Herman schreef:Je begint je huwelijk met het vragen van een zegen erover. Ofwel in afhankelijkheid van God. Dat lijkt me afdoende en ook de kern van de bekering.
Bekering als voorwaarde stellen lijkt me onbijbels in het geval daaronder verstaan wordt een bijzondere kennis van God noodzakelijk is boven het gehoorzamen aan God.
Bekering is een leven vanuit het verzoenend lijden en sterven.
Onbekeerd leven, leef je daar niet uit en ben je verloren. Want je leeft ten diepste zonder Hem .
Die bekering is dus van levensbelang.
Je gaat trouwen. Onbekeerd. Je bent dus reddeloos verloren. Ligt nog midden in de dood. Vraag een zegen aan God. ( wat houd die zegen dan nog in? Want je leeft onbekeerd hélemaal niet in afhankelijkheid van Hem. Maar bent eigen koning) en spreekt over een welhaast onverbrekelijk drievoudig snoer. Man, vrouw ,God. Maar het i s jouw God niet. En dat snoer is er dus helemaal niet.
( @mara. Ooit zij iemand eens. Toen mijn vrouw werkelijk tot geloof kwam in ons huwelijk zijn we ahw opnieuw getrouwd. Het onbekeerd huwelijk aangaan mag niet de gewone weg zijn. Maar God kan natuurlijk het wonder van bekering ook tijdens het huwelijk geven. Maar zou een godvrezende werkelijk een levensgezel vinden in iemand die een vijand is van het liefste dat hij heeft, namelijk zijn God?)
Verder heb je Zijn zegen helemaal niet nodig. Want je kan gewoon gaan trouwen, verder leven zonder dat je Hem kent.
Wanneer is het huwelijk ingesteld? Voor de zondeval toen Adam en Eva werden tot een vlees, een nieuwe eenheid in het Beeld Gods!
Je gaat trouwen. Jij en je parner leven vanuit dat verzoenend lijden en sterven. En God is ook werkelijk hun of jullie God. Dat is een godzalig huwelijk. En dan ook alleen kan het een huwelijk zijn tot Zijn eer. Een huwelijk waarin eventuele kinderen werkelijk een godzalige opvoeding krijgen.
Dit is overigens ook de visie van vele puriteinen.