Ds. G.A. van den Brink (HHK) over geloofszekerheid

[Johann Gottfried Walther]

Ik heb vaker aangehaald, maar de Reformatoren waaronder Luther en Calvijn, zeiden dat de gelovige die geen zekerheid van het geloof kent, geen gelovige is.
Ook de belijdenisgeschriften en Puriteinen zijn er niet onduidelijk over. Maar in deze tijd lijkt het of sommigen zekerheid van het geloof als iets onbijbels, als iets verdachts zien. En sommige lijken twijfel als een kenmerk van het ware te willen zien.
Twijfel en aanvechting zal er zijn, maar twijfel is zonde.

Gods woord is zeker, en ds. Van den Brink wijst er wel op dat Gods woord vast is, en Zijn belofte. Dat lijkt me een Bijbels geluid.

Het ligt voor de gelovige in God vast, en daarom mag de gelovige zeker/verzekerd zijn.

[-DIA-]

In ieder is wel een punt dat de praktijk wordt verzwegen. Veel uit de praktijk van het Leven blijft onbenoemd omdat het niet volgens het 'boekje' past. En daarmee blijven zielen die met zielenvragen worstelen in het duister tasten. Dan toch liever de bevindelijke gangen verhandelen (als staan die niet punt voor punt in de Bijbel of de DL, maar dat is de praktijk), dan alleen maar een droge wetenschappelijke, formeel misschien correcte verhandeling. Is het ook niet dat van de daken zal worden verkondigd wat in de binnenkamer omgaat? Niet de theorie, die horen we overal wel, maar de praktijk, ik geloof dat het dát is. Wordt de praktijk niet (meer) gekend dan blijven er (laten we het even menselijk zeggen) onopgeloste zaken die niet verklaard worden, omdat de geestelijke leiders ze niet (meer) kennen, of... erger nog gaan verwerpen. Onze predikant merkte eens op, dat veel preken nog wel correct zijn, en er geen natte vinger op de leggen valt, en toch... erger vind hij, en ik ben dat helemaal met hem eens, de zaken die verzwegen worden. Niet wat gezegd wordt, maar wat verzwegen wordt kan dodelijk zijn.

Een predikant moet de schrift verkondigen, niet de gevoelens, ervaringen, gangen, van een mens. Alleen als deze rechtstreeks aan de schrift getoetst kunnen worden.
Natuurlijk mag er best af en toe ruimte zuin om ervaringen uit te wisselen en te spreken van de gangen die God met Zijn volk houdt, echter altijd in bescheidenheid, zonder syteem, zonder "dit is de ware weg" prediking, want de mens is altijd bedriegllijk en het hart vol arglist en bedrog. De praktijk is niet gestoeld op gevoelens, ervaringen en gangen. God gaat met een ieder Zijn eigen weg.
Daarom, de prediking uit de schrift naspreken, dat kan droog en wetenschappelijk lijken, maar dat is wel de praktijk van de prediking.

Niet de gangen van de mens nee... Inderdaad.
Maar wat denk ja van de gangen van God met Zijn volk? Mag hij dat niet verklaren?
Is dat het niet juist wat we vroeger bevinding noemden?
In een ander topic leerde ik al dat men ook al geen raad meer weet met de term bevinding.
En voor de duidelijkheid, dat moet er hier altijd wel bij, nee niet de mens moet centraal staan.

[ejvl]

Niet de gangen van de mens nee... Inderdaad.
Maar wat denk ja van de gangen van God met Zijn volk? Mag hij dat niet verklaren?
Is dat het niet juist wat we vroeger bevinding noemden?
In een ander topic leerde ik al dat men ook al geen raad meer weet met de term bevinding.
En voor de duidelijkheid, dat moet er hier altijd wel bij, nee niet de mens moet centraal staan.

De gangen die God met Zijn volk houd mogen natuurlijk wel verklaard worden, mits het direct uit de bijbel te herleiden is.
In een vorige post zei je dat dit niet altijd het geval hoeft te zijn maar dat het wel de praktijk is. Daar ben ik het niet me eens.
Bevinding, gangen van Gods volk, moeten uit de bijbel te herleiden zijn. Als dit niet direct het geval is vind ik dat dit best terzijde genoemd mag worden, maar is geen kern, geen praktijk, slechts terzijde. De bijbel moet de kern zijn, dat is de bevinding.

