PvS schreef:Pas geleden las ik het volgende in het boekje: "De weg der genade" van George Whitefield.

...Dat kleingeestige gevoel, wat sommige mensen het idee geeft dat alles buiten hun eigen terrein braak ligt en dat hun eigen partij het alleenrecht heeft op de waarheid en de hemel, was hem volkomen vreemd. Hij had iedereen lief die de Heere Jezus Christus oprecht liefhad. Hij beoordeelde iedereen zoals de engelen deden: "Betuigen zij berouw aan God, geloof aan onze Heere Jezus Christus, en spreken zij vrome taal?" Als dat zo was, dan rekende hij hen tot zijn broeders. Zijn ziel was begaan met deze mensen, hoe zij zich ook noemden. Kleine verschillen waren in zijn ogen onbelangrijk. Hij gaf slechts om de tekens van de Heere Jezus. Deze ruimdenkendheid is nog frappanter als men bedenkt in welke tijd hij leefde. Zelfs de Erskines in Schotland eisten dat hij slechts voor hun genootschap zou preken, namelijk de Secession Church. Hij vroeg aan hen: "Waarom uitsluitend voor hen?", en kreeg het opmerkelijke antwoord: "Zij zijn het volk van God". Dit kon Whitefield echt niet verdragen. Hij vroeg hen "of er buiten hen geen ander volk van God was". Hij zei tegen hen: "Als alle anderen behoren tot het volk van de duivel, dan was het zeker nog veel meer nodig om voor hen te preken", en hij sloot af met hen mee te delen dat "als de paus zelf hem een kansel zou geven, zou hij van daaruit blijmoedig de rechtvaardigheid van Christus verkondigen"...

Dat Whitefield zo reageerde is niet vreemd, maar zouden de Erskine's dat echt zo gezegd hebben?

Fjodor schreef:Maar ik vraag me af of ze gezegd hebben dat er enkel voor het volk van God gepreekt kon worden.
Dat waag ik eigenlijk te betwijfelen.
De Erskines waren in ieder geval niet echt blij met het punt dat Whitefield zich niet zoveel van kerkelijke ordeningen leek aan te trekken. Ebenezer Erskine heeft volgens mij een toespraak voor een één of andere regeringsinstantie (of kerkelijke instantie) gehouden waar hij continu ingaat op het belang van de ordentelijkheid. Hij ageert daar ook tegen de vrijheid van Whitefield.

Maar hebben de Erskines en Whitefield zich later niet met elkaar verzoend? Weet iemand dat?

Fjodor schreef:Maar ik vraag me af of ze gezegd hebben dat er enkel voor het volk van God gepreekt kon worden.
Dat waag ik eigenlijk te betwijfelen.
De Erskines waren in ieder geval niet echt blij met het punt dat Whitefield zich niet zoveel van kerkelijke ordeningen leek aan te trekken. Ebenezer Erskine heeft volgens mij een toespraak voor een één of andere regeringsinstantie (of kerkelijke instantie) gehouden waar hij continu ingaat op het belang van de ordentelijkheid. Hij ageert daar ook tegen de vrijheid van Whitefield.

Maar hebben de Erskines en Whitefield zich later niet met elkaar verzoend? Weet iemand dat?

http://www.whitefield.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=337&Itemid=55 schreef:Ralph Erskine schreef zijn Faith No Fancy, waarin hij dergelijke visio­naire verschijnselen als inbeelding betitelt.8 Dezelfde Ralph Erskine waarschuwt John Wesley, toen nog een 'compagnon' van Whitefield, voor diens positieve kijk op emotionele symptomen. Het is nuttig om het volgende uit de briefwisseling aan te halen. We laten hem aan het woord:

Ik begeer de Heere te danken voor het goede en grote nieuws dat uw brief verschaft, over het werk van de Heere in de bekering van vele zielen uit de duisternis tot het licht (...).

Dan gaat hij over op een kritische toon:

Een mislei­dende geest kan arme zielen bewe­gen om op indrukken, gemoedsbewegin­gen en wat zij in zich gevoelen, te gaan rusten, alsof dit alles de grond en reden van hun hoop is (...).

