Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Eigenlijk is de reactie van Gravo het niet waard om op te reageren Pied, want hij begrijpt nog steeds niet wat nu juist de wervingskracht van de kerk uitmaakt!
Niet door de inhoud zo te verschralen [kindernevendienst / jeugdkerk], maar door de boodschap van Wet en Evangelie.
Juist dat laatste is dé wervingskracht van de kerk en niet het moralistische verhaal van een moderne predikant. Die boodschap werd zo leeg dat SoW noodzakelijk werd om nog een beetje de kerk te vullen.
Graag reageer ik even op de discussie die ontstaat.
Wat ik heb willen aangeven, is dat de gereformeerde gezindte terecht ongeveer kan worden gedefinieerd als de Nederlandse christenen (ok: ook Schotse christen), die hun geloofsgoed vooral in de drie formulieren van enigheid verwoord zien.
Maar, dat is een definitie die vooral nuttig is voor de Gereformeerde Gezindte zelf. Immers, andere christenen (ik heb evangelische christenen genoemd) herkennen zich niet in die formulieren. Niet omdat hun geloof geheel verschillend is van die van de Gereformeerde gezindte. Volstrekt niet. Op zeer veel punten kunnen zij en wij elkaar van harte broeders en zusters noemen. Ze kennen de formulieren echter niet, begrijpen de achtergrond ervan niet en ze hoeven dat van mij ook niet, omdat ze nu eenmaal niet in ons werelddeel geboren zijn, onze twisten en vondsten niet hebben meegmaakt en omdat ze toch niet verstoken zijn van het Woord van God, van de Kerk en van de Sacramenten.
Maar daar zit nu precies mijn pijn. Het kan toch niet zo zijn dat de drie formulieren het geloofscontact tussen deze christenen en tussen die van de gereformeerde gezindte blokkeren door te suggereren dat de drie formulieren een voorwaarde zijn voor de ware kerk des Heeren. De formulieren zijn groots, bijbels, ze zijn monumenten, die inderdaad de gereformeerde theologie vormgeven, maar in het geheel van Gods werk mogen en moeten ze toch gerelativeerd worden. Ze zijn niet universeel: daarvoor zijn er te weinig christenen die deze belidenisgeschriften hebben ondertekend.
We zijn maar een kleine groep. We hebben ons geloof adequaat verwoord, maar er zijn ook nog andere christenen dan wijzelf!!
Wie zou niet van harte de christenen in Azië, Afrika en Latijns Amerika willen ontmoeten en met hen de lof van God zingen, omdat ze op hoofdpunten (de Bijbel, Jezus' verlossingswerk, het geloof in de drieenige God) zonder meer broeders zijn. Dat is niet een verfoeide pluraliteit, maar dat is de herkenning van het werk van God in andere landen en andere culturen. Het lijkt wel of we moeten wennen aan de gedachte dat God wereldwijd Zijn Kerk vergadert. Alsof dat ons in de praktijk maar moeilijk valt!
Het betekent dus dat de gereformeerde belijdenissen lokale vormen zijn van verwoording van het algemeen ongetwijfeld christelijk geloof. De oecumenische belijdenissen gaan er in principe boven uit omdat di door bijna de gehele christenheid worden onderschreven en omwille van het feit dat het Gods Geest zelf is die waait waarheen Hij wil.
Het is niet zo dat alle mogelijke belijdenissen in het christendom getoetst moeten worden aan de drie formulieren van enigheid, maar eerder andersom: elke lokale belijdenis moet iets weergeven van het algemene christelijke geloof. Omdat de kerk wereldwijd is. Het lichaam van Christus is dat dus ook. Wij zijn niet het hele lichaam. Mischien alleen maar oog of voet of mond. Niet minder belangrijk dan anderen, maar wel aangewezen op andere leden van het lichaam!
Kunnen we niet wat leren van die miljoenen armen, die nu in Afrika, Azië (Zuid-Korea!) en Brazilië toetreden tot pentecostale (pinkster)kerken, waar ze gemeenschap oefenen, het Evangelie verkondigen, terwijl ze maatschappelijk soms op vuilnisbelten leven. Wat lijken ze toch sterk op de eerste christenen. Wat lijken ze toch sterk op de eenvoudige mensen, waar Jezus zich vooral toe aangetrokken leek te voelen.
Vraag ze niet naar de drie formulieren, maar vraag ze naar Jezus Christus, de Gekruisigde en je krijgt een antwoord van ze dat als een belijdenis van de kerk zou kunnen dienen.
Over wervingskracht gesproken!
De grote verschuiving van het zwaartepunt van het christendom van het westen naar het zuiden, zal ons uiteindelijk met de neus op de feiten drukken: de gereformeerde gezindte is aan een veranderingsproces begonnen. Door de moderne tijd natuurlijk, maar meer nog (omdat velen bijbelgetrouw willen blijven) door de wereldwijde opkomst van een bijbels evangelisch christendom, dat met grote kracht zending bedrijft (ook in Europa). En ik zie de tekenen van een nieuwe openheid hiervoor ook op dit forum.