En jij verstaat onder bevinding iets heel anders dan ik denk ik. Hoe de puriteinen preekten, dat is bevinding.
Lees bijvoorbeeld deze preken maar eens van deze oudvader.
http://www.theologienet.nl/documenten/G ... chttal.pdf

[Johann Gottfried Walther]

In ieder is wel een punt dat de praktijk wordt verzwegen. Veel uit de praktijk van het Leven blijft onbenoemd omdat het niet volgens het 'boekje' past. En daarmee blijven zielen die met zielenvragen worstelen in het duister tasten. Dan toch liever de bevindelijke gangen verhandelen (als staan die niet punt voor punt in de Bijbel of de DL, maar dat is de praktijk), dan alleen maar een droge wetenschappelijke, formeel misschien correcte verhandeling. Is het ook niet dat van de daken zal worden verkondigd wat in de binnenkamer omgaat? Niet de theorie, die horen we overal wel, maar de praktijk, ik geloof dat het dát is. Wordt de praktijk niet (meer) gekend dan blijven er (laten we het even menselijk zeggen) onopgeloste zaken die niet verklaard worden, omdat de geestelijke leiders ze niet (meer) kennen, of... erger nog gaan verwerpen. Onze predikant merkte eens op, dat veel preken nog wel correct zijn, en er geen natte vinger op de leggen valt, en toch... erger vind hij, en ik ben dat helemaal met hem eens, de zaken die verzwegen worden. Niet wat gezegd wordt, maar wat verzwegen wordt kan dodelijk zijn.

Een predikant moet de schrift verkondigen, niet de gevoelens, ervaringen, gangen, van een mens. Alleen als deze rechtstreeks aan de schrift getoetst kunnen worden.
Natuurlijk mag er best af en toe ruimte zuin om ervaringen uit te wisselen en te spreken van de gangen die God met Zijn volk houdt, echter altijd in bescheidenheid, zonder syteem, zonder "dit is de ware weg" prediking, want de mens is altijd bedriegllijk en het hart vol arglist en bedrog. De praktijk is niet gestoeld op gevoelens, ervaringen en gangen. God gaat met een ieder Zijn eigen weg.
Daarom, de prediking uit de schrift naspreken, dat kan droog en wetenschappelijk lijken, maar dat is wel de praktijk van de prediking.

Niet de gangen van de mens nee... Inderdaad.
Maar wat denk ja van de gangen van God met Zijn volk? Mag hij dat niet verklaren?
Is dat het niet juist wat we vroeger bevinding noemden?
In een ander topic leerde ik al dat men ook al geen raad meer weet met de term bevinding.
En voor de duidelijkheid, dat moet er hier altijd wel bij, nee niet de mens moet centraal staan.

Gods werk heeft overeenkomsten, als je kijkt naar verschillende gelovigen, maar God werkt niet volgens een systeem of door ons bedacht schema.

Maar bevinding is, het woord van God, mogen ervaren, is een kracht, en een zalige zoete werking en uitwerking, dat er genezing is onder de vleugels van de Zon der gerechtigheid. En dat Hij de moede kracht geeft, en dat Hij vermenigvuldigd de sterkten dien die geen krachten heeft.

[Zita]

Ontopic maar weer.

[-DIA-]

In ieder is wel een punt dat de praktijk wordt verzwegen. Veel uit de praktijk van het Leven blijft onbenoemd omdat het niet volgens het 'boekje' past. En daarmee blijven zielen die met zielenvragen worstelen in het duister tasten. Dan toch liever de bevindelijke gangen verhandelen (als staan die niet punt voor punt in de Bijbel of de DL, maar dat is de praktijk), dan alleen maar een droge wetenschappelijke, formeel misschien correcte verhandeling. Is het ook niet dat van de daken zal worden verkondigd wat in de binnenkamer omgaat? Niet de theorie, die horen we overal wel, maar de praktijk, ik geloof dat het dát is. Wordt de praktijk niet (meer) gekend dan blijven er (laten we het even menselijk zeggen) onopgeloste zaken die niet verklaard worden, omdat de geestelijke leiders ze niet (meer) kennen, of... erger nog gaan verwerpen. Onze predikant merkte eens op, dat veel preken nog wel correct zijn, en er geen natte vinger op de leggen valt, en toch... erger vind hij, en ik ben dat helemaal met hem eens, de zaken die verzwegen worden. Niet wat gezegd wordt, maar wat verzwegen wordt kan dodelijk zijn.

Een predikant moet de schrift verkondigen, niet de gevoelens, ervaringen, gangen, van een mens. Alleen als deze rechtstreeks aan de schrift getoetst kunnen worden.
Natuurlijk mag er best af en toe ruimte zuin om ervaringen uit te wisselen en te spreken van de gangen die God met Zijn volk houdt, echter altijd in bescheidenheid, zonder syteem, zonder "dit is de ware weg" prediking, want de mens is altijd bedriegllijk en het hart vol arglist en bedrog. De praktijk is niet gestoeld op gevoelens, ervaringen en gangen. God gaat met een ieder Zijn eigen weg.
Daarom, de prediking uit de schrift naspreken, dat kan droog en wetenschappelijk lijken, maar dat is wel de praktijk van de prediking.

