Oorspronkelijk gepost door Orckie
ja daar zal ik het wel op baseren
En deze begon vrijmoediglijk te spreken in de synagoge. En als hem Aquila en Priscilla gehoord hadden, namen zij hem tot zich, en legden hem den weg Gods bescheidenlijker uit.
Kennelijk waren er zaken die hij nog niet geleerd had.
[Aangepast op 3/6/04 door Orckie]
Dit moet je me toch nog wat beter uitleggen.
Als ik dit leest dan lees ik dat de mensen helemaal zelfs niet van het bestaan wisten van de Heilige Geest. Appolus ook niet omdat hij een Jood was
verder lees ik weer de kenmerken van de Heilige Geest; en zij spraken met vreemde talen, en profeteerden.
7 En alle dezen waren omtrent twaalf mannen.
Dus hier blijkt niet een persoonlijk kennen maar het kennen via de eigenschappen toch?
de standenleer (wat een vreselijk woord toch, waar ook ds. A.M. zich van distantieert) wordt tegenwoordig ook wel verdedigd met verwijzing naar prof. Wisse (CGK) die gesteld heeft dat de heilige orde in de heilsfeiten ook door de Heilige Geest aangehouden wordt in het leren van die heilsfeiten in en aan de zondaar.
Kan je dat als een etappe systeem trouwens zien. Als je een etappe hebt afgelegd dan hoef je die niet meer over te doen. Maken alle mensen alle etappes door in hun leven?
Ik moet eerlijk zeggen dat het voor mij een beetje acacadabra is. Ik ervaar het allemaal helemaal niet zo. Ik herken me meer in het het Gij moet wassen en ik moet minder worden. Volgens mij kom je daar nooit meer uit. Het mider worden wordt steeds meer en het wassen steeds meer. De genade wordt steeds groter als je op je zelf kijkt.
Van stappen en standen ervaar ik eigenlijk niks.
maar goed je moet eerst aub nog eff antwoorden op Apollus.
1. Wat is de standenleer?
2. Welke standen heb je?
3. Op welke bijbelteksten/gedeelten worden deze standen en de leer hiervan gebaseerd?
Graag zou ik willen verzoeken eerst de correcte beantwoording van mijn vragen af te wachten, en dan pas op de FEITEN te reageren met meningen en vergelijkingen tussen groei in het geloof en standen.
Toch wel fijn dat mensen als Orckie nog enigszins (zonder door te verwijzen) inhoudelijk kunnen reageren op mijn eenvoudige vragen.
Hij antwoordde op vraag 1:
Het is geen leer of systeem, dat is een vies woord. Er worden gewoon bepaalde standen gekend in het leven van Gods volk. Ik moet zeggen dat ik wel wat standen mag kennen, maar ze niet zie als standen, maar dat doet er ook niet toe.
Toch noem je een bepaalde volgorde op, in de volgorde van heilsfeiten. Dus je kunt wel van een zekere logische volgorde/leer spreken.
Je antwoordde het helderst op vraag 2:
- Dus er kan een tijd zijn dat een zondaar aan zijn bestaan buiten God ontdekt is, aan zijn hemelhoge schuld, en die gaat bewenen voor God, een onverklaarbare betrekking op God en een erkennen van eigen verlorenheid
- dat er een belofte ontvangen mag worden van een Verlosser (denk aan de Kerk voor de daadwerkelijke komst van Christus).
- Maar een andere gang (STAND?, RJ) is toch wel als die Middelaar Gods en der mensen ook daadwerkelijk geopenbaard wordt in het hart en we Hem leren kennen als Persoon. (kerstfeest)
- Een andere stand toch wel als we het leven in eigen hand niet kunnen houden en verloren moeten gaan en een geloofsoog ontvangen voor het lijden en sterven van de Borg en ook de daadwerkelijke vergeving der zonden afgekondigd mag worden in ons hart (Goede Vrijdag en Pasen).
- Zo ook voor Pinksteren: de Geest der aanneming te mogen ontvangen, Abba Vader, kennis van de derde Persoon.