Uit zijn eigen pasto­rale ervaring deelt Erskine het volgende mede:

Alle uitwen­dige verschijnselen van mensen die onder ons aangedaan worden tijdens de prediking, en vooral bij avondmaalsbedie­ningen, kunnen tot de volgende twee catego­rieën herleid worden. De ene is: Het horen met een aandachtige, stille aandacht, vol ernst en heilbe­geerte, die men kan opmerken aan de gespannen blikken, aan de wenende ogen, en aan de blijde of bedroefde gezich­ten, die teerheid bij het luisteren verraden. De andere soort is, als het Woord de gemeen­te zo aandoet, dat het er aanleiding toe geeft dat zij hun stem verheffen en hardop huilen, sommi­gen wat meer onderdrukt, anderen wat luider; en soms is heel de gemeente in een tranen­vloed, terwijl allen als het ware het tegelijk uit­schreeuwen, totdat hun geluid de stem van de predikant dreigt onhoor­baar te maken (...).9

Wesley en in mindere mate ook Whitefield, blijven ondanks dergelijke kritiek de bijkomende emotionele symptomen als kenmerken van een Geesteswerk erkennen. Hun Amerikaanse geestverwant, de 'revivalist' Jonathan Edwards, stond uiterma­te kritisch tegenover dergelijke verschijnselen. Hij stelt vast dat het vóórkomen hiervan geen bewijs is van de echt­heid van de beweging, maar ook niet tot de conclusie hoeft te leiden, dat de opwekking niet echt is. In zijn werk The Religious Affections geeft hij aan wat het wezenlijke van de spiritualiteit inhoudt en wat als 'revivalism' moet worden aange­merkt. Ten opzichte van de Erskines neemt hij een milder standpunt in, door toch vast te houden aan de echtheid van de revivals in zijn dagen, hoewel het 'koren' nooit zonder 'kaf' is.

8. Ralph Erskine, Faith no Fancy, Edinburgh, 1745.
9. Donald Fraser, Life and Diary of Ralph Erskine, Edinburgh, 1834, pp. 251-257.

Wesley en in mindere mate ook Whitefield, blijven ondanks dergelijke kritiek de bijkomende emotionele symptomen als kenmerken van een Geesteswerk erkennen. Hun Amerikaanse geestverwant, de 'revivalist' Jonathan Edwards, stond uiterma te kritisch tegenover dergelijke verschijnselen. Hij stelt vast dat het vóórkomen hiervan geen bewijs is van de echt heid van de beweging, maar ook niet tot de conclusie hoeft te leiden, dat de opwekking niet echt is. In zijn werk The Religious Affections geeft hij aan wat het wezenlijke van de spiritualiteit inhoudt en wat als 'revivalism' moet worden aange merkt. Ten opzichte van de Erskines neemt hij een milder standpunt in, door toch vast te houden aan de echtheid van de revivals in zijn dagen, hoewel het 'koren' nooit zonder 'kaf' is.

MarthaMartha schreef:maar dat laatste artikel is een heel ander onderwerp toch dan de beginvraag?

die gaat erover waar je als predikant wel / niet voorgaat.... en hun verschil daarover

PvS schreef:

MarthaMartha schreef:maar dat laatste artikel is een heel ander onderwerp toch dan de beginvraag?

die gaat erover waar je als predikant wel / niet voorgaat.... en hun verschil daarover

Ik begrijp ook niet waarom Fjodor zijn post hier plaatst.

De openingspost deed mij denken aan bepaald kerkverband die weinig predikaties van hun voorgangers laten verschijnen/horen op het internet.
Vanwaar dat krampachtige?

refo schreef:Misschien valt hij mij bij in het verkeerde topic? :)

Fjodor schreef:

http://www.whitefield.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=337&Itemid=55 schreef:Ralph Erskine schreef zijn Faith No Fancy, waarin hij dergelijke visio­naire verschijnselen als inbeelding betitelt.8 Dezelfde Ralph Erskine waarschuwt John Wesley, toen nog een 'compagnon' van Whitefield, voor diens positieve kijk op emotionele symptomen.

1 IK azeg de waarheid 1in Christus, ik lieg niet (mijn consciëntie mij 2medegetuigenis gevende 3door den Heiligen Geest),

2 Dat het mij 4een grote droefheid, en mijn hart een gedurige smart is.

3 bWant 5ik zou zelf wel wensen 6verbannen te zijn 7van Christus voor mijn broederen, die mijn maagschap zijn 8naar het vlees;

1 Dat is, bij Christus; gelijk het woordje in genomen wordt Matth. 5:34, 35, 36. Dit is een manier van eedzwering die de Schrift in zaken van gewicht meer gebruikt. Of: gelijk het dien betaamt die in Christus is, dat is, die een lid van Christus is. Zie Gen. 22:16. 2 Kor. 12:2.

2 Namelijk dat ik alzo in mijn hart gevoel, gelijk ik spreek of schrijf, 2 Kor. 1:12.

3 Dit doet de apostel daarbij om te bewijzen dat hetgeen hij hier zal zeggen, niet voortkomt uit enige haastige onbedachtzaamheid of vleselijke beweging, maar uit een ernstig gemoed hetwelk door den Heiligen Geest bewogen wordt.

a Rom. 1:9. 2 Kor. 1:23; 11:31. Gal. 1:20. Filipp. 1:8. 1 Thess. 2:5; 5:27.

