Schriftuurlijk bevindelijke prediking

[eilander]

Dan heb je het misschien toch niet helemaal begrepen...

Nee, Erasmiaan, dat geloof ik niet. Zoals jij het "werkhuis" uitlegt, ligt dat in het stuk van de dankbaarheid. Zoals memento het hier aangeeft, heb ik het ook altijd gehoord: een mens probeert eerst zelf alles te doen, om er achter te komen dat hij er niets aan kan doen en niets aan hoeft te doen.

Zie DIA.

Zijn de hier genoemde opvattingen over het werkhuis eigenlijk wel zo verschillend?

[-DIA-]

Overtuiging van de wet, ook een overbuiging, gepaard gaande met een liefde voor de wet, liefde tot de God van die Wet. Je krijgt alles lief wat van God is, zelfs een verdoemende wet. Al verdoemd de wet je, dan zeg je toch: amen! Op dat plekje komt de mens van nature niet, dat begrijpt hij ook niet. Als we dat met ons vertstand proberen te verklaren val je toch door de mand, want het wordt toch wel gevoeld of het echt is. Of ken je ze niet, de kunstenmakers, die alles nabootsen wat God werkt? Luther had er ook kennis van, hij kende de 'aap van God'. Je stelt het hier heel menselijk voor, en zo'n voorstelling is van alle geestelijkheid ontbloot. Het heilgeheim wordt aan Zijn vrinden, naar Zijn vreêverbond getoond.

Precies wat ik betoog: Geestelijk leven is erkennen dat ik zó doemwaardig ben voor God, dat ik totaal afhankelijk ben van Zijn genade. Uitgewerkt voor Hem. Zolang de mens nog werkt, beseft hij zijn totale verlorenheid niet, en beseft hij niet dat hij voor 100% afhankelijk is van Gods genade in Christus.

Zolang de mens nog meent door werken zichzelf aangenaam te kunnen maken voor God, is hij nog buiten Christus in de wereld, geen hoop hebbende!

Maar vraag zo'n doemwaardige eens, waar het écht is. Kun je God dan iets ongrijmds toeschrijven? Al moet je voor eeuwig verloren gaan. Nee dat kan niet van Gods kant. Je bent door de Wet overuigd en hebt die Wet liefgekregen.
Dat zal je idd wel in het werkhuis brengen, maar dat is toch de kortste weg om aan het einde gebracht te worden met alles van jezelf? De ouden zeiden het zo: zeven schoften op een dag werken. En DAN is genade pas genade, als je weet wat het is wat je plaats is. Zal er eerder plaats voor Christus zijn? Ik dacht het niet. Zonder de Wet is er ook geen plaats voor het Evangelie, ook al denken velen van wel... En dan is Chirstus ook niet echt noodzakelijk, toch? U dan, die gelooft is Hij dierbaar.

[memento]

Overtuiging van de wet, ook een overbuiging, gepaard gaande met een liefde voor de wet, liefde tot de God van die Wet. Je krijgt alles lief wat van God is, zelfs een verdoemende wet. Al verdoemd de wet je, dan zeg je toch: amen! Op dat plekje komt de mens van nature niet, dat begrijpt hij ook niet. Als we dat met ons vertstand proberen te verklaren val je toch door de mand, want het wordt toch wel gevoeld of het echt is. Of ken je ze niet, de kunstenmakers, die alles nabootsen wat God werkt? Luther had er ook kennis van, hij kende de 'aap van God'. Je stelt het hier heel menselijk voor, en zo'n voorstelling is van alle geestelijkheid ontbloot. Het heilgeheim wordt aan Zijn vrinden, naar Zijn vreêverbond getoond.

Precies wat ik betoog: Geestelijk leven is erkennen dat ik zó doemwaardig ben voor God, dat ik totaal afhankelijk ben van Zijn genade. Uitgewerkt voor Hem. Zolang de mens nog werkt, beseft hij zijn totale verlorenheid niet, en beseft hij niet dat hij voor 100% afhankelijk is van Gods genade in Christus.