Over die kennis van de Derde Persoon heeft ds. W. Pieters in OSW enkele maanden geleden een helder artikel geschreven, wat ik helaas niet bij de hand heb. Is ook wel goed om te plaatsen denk ik.
Nu alleen nog het antwoord op vraag 3: De Bijbelse fundering van deze standenleer en het doorlopen ervan. Dat vind ik de belangrijkste vraag. En kom je dat ook (zij het wellicht in andere woorden) ook tegen bij Calvijn, Luther en de Nadere Reformatoren? Waarom wel, waarom niet?
Een vierde vraag van mijn kant:
Wat is het nut om de standenleer / de standen te kennen? ('t Zou een catechismusvraag kunnen zijn).
Groeten en bedankt voor je antwoord, ik kijk uit naar verdere onderbouwing, ik weet nu waar je het over hebt, graag bijbelse gronden.
Mensen, niet alleen aan mij vragen stellen, want mijn aantal postings loopt zo veel te snel naar de 1000, en dan ben ik weg...
Ik zal proberen morgen de artikelen van ds. Moerkerken in te scannen en te plaatsen.
Nu ga ik naar bed, want morgen wacht mee een zware werkdag...
Ik vind overigens de argumentatie van prof. Wisse ijzersterk. De zaken die in de Bijbel staan moeten niet alleen verstandelijk maar zeker ook bevindelijk gekend worden, met het hart. De heilsfeiten zijn daarbij van cardinaal belang. Je kunt de heilsfeiten niet achterstevoren bevindelijk leren, dan hebben ze geen betekenis. God is een God van orde.
Dus zal een gelovige ze op volgorde leren. Dat is geen systeem, maar dat lijkt me zeer bijbels. Je ziet telkens dat mensen in de behandeling van de geloofsleer (bijv. de Erskines) deze volgorde ook aanhouden.
Standen is wat anders dan geleidelijke groei, legt ds. Moerkerken goed uit. Hoop dat het scannen enzo lukt.
Om van standen te kunnen spreken moet er eerst een staat zijn. En als iemand 'zondaar voor God' wordt in de zogenoemde 'eerste beginselen' is er nog geen sprake van een staat, laat staan van een 'stand'. Standen zijn er pas als de zonden zijn vergeven.
Vergelijk het met een thermometer. In de onbekeerde staat staat deze onder nul. Na vergeving van zonden smelt al het ijs en kan de temperatuur nooit meer onder nul zakken, hoewel het er dichtbij kan komen. Het is niet altijd zomer. Maar als het goed is worden er wel steeds weer tempratuurrecords gevestigd, als je begrijpt wat ik bedoel.
Dus standen is niet meer dan een groeien. En kom alsjeblieft niet met die kul van pasgeborenen die hun vader niet kennen.
Oorspronkelijk gepost door Rhodé
Orc, welke oudvader van vóór 1900 preekte nog meer standen?
Th. a Brakel (de vader van W. a Brakel) schreef een boek met de titel "Trappen in het geestelijke leven"
Ook vader Smijtegelt had duidelijk oog voor verschil tussen pasbeginnenden en verzekerden.
.. maar wees er wel bewust van Orckie, dat Th. Brakel sprak van jongelingen in de genade die de geloofskennis van Christus bezaten. Deze jongelingen wilde hij pastoraal toerusten vanuit het Woord.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Ik heb geen enkel bezwaar tegen een standenleer, als daarin de bevindingen die een kind van God kán hebben omschreven word. Waar ik wel bezwaar tegen heb is:
1. Een checklist die je doorlopen moet hebben alvorens zalig te zijn
2. Het voorstellen van de standen als een trap. Elke keer een stapje hoger. Ik hou niet zo van christenen die alles al achter de rug hebben. Een mens zal hier op aarde nooit de volmaakte Godskennis krijgen, er blijft dus altijd wat te leren. Daarbij worden sommige belevingen vaker meegemaakt.
