecorDabar]

En voor wie (dat geloof) er het langste op heeft moeten wachten om het te ontvangen, voor die zal het wonder des te groter worden.
Zie dit in een Elisabeth en een Sara, die verre op haar dagen gekomen waren, maar: "Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn"(Lukas 1:37)

Wacht even, Elisabeth en Sara waren gelovige vrouwen. Dat is toch een andere situatie dan het wachten op het ontvangen van het geloof. Ik ben het met je eens dat wij onszelf het geloof niet kunnen geven, maar we moeten het feit dat er zo weinig doorbrekend geloof is, niet gaan verheerlijken!

Beste Afgewezen,
Inderdaad waren Sara en Elisabeth gelovige vrouwen, maar wel vrouwen met zwak (on)gelovige bestrijdingen. Nergens heb ik geschreven om het weinige doorbrekende geloof te gaan verheerlijken. Het is ook geen voorwaarde om ongelovige bestrijdingen te hebben.
Als we lezen van Anna en Simeon daarintegen, dan was bij hun een sterke verwachting.
Feit blijft er dus dat er een strijdende Kerk is die nog midden in de strijd is, en een triumferende Kerk die de strijd te boven is.

[Afgewezen]

En voor wie (dat geloof) er het langste op heeft moeten wachten om het te ontvangen, voor die zal het wonder des te groter worden.
Zie dit in een Elisabeth en een Sara, die verre op haar dagen gekomen waren, maar: "Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn"(Lukas 1:37)

Wacht even, Elisabeth en Sara waren gelovige vrouwen. Dat is toch een andere situatie dan het wachten op het ontvangen van het geloof. Ik ben het met je eens dat wij onszelf het geloof niet kunnen geven, maar we moeten het feit dat er zo weinig doorbrekend geloof is, niet gaan verheerlijken!

Beste Afgewezen,
Inderdaad waren Sara en Elisabeth gelovige vrouwen, maar wel vrouwen met zwak (on)gelovige bestrijdingen. Nergens heb ik geschreven om het weinige doorbrekende geloof te gaan verheerlijken. Het is ook geen voorwaarde om ongelovige bestrijdingen te hebben.
Als we lezen van Anna en Simeon daarintegen, dan was bij hun een sterke verwachting.
Feit blijft er dus dat er een strijdende Kerk is die nog midden in de strijd is, en een triumferende Kerk die de strijd te boven is.

Ik las het vooral als een beschrijving van hen die lang hebben moeten wachten vóór ze het geloof ontvingen. Maar kennelijk bedoel je degenen die al gelovigen zijn.
En wellicht oordeelde ik wat pessimistisch, wanneer ik zei dat er 'zo weinig doorbrekend geloof is'.

[Gian]

Beste Gian,
Er zit toch wel verschil tussen ongeloof en ongelovige bestrijdingen.
Kunt u aangeven waar dat in bestaat ?

Dit snap ik niet. Misschien kunt u het anders verwoorden?

Die het ware zaligmakend geloof deelachtig heeft mogen
worden door vrije soevereine genade, als een gave Gods,
die alleen zullen er zielsbevindelijk achterkomen dat het ongeloof de grootste zonde is.
Maar dezulken zullen ook het meeste te strijden hebben met het ongeloof.
Want als het geloof werkelijk door God gewerkt is,
dan zullen zij er achter komen dat het makkelijker is
om een ster van de hemel te pakken, dan om dat geloof te ontvangen,
omdat het geloof een gave Gods is.
En voor wie (dat geloof) er het langste op heeft moeten wachten om het te ontvangen,
voor die zal het wonder des te groter worden.
Zie dit in een Elisabeth en een Sara, die verre op haar dagen gekomen waren,
maar: "Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn"(Lukas 1:37)

Ongeloof is dus het niet toestemmen van de vergeving der zonden door Jezus Christus alleen.
Ongelovige bestrijdingen is de strijd tussen vlees en Geest, de oude en de nieuwe mens,
licht en donker, op en neer, licht en duisternis.

Als het niet lukt om op grond van de bijbel dingen als geloof en hoop te bespreken wordt het mi lastig. Misschien kan je vanuit het Woord duidelijk maken wat je vraag is.

[alias]

1 Johannes 3 vs. 6;

Een iegelijk 24die in Hem blijft, 25die zondigt niet; een iegelijk die zondigt, die heeft Hem niet 26gezien en heeft Hem niet gekend.

24 Dat is, die door een waar geloof met Hem gemeenschap heeft.

25 Dat is, die begeeft zich niet tot een kwaad en zondig leven; die laat de zonde over zich niet heersen. Want anderszins zo vallen ook de ware gelovigen somwijlen wel in zonden, 1 Kon. 8:46. Ps. 19:13. Spr. 20:9. Jak. 3:2. 1 Joh. 1:8. Door het woord zondigen en de zonde doen verstaat dan hier Johannes hetgeen Paulus noemt wandelen naar het vlees, Rom. 8:1, en dienstknechten der zonde zijn, Rom. 6:17. Zie ook Joh. 8:34.

26 Namelijk met de ogen des waren geloofs, dat is, niet recht gekend, gelijk de volgende woorden verklaren.