Niet de gangen van de mens nee... Inderdaad.
Maar wat denk ja van de gangen van God met Zijn volk? Mag hij dat niet verklaren?
Is dat het niet juist wat we vroeger bevinding noemden?
In een ander topic leerde ik al dat men ook al geen raad meer weet met de term bevinding.
En voor de duidelijkheid, dat moet er hier altijd wel bij, nee niet de mens moet centraal staan.

Gods werk heeft overeenkomsten, als je kijkt naar verschillende gelovigen, maar God werkt niet volgens een systeem of door ons bedacht schema.

Maar bevinding is, het woord van God, mogen ervaren, is een kracht, en een zalige zoete werking en uitwerking, dat er genezing is onder de vleugels van de Zon der gerechtigheid. En dat Hij de moede kracht geeft, en dat Hij vermenigvuldigd de sterkten dien die geen krachten heeft.

Kortgelden merkte dominee nog op hoe erg het is als men het werk van God gaat verlagen tot een systeem.
Als dat welbewust wordt gedaan komt dat dicht bij de zonde tegen te Heilige Geest. En da is ook daadwerkelijk
wat men er in de Schrift van leest. Het is het werk van Gods Geest ontkennen, verwerpen, kleineren, en als
een werk van de boze bestempelen. Het is ter waarschuwing. Maar ik neem aan dat het (hoop het) dat dit niet
met opzet en welbewust gebeurt.

[Johann Gottfried Walther]

Gods werk heeft overeenkomsten, als je kijkt naar verschillende gelovigen, maar God werkt niet volgens een systeem of door ons bedacht schema.

Maar bevinding is, het woord van God, mogen ervaren, is een kracht, en een zalige zoete werking en uitwerking, dat er genezing is onder de vleugels van de Zon der gerechtigheid. En dat Hij de moede kracht geeft, en dat Hij vermenigvuldigd de sterkten dien die geen krachten heeft.

Kortgelden merkte dominee nog op hoe erg het is als men het werk van God gaat verlagen tot een systeem.
Als dat welbewust wordt gedaan komt dat dicht bij de zonde tegen te Heilige Geest. En da is ook daadwerkelijk
wat men er in de Schrift van leest. Het is het werk van Gods Geest ontkennen, verwerpen, kleineren, en als
een werk van de boze bestempelen. Het is ter waarschuwing. Maar ik neem aan dat het (hoop het) dat dit niet
met opzet en welbewust gebeurt.

Predikant preekt in eerste instantie tegen zichzelf, en dan tegen de eigen gemeente, dus blijkbaar voelde hij zich geroepen hier tegen te waarschuwen.

[Panny]

Ik denk dat jonge gelovigen die nog maar kort de goede strijd strijden meestal maar weinig geloofszekerheid hebben.
Ze kunnen niet ontkennen dat hun leven veranderd is en ze boven alles verlangen naar God en verlossing van zonden.
Maar ze durven zich geen kind van God te noemen ook al hebben ze weleens hoop dat God hen hoort en toch ook weleens nabij is.
Ze hebben een groot verlangen in hun hart naar Jezus Christus maar kennen Hem nog niet.
Hoe moet de predikant met deze jonge 'strijders' omgaan?

[Tiberius]

Enkele op-de-persoon-reacties zijn verwijderd. Verder on-topic aub.

[Marco]

Dit topic teruglezend een opmerking: Wie de belijdenisgeschriften, en daaronder zeker niet in de laatste plaats de Dordtse Leerregels, leest en op zich laat inwerken zal die niet snel dogmatisch of theoretisch noemen. Wie dat doet, heeft ze niet begrepen. Zowel de Catechismus als de Leerregels gaan voluit voor de troost aan de twijfelende gelovige. Daarin zijn beide zó pastoraal bezig, dat je die bevindelijk zou kunnen noemen. Als wat 'bevindend preken' daarmee in conflict zou (lijken te) komen, dan moet daar goed naar gekeken worden.

En dan kan het zo zijn dat iemand wel heel eenzijdig uit de Dordtse Leerregels citeert, maar dan is dat vrij gemakkelijk aan te tonen: er kan dan vrij eenvoudig een citaat uit die Dordtse Leerregels tegenover geplaatst worden...

Daarbij leveren de belijdenisgeschriften juist géén systeem. Dat doen juist diegenen die aanvullende eisen stellen aan bekeringen. Dat is juist het verwijt aan de 'foute' (dwz niet schriftuurlijke) bevinding: dat men de eigen beleving als norm stelt, waarmee de werking van de Geest die daarmee niet in overeenstemming is, buitenspel wordt gezet!

[samanthi]

Ik kan de filmpjes van ds, van den Brink nog niet zien, ik heb ze aangevraagd (ik heb kliksafe), ik zal me later in de strijd mengen.