4 Namelijk dat ik zie dat het volk der Joden zovele openbare tekenen geven met verachten, verwerpen en vervolgen der evangelische leer, dat zij van God en Christus verworpen zijn, gelijk uit het volgende vers blijkt.

5 Namelijk indien het mogelijk ware, of Gods wil ware, gelijk Christus in diergelijke onmogelijke bede deze conditie daarbij voegt, Matth. 26:39.

6 Gr. anathema, dat is, een verbanning of vervloeking te zijn. Zie Gal. 1:8, en de aant. Hand. 23:12. Niet dat de apostel zou wensen verstokt of verhard te zijn tegen Christus, gelijk zij waren; want dit kan van geen godzalig mens gewenst worden; maar hij wenst door een overvloeiende liefde, die zich nochtans altijd aan Gods wil onderwerpt, de straf die hun vanwege hun hardigheid in Gods rechtvaardig oordeel te verwachten stond, in hun plaats te mogen dragen, opdat zij van hun hardigheid en verbanning mochten bevrijd worden; gelijk Mozes ook gedaan heeft voor de Israëlieten, Ex. 32:32. Zie ook 1 Joh. 3:16.

7 Dat is, van Christus' aanschijn.

8 Dat is, naar de uitwendige en natuurlijke afkomst, Gen. 29:14.

b Ex. 32:32. Rom. 10:1.1 IK azeg de waarheid 1in Christus, ik lieg niet (mijn consciëntie mij 2medegetuigenis gevende 3door den Heiligen Geest),

2 Dat het mij 4een grote droefheid, en mijn hart een gedurige smart is.

3 bWant 5ik zou zelf wel wensen 6verbannen te zijn 7van Christus voor mijn broederen, die mijn maagschap zijn 8naar het vlees;

1 Dat is, bij Christus; gelijk het woordje in genomen wordt Matth. 5:34, 35, 36. Dit is een manier van eedzwering die de Schrift in zaken van gewicht meer gebruikt. Of: gelijk het dien betaamt die in Christus is, dat is, die een lid van Christus is. Zie Gen. 22:16. 2 Kor. 12:2.

2 Namelijk dat ik alzo in mijn hart gevoel, gelijk ik spreek of schrijf, 2 Kor. 1:12.

3 Dit doet de apostel daarbij om te bewijzen dat hetgeen hij hier zal zeggen, niet voortkomt uit enige haastige onbedachtzaamheid of vleselijke beweging, maar uit een ernstig gemoed hetwelk door den Heiligen Geest bewogen wordt.

a Rom. 1:9. 2 Kor. 1:23; 11:31. Gal. 1:20. Filipp. 1:8. 1 Thess. 2:5; 5:27.

4 Namelijk dat ik zie dat het volk der Joden zovele openbare tekenen geven met verachten, verwerpen en vervolgen der evangelische leer, dat zij van God en Christus verworpen zijn, gelijk uit het volgende vers blijkt.

5 Namelijk indien het mogelijk ware, of Gods wil ware, gelijk Christus in diergelijke onmogelijke bede deze conditie daarbij voegt, Matth. 26:39.

6 Gr. anathema, dat is, een verbanning of vervloeking te zijn. Zie Gal. 1:8, en de aant. Hand. 23:12. Niet dat de apostel zou wensen verstokt of verhard te zijn tegen Christus, gelijk zij waren; want dit kan van geen godzalig mens gewenst worden; maar hij wenst door een overvloeiende liefde, die zich nochtans altijd aan Gods wil onderwerpt, de straf die hun vanwege hun hardigheid in Gods rechtvaardig oordeel te verwachten stond, in hun plaats te mogen dragen, opdat zij van hun hardigheid en verbanning mochten bevrijd worden; gelijk Mozes ook gedaan heeft voor de Israëlieten, Ex. 32:32. Zie ook 1 Joh. 3:16.

7 Dat is, van Christus' aanschijn.

8 Dat is, naar de uitwendige en natuurlijke afkomst, Gen. 29:14.

b Ex. 32:32. Rom. 10:1.

23 En de heer zeide tot den dienstknecht: Ga uit in de wegen en heggen; en 17dwing hen in te komen, opdat mijn huis vol worde;

24 Want ik zeg ulieden, dat niemand van die mannen 18die genood waren, mijn avondmaal smaken zal.

17 Namelijk met ernstig en gedurig aanhouden. Zie dergelijk Gen. 33:11. Luk. 24:29.

18 Namelijk: en geweigerd hebben te komen.