Zonder daar heel uitgebreid op in te gaan: het blijft een uitleg die feilbaar is en het gevaar bestaat dat er meer wordt ingegaan op de uitleg, die uitleg meer waarde krijgt, meer betekenis aan zo'n uitleg gehecht wordt, terwijl de pure boodschap min of meer wordt 'vergeten'.
Volgens mij kom je nu wel op een lastig punt uit.
Dat zelfde gevaar loop je in de kerk denk ik ook. Een predikant is ook feilbaar. Hoe gaan we daar volgens jou op een goede manier mee om? Je kan zeggen: Door naast die geschriften vooral ook zelf de Bijbel te lezen en die geschriften aan de Bijbel te toetsen. Oke. Maar niet alleen die Bijbeluitleg die je moet toetsen is feilbaar, jij en jou interpretatie van wat je in de Bijbel leest is dat ook. Een theoloog interpreteert de Bijbel en jij doet het zelfde en gaat jou bevindingen met die van hem vergelijken. Wie heeft er gelijk? Hoe weet je dat? Kortom, op die manier kom je er niet uit. Bidden om wijsheid en de Geest? Heel belangrijk. Maar hoeveel mensen die wij als dwaalleraren bestempelen doen niet precies hetzelfde en leggen het vervolgens toch anders uit?
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Zonder daar heel uitgebreid op in te gaan: het blijft een uitleg die feilbaar is en het gevaar bestaat dat er meer wordt ingegaan op de uitleg, die uitleg meer waarde krijgt, meer betekenis aan zo'n uitleg gehecht wordt, terwijl de pure boodschap min of meer wordt 'vergeten'.
Volgens mij kom je nu wel op een lastig punt uit.
Dat zelfde gevaar loop je in de kerk denk ik ook. Een predikant is ook feilbaar. Hoe gaan we daar volgens jou op een goede manier mee om? Je kan zeggen: Door naast die geschriften vooral ook zelf de Bijbel te lezen en die geschriften aan de Bijbel te toetsen. Oke. Maar niet alleen die Bijbeluitleg die je moet toetsen is feilbaar, jij en jou interpretatie van wat je in de Bijbel leest is dat ook. Een theoloog interpreteert de Bijbel en jij doet het zelfde en gaat jou bevindingen met die van hem vergelijken. Wie heeft er gelijk? Hoe weet je dat? Kortom, op die manier kom je er niet uit. Bidden om wijsheid en de Geest? Heel belangrijk. Maar hoeveel mensen die wij als dwaalleraren bestempelen doen niet precies hetzelfde en leggen het vervolgens toch anders uit?
Dat komt omdat ons verstand verduisterd is. Blijft een dooddoener, maar wel eentje die waar is.
Zonder daar heel uitgebreid op in te gaan: het blijft een uitleg die feilbaar is en het gevaar bestaat dat er meer wordt ingegaan op de uitleg, die uitleg meer waarde krijgt, meer betekenis aan zo'n uitleg gehecht wordt, terwijl de pure boodschap min of meer wordt 'vergeten'.
Volgens mij kom je nu wel op een lastig punt uit.
Dat zelfde gevaar loop je in de kerk denk ik ook. Een predikant is ook feilbaar. Hoe gaan we daar volgens jou op een goede manier mee om? Je kan zeggen: Door naast die geschriften vooral ook zelf de Bijbel te lezen en die geschriften aan de Bijbel te toetsen. Oke. Maar niet alleen die Bijbeluitleg die je moet toetsen is feilbaar, jij en jou interpretatie van wat je in de Bijbel leest is dat ook. Een theoloog interpreteert de Bijbel en jij doet het zelfde en gaat jou bevindingen met die van hem vergelijken. Wie heeft er gelijk? Hoe weet je dat? Kortom, op die manier kom je er niet uit. Bidden om wijsheid en de Geest? Heel belangrijk. Maar hoeveel mensen die wij als dwaalleraren bestempelen doen niet precies hetzelfde en leggen het vervolgens toch anders uit?
Dat komt omdat ons verstand verduisterd is. Blijft een dooddoener, maar wel eentje die waar is.
Daarom moeten predikanten ook altijd onder biddend opzien, vragend om verlichting van het verstand, de Schrift verklaren.