3. Het een rem word voor bekommerden om te staan naar Christuskennis
4. Het een rem word om te staan naar zekerheid (zo van: zekerheid komt wel op Gods tijd, wacht maar af, wil niet 'boven je stand' te leven)
5. Het een rem word om gelovig te vertrouwen op God (zo van: mag ik wel geloven, ik heb dit en dat niet meegemaakt)
6. Het de geloofsbeleving belangrijker maakt dan God en Christus
Dus standen is niet meer dan een groeien. En kom alsjeblieft niet met die kul van pasgeborenen die hun vader niet kennen.
Kan ik het niet mee eens zijn. De pasgeborenen kennen de vader wel, maar soms zo onvolledig, en trekken uit dat onvolledige kennen verkeerde conclusies. Een beginnend gelovige die iets leerd zien van zn zondigheid zal zeer waarschijnlijk erg schrikken als hij Gods toorn tegen de zonde ziet. Een verder gevorderd gelovige schrikt nog steeds, maar hij weet meer zeker dat God hem in Christus niet meer aanziet in zijn zonden.
Wat ik gevaarlijk vind in het beeld van groeien is dat het dan lijkt alsof het steeds beter word, alsof er steeds minder twijfel is, steeds minder zondigen, een steeds volmaaktere heiligheid. Veel mensen zijn razend enthousiast als ze net bekeerd zijn, veranderen radicaal hun leven, doen alles om heilig te zijn, etc. En na de tijd van die eerste verliefdheid, als ze bv in een zonde zijn gevallen, zijn ze bang dat het niet echt is geweest is. Want in plaats van beter gaan dan die eerste tijd, gaat het alleen maar slechter. Nee, het geestelijke leven kent zn ups en zn downs. Zolang een zondaar nog zondigd zal hij steeds weer moeten beleven zondig te zijn, en steeds weer opnieuw moeten beleven dat God hem aanziet in Christus.
Oorspronkelijk gepost door refo
Om van standen te kunnen spreken moet er eerst een staat zijn. En als iemand 'zondaar voor God' wordt in de zogenoemde 'eerste beginselen' is er nog geen sprake van een staat, laat staan van een 'stand'. Standen zijn er pas als de zonden zijn vergeven.
Vergelijk het met een thermometer. In de onbekeerde staat staat deze onder nul. Na vergeving van zonden smelt al het ijs en kan de temperatuur nooit meer onder nul zakken, hoewel het er dichtbij kan komen. Het is niet altijd zomer. Maar als het goed is worden er wel steeds weer tempratuurrecords gevestigd, als je begrijpt wat ik bedoel.
Dus standen is niet meer dan een groeien. En kom alsjeblieft niet met die kul van pasgeborenen die hun vader niet kennen.
Daarom Refo gaf ik een andere topic aan dat het leven begint met de kennis van Christus en dat we in die kennis opwassen.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Hier komt dan het lang verwachte deel 1 van de serie van ds. A. Moerkerken over standen:
AIleen bij ons? Over de standen in het genadeleven
(1)
'Dat er trappen zijn in het leven der genade, en dat de eene zoover niet
gekomen is en komt als de andere, dat leert niet alleen de ondervinding, maar ook de Bijbel. De eene wordt een reus, en de andere blijft een dwerg, even als het gaat met den lichamelijken wasdom in het natuurlijke leven. De Koning Saul was van de schouderen en opwaarts langer dan de langste man van Israel; David en Zacheiis waren in tegendeel klein van persoon en laag bij den grond. Simson kon twee dikke poortdeuren op zijn schouder leggen en op een hoogen berg tors en, en de arme kreupele man, die aan den deur van den tempel zat en door Petrus en Johannes genezen werd, had weer niets geen kracht en moest dagelijks door anderen tot aan de tempeldeur gedragen worden. Asahel kon loopen als een paard, of
als een ree in het veld, en Mefibozet was weer kreupel en moest met moeite door de straten van Jeruzalem voortstrompelen. Even zoo gaat he! ook in het geestelijke. Elk een van ons is de genade gegeven,
naar de mate der gave Christi... '.