Zolang de mens nog meent door werken zichzelf aangenaam te kunnen maken voor God, is hij nog buiten Christus in de wereld, geen hoop hebbende!

Maar vraag zo'n doemwaardige eens, waar het écht is. Kun je God dan iets ongrijmds toeschrijven? Al moet je voor eeuwig verloren gaan. Nee dat kan niet van Gods kant. Je bent door de Wet overuigd en hebt die Wet liefgekregen.
Dat zal je idd wel in het werkhuis brengen, maar dat is toch de kortste weg om aan het einde gebracht te worden met alles van jezelf? De ouden zeiden het zo: zeven schoften op een dag werken. En DAN is genade pas genade, als je weet wat het is wat je plaats is. Zal er eerder plaats voor Christus zijn? Ik dacht het niet. Zonder de Wet is er ook geen plaats voor het Evangelie, ook al denken velen van wel... En dan is Chirstus ook niet echt noodzakelijk, toch? U dan, die gelooft is Hij dierbaar.

Maar omgedraaid ook: Zolang men nog in het werkhuis is, zolang men nog niet "doodgewerkt" is, is er ook geen plaats voor Christus... Dat is mijn punt. En mensen bij wie geen echte plaats is voor Christus, vertellen dat zij op de weg zijn, dat zij in weze al bekeerd zijn, is m.i. zielsbedrog. Helaas komt het voor, dat mensen na een ernstige overtuiging van zonden en na levensbetering, nooit bij Christus aankomen. Slechts daar waar eigen werken opgegeven worden, en men slechts op Gods genade in Christus is aangewezen, dáár wordt genade verheerlijkt. Zoals de ouden zeiden: Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf.

PS> Verder wil ik ontkennen dat een ieder bewust een werkhuis meemaakt. Sommigen zijn door Gods Woord direct zó overtuigd, dat zij direct beseffen dat alleen Gods genade hen redden kan en eigen werken nutteloos zijn. Anderen weer worden van kindsaf geleid, en hebben bij hun weten hun hele leven al het ware geloof en vertrouwen in Christus gekend. Weer anderen worden zachtjes en teder gevoerd (zoals in de Christinnereis), zonder door diepe en lange slagen der wet overtuigd te hoeven worden om in Christus alleen hun zaligheid te verwachten. De oudvaders (bv Guthrie) hebben veel oog gehad voor de verschillende wegen.

[-DIA-]

Overtuiging van de wet, ook een overbuiging, gepaard gaande met een liefde voor de wet, liefde tot de God van die Wet. Je krijgt alles lief wat van God is, zelfs een verdoemende wet. Al verdoemd de wet je, dan zeg je toch: amen! Op dat plekje komt de mens van nature niet, dat begrijpt hij ook niet. Als we dat met ons vertstand proberen te verklaren val je toch door de mand, want het wordt toch wel gevoeld of het echt is. Of ken je ze niet, de kunstenmakers, die alles nabootsen wat God werkt? Luther had er ook kennis van, hij kende de 'aap van God'. Je stelt het hier heel menselijk voor, en zo'n voorstelling is van alle geestelijkheid ontbloot. Het heilgeheim wordt aan Zijn vrinden, naar Zijn vreêverbond getoond.

Precies wat ik betoog: Geestelijk leven is erkennen dat ik zó doemwaardig ben voor God, dat ik totaal afhankelijk ben van Zijn genade. Uitgewerkt voor Hem. Zolang de mens nog werkt, beseft hij zijn totale verlorenheid niet, en beseft hij niet dat hij voor 100% afhankelijk is van Gods genade in Christus.

Zolang de mens nog meent door werken zichzelf aangenaam te kunnen maken voor God, is hij nog buiten Christus in de wereld, geen hoop hebbende!

