Kan je ook aangeven waarom niet? Probeer dat eens te omschrijven. Waar ben je precies bang voor, waarom durf je niet? Dan zijn er hier vast mensen die dat herkennen en tips kunnen geven!

MvB schreef:Ik zou wel willen, maar ik durf dat niet.

Ik denk, dat iedereen in het begin wel een bepaalde schroom heeft.

Ik heb nooit geleerd om zelf te bidden. Als ik het al eens alleen doe voelt het heel snel oneerbiedig. Helemaal om samen te bidden vind ik erg moeilijk. Die enkele keer dat het gebeurt doet mijn man dat. Ik zou namelijk niet weten wat ik moet zeggen.
Maar ik vind het wel mooi om samen te bidden hoor. Absoluut!

MvB schreef:Ik heb nooit geleerd om zelf te bidden. Als ik het al eens alleen doe voelt het heel snel oneerbiedig. Helemaal om samen te bidden vind ik erg moeilijk. Die enkele keer dat het gebeurt doet mijn man dat. Ik zou namelijk niet weten wat ik moet zeggen.
Maar ik vind het wel mooi om samen te bidden hoor. Absoluut!

Je zou eerst eens een formuliergebed (het Onze Vader of het gebed achter in je psalmboek) hardop kunnen uitspreken.
Als er bijzondere "noden" zijn in het gezin (bijvoorbeeld de eerste vakantiedag, de eerste werk- of schooldag, verjaardag, enz.), kan je dat eraan toevoegen.

MvB schreef:Ik heb nooit geleerd om zelf te bidden. Als ik het al eens alleen doe voelt het heel snel oneerbiedig. Helemaal om samen te bidden vind ik erg moeilijk. Die enkele keer dat het gebeurt doet mijn man dat. Ik zou namelijk niet weten wat ik moet zeggen.
Maar ik vind het wel mooi om samen te bidden hoor. Absoluut!

Waarom voelt het oneerbiedig? God heeft toch zelf het gebed gegeven zodat we met Hem kunnen praten? Het gaat bij het bidden toch niet om mooie woorden maar dat je naar Hem toe gaat zoals je bent, Hem dankt en prijst om wie Hij is en wat Hij doet en je zorgen en vreugden tegen Hem vertelt? Ik kan me de schroom voorstellen... maar is dat terecht? Zal Hij je uitlachen als je bij Hem komt en niet goed weet wat je moet zeggen? Je mag kind zijn bij Vader, ook in je gebed. En als je niet goed weet wat je moet zeggen mag je dat ook tegen Hem zeggen. Hij hoort je vast graag, net zo lief als mensen die "heel mooi kunnen bidden". Hij hoort graag hoe het met je gaat, waar je mee zit, waar je blij mee bent. Misschien dat je hier wat aan hebt.

MvB schreef:Ik heb nooit geleerd om zelf te bidden. Als ik het al eens alleen doe voelt het heel snel oneerbiedig. Helemaal om samen te bidden vind ik erg moeilijk. Die enkele keer dat het gebeurt doet mijn man dat. Ik zou namelijk niet weten wat ik moet zeggen.
Maar ik vind het wel mooi om samen te bidden hoor. Absoluut!

Mijn man heeft het ook nooit geleerd, thuis, ze baden daar niet helemaal niet.
Dan kan er een hoge drempel zijn, zeker in gezelschap.
En..... eer dat wij ergens om kunnen vragen, weet God al wat wij van node hebben.
Een zucht kan al genoeg zijn !

Dank je, Marnix...! Soms is het zo gesloten, dan denk ik, bidden helpt niet.

Ik hoorde pas geleden een preek, waarin de ds vertelde dat het zo rijk is om met elkaar te bidden.
Hij ervaart het in zijn gezin, elke zondag bidt iedereen om de beurt, men vult elkaar aan, een gezamelijk gebed.
Ik zat met tranen in mijn ogen te luisteren en te hunkeren.
Helaas is dit niet in ons gezin zo, we zingen psalmen na het eten, voor het gebed.
Er wordt soms niet eens meegezongen, daar word ik heel verdrietig van, van binnen.
Er is (nu) geen ruimte om dat in te stellen, het is beter om daarmee te starten als je nog samen bent, of jonge kinderen hebt.

wij zijn er zo'n anderhalf jaar geleden mee begonnen om na de avondmaaltijd/huisgodsdienst na het zingen om beurten te bidden.
Onze kinderen zijn in de leeftijd van 6-9-12-14-16-17-19-20-21
de kleintjes waren het meest vrijmoedig en de 2 oudsten; binnen een jaar volgde de rest en nu heeft iedereen vrijmoedigheid om een vrij gebed te doen.
(Als ze geen vrijmoedigheid hadden mochten ze een formuliergebed doen)
Ik vind het erg waardevol (en vaak ook ontroerend) en ben blij dat we er mee begonnen zijn.


denk niet te gauw dat het in je gezin niet (meer) kan.