Een predikantenconferentie
Bovenstaande woorden zijn van de bekende 'landbouwer van Driebergen', Wulfert Floor (1819-1875). Hij schrijft ze in een 'oefening' over 1 Johannes 2:13. Met dit citaat van Floor begon ondergetekende een lezing tijdens de predikantenconferentie op 5 januari j.1. te Rotterdam. Gevraagd was een referaat te houden over de standen in het genadeleven, een onderwerp dat vandaag om allerlei redenen weer erg in de belangstelling staat. Op de lezing volgde een tamelijk uitvoerige bespreking. Gezegd mag worden dat de gesprekken plaats vonden in een open sfeer van broederlijke verbondenheid en dat het goed was, zo als broeders van hetzelfde huis op die dag samen te zijn. Het is de bedoeling in een zestal artikelen in ons blad een aangepaste weergave te geven van het referaat.
Het zal in de nu volgende artikelen om twee hoofdvragen gaan. In de eerste plaats: is het spreken over standen in het genadeleven, zoals dat onder ons in de prediking wordt gedaan, iets nieuws? En de tweede vraag: is zulk een spreken bijbels? In feite gaat het dus om een korte kerkhistorische benadering en om een exegetische verantwoording.
Wat bedoelen we?
We willen eerst omschrijven waar we het over gaan .hebben. Wat verstaan wij onder standen in het genadel even? He.t gaat ons niet om de vraag of er opwas, groei in het genadel even is. Dat zullen velen, die overig ens onze pre diking (gedeeltelijk) afwijzen, toestemmen. 'Groeien in je geloof' is vandaag een algemeen bekende en bij velen geliefde uitdrukking. Het gaat ons echter nu om de vraag of er in het leven van Gods kinderen zaken zijn, waar de een nog voor staat en waar de ander achter staat en heilig weet van heeft. Dat is de kwestie! Met andere woorden: zijn er zekere kruispunten aan te wijzen in het geestelijk leven, die eenmalig zijn en 'onderscheiden weldaden' aanduiden?
Is deze wijze van (s)preken niet typisch Nederlands?
We noemen nu eerst enkele argumenten die nogal eens worden ingebracht tegen de onder ons gangbare wijze van preken. Hier komt het eerste: de onder ons gangbare prediking van de standen in het genadeleven zou iets zijn dat typisch behoort tot de kring van de bevindelijk gere
formeerden - en dan nog wel van die in Nederland alleen. We willen over dit argument twee opmerkingen maken.
In de eerste plaats: de kracht ervan lijkt mij niet overtuigend. Voorstanders van vaccinatie hebben hetzelfde argument ingebracht: men zou nergens in het buitenland bezwaren kennen tegen vaccineren, zelfs niet binnen het gereformeerd protestantisme, dus de bezwaren tegen vaccinatie zouden in feite ongegrond zijn, of in elk geval vreemd aan het gereformeerd protestantisme. Het lijkt mij van meer voorzichtigheid en wijsheid te getuigen, te erkennen dat elke variant van het gereformeerd protestantisme zijn eigen historische wortels kent en zijn eigen kenmerken heeft gekregen. Dit geldt - bijvoorbeeld - in homiletisch opzicht de methode van preken. Calvijns preken dragen veelal de vorm van homilieen, een soort van bijbellezingen. De prediking van de oude puriteinen in het Engelse taalgebied is over het algemeen veel minder exegetisch van aard dan die van de Nederlandse oude schrijvers. Men spreekt in de predikkunde zelfs wel van de 'Hollandse methode', waarmee men dan de sterk analytische wijze van preken bedoelt van de Nederlandse oude schrijvers in de zeventiende en achttiende eeuw (zie T. Hoekstra, Gereformeerde Homiletiek, bIz. 389). Die predikwijze had veel goeds. Het mag zo zijn dat zij later - vooral bij de coccejanen is ontaard, zij 'buigt voor de majesteit van de tekst', zoals Hoekstra het uitdrukte. Zij werd in haar beste tijd (denk aan schrijvers als Abraham Hellenbroek en Florentius Costerus) gekenmerkt door een zorgvuldige exegese, gevolgd door een uit de verklaring opkomende toepassing. We moeten maar niet vergeten dat wij 'Hollanders' zijn en in deze traditie staan, zij het dan dat wij tegenwoordig gewend zijn de toepassing meer door de verklaring heen te weven.