Maar vraag zo'n doemwaardige eens, waar het écht is. Kun je God dan iets ongrijmds toeschrijven? Al moet je voor eeuwig verloren gaan. Nee dat kan niet van Gods kant. Je bent door de Wet overuigd en hebt die Wet liefgekregen.
Dat zal je idd wel in het werkhuis brengen, maar dat is toch de kortste weg om aan het einde gebracht te worden met alles van jezelf? De ouden zeiden het zo: zeven schoften op een dag werken. En DAN is genade pas genade, als je weet wat het is wat je plaats is. Zal er eerder plaats voor Christus zijn? Ik dacht het niet. Zonder de Wet is er ook geen plaats voor het Evangelie, ook al denken velen van wel... En dan is Chirstus ook niet echt noodzakelijk, toch? U dan, die gelooft is Hij dierbaar.

Maar omgedraaid ook: Zolang men nog in het werkhuis is, zolang men nog niet "doodgewerkt" is, is er ook geen plaats voor Christus... Dat is mijn punt.

Dat is ook waar! Maar hoe kom je anders aan het einde met alles, dan door juist door de wet? En zolang je nog wat probeert op te houden is er geen plaats voor genade. Daarom bengt de wet, als God het behaagt dat te werken, aan het einde met alles buiten Christus. Zodat Christus, zoals gezegd wordt, gepast, noodzakelijk een dierbaar wordt. En dan wordt toch elke woord een zaak. Gepast. Noodzakelijk. Dierbaar. Dan zijn dat geen dode oude termen.

[Erasmiaan]

Dan heb je het misschien toch niet helemaal begrepen...

Nee, Erasmiaan, dat geloof ik niet. Zoals jij het "werkhuis" uitlegt, ligt dat in het stuk van de dankbaarheid. Zoals memento het hier aangeeft, heb ik het ook altijd gehoord: een mens probeert eerst zelf alles te doen, om er achter te komen dat hij er niets aan kan doen en niets aan hoeft te doen.

Zie DIA.

Zijn de hier genoemde opvattingen over het werkhuis eigenlijk wel zo verschillend?

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

[memento]

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

Zo wordt het meestal niet uitgelegd hoor.

En het gevaar van beiden is trouwens even groot. In beide gevallen wordt er gesproken over geestelijk leven, terwijl de mens nog hard bezig is te werken voor zijn zaligheid, en dus niet zijn zaligheid alleen van Christus verwacht. En wat, als een mens zo sterft? Is hij dan niet enorm bedrogen, door hen die zulke zielen toegezegd hebben dat zij op de weg zijn, dat zulke zaken binnen de bekering vallen. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf!

[-DIA-]

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

Zo wordt het meestal niet uitgelegd hoor.

En het gevaar van beiden is trouwens even groot. In beide gevallen wordt er gesproken over geestelijk leven, terwijl de mens nog hard bezig is te werken voor zijn zaligheid, en dus niet zijn zaligheid alleen van Christus verwacht. En wat, als een mens zo sterft? Is hij dan niet enorm bedrogen, door hen die zulke zielen toegezegd hebben dat zij op de weg zijn, dat zulke zaken binnen de bekering vallen. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf!

Daarom ook is een zuiver separerende prediking zo nodig, Niet een preek die de theorie alleen verklaard, maar een levende verkondiging. En wat dacht je, zal God Zijn uitverkorenen in de wanhoop doen omkomen? Wat dacht je? Hebben we dan zo'n Tiran als God? Een God die lust tot plagen heeft? Neen toch? En wie verloren gaat zal nooit anders kunnen zeggen: Gij zijt rechvaardig.

[eilander]

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

Zo wordt het meestal niet uitgelegd hoor.

En het gevaar van beiden is trouwens even groot. In beide gevallen wordt er gesproken over geestelijk leven, terwijl de mens nog hard bezig is te werken voor zijn zaligheid, en dus niet zijn zaligheid alleen van Christus verwacht. En wat, als een mens zo sterft? Is hij dan niet enorm bedrogen, door hen die zulke zielen toegezegd hebben dat zij op de weg zijn, dat zulke zaken binnen de bekering vallen. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf!

