huisman schreef:Het is geestelijk zo stil. Het geoefende volk valt meer en meer weg. De Heere heeft ons niet verlaten, maar de zorgen zijn wel groot. Dat de Heere maar doorbrekend werk zou willen schenken
Deze verzuchting hoor je bijna op elke kerkelijke vergadering aan de rechterkant van onze gezindte. En dit niet sinds een paar jaar maar al tientallen jaren lang.
Mijn vraag : Is deze verzuchting echte beleving of gewoon een vast agendapunt. En als dit oprecht zo gevoeld wordt waar ligt het dan aan. Aan het kerkvolk (zondiger als vroeger) aan de prediking of ligt het aan de ...... ? M.a.w ik hoor een klacht maar waar ligt de schuld?
Inderdaad een probleem.
Waaruit wordt opgemaakt dat de Heere 'ons' niet heeft verlaten?
In een leer waarin gezged wordt dat alles van God komt en de mens daarin lijdelijk is kan dit niet anders dan een verwijt aan God zijn.
Zo ver gaan we natuurlijk niet, maar blijkbaar wordt er ook niet bij stilgestaan dat we ergens een afslag genomen hebben, waar we rechtdoor hadden moeten gaan.
Of zoiets als wanneer ik mijn navigatie aanzet om naar huis te gaan en dat toestel zegt (omdat ik op een parkeerplaats ofzo sta die buiten de weg ligt): begeeft u zich naar de geplande route. In de preek komt het daar ook vaak op neer. Iedereen wil naar huis, maar de ds bespreekt een route, waarvan niemand weet (ook ds niet) hoe daarop te komen. Want dat onbekende stukje, dat is Gods werk.