Andere accenten
Echter, niet alleen wat de vorm van de prediking aangaat, ook wat haar inhoud betreft legde de Nederlandse Nadere Reformatie andere accenten dan bijvoorbeeld de Engelse puriteinen. Zo is bij Schotse oude schrijvers het maken van een covenant (verbond) met God tamelijk kenmerkend. Binnen de Nederlandse Nadere Reformatie is dit niet onbekend, maar minder overheersend. Ook kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat men binnen het Nederlandse gereformeerd protestantisme de neiging heeft gehad de wedergeboorte 'vroeger' te stellen (vergeef mij de wat ongelukkige uitdrukking) dan binnen het Engelse puritanisme.
Onze conclusie: zelfs als een prediking die gekenmerkt wordt door een erkennen van standen in het genadeleven een typisch Nederlands verschijnsel zou zijn, dan is daarmee haar wettigheid nog niet weerlegd! Theologie ontwikkelt zich door de tijden heen, meestal in afweer van de dwalingen. Dat is ook een goede zaak, mits zij blijft binnen de grenzen van de Heilige Schrift.
Bunyan, Venning, Philpot
Nog een tweede opmerking: het is nog maar de vraag of de stelling dat het spreken over standen in het geestelijk leven een verschijnsel is dat zich tot de Nederlandse bevindelijk gereformeerden beperkt, wel juist is. Wie de Pelgrimsreis van de 17e eeuwse Engelse baptist John Bunyan (1628-1688) leest, zal - zij het in andere bewoordingen - veel herkennen van wat wij aanduiden als de standen in het genadeleven. We kunnen denken aan Christens vlucht uit de stad Verderf, zijn bange vraag wat hij toch doen moet om zalig te worden, zijn eerlijke antwoord aan Evangelist dat hij wel een licht ziet in de verte, maar geen poortje, zijn gaan door het poortje en de lessen en vertroostingen die hij daarbij opdoet, zonder dat echter het pak van zijn rug wordt weggenomen... en vele ding en meer.
De 17e eeuwse Engelse puritein Ralph Venning (1621-1674), co-pastor van een independente gemeente in Londen, schreef een boekje, getiteld Learning in Christ s School. Babes, Children, Youth, and Fathers. Het werkje werd herdrukt in 1999. Het onder ons gangbare overbrengen van de trekken van het natuurlijke naar het geestelijke vinden wij ook bij Venning. Zoals in het natuurlijke een baby zijn vader nog niet kent, kennen de zuigelingen in de genade hun Vader niet, kunnen wel schreien maar nog niet spreken en missen de zekerheid van hun zaligheid (47). Venning onderscheidt in dit boekje vier 'stages' (trappen) in de genade: zuigelingen, kleine kinderen, jonge mannen en vaders. Deze vier trappen doorlopen de leerlingen op de leerschool van Christus, voor zij komen op de 'academy of heaven'. Bij het doorbladeren van dit pastoraal getoonzette werkje viel het mij op dat Venning de helft van de 284 bladzijden besteedt aan de 'babes', de zuigelingen!
Wie een preek leest als die van de 19e eeuwse Engelsman Joseph Charles Philpot (1802-1869) over Jesaja 18:5,6, getiteld De winter voor de herJst oj der zielen aanwas in de genade, herkent eveneens veel. Ik geef een kort citaat: 'De natuur begintmet de ontluikende lente, gaat voort tot de ontwikkelende zomer, wordt rijp in de gele herfst en sterft weg in de werkeloze winter. De genade echter, die ik bezig ben te beschrijven, vangt aan, volgens de regel der bevinding, met de lente (...), gaat over tot de zomer (...), doch nu volgt niet onmiddellijk de herfst, nee, voor de oogst komt nog een ander jaargetijde: tussen de zomer en de herfst valt de winter in - de lange en bange winter!'.