Ik heb het hier steeds gehad over mensen die in het werkhuis gebracht worden. Dat is dus Gods werk. Als het eigen werk is, zal dat blijken uit de uitkomst. Als het Gods werk is, zal een mens zo niet kunnen sterven.
Ik ben niet zo voor het preken van de chronologische volgorde in de Catechismus, omdat ik denk dat het niet zo is bedoeld. Maar anderzijds hoor ik ook weer niet dat iemand die in het werkhuis is gebracht, gezegd wordt dat hij maar flink zo door moet gaan en dat hij op de goede weg is. Nee, er wordt altijd gewezen op Christus, als de enige Weg van zalig worden.

[memento]

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

Zo wordt het meestal niet uitgelegd hoor.

En het gevaar van beiden is trouwens even groot. In beide gevallen wordt er gesproken over geestelijk leven, terwijl de mens nog hard bezig is te werken voor zijn zaligheid, en dus niet zijn zaligheid alleen van Christus verwacht. En wat, als een mens zo sterft? Is hij dan niet enorm bedrogen, door hen die zulke zielen toegezegd hebben dat zij op de weg zijn, dat zulke zaken binnen de bekering vallen. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf!

Daarom ook is een zuiver separerende prediking zo nodig, Niet een preek die de theorie alleen verklaard, maar een levende verkondiging. En wat dacht je, zal God Zijn uitverkorenen in de wanhoop doen omkomen? Wat dacht je? Hebben we dan zo'n Tiran als God? Een God die lust tot plagen heeft? Neen toch? En wie verloren gaat zal nooit anders kunnen zeggen: Gij zijt rechvaardig.

Precies. Een zuiver separerende prediking is m.i. een prediking die eerlijk en duidelijk zegt: Hebt gij nog iets in u zelf, denkt u nog zelf iets voor God te kunnen doen? Zo ja, dan bent u de meest ongelukkige van alle mensen. Want dan bent u nog buiten Christus. Dan ligt u nog midden in de dood! Want slechts in Christus is er zaligheid. In u is enkel dood, enkel zonde, enkel ongerechtigheid, en dat zal tot de dood ook zo blijven, zoek daarom uw rechtvaardigheid buiten u, in Christus Jezus. Alleen in Hem bent u behouden. Alleen als u uw werken opgeeft, en erkent dat u totaal, volledig, geheel verloren ligt, en zo u zaligheid alleen van Hem verwacht, is er hoop. Want wie niet in Hem gelooft, die is reeds veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de naam van de eniggeboren Zoon van God.

[-DIA-]

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

Zo wordt het meestal niet uitgelegd hoor.

En het gevaar van beiden is trouwens even groot. In beide gevallen wordt er gesproken over geestelijk leven, terwijl de mens nog hard bezig is te werken voor zijn zaligheid, en dus niet zijn zaligheid alleen van Christus verwacht. En wat, als een mens zo sterft? Is hij dan niet enorm bedrogen, door hen die zulke zielen toegezegd hebben dat zij op de weg zijn, dat zulke zaken binnen de bekering vallen. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf!

Daarom ook is een zuiver separerende prediking zo nodig, Niet een preek die de theorie alleen verklaard, maar een levende verkondiging. En wat dacht je, zal God Zijn uitverkorenen in de wanhoop doen omkomen? Wat dacht je? Hebben we dan zo'n Tiran als God? Een God die lust tot plagen heeft? Neen toch? En wie verloren gaat zal nooit anders kunnen zeggen: Gij zijt rechvaardig.

Precies. Een zuiver separerende prediking is m.i. een prediking die eerlijk en duidelijk zegt: Hebt gij nog iets in u zelf, denkt u nog zelf iets voor God te kunnen doen? Zo ja, dan bent u de meest ongelukkige van alle mensen. Want dan bent u nog buiten Christus. Dan ligt u nog midden in de dood! Want slechts in Christus is er zaligheid. In u is enkel dood, enkel zonde, enkel ongerechtigheid, en dat zal tot de dood ook zo blijven, zoek daarom uw rechtvaardigheid buiten u, in Christus Jezus. Alleen in Hem bent u behouden. Alleen als u uw werken opgeeft, en erkent dat u totaal, volledig, geheel verloren ligt, en zo u zaligheid alleen van Hem verwacht, is er hoop. Want wie niet in Hem gelooft, die is reeds veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de naam van de eniggeboren Zoon van God.