Predikanten beseffen (als het goed is) ook heel goed dat ze feilbaar zijn net als Jesaja: Wee mij, want ik verga! dewijl ik een man van onreine lippen ben...
Uiteraard. Maar dat deden een hoop niet reformatorische predikanten met op bepaalde punten een andere interpretatie van Bijbelse zaken, vast ook. Het is dus nog geen garantie dat als je dat doet, de boodschap ook wel goed zal zijn
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Misschien heb je weleens van ‘de tale Kanaäns’ gehoord. Daarmee wordt bedoeld het taalgebruik dat vooral in de eerste helft van de 20e eeuw door bevindelijk gereformeerden gebruikt werd. De titel van deze keer is een voorbeeld daarvan. Het verwijst naar Ezechiël 16:8 waar het gaat over de het verbond tussen de Heere en Zijn volk, dat vergeleken wordt met een huwelijkssluiting. Dat is ‘de tijd der minne’. In de tale Kanaäns ook wel het ‘stondeke’ der minne genoemd.
Een ‘stonde’ is een oud-Nederlands woord dat ‘moment’ betekent. ‘Minne’ wijst op het bemind worden. Het gaat om het heilige moment dat de Heere Jezus als de hemelse Bruidegom Zich openbaart aan het hart van een zondaar, die Hij tot Zijn bruid maakt en bemint. Deze ‘tale Kanaäns’ is grotendeels verdwenen, ook uit de prediking. Want mensen begrijpen die woorden niet meer. Maar, dat wat ermee bedoeld wordt, dat bestaat nog wel. Als de broers voor Jozef op de grond liggen en zich niet meer verontschuldigen, neemt Juda het woord. Hij ziet in al deze gebeurtenissen de hand van God. Dat het geld voor het koren nu voor de tweede keer weer terug is in hun zakken en ook dat de beker van de onderkoning gevonden is in de zak van Benjamin. Dat heeft God gedaan, zo weet Juda. God straft die grote zonde dat ze Jozef hebben verkocht en vader Jakob hebben bedrogen. Geen verontschuldigingen dus meer. Maar wel een hartelijk pleidooi voor Benjamin.
Benjamin was aan de onderkoning van Egypte overgeleverd. Dat was ook wat er afgesproken was en waar de broers het mee eens waren geweest. Degene bij wie de beker zou gevonden worden, die zou de slaaf van de onderkoning worden. Maar dan neemt Juda het voor hem op. Hij zegt: ik ben borg voor hem, neem mij maar als uw slaaf en laat hem gaan. En tóen kon Jozef zich niet meer bedwingen. Daarmee wordt gezegd dat Jozef zich al wel eerder had willen bekendmaken, maar dat hij zich toen wel heeft bedwongen. Want hij vond de tijd nog niet rijp. Toen ze de eerste keer voor hem stonden, toen zeiden de broers: ‘Wij zijn vroom, wij zijn geen verspieders’. Daarna hebben ze stukje bij beetje hun schuld doorleefd en beleden. Steeds verder kwamen ze in het nauw, steeds dieper moesten ze buigen. Totdat ze hier voor Jozefs voeten lagen. En vooral toen Jozef de woorden van Juda hoorde: ‘Ik ben borg’.
Toen kreeg Jozef de overtuiging dat de broers inderdaad veranderd waren. Hij herkende in alles het werk van de Heilige Geest. En tóen kon en hoefde en mocht hij zich niet langer bedwingen. Verbijsterd zien de broers hoe de Egyptische onderkoning als een kind begint te huilen. En tussen de tranen en de snikken door horen ze hem in hun eigen taal zeggen: ik ben Jozef! Wat een aangrijpend en ontroerend moment. Voor Jozef allereerst. Nu kan hij zijn ware persoon en zijn ware gezindheid tonen. Ik ben Jozef, zo zegt hij. En hij voegt eraan toe: leeft mijn vader nog? Jozef spreekt in deze schijnbaar overbodige woorden zijn verlangen uit naar zijn oude vader die al zoveel verdriet heeft geleden. Maar ook onderstreept hij op die wijze dat hij het écht is. Hij zegt niet: úw vader, maar leeft mijn vader nog? Want uw vader is mijn vader. Hierin ligt onderwijs voor het geestelijke leven. Dit wordt geestelijk ook zo beleefd. Vroeger noemden de mensen dit ‘de tijd der minne’. Dat wil zeggen, het moment waarop de Heere Jezus Zich aan een zondaar bekendmaakt en hem bemint. We lezen daarvan bijvoorbeeld in Johannes 1:40, dat het omtrent de 10e ure was, toen Johannes de Heere Jezus ontmoette.
