10 JULI - "En tot zichzelf gekomen zijnde..." (Lukas 15: 17a)

De verloren zoon is gekomen, maar vóór hij kwam, kwam hij tot zichzelf.
De uitverkorenen komen, maar voor ze komen, komen ze tot en in zichzelf.
‘t Is zo moeilijk, omdat de mens wat wil zijn en wat wil doen.
‘t Is ontzaglijk moeilijk om voor God niets te zijn.
Een mens is niets en hij heeft niets; hij is onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.
En al komt een mens ertoe dit somtijds te bekennen, er blijft bij hem toch altijd nog iets goeds over.
Maar het moet bij hem zover komen, dat er niets goeds meer is.
Dát is het begin!
Dit te bekennen, betekent alles los te laten, zichzelf te verloochenen, zijn eigen gerechtigheid te vertreden.
Hartgrondig te bekennen: “Voorwaar, ik ben onvernuftiger dan iemand, en ik heb geen mensenverstand; en ik heb geen wijsheid geleerd, noch de wetenschap der heiligen gekend” (Spr. 30:2-3).
U moet er altijd naar staan om in uw verlorenheid in Adam in te gaan.
U mag wel naar verbetering staan, maar u moet eerst bekennen en eenvoudig omhelzen: “Het heeft u bedorven, o mens!”
“Alleen ken uw ongerechtigheid, dat gij tegen de HEERE uw God hebt overtreden” (Hos. 13:9 en Jer. 3:13).
Dáár moet het heen: in de vernedering.
Wij zijn altijd vervuld met de gedachte: hoe kom ik uit de ellende?
Dat is de zonde van onze eigenliefde, van onze afkerigheid om te omhelzen dat wij ons allerhande ellendigheid, ja de verdoemenis zelf hebben waardig gemaakt.
We moeten altijd hiernaar staan: eerst onze zonde te bekennen en ons tot de werkelijkheid, dat is tot onze val in Adam te laten brengen; en dan komt al het andere ook.
De minste poging moet niet door ons worden gedaan om ons te rechtvaardigen, om ons te verdedigen.
We moeten ernaar staan eenvoudig het hoofd te buigen, God te rechtvaardigen en onszelf te verdoemen; bekennen dat we nooit het rechte inzicht hebben gehad en dat het met ons uit en gedaan is.
U behoeft er niet veel voor te doen.
U moet ook niet zeggen: Ik moet nog wat wachten.
Wie zegt u dat u nog wat moet wachten?
Waar grondt u dat op?
U moet dat niet zeggen; u moet bekennen!
Op dit ogenblik zou het kunnen beginnen.

Bron: Dagboek ds. Paauwe (Overdenkingen voor iedere dag van het jaar)

Mooi stukje.

Het is niet evenwichtig, maar dat hoeft ook niet altijd. Zolang het volgende stuk gaat over Gods genade in Christus en Zijn welwillendheid om zondaren te zaligen.

PvS schreef:10 JULI - "En tot zichzelf gekomen zijnde..." (Lukas 15: 17a)

De verloren zoon is gekomen, maar vóór hij kwam, kwam hij tot zichzelf.
De uitverkorenen komen, maar voor ze komen, komen ze tot en in zichzelf.
‘t Is zo moeilijk, omdat de mens wat wil zijn en wat wil doen.
‘t Is ontzaglijk moeilijk om voor God niets te zijn.
Een mens is niets en hij heeft niets; hij is onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.
En al komt een mens ertoe dit somtijds te bekennen, er blijft bij hem toch altijd nog iets goeds over.
Maar het moet bij hem zover komen, dat er niets goeds meer is.
Dát is het begin!
Dit te bekennen, betekent alles los te laten, zichzelf te verloochenen, zijn eigen gerechtigheid te vertreden.
Hartgrondig te bekennen: “Voorwaar, ik ben onvernuftiger dan iemand, en ik heb geen mensenverstand; en ik heb geen wijsheid geleerd, noch de wetenschap der heiligen gekend” (Spr. 30:2-3).
U moet er altijd naar staan om in uw verlorenheid in Adam in te gaan.
U mag wel naar verbetering staan, maar u moet eerst bekennen en eenvoudig omhelzen: “Het heeft u bedorven, o mens!”
“Alleen ken uw ongerechtigheid, dat gij tegen de HEERE uw God hebt overtreden” (Hos. 13:9 en Jer. 3:13).
Dáár moet het heen: in de vernedering.
Wij zijn altijd vervuld met de gedachte: hoe kom ik uit de ellende?
Dat is de zonde van onze eigenliefde, van onze afkerigheid om te omhelzen dat wij ons allerhande ellendigheid, ja de verdoemenis zelf hebben waardig gemaakt.
We moeten altijd hiernaar staan: eerst onze zonde te bekennen en ons tot de werkelijkheid, dat is tot onze val in Adam te laten brengen; en dan komt al het andere ook.
De minste poging moet niet door ons worden gedaan om ons te rechtvaardigen, om ons te verdedigen.
We moeten ernaar staan eenvoudig het hoofd te buigen, God te rechtvaardigen en onszelf te verdoemen; bekennen dat we nooit het rechte inzicht hebben gehad en dat het met ons uit en gedaan is.
U behoeft er niet veel voor te doen.
U moet ook niet zeggen: Ik moet nog wat wachten.
Wie zegt u dat u nog wat moet wachten?
Waar grondt u dat op?
U moet dat niet zeggen; u moet bekennen!
Op dit ogenblik zou het kunnen beginnen.