Wanneer geeft een mens het dan op? Nooit.... Hij vecht zich liever dood dan dat hij God toevalt. Wie aan het einde der Wet gebracht wordt, dat is genade. En dat is Gods werk. Als het moest afhangen van ons opgeven, zou er iets in ons mee moeten doen, en dan komen we in puur remonstrantse wateren.

[Tiberius]

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

Zo wordt het meestal niet uitgelegd hoor.

En het gevaar van beiden is trouwens even groot. In beide gevallen wordt er gesproken over geestelijk leven, terwijl de mens nog hard bezig is te werken voor zijn zaligheid, en dus niet zijn zaligheid alleen van Christus verwacht. En wat, als een mens zo sterft? Is hij dan niet enorm bedrogen, door hen die zulke zielen toegezegd hebben dat zij op de weg zijn, dat zulke zaken binnen de bekering vallen. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf!

Het punt is, dat men dan al in Jezus is. Zie ook het artikel, waarmee dit topic begon en met name de zinnen die Luther onderstreepte.

[memento]

Daarom ook is een zuiver separerende prediking zo nodig, Niet een preek die de theorie alleen verklaard, maar een levende verkondiging. En wat dacht je, zal God Zijn uitverkorenen in de wanhoop doen omkomen? Wat dacht je? Hebben we dan zo'n Tiran als God? Een God die lust tot plagen heeft? Neen toch? En wie verloren gaat zal nooit anders kunnen zeggen: Gij zijt rechvaardig.

Precies. Een zuiver separerende prediking is m.i. een prediking die eerlijk en duidelijk zegt: Hebt gij nog iets in u zelf, denkt u nog zelf iets voor God te kunnen doen? Zo ja, dan bent u de meest ongelukkige van alle mensen. Want dan bent u nog buiten Christus. Dan ligt u nog midden in de dood! Want slechts in Christus is er zaligheid. In u is enkel dood, enkel zonde, enkel ongerechtigheid, en dat zal tot de dood ook zo blijven, zoek daarom uw rechtvaardigheid buiten u, in Christus Jezus. Alleen in Hem bent u behouden. Alleen als u uw werken opgeeft, en erkent dat u totaal, volledig, geheel verloren ligt, en zo u zaligheid alleen van Hem verwacht, is er hoop. Want wie niet in Hem gelooft, die is reeds veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de naam van de eniggeboren Zoon van God.

Wanneer geeft een mens het dan op? Nooit.... Hij vecht zich liever dood dan dat hij God toevalt. Wie aan het einde der Wet gebracht wordt, dat is genade. En dat is Gods werk. Als het moest afhangen van ons opgeven, zou er iets in ons mee moeten doen, en dan komen we in puur remonstrantse wateren.[/quote]
DIA, de oproep tot bekering en geloof is niet remonstrants hoor, maar puur Bijbels!

Maar het gaat erom: Wat zeggen wij tegen iemand die zich in "het werkhuis bevind". Zeggen: U bent op de weg, u bent bekeerd want "het werkhuis" valt binnen de bekering? Of houden wij vol: Wie in Hem geloofd wordt niet geoordeeld. Maar die (nog) niet in Hem geloofd, die is alreeds geoordeeld, omdat hij (nog) niet heeft geloofd in de naam van de eniggeboren Zoon van God.

[memento]

Ja, een verschil van licht en donker. Iemand die waar zaligmakend overtuigd is komt niet in het werkhuis uit slaafse vrees maar omdat de liefde Gods in zijn hart is uitgestort. Hij moet er dan nog wel achter komen dat ook zijn werken niet meetelt voor God en dat hij uit genade gezaligd moet worden.

Zo wordt het meestal niet uitgelegd hoor.