Dat moment is hij nooit meer vergeten. En Paulus schrijft in Galaten 1:16: Maar wanneer het Gode behaagd heeft Zijn Zoon in mij te openbaren. Hij bedoelt het moment uit Handelingen 9, toen de Heere Jezus Zich bekendmaakte op de weg naar Damascus. Het wordt als een wonder beleefd, als de Heere Jezus Zich in dat heilig moment aan je bekendmaakt. Net als de broers lig je dan op je knieën gebogen. Net als de broers heb je dan geen verontschuldigingen meer. Maar net als de broers zal je dan ook ervaren dat er een Verlosser is die Zich niet kan bedwingen. Zijn liefde voor arme zondaren doet de nevels opklaren en doet Hem zeggen: Ik ben Jezus. Ik ben jouw Heil.
ds. M. A. Kempeneers, gepubliceerd in Bewaar het Pand
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Misschien heb je weleens van ‘de tale Kanaäns’ gehoord. Daarmee wordt bedoeld het taalgebruik dat vooral in de eerste helft van de 20e eeuw door bevindelijk gereformeerden gebruikt werd. De titel van deze keer is een voorbeeld daarvan. Het verwijst naar Ezechiël 16:8 waar het gaat over de het verbond tussen de Heere en Zijn volk, dat vergeleken wordt met een huwelijkssluiting. Dat is ‘de tijd der minne’. In de tale Kanaäns ook wel het ‘stondeke’ der minne genoemd.
Een ‘stonde’ is een oud-Nederlands woord dat ‘moment’ betekent. ‘Minne’ wijst op het bemind worden. Het gaat om het heilige moment dat de Heere Jezus als de hemelse Bruidegom Zich openbaart aan het hart van een zondaar, die Hij tot Zijn bruid maakt en bemint. Deze ‘tale Kanaäns’ is grotendeels verdwenen, ook uit de prediking. Want mensen begrijpen die woorden niet meer. Maar, dat wat ermee bedoeld wordt, dat bestaat nog wel. Als de broers voor Jozef op de grond liggen en zich niet meer verontschuldigen, neemt Juda het woord. Hij ziet in al deze gebeurtenissen de hand van God. Dat het geld voor het koren nu voor de tweede keer weer terug is in hun zakken en ook dat de beker van de onderkoning gevonden is in de zak van Benjamin. Dat heeft God gedaan, zo weet Juda. God straft die grote zonde dat ze Jozef hebben verkocht en vader Jakob hebben bedrogen. Geen verontschuldigingen dus meer. Maar wel een hartelijk pleidooi voor Benjamin.
Benjamin was aan de onderkoning van Egypte overgeleverd. Dat was ook wat er afgesproken was en waar de broers het mee eens waren geweest. Degene bij wie de beker zou gevonden worden, die zou de slaaf van de onderkoning worden. Maar dan neemt Juda het voor hem op. Hij zegt: ik ben borg voor hem, neem mij maar als uw slaaf en laat hem gaan. En tóen kon Jozef zich niet meer bedwingen. Daarmee wordt gezegd dat Jozef zich al wel eerder had willen bekendmaken, maar dat hij zich toen wel heeft bedwongen. Want hij vond de tijd nog niet rijp. Toen ze de eerste keer voor hem stonden, toen zeiden de broers: ‘Wij zijn vroom, wij zijn geen verspieders’. Daarna hebben ze stukje bij beetje hun schuld doorleefd en beleden. Steeds verder kwamen ze in het nauw, steeds dieper moesten ze buigen. Totdat ze hier voor Jozefs voeten lagen. En vooral toen Jozef de woorden van Juda hoorde: ‘Ik ben borg’.