Nee helaas, er worden geen psalmen gezongen.
Dat komt misschien omdat wij beiden uit een zo totaal ander gezin komen.
Dan moet je allebei een beetje water bij de wijn doen.
Thuis zongen wij bij het orgel, ik vond het toen zo stom.
Nu denk ik, wat waardevol was het toch.
Soms bleven mensen stilstaan voor onze ramen, om te luisteren.
sZomers is het hier ontzettend rumoerig, wij moeten dan echt de stilte "zoeken" om te kunnen bijbellezen en danken.

Als ik gebeden heb, hardop zie ik mijn man weleens met een glimlach na het gebed. Sorry, hoor, zeg ik dan, dat het weer zo lang was.. er is ook zoveel te bidden.

Helaas, het probleem is dat ik het nog veel te weinig doe.. of uit gewoonte. Maar ik hou dat niet lang vol.. Het lukt me niet. Ik heb bidden nodig. En bovendien, de Heere is het zo waard, omgang met Hem.

Zingen is twee keer bidden. Ik zing als ik bidden naar omstandigheden een beetje apart vind staan. Dus dat moet je niet vergeten. Er zijn zoveel psalmen en liederen die op dat moment je hart vertolken.

Naar mijn mening geeft het niets wat je zegt.. als je maar komt. Ik denk dat Iemand dat heel fijn vindt, en iemand het niet zo fijn vindt. (En je voelt zelf wel aan wat niet netjes is. God wil je Vriend zijn.. maar je behandelt Hem niet als een normaal vriendje. Je hebt toch respect voor wie Hij is.)

Ik heb nu eenmaal een open karakter, dat geldt niet voor iedereen. Gelukkig niet... zou niet leuk zijn hier op aarde..

Groet.

oesterschelpje schreef:Dank je, Marnix...! Soms is het zo gesloten, dan denk ik, bidden helpt niet.

Ik hoorde pas geleden een preek, waarin de ds vertelde dat het zo rijk is om met elkaar te bidden.
Hij ervaart het in zijn gezin, elke zondag bidt iedereen om de beurt, men vult elkaar aan, een gezamelijk gebed.
Ik zat met tranen in mijn ogen te luisteren en te hunkeren.
Helaas is dit niet in ons gezin zo, we zingen psalmen na het eten, voor het gebed.
Er wordt soms niet eens meegezongen, daar word ik heel verdrietig van, van binnen.
Er is (nu) geen ruimte om dat in te stellen, het is beter om daarmee te starten als je nog samen bent, of jonge kinderen hebt.

Ik sluit me bij Helma aan, het is niet zo dat het niet meer kan. Het vereist wel een verandering. Misschien zitten sommigen er niet op te wachten. Ook dat kan veranderen. Samen bidden is ook iets wat moet "wennen", gereformeerden zijn dat van huis uit soms niet gewend... En dan lijkt het in het begin misschien raar of eng... Terwijl dat eigenlijk heel goed is, en je dat ook wel merkt.

-mijn eerste RF-post -

Mooi om dit samen te delen. Het geeft te meer het belang aan om er (met of zonder kinderen) tijdig mee te beginnen. Mijn vrouw is het van huis uit ook niet gewend (hardop vrij bidden en zingen). We zijn gelijk met hardop bidden begonnen in verkeringstijd en zingen samen vanaf moment dat we eerste kindje verwachtten. Het is een paar keer onwennig, maar al snel vind je het niet vreemd en kinderen groeien er op deze manier mee op.

Welkom! En ik sluit me helemaal bij je aan!

Ab imo pectore schreef:-mijn eerste RF-post -

Mooi om dit samen te delen. Het geeft te meer het belang aan om er (met of zonder kinderen) tijdig mee te beginnen. Mijn vrouw is het van huis uit ook niet gewend (hardop vrij bidden en zingen). We zijn gelijk met hardop bidden begonnen in verkeringstijd en zingen samen vanaf moment dat we eerste kindje verwachtten. Het is een paar keer onwennig, maar al snel vind je het niet vreemd en kinderen groeien er op deze manier mee op.

Zijn al je postings ook ab imo pectore? Deze wel, volgens mij.

Welkom, wat een mooie nickname heb je gekozen.
Ik hoop inderdaad dat al je bijdragen uit je hart mogen komen!