Bron: Dagboek ds. Paauwe (Overdenkingen voor iedere dag van het jaar)

Ik mis Christus in dit stukje...
Want buiten Hem en Zijn Geest komt niemand tot bovenstaande.

memento schreef:Mooi stukje.

Het is niet evenwichtig, maar dat hoeft ook niet altijd. Zolang het volgende stuk gaat over Gods genade en welwillendheid om zondaren te zaligen.

Idd. mss. niet evenwichtig, maar wel recht voor z'n raap.

Hier toont deze predikant aan dat de diamanten van Gods Genade alleen door God zelf in en door Zijn Zoon worden gegeven aan de ellendigste, goddeloze zondaren.
Daarin wordt gesproken over de rechtvaardiging van de goddeloze.
Eeuwig wonder.

Luther schreef: Ik mis Christus in dit stukje...
Want buiten Hem en Zijn Geest komt niemand tot bovenstaande.

Luther, met alle respect, wat jij mist in dit stukje kun je tussen de regels door lezen.
Zoek je hierbij geen spijkers op laag water?
Wat jij mist staat er echt wel in hoor.
Mss. niet redekundig, zelfs niet inlegkundig, maar wel gebaseerd op ZIJN genade.

jvdg schreef:

Luther schreef: Ik mis Christus in dit stukje...
Want buiten Hem en Zijn Geest komt niemand tot bovenstaande.

Luther, met alle respect, wat jij mist in dit stukje kun je tussen de regels door lezen.
Zoek je hierbij geen spijkers op laag water?
Wat jij mist staat er echt wel in hoor.
Mss. niet redekundig, zelfs niet inlegkundig, maar wel gebaseerd op ZIJN genade.

Nee, ik ageer tegen de bedoeling die PvS met het posten van juist dit stuk heeft. Memento zei in andere woorden hetzelfde als wat ik wilde zeggen: "Het is niet evenwichtig, maar dat hoeft ook niet altijd. Zolang het volgende stuk gaat over Gods genade in Christus en Zijn welwillendheid om zondaren te zaligen."

De meditatie is het bemediteren zeker waard...

Ik waardeer wijlen ds. Paauwe wel, maar niet zijn kerkelijk standpunt.

Luther schreef:

PvS schreef:10 JULI - "En tot zichzelf gekomen zijnde..." (Lukas 15: 17a)

De verloren zoon is gekomen, maar vóór hij kwam, kwam hij tot zichzelf.
De uitverkorenen komen, maar voor ze komen, komen ze tot en in zichzelf.
‘t Is zo moeilijk, omdat de mens wat wil zijn en wat wil doen.
‘t Is ontzaglijk moeilijk om voor God niets te zijn.
Een mens is niets en hij heeft niets; hij is onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.
En al komt een mens ertoe dit somtijds te bekennen, er blijft bij hem toch altijd nog iets goeds over.
Maar het moet bij hem zover komen, dat er niets goeds meer is.
Dát is het begin!
Dit te bekennen, betekent alles los te laten, zichzelf te verloochenen, zijn eigen gerechtigheid te vertreden.
Hartgrondig te bekennen: “Voorwaar, ik ben onvernuftiger dan iemand, en ik heb geen mensenverstand; en ik heb geen wijsheid geleerd, noch de wetenschap der heiligen gekend” (Spr. 30:2-3).
U moet er altijd naar staan om in uw verlorenheid in Adam in te gaan.
U mag wel naar verbetering staan, maar u moet eerst bekennen en eenvoudig omhelzen: “Het heeft u bedorven, o mens!”
“Alleen ken uw ongerechtigheid, dat gij tegen de HEERE uw God hebt overtreden” (Hos. 13:9 en Jer. 3:13).
Dáár moet het heen: in de vernedering.
Wij zijn altijd vervuld met de gedachte: hoe kom ik uit de ellende?
Dat is de zonde van onze eigenliefde, van onze afkerigheid om te omhelzen dat wij ons allerhande ellendigheid, ja de verdoemenis zelf hebben waardig gemaakt.
We moeten altijd hiernaar staan: eerst onze zonde te bekennen en ons tot de werkelijkheid, dat is tot onze val in Adam te laten brengen; en dan komt al het andere ook.
De minste poging moet niet door ons worden gedaan om ons te rechtvaardigen, om ons te verdedigen.
We moeten ernaar staan eenvoudig het hoofd te buigen, God te rechtvaardigen en onszelf te verdoemen; bekennen dat we nooit het rechte inzicht hebben gehad en dat het met ons uit en gedaan is.
U behoeft er niet veel voor te doen.
U moet ook niet zeggen: Ik moet nog wat wachten.
Wie zegt u dat u nog wat moet wachten?
Waar grondt u dat op?
U moet dat niet zeggen; u moet bekennen!
Op dit ogenblik zou het kunnen beginnen.