Toen kreeg Jozef de overtuiging dat de broers inderdaad veranderd waren. Hij herkende in alles het werk van de Heilige Geest. En tóen kon en hoefde en mocht hij zich niet langer bedwingen. Verbijsterd zien de broers hoe de Egyptische onderkoning als een kind begint te huilen. En tussen de tranen en de snikken door horen ze hem in hun eigen taal zeggen: ik ben Jozef! Wat een aangrijpend en ontroerend moment. Voor Jozef allereerst. Nu kan hij zijn ware persoon en zijn ware gezindheid tonen. Ik ben Jozef, zo zegt hij. En hij voegt eraan toe: leeft mijn vader nog? Jozef spreekt in deze schijnbaar overbodige woorden zijn verlangen uit naar zijn oude vader die al zoveel verdriet heeft geleden. Maar ook onderstreept hij op die wijze dat hij het écht is. Hij zegt niet: úw vader, maar leeft mijn vader nog? Want uw vader is mijn vader. Hierin ligt onderwijs voor het geestelijke leven. Dit wordt geestelijk ook zo beleefd. Vroeger noemden de mensen dit ‘de tijd der minne’. Dat wil zeggen, het moment waarop de Heere Jezus Zich aan een zondaar bekendmaakt en hem bemint. We lezen daarvan bijvoorbeeld in Johannes 1:40, dat het omtrent de 10e ure was, toen Johannes de Heere Jezus ontmoette.
Dat moment is hij nooit meer vergeten. En Paulus schrijft in Galaten 1:16: Maar wanneer het Gode behaagd heeft Zijn Zoon in mij te openbaren. Hij bedoelt het moment uit Handelingen 9, toen de Heere Jezus Zich bekendmaakte op de weg naar Damascus. Het wordt als een wonder beleefd, als de Heere Jezus Zich in dat heilig moment aan je bekendmaakt. Net als de broers lig je dan op je knieën gebogen. Net als de broers heb je dan geen verontschuldigingen meer. Maar net als de broers zal je dan ook ervaren dat er een Verlosser is die Zich niet kan bedwingen. Zijn liefde voor arme zondaren doet de nevels opklaren en doet Hem zeggen: Ik ben Jezus. Ik ben jouw Heil.
ds. M. A. Kempeneers, gepubliceerd in Bewaar het Pand
Niet alleen het gezegde "de tijd der minne" hoor je niet zo veel meer, (het staat trouwens in Ezechiël 16), ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder. Behoud, o Heer', wil ons te hulpe komen;
Daar 't volk ontbreekt, dat liefd' en vree betracht.
De trouw bezwijkt, en 't klein getal der vromen,
Nog kleiner wordt in 't menselijk geslacht.
Misschien heb je weleens van ‘de tale Kanaäns’ gehoord. Daarmee wordt bedoeld het taalgebruik dat vooral in de eerste helft van de 20e eeuw door bevindelijk gereformeerden gebruikt werd. De titel van deze keer is een voorbeeld daarvan. Het verwijst naar Ezechiël 16:8 waar het gaat over de het verbond tussen de Heere en Zijn volk, dat vergeleken wordt met een huwelijkssluiting. Dat is ‘de tijd der minne’. In de tale Kanaäns ook wel het ‘stondeke’ der minne genoemd.
Een ‘stonde’ is een oud-Nederlands woord dat ‘moment’ betekent. ‘Minne’ wijst op het bemind worden. Het gaat om het heilige moment dat de Heere Jezus als de hemelse Bruidegom Zich openbaart aan het hart van een zondaar, die Hij tot Zijn bruid maakt en bemint. Deze ‘tale Kanaäns’ is grotendeels verdwenen, ook uit de prediking. Want mensen begrijpen die woorden niet meer. Maar, dat wat ermee bedoeld wordt, dat bestaat nog wel. Als de broers voor Jozef op de grond liggen en zich niet meer verontschuldigen, neemt Juda het woord. Hij ziet in al deze gebeurtenissen de hand van God. Dat het geld voor het koren nu voor de tweede keer weer terug is in hun zakken en ook dat de beker van de onderkoning gevonden is in de zak van Benjamin. Dat heeft God gedaan, zo weet Juda. God straft die grote zonde dat ze Jozef hebben verkocht en vader Jakob hebben bedrogen. Geen verontschuldigingen dus meer. Maar wel een hartelijk pleidooi voor Benjamin.