Onze conclusie: het kost niet zoveel moeite, aan te tonen dat door sommige baptisten en puriteinen in Engeland op een vergelijkbare wijze over de standen in het genadeleven is gesproken als onder de bevindelijk gereformeerden in Nederland vandaag. We willen hiermee de verschillen niet verdoezelen, we willen al evenmin oude schrijvers voor onze wijze van preken 'annexeren'. Vle willen alleen aangeven dat er overeenkomsten zijn te signaleren die aantonen dat men ook buiten onze kring weet gehad heeft van sranden in het geestelijk leven.
!wordt vervolgd)
1. De standenleer is geen leer of systeem. Het is ook niet hetzelfde als groeien in het geloof. Het zijn bepaalde zaken (kruispunten) in het geestelijke leven waar een christen nog voor kan staan of al achter kan staan
2. Orckie noemde de/een standenvolgorde op:
-ontdekking aan schuld
-belofte van verlossing
-doorlopen van de ervaringen van de heilsfeiten
Bij ds. Moerkerken lees ik: We kunnen denken aan Christens vlucht uit de stad Verderf
zijn bange vraag wat hij toch doen moet om zalig te worden
zijn eerlijke antwoord aan Evangelist dat hij wel een licht ziet in de verte, maar geen poortje
zijn gaan door het poortje en de lessen en vertroostingen die hij daarbij opdoet, zonder dat echter het pak van zijn rug wordt weggenomen... en vele dingen meer.
Weer heel wat anders als dat Orckie opnoemt hoewel er overeenkomsten zijn.
Dus welke standen zijn er nu concreet en welke standen in het geestelijke leven worden er in de Gereformeerde Gemeenten gepreekt als kruispunten. Welke kruispunten zijn dat nu concreet! Ofwel: Welke standen bestaan er nu allemaal waar je voor of achter kunt staan en die in de prediking naar voren komen.
Nu alleen nog het antwoord op vraag 3: De Bijbelse fundering van deze standenleer en het doorlopen ervan. Dat vind ik de belangrijkste vraag. En kom je dat ook (zij het wellicht in andere woorden) ook tegen bij Calvijn, Luther en de Nadere Reformatoren? Waarom wel, waarom niet?
Een vierde vraag van mijn kant:
Wat is het nut om de standenleer / de standen te kennen? ('t Zou een catechismusvraag kunnen zijn).
Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Bij ds. Moerkerken lees ik: We kunnen denken aan Christens vlucht uit de stad Verderf
zijn bange vraag wat hij toch doen moet om zalig te worden
zijn eerlijke antwoord aan Evangelist dat hij wel een licht ziet in de verte, maar geen poortje
zijn gaan door het poortje en de lessen en vertroostingen die hij daarbij opdoet, zonder dat echter het pak van zijn rug wordt weggenomen... en vele dingen meer.
RJ,
Heb jij de Christinnereis wel eens gelezen? Ik vraag me dan af hoe ds Moerkerken de bovenstaande standen (Christen door de Enge Poort, maar met pak van zonden nog op zijn rug) op Christinne zou toepassen. Die had namelijk helemaal geen pak van zonden op haar rug en haar is bij de poort vergiffenis geschonken door de Poortwachter....
Even in het algemeen (ik ben geen standenleer specialist):
In de prediking wordt het zijdelings genoemd bij mijn weten (in iedergeval nooit echt concreet). Gevolg hiervan is dat 80% (of meer) van de GerGem de term standenleer bijzonder goed kent, maar niet weet wat het inhoudt en denkt dat het over groeien in het geloof gaat.
Hartelijke groet,
Pim.
Het is vandaag een dag van Goede Boodschap. PrekenWeb.nl
Met jullie permissie neem ik deel aan deze discussie en blaas die graag wat nieuw leven in.
Volgens mij is de standenleer helemaal niet Bijbels. Men leert namelijk dat een zondaar wel deel kan hebben aan de weldaad van kerstfeest, maar dat zijn schuld nog open staat. Zo ook: een bedekte schuld is nog geen vergeven schuld. Een geopenbaarde Middelaar is nog geen toegepaste Middelaar.