[Sheba]

In hoofdlijn ben ik het met je eens dat twijfel uit de mens zelf voortkomt, maar de Heere trekt in het genadeleven Zich voor de mens ook wel eens terug, waardoor deze voor zijn/haar beleving God kwijt is en twijfelt of het allemaal wel waar is geweest. Terwijl de Heere dit geeft om Zijn Volk te oefenen in het vrezen van Zijn Naam, maar dan vraag ik mij af of deze "twijfel" afkomstig is van de mens?

Je bent hier erg stellig, maar hoe kom je erbij dat de Heere Zich terugtrekt om te oefenen?
De bijbel is toch niet onduidelijk: God trekt Zich terug van de ongelovige, niet van Zijn volk (kleine letter).

Helaas refo heb je de Schrift niet mee: Maar één voorbeeld Psalm 30.

8 Want, HEERE! Gij hadt mijn berg door Uw goedgunstigheid vastgezet; maar toen Gij Uw aangezicht verborgt, werd ik verschrikt.
9 Tot U, HEERE! riep ik, en ik smeekte tot den HEERE:
10 Wat gewin is er in mijn bloed, in mijn nederdalen tot de groeve? Zal U het stof loven? Zal het Uw waarheid verkondigen?
11 Hoor, HEERE! en wees mij genadig; HEERE! wees mij een Helper

@Huisman
Even voor de duidelijkheid voor mij.
We hebben het over geloofszekerheid, mbt tot de eigen zaligheid toch?

Waar lees je dat in deze psalm getwijfeld wordt aan de eigen zaligheid? Of gaat het om ervaren van verlatenheid door omstandigheden (Absalom of ziekte?) Begint de psalm juist niet met het verhogen van de Heere omdat Hij hem heeft opgetrokken uit het graf? juist ook omdat het is, mijn God? ( laatste vers). De God van zijn Zaligheid?

[ejvl]

In psalm 30 zegt de kantekening ook:
Dat is, als gij uw vorige gunst om mijner zonden wil wat ophieldt [verg. Deut. 31:17], en mij door mijn zoon van Jeruzalem verdreeft, toen was ik te zeer verslagen. Verg. Ps. 72:14.

[Sheba]

In psalm 30 zegt de kantekening ook:
Dat is, als gij uw vorige gunst om mijner zonden wil wat ophieldt [verg. Deut. 31:17], en mij door mijn zoon van Jeruzalem verdreeft, toen was ik te zeer verslagen. Verg. Ps. 72:14.

In de kanttekening ervoor staat dat David dacht omdat God hem zijn koninkrijk bevestigd had, niet zou overkomen wat hem met Absalom nu gebeurde. ( een hoogmoedige gedachte, psalm 31 vers 24? Omdat hij meer op die bevestiging zag dan op God? ) En als dan die strijd met Absalom is, waarin hij denkt het koninkrijk kwijt te raken, is hij zo diep verslagen. Dat hij denkt om te komen. En was het niet door eigen zonden dat het zo met Absalom liep? Maar gaat het hier over twijfel aan eigen zaligheid?
In psalm 31 roemt hij ook in diezelfde God. Zijn God. Die ook al dacht hij van God afgesneden te zijn, hem gered heeft. Tot Wie hij in de nood ook gesmeekt heeft. Bidt hij dan tot een God die niet zijn Zaligheid op het oog had? Kortom ik ben nog niet overtuigd of het juist is dat Huisman deze psalm aanhaalt in rekatie tot geloofszekerheid.

[-DIA-]

ZOMAAR WAT GEDACHTEN IN DE NACHT

We horen maar weinig meer
over wat we vroeger nog wel eens hoorden,
bij dezen en genen
van Gods volk:
Toen Gij Uw aangezicht verborg
werd ik verschrikt.

Soms lijkt het wel of we nu allemaal
zo nabij God leven,
zo'n groot geloof hebben,
geen twijfel meer kennen,
geen aanvechtingen.

De Kerk bloeit als nooit tevoren...
en zonden,
en donkerheden ,
en verbergingen
lijken haast niet meer voor te komen.

Ook horen we weinig meer
van Gods wonderlijke
uitreddingen.
Weinig nood meer.

Toch:
Wellicht nog in het verborgen,
hier en daar,
onder de vijgenboom.

We lijken soms onszelf redelijk
te kunnen redden,
en (geestelijke) armoede
kennen we niet meer
(zo het lijkt).

En toch...
Ik geloof dat het wel waar is:
De arme spreekt smekingen.

Dat was ook de bevinding van
de Spreukendichter.
Ik kom ook veel geloof tegen,
maar weinig armoede.

Ook dit:
Bekommernis in het hart des mensen
buigt het neder;
maar een goed woord
verblijdt het.