Benjamin was aan de onderkoning van Egypte overgeleverd. Dat was ook wat er afgesproken was en waar de broers het mee eens waren geweest. Degene bij wie de beker zou gevonden worden, die zou de slaaf van de onderkoning worden. Maar dan neemt Juda het voor hem op. Hij zegt: ik ben borg voor hem, neem mij maar als uw slaaf en laat hem gaan. En tóen kon Jozef zich niet meer bedwingen. Daarmee wordt gezegd dat Jozef zich al wel eerder had willen bekendmaken, maar dat hij zich toen wel heeft bedwongen. Want hij vond de tijd nog niet rijp. Toen ze de eerste keer voor hem stonden, toen zeiden de broers: ‘Wij zijn vroom, wij zijn geen verspieders’. Daarna hebben ze stukje bij beetje hun schuld doorleefd en beleden. Steeds verder kwamen ze in het nauw, steeds dieper moesten ze buigen. Totdat ze hier voor Jozefs voeten lagen. En vooral toen Jozef de woorden van Juda hoorde: ‘Ik ben borg’.
Toen kreeg Jozef de overtuiging dat de broers inderdaad veranderd waren. Hij herkende in alles het werk van de Heilige Geest. En tóen kon en hoefde en mocht hij zich niet langer bedwingen. Verbijsterd zien de broers hoe de Egyptische onderkoning als een kind begint te huilen. En tussen de tranen en de snikken door horen ze hem in hun eigen taal zeggen: ik ben Jozef! Wat een aangrijpend en ontroerend moment. Voor Jozef allereerst. Nu kan hij zijn ware persoon en zijn ware gezindheid tonen. Ik ben Jozef, zo zegt hij. En hij voegt eraan toe: leeft mijn vader nog? Jozef spreekt in deze schijnbaar overbodige woorden zijn verlangen uit naar zijn oude vader die al zoveel verdriet heeft geleden. Maar ook onderstreept hij op die wijze dat hij het écht is. Hij zegt niet: úw vader, maar leeft mijn vader nog? Want uw vader is mijn vader. Hierin ligt onderwijs voor het geestelijke leven. Dit wordt geestelijk ook zo beleefd. Vroeger noemden de mensen dit ‘de tijd der minne’. Dat wil zeggen, het moment waarop de Heere Jezus Zich aan een zondaar bekendmaakt en hem bemint. We lezen daarvan bijvoorbeeld in Johannes 1:40, dat het omtrent de 10e ure was, toen Johannes de Heere Jezus ontmoette.
Dat moment is hij nooit meer vergeten. En Paulus schrijft in Galaten 1:16: Maar wanneer het Gode behaagd heeft Zijn Zoon in mij te openbaren. Hij bedoelt het moment uit Handelingen 9, toen de Heere Jezus Zich bekendmaakte op de weg naar Damascus. Het wordt als een wonder beleefd, als de Heere Jezus Zich in dat heilig moment aan je bekendmaakt. Net als de broers lig je dan op je knieën gebogen. Net als de broers heb je dan geen verontschuldigingen meer. Maar net als de broers zal je dan ook ervaren dat er een Verlosser is die Zich niet kan bedwingen. Zijn liefde voor arme zondaren doet de nevels opklaren en doet Hem zeggen: Ik ben Jezus. Ik ben jouw Heil.
ds. M. A. Kempeneers, gepubliceerd in Bewaar het Pand
Niet alleen het gezegde "de tijd der minne" hoor je niet zo veel meer, (het staat trouwens in Ezechiël 16), ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder. Behoud, o Heer', wil ons te hulpe komen;
Daar 't volk ontbreekt, dat liefd' en vree betracht.
De trouw bezwijkt, en 't klein getal der vromen,
Nog kleiner wordt in 't menselijk geslacht.
Dit laatste zou ook kunnen komen omdat deze mensen zich ook wel weer bestreden hierin kunnen zijn.
Ze hebben het wel beleefd, (in meer of mindere mate) maar ze worden er weer door bestreden, of het wel werkelijk beleefd is, of dat het te weinig doorleefd is. Dat is dan hun geestelijke strijd, waarin de Heere op Zijn tijd en wijze Zich weer aan hen gaat openbaren. Hun zwakke geloof wordt door Gods Geest dan gesterkt.
