Een stukje uit het ND. ter informatie en lering onder de titel:
GELD ZORGEN VAN EEN WEGGEGIREERDE NEDERLANDER
Ook wij gaan op vakantie. Maar onze bestemming is een van de best bewaarde geheimen van Cairo en omstreken. Aan een vriend die van honderd euro per maand moet rondkomen, vertel ik niet graag dat wij een veelvoud van zijn maandinkomen aan een vakantie gaan besteden. Sinds we hier wonen, heb ik een moeizame verhouding met geld en ik weet niet of het nog goed gaat komen tussen het aardse slijk en mij. In Nederland was ik een jongen met studieschulden; hier ben ik een man met een auto. En ik ben niet gelukkig met die transformatie. Zodra ik ergens mijn blanke hoofd laat zien, stijgen de prijzen spontaan, om alleen na wat Arabische woorden een klein beetje te zakken. Voor veel mensen is een westerling een wandelende geldzak, waarbij het de kunst is er zoveel mogelijk uit te kloppen. De methode varieert van grof tot subtiel. Een moeder die bij een kruispunt haar kleine kind met onvermijdelijke snottebel tegen je autoraam drukt, valt in de categorie grof. Bedelaars die je eindeloos blijven achtervolgen, zijn van hetzelfde soort. Als je wat geeft, beschouwen sommigen dat als een aanmoediging om door te gaan voor het onderste uit de kan. Of ze zetten een paar collega's aan tot stalken. Als weggegireerde Nederlander zit ik er maar mee. Ik ben hier om goed te doen en natuurlijk ben ik ook van goede wil, alleen weet ik niet altijd wat goed is. Is het goed zomaar geld uit te delen aan wildvreemden7 Ik weet dat een paar pond hier en daar structureel geen zoden aan de dijk zet, maar in het leven van die ene bedelaar maakt het op dat moment wel verschil. Maar als je de een wat geeft, waarom de ander niet7 En geef ik ook niet om van het gezeur van die bedelaar en mijn eigen schuldgevoel af te zijn? In welke verhouding staan mijn giften eigenlijk tot het bedrag dat we aan onze vakantie - naar -geheime-bestemming besteden? Veel lastige vragen en weinig makkelijke antwoorden.
Eindeloos
Je wilt wat doen, maar de nood is eindeloos. De onvermijdelijke keuzes plaatsen je in een ellendige positie.Je zult als God zijn', beloofde de slang ons ooit. En we hebben het geweten. Daarom zit ik nu met duivelse dilemma's, waaruit geen fatsoenlijke uitweg is. Ik zou een bedelaar geld kunnen geven voor een dag. Voor een week. Voor een maand. Ik - oudere jongere van 35 jaar -kan besluiten een man van zestig een week of een maand lang van de straat te honden. Maar ik kan het ook niet doen.
Lopend in de straten van Cairo moet ik die keuze maken, talloze keren, en beslis ik over andermans leven. Het is een walgelijke, afschuwelijke positie. Het is een bittere vrucht van onze overmoedige wens als God te zijn. Nog ingewikkelder wordt het als je de mensen kent. Als het vrienden betreft, of bijbelkringleden die subtiel voorbede vragen voor hun financiele zorgen. Natuurlijk is het mooi als je weet dat je geld in goede handen komt, en in staat bent vrienden een beetje te helpen. Maar is er daarna nog wel sprake van echte vriendschap? Of verander ik toch een beetje van een vriend in een weldoener, bij wie de ander in het krijt staat? En verandert de ander niet enigszins van een vriend in een steuntrekker? Geld helpt, maar vertroebelt ook relaties.
Kroonlachters
Op een conferentie ontmoette ik Sameh. We hadden goede gesprekken en ik vond het wel een aardige vent. Een maand
na de conferentie belde hij me op. Na de gebruikelijke Arabische beleefdheden over en weer vertelde hij dat hij graag wilde trouwen, maar niet genoeg geld had. En als Egyptenaren trouwen, hebben ze geld nodig, heel erg zelfs. De bruiloft moet zichtbaar maken dat je dat geld hebt, en dat doe je met veel bloemen, een dure jurk, veel videocamera's, veel bruidsmeisjes, cadeaus voor alle gasten en meer van dat moois. Belangrijker nog is dat je als jong stel ook een appartement koopt, en dat inricht met kroonluchters, stoelen met krulpoten, een Lodewijk-de14e-bankstel en nieuwe keelkast. En ook daar heb je veel geld voor nodig. Sameh vertelde me dat hij niet veel verdiende en dat zijn familie hem ook niet kon helpen. In zijn nood was hij maar gaan bidden en toen gebeurde er iets wonderlijks, volgens Sameh. Tijdens het bidden moest hij steeds aan mij denken en dat kon natuurlijk geen toeval zijn. Dat wilde hij graag met me delen.
Zorgen delen
Nu is het geval van Sameh meer grappig dan lastig. Ik heb hem zo vriendelijk mogelijk uitgelegd dat zijn kroonluchters niet mijn hoogste prioriteit hadden, maar dat ik natuurlijk wel heel erg hoopte dat zijn bruiloft een onvergetelijke dag zou worden. Nee, de echte nooddruftigen maken het me lastiger. Ik kan het leed hier niet wegzappen; ik struikel erover. Het enige wat ik kan doen, is een willekeurige greep in mijn portemonnee doen, Gods zegen erover vragen en wat murmelen als ze me vragen waarheen ik op vakantie ga. En natuurlijk mijn zorgen delen met de mensen die me in deze lastige positie hebben gegireerd.
Gert-lan Segers is uitgezonden door de Gereformeerde Zendingsbond en coördinator van een studie- en toerustingscentrum in Cairo.