En wat helemaal bedenkelijk is: bij goede vrijdag gaat een zondaar met zijn hele geloof in de Middelaar verloren onder het recht en krijgt Gods deugden liever dan zijn eigen zaligheid. Zijn bedekte schuld komt weer volledig open te liggen en 'met Hem verging hun hoop'. Het wordt omkomen. Christus verbergt Zich achter het recht.
Goede vrijdag is nog geen Pasen. Alleen degenen die deel hebben aan dat heilsfeit en de zgn. rechtvaardigmaking in de vierschaar der conscientie hebben beleeft, zijn vrij van schuld en straf. Slechts een enkeling valt dat te beurt.
Maar deze zondaar mist vervolgens nog de kennis van de Heilige Geest als Persoon. Men spreekt van missende mensen.
Deze hele leer is een uiteenscheuring van de gezegende Heiland en Zijn verdiensten. Uit Zijn volheid, niet uit Zijn gedeeldheid, ontvangt iedere gelovige genade voor genade. Elke geloofsoefening, ook de allerkleinste, rechtvaardigt een zondaar voor God. En bij iedere geloofsdaad mag een zondaar tenminste ook iets ervaren van het rechtsfeit dat er nu geen verdoemenis meer is voor degenen die in Christus Jezus zijn.
Wie Mij gezien heeft Filippus, die heeft de Vader gezien. De gehele standenleer is een miskenning van het grote leerstuk van de reformatie: de rechtvaardigmaking van de goddeloze.
De heilsfeiten zijn eenmalig en uniek. Een zondaar kan slechts deel hebben aan het volbrachte werk van Christus, nimmer aan het werk van Christus alsof dat nog niet volbracht was: bijv. Christus onder de vloek, op goede vrijdag. Hij is juist in onze plaats gaan staan opdat wij nimmermeer in het gericht van God zouden komen.
Vaak beroept men zich op het leven van de discipelen, om de standenleer te rechtvaardigen. Zo ook ds Moerkerken in zijn boekje Bethel en Pnieel. Eerst kwam Johannes met de scherpe wetsprediking, toen kwam Jezus. En dan zo verder, wat de discipelen allemaal zouden hebben beleefd.
Men bedenke wel dat deze benadering impliceert dat het èchte heil pas bij de discipelen is begonnen. Alles wat de oud-testamentische gelovigen daarvoor van het heil ervaarden, waren dan 'slechts' zeer geringe standen. Bijv. Simeon: wel een geopenbaarde Christus vanuit de belofte, maar nog geen toegepaste Christus. Terecht heeft ds De Jong daarover opgemerkt dat deze man dan kennelijk 80 jaar in de toeleidende weg heeft gelopen. Alle gelovigen totaan goede vrijdag hebben dus niet gedeeld in de schuldvergeving. Ook de discipelen niet. Die kwam immers pas met Pasen.
Ik zou wel eens willen weten hoe men de standenleer in de oud-testamentische offerdienst zou willen inpassen. Alles getuigde daar van de plaatsbekleding en de verzoening.
Ik kan het niet anders zien dan dat men met de hele standenleer het heil verduistert en Christus en de rechtvaardigmaking aan het einde van een lange, lange weg plaatst. De reformatie heeft ons echter geleerd dat de rechtvaardigmaking door het geloof het begin en de ingang is. Tegenwoordig wordt de overtuiging van zonden echter gehouden voor de levendmaking en wedergeboorte.
Ik schaam mij het Evangelie van Jezus Christus niet, want het is een kracht Gods tot zaligheid een ieder die gelooft.
Oorspronkelijk gepost door Pim
In de prediking wordt het zijdelings genoemd bij mijn weten (in iedergeval nooit echt concreet). Gevolg hiervan is dat 80% (of meer) van de GerGem de term standenleer bijzonder goed kent, maar niet weet wat het inhoudt en denkt dat het over groeien in het geloof gaat.
Bij ons werd een tijdje geleden de prekenserie van ds P. Blok over het leven van Ruth gelezen. Daarin wordt erg veel vergeestelijkt en worden ook allerlei standen en staten beschreven die de Christen zou moeten doorlopen. Eerlijk gezegd was ik blij dat die serie afgelopen was...