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
-DIA- schreef:[quo ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder.
Ik kan het er echt niet mee eens zijn gelukkig. Misschien geen mensen die in die taal spreken, maar ik ben ze de afgelopen weken in ruime mate tegen mogen komen.
-DIA- schreef:[quo ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder.
Ik kan het er echt niet mee eens zijn gelukkig. Misschien geen mensen die in die taal spreken, maar ik ben ze de afgelopen weken in ruime mate tegen mogen komen.
Dan bent u, als het geen vreemde dialecten zijn, een zeer bevoorrecht mens.
-DIA- schreef:[quo ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder.
Ik kan het er echt niet mee eens zijn gelukkig. Misschien geen mensen die in die taal spreken, maar ik ben ze de afgelopen weken in ruime mate tegen mogen komen.
Dan bent u, als het geen vreemde dialecten zijn, een zeer bevoorrecht mens.
Het zijn hooguit wat Zeeuwse dialecten DIA, maar verder zuivere geluiden gelukkig. De Heere gaat echt nog door en geeft ook liefde tot Hem en onderling in de gemeente. Zeer verblijdend.
-DIA- schreef:[quo ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder.
Ik kan het er echt niet mee eens zijn gelukkig. Misschien geen mensen die in die taal spreken, maar ik ben ze de afgelopen weken in ruime mate tegen mogen komen.
Inderdaad. De taal en bewoording is anders.
De afgelopen weken daar ook weer veel van gezien en gehoord.
Wij leven in een wereld waarin bijna alles ons afleidt van God.
Daarom zullen we keuzes moeten maken als we een vertrouwelijke omgang met God willen.
-DIA- schreef:[quo ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder.
Ik kan het er echt niet mee eens zijn gelukkig. Misschien geen mensen die in die taal spreken, maar ik ben ze de afgelopen weken in ruime mate tegen mogen komen.
De gebruikelijke spraakverwarring treedt weer op als het hierover gaat. Vanuit Ezechiël 16 wordt nogal eens gezegd dat 'de tijd der minne' een nadere weldaad is. Dus ik denk dat DIA het over iets anders heeft dan Zeeuw.
Als het gaat over de vraag of de Heere nog werkt in het toebrengen van zondaren, dan zeg ik:
1. Ja, want waar het Woord is, werkt Hij.
2. Ja, want ik heb zelf recent nog gehoord over een krachtdadige bekering van een jonge man in een naburige gemeente. En een mooi verhaal van een basisschoolleerling...
3. Toch begrijp ik DIA ook wel weer. Als je onze gemeente vergelijkt met de eerste christengemeente... of als je leest van Spurgeon die zich afvroeg wat er aan de hand was als er op een zondag geen mensen tot bekering waren gekomen... enzovoorts.
Toch mogen we niet somber zijn!
-DIA- schreef:[quo ook de mensen die over 'de tijd der minne' uit de beleving kunnen spreken worden steeds minder.
Ik kan het er echt niet mee eens zijn gelukkig. Misschien geen mensen die in die taal spreken, maar ik ben ze de afgelopen weken in ruime mate tegen mogen komen.
De gebruikelijke spraakverwarring treedt weer op als het hierover gaat. Vanuit Ezechiël 16 wordt nogal eens gezegd dat 'de tijd der minne' een nadere weldaad is. Dus ik denk dat DIA het over iets anders heeft dan Zeeuw.
Als het gaat over de vraag of de Heere nog werkt in het toebrengen van zondaren, dan zeg ik:
1. Ja, want waar het Woord is, werkt Hij.
2. Ja, want ik heb zelf recent nog gehoord over een krachtdadige bekering van een jonge man in een naburige gemeente. En een mooi verhaal van een basisschoolleerling...
3. Toch begrijp ik DIA ook wel weer. Als je onze gemeente vergelijkt met de eerste christengemeente... of als je leest van Spurgeon die zich afvroeg wat er aan de hand was als er op een zondag geen mensen tot bekering waren gekomen... enzovoorts.
Toch mogen we niet somber zijn!
Nee Eilander. Absoluut geen spraakverwarring. Het ging ons beide om de beleving van die 'tijd der minne'. Ik noem deze alleen anders en zeg dat ik gelukkig genoeg beleving tegenkom.
