ongeloof

[Fjodor]

Dit las ik in een voorrede. En ik ben benieuwd naar jullie mening.

Zoo lange dan iemand van deze zonde des ongeloofs, door Gods Geest, niet levendig in zijn harte overtuigd wordt kan alle zijne andere overtuiging, welke hij ook mag hebben, geenszins genoegzaam zijn, om hem in ware zielsverslagenheid opregt gelovig tot Christus te doen komen. Hij zal dan nog niet gansch gewond en krank aan zijne ziele gevonden worden; en diensvolgens ook nog niet regt begeerig zijn, om zijne toevlucht zuiver alleen te nemen tot dien hemelschen Medicijnmeester; maar hij zal zijn leven en behoudenisse dan altijd nog meer of min in den grond van zijne eigene gerechtigheid blijven zoeken; en daartoe met zijne gebeden en tranen, en met allerhande wettisch werk ook nog iets trachten toe te brengen, ten einde om den Heere te bewegen tot genade; terwijl hij beide zijne oogen ongeloovig blijft toesluiten voor de Goddelijke genade-belofte in het Evangelium.

Verderop zegt hij, ik parafraseer, dat iedereen die niet in ware zielsoprechtheid zijn vertrouwen en hope op Christus stelt God tot een leugenaar maakt, want het geloof is niet echt en die God niet gelooft maakt Hem tot een leugenaar.

Is iedereen die hier gelooft tot Christus gekomen te zijn daarvóór levendig in het harte overtuigd van de zonde des ongeloofs? (Ikzelf kan het me niet heugen, wel overtuigd van zonde, maar niet van ongeloof, en sowieso niet zo levendig als het hier beschreven wordt).

Als iemand zijn behoudenis min of meer in zijn eigen gerechtigheid zoekt betekent dat dan dat diegene niet tot de Hemelse Medicijnmeester komen? Het kan toch best zijn dat men (onbewust) de eigengerechtigheid nog gedeeltelijk overeind houdt maar dat die wel met een beginsel van waar geloof tot Christus komt?

Ik vind het bijna slecht te noemen dat ds. Van der Groe, (en vele anderen met hem) de gebeden en tranen zo beschrijven. Hoe vaak kom ik dat niet tegen! dat het bidden en smeken in verband wordt gebracht met de eigengerechtigheid. Eigenlijk kraak je het bidden en smeken af, terwijl het o zo goed is. (die bidt zal gegeven worden).

Tenslotte. Wie kan zeggen God in ware zielsoprechtheid aan te