En het gevaar van beiden is trouwens even groot. In beide gevallen wordt er gesproken over geestelijk leven, terwijl de mens nog hard bezig is te werken voor zijn zaligheid, en dus niet zijn zaligheid alleen van Christus verwacht. En wat, als een mens zo sterft? Is hij dan niet enorm bedrogen, door hen die zulke zielen toegezegd hebben dat zij op de weg zijn, dat zulke zaken binnen de bekering vallen. Buiten Jezus is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf!

Het punt is, dat men dan al in Jezus is. Zie ook het artikel, waarmee dit topic begon en met name de zinnen die Luther onderstreepte.

Dus iemand die nog hard aan het werk is, die dus nog niet heeft geleerd dat hij zo verloren ligt dat hij voor de volle 100% van Gods genade afhankelijk is, die is reeds in Christus, die is reeds behouden? Waar kom ik zoiets in de Schrift tegen?

[refo]

Memento: je kunt nog zoveel gelijk hebben, maar je kunt hier niet tegenop.
De wedergeboorte wordt in alle gebeurtenissen voorverondersteld.
Wat zo'n mens ook doet: het komt altijd goed.

[-DIA-]

Daarom ook is een zuiver separerende prediking zo nodig, Niet een preek die de theorie alleen verklaard, maar een levende verkondiging. En wat dacht je, zal God Zijn uitverkorenen in de wanhoop doen omkomen? Wat dacht je? Hebben we dan zo'n Tiran als God? Een God die lust tot plagen heeft? Neen toch? En wie verloren gaat zal nooit anders kunnen zeggen: Gij zijt rechvaardig.

Precies. Een zuiver separerende prediking is m.i. een prediking die eerlijk en duidelijk zegt: Hebt gij nog iets in u zelf, denkt u nog zelf iets voor God te kunnen doen? Zo ja, dan bent u de meest ongelukkige van alle mensen. Want dan bent u nog buiten Christus. Dan ligt u nog midden in de dood! Want slechts in Christus is er zaligheid. In u is enkel dood, enkel zonde, enkel ongerechtigheid, en dat zal tot de dood ook zo blijven, zoek daarom uw rechtvaardigheid buiten u, in Christus Jezus. Alleen in Hem bent u behouden. Alleen als u uw werken opgeeft, en erkent dat u totaal, volledig, geheel verloren ligt, en zo u zaligheid alleen van Hem verwacht, is er hoop. Want wie niet in Hem gelooft, die is reeds veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de naam van de eniggeboren Zoon van God.

Wanneer geeft een mens het dan op? Nooit.... Hij vecht zich liever dood dan dat hij God toevalt. Wie aan het einde der Wet gebracht wordt, dat is genade. En dat is Gods werk. Als het moest afhangen van ons opgeven, zou er iets in ons mee moeten doen, en dan komen we in puur remonstrantse wateren.

DIA, de oproep tot bekering en geloof is niet remonstrants hoor, maar puur Bijbels!

Maar het gaat erom: Wat zeggen wij tegen iemand die zich in "het werkhuis bevind". Zeggen: U bent op de weg, u bent bekeerd want "het werkhuis" valt binnen de bekering? Of houden wij vol: Wie in Hem geloofd wordt niet geoordeeld. Maar die (nog) niet in Hem geloofd, die is alreeds geoordeeld, omdat hij (nog) niet heeft geloofd in de naam van de eniggeboren Zoon van God.[/quote]


Ik weet het. Maar iets van de mens dat mee zou moeten doen is puur remomstrants. En beroofd God van zijn Eer.
We zullen het ook nooit kunnen verantwoorden als we zouden zeggen: U hebt me wel geroepen, maar ik kon niet...
Of: Ik was niet uitverkoren. Wie heeft er (om zo te zeggen) in Gods raadsbesluit geblikt?
Onze onmacht is een schuldige onmacht. Toch maakt God Zich vrij als hij ons met een welmenend aanbod van genade voorkomt.
Maar als we ons niet bekeren ligt daaarvan de schuld toch niet bij God, al zouden we dat misschien willen denken?