Ambtenaar schreef:Luther schreef:
Ja, dit vind ik echt. Het gaat hier niet om het feit of procedures terecht zijn of niet. Maar hoe je het ook wendt of keert: hier heeft de Nederlandse overheid gefaald. Als kinderen van 12 en 13 acht jaar in procedure zitten, en daarmee dus hun hele basisschooltijd in Nederland zijn, dan is het onrecht om deze kinderen naar een land te sturen dat ze niet kennen, dat hun land niet is. Nogmaals: dat kan het juridisch helemaal oké zijn, maar dit is moreel verwerpelijk. Niet deze kinderen hebben gefaald, maar het Nederlandse overheidssysteem. Acht jaar wachten met een dergelijke beslissing is een basis om te zeggen: Dan maken we nu dus een uitzondering.
Al vele jaren geleden was duidelijk dat zij het land moesten verlaten. De moeder koos er voor om die beslissing meerdere malen aan te vechten. De moeder is mijns inziens verantwoordelijk voor de situatie. Wat de overheid aangerekend kan worden is dat de mogelijkheid bestaat dat men zo vaak in beroep kan gaan tegen een beslissing.
Hier ben ik het mee eens. Maar dan hebben wij wel het systeem zó ingericht dat je eindeloos lang kan rekken en doorprocederen. En in hoeverre de moeder daarvoor helemaal verantwoordelijk is, weet ik niet. Asieladvocaten zijn tamelijk gehaaid.
Maar wat feiten zijn:
- Moeder is reeds een jaar het land uit.
- De kinderen kunnen er niets aan doen dat hun moeder heeft geprocedeerd en dit land zo'n eindeloos systeem heeft.
Het is heel goed verdedigbaar dat stas. Harbers nu zijn discretionaire bevoegdheid heeft gebruikt om dit naderende onrecht (door strikte toepassing van het recht) geen realiteit te laten worden. En dat dit onder grote druk van o.a. D66 en CU is gebeurd, is prima.
Dat nu de huidige bewindslieden emmers met bagger over zich heenkrijgen, is wat mij betreft evenzeer onterecht. Krachten die in een systeem zijn ingebouwd, kunnen tijdelijke radartjes niet worden aangerekend.
Het systeem moet zodanig veranderd worden, dat binnen een jaar duidelijk is of een asielzoeker kan blijven of niet, en dat in de procedure maar een beperkt aantal beroepsmogelijkheden zitten.
Aan de andere kant: waaraan ontlenen wij eigenlijk het recht om dit stuk van de aarde 'ons land' te noemen? Mensen die spreken over 'aanzuigende werking' moeten toch ook onder ogen zien dat wij hier in één van de mooiste en welvarendste landen ter wereld wonen? Waarom zouden wij hier wel mogen wonen en anderen niet?
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)