Bron: Dagboek ds. Paauwe (Overdenkingen voor iedere dag van het jaar)

Ik mis Christus in dit stukje...
Want buiten Hem en Zijn Geest komt niemand tot bovenstaande.

Spijker op zijn kop ipv op laag water.
Bij het scheuren van het voorhang is er heel wat gebeurd.
En met Pinksteren is er nog meer gebeurd!
Ik lees nauwelijks iets vam bekennen, maar meer over aannemen!
de schuld is betaald(verleden tijd) Nu zijn wij aan zet om onze verkiezing vast te maken.
In openbaring gaat het over namen die uit het Boek worden uitgewist, niet bijgeschreven.....

Joannah schreef:Ik lees nauwelijks iets vam bekennen, maar meer over aannemen!
de schuld is betaald(verleden tijd) Nu zijn wij aan zet om onze verkiezing vast te maken.
In openbaring gaat het over namen die uit het Boek worden uitgewist, niet bijgeschreven.....

Aannemen, wij zijn nu aan zet?

Joannah, als dit de waarheid is ben ik voor eeuwig verloren.......

Joannah schreef:Spijker op zijn kop ipv op laag water.
Bij het scheuren van het voorhang is er heel wat gebeurd.
En met Pinksteren is er nog meer gebeurd!
Ik lees nauwelijks iets vam bekennen, maar meer over aannemen!
de schuld is betaald(verleden tijd) Nu zijn wij aan zet om onze verkiezing vast te maken.
In openbaring gaat het over namen die uit het Boek worden uitgewist, niet bijgeschreven.....

Even voor de helderheid: hier ben ik het niet mee eens.

Wij zijn helemaal niet aan zet. Misschien is het voor jou dan wel goed om de bijdrage van PvS goed tot je door te laten dringen.

Luther schreef:

Joannah schreef:Spijker op zijn kop ipv op laag water.
Bij het scheuren van het voorhang is er heel wat gebeurd.
En met Pinksteren is er nog meer gebeurd!
Ik lees nauwelijks iets vam bekennen, maar meer over aannemen!
de schuld is betaald(verleden tijd) Nu zijn wij aan zet om onze verkiezing vast te maken.
In openbaring gaat het over namen die uit het Boek worden uitgewist, niet bijgeschreven.....

Even voor de helderheid: hier ben ik het niet mee eens.

Wij zijn helemaal niet aan zet. Misschien is het voor jou dan wel goed om de bijdrage van PvS goed tot je door te laten dringen.

Heb 11:6 Maar zonder geloof is het onmogelijk Hem welgevallig te zijn.
Want wie tot God komt, moet geloven, dat Hij bestaat en een beloner is voor wie Hem ernstig zoeken.
Geen reden tot fatalistische passiviteit, dus, mijns inziens.

Luther schreef:

jvdg schreef:

Luther schreef: Ik mis Christus in dit stukje...
Want buiten Hem en Zijn Geest komt niemand tot bovenstaande.

Luther, met alle respect, wat jij mist in dit stukje kun je tussen de regels door lezen.
Zoek je hierbij geen spijkers op laag water?
Wat jij mist staat er echt wel in hoor.
Mss. niet redekundig, zelfs niet inlegkundig, maar wel gebaseerd op ZIJN genade.

Nee, ik ageer tegen de bedoeling die PvS met het posten van juist dit stuk heeft. Memento zei in andere woorden hetzelfde als wat ik wilde zeggen: "Het is niet evenwichtig, maar dat hoeft ook niet altijd. Zolang het volgende stuk gaat over Gods genade in Christus en Zijn welwillendheid om zondaren te zaligen."

Eerst maar het stuk wat er aan voorafgaat bij ds. Paauwe:

...Een mens die tot Christus komt, ziet dat de aanbieding van Christus aan hem persoonlijk wordt gedaan.
Hier gaan de meeste mensen mis.
De meeste mensen hebben de gewilligheid van God in het algemeen gezien, maar de gewilligheid van God tot hen persoonlijk hebben zij niet gezien, en wie dit niet gezien heeft komt nooit tot het geloof.
Het geloof maakt wat algemeen ligt bijzonder en dit is de verborgenheid van het geloof.
Het geloof omhelst God als gewillig.
Dus de omhelzing van God, die barmhartig is, dát is het komen tot Christus.
En dit komen tot Christus wordt veroorzaakt, gelijk reeds opgemerkt, door de inwendige, krachtdadige roeping.
De roeping gaat dus vooraf en daarop volgt het komen.
Waar de roeping niet is, daar wordt ook het komen niet gevonden.
Maar waar de roeping is, daar is het komen een onvermijdelijk gevolg; het kan niet uitblijven, het is er onlosmakelijk aan verbonden.

Dit is uitgedrukt in de reeds aangehaalde woorden van Ps. 27:5;
"Mijn hart zegt mij, o HEER, van Uwentwege:
Zoek door gebeen met ernst Mijn aangezicht!"
Dat wil, dat zal ik doen; ik zoek de zegen
Alleen bij U, o Bron van troost en licht".

Nu moet men zich afvragen of men geroepen is.
‘k Heb meer dan eens de mensen horen zeggen: ,,toen ik geroepen werd”, maar als ik dit hoorde, bemerkte ik dat er gedacht werd aan verandering.
Maar verandering is geen roeping.
Roeping is geheel iets anders!
Men moet zich afvragen of men geroepen is en of men op deze roeping gekomen is.
Er zijn mensen die denken dat zij gekomen zijn, maar zij zijn niet geroepen.
Dit is een bewijs, dat zij niet zijn geroepen, want op de roeping volgt het komen.
Het zit alles aan elkaar vast.
Denk aan de woorden van de Apostel Paulus: ,,Die Hij tevoren verordineerd heeft, dezen heeft Hij ook geroepen; en die Hij geroepen heeft, dezen heeft Hij ook gerechtvaardigd; en die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt” (Rom. 8 : 30).
Wij onderscheiden de dingen, maar het is alles in één ogenblik: roeping, rechtvaardigmaking, heiligmaking, want ,,God spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er” (Ps. 33 : 9).
Nu zijn er ook mensen, die, zoals zij menen, gekomen zijn, maar niet geroepen.
Ook dat is niet mogelijk.
Eerst is er de roeping en dan is er het komen.
En nu moet u zich afvragen of u door God in Christus zijt geroepen en of u op deze roeping zijt gekomen eerst tot Christus en daarop door Christus tot God.
Toehoorders, ik wil u enkele kentekenen geven.
Een mens die is geroepen, heeft zijn verlorenheid in Adam leren kennen.
Dit gaat altijd vooraf, want een mens zoekt altijd het zelf te doen.
Bijvoorbeeld: hij heeft zonden, waaraan denkt hij dan?
Hij denkt hoe zal ik het verbeteren?
Daar moest hij niet in de eerste plaats aan denken.
Hij moet wel verbeteren, maar hij moet in de eerste plaats zijn zonden bekennen.
Of hem wordt in de prediking geleerd, dat hij in Christus moet geloven.
Hij vangt dan op zijn wijze aan te geloven in Christus, Dat moest hij niet doen.
Hij moet zijn ongeloof bekennen, en daar hapert het hij de meeste mensen aan...

Uit bundel 1967-'69, blz. 126-127

De meeste mensen (>99%) in de reformatorische kerken hebben hun verlorenheid in Adam wel leren kennen, anders heb je er niet veel te zoeken. Wat is des predikanten probleem dan precies?

Of is er nog een speciaal soort 'leren kennen', volgens hem?

Aan kentekenen heb je zo weinig. Wandel je in het licht, dan heb je ze niet nodig. Wandel je in duisternis, dan zie je ze niet.

PvS schreef:Eerst maar het stuk wat er aan voorafgaat bij ds. Paauwe:

...Een mens die tot Christus komt, ziet dat de aanbieding van Christua aan hem persoonlijk wordt gedaan.
Hier gaan de meeste mensen mis.
De meeste mensen hebben de gewilligheid van God in het algemeen gezien, maar de gewilligheid van God tot hen persoonlijk hebben zij niet gezien, en wie dit niet gezien heeft komt nooit tot het geloof.
(...)
Hij moet zijn ongeloof bekennen, en daar hapert het hij de meeste mensen aan...

Kijk, zo wordt dat eerste stukje dat je postte een stuk evenwichtiger. Ofwel: Ruk het niet uit z'n verband.

refo schreef:De meeste mensen (>99%) in de reformatorische kerken hebben hun verlorenheid in Adam wel leren kennen, anders heb je er niet veel te zoeken. Wat is des predikanten probleem dan precies?

Kun je deze stelling uitleggen? Of anders gezegd: Wat bedoel je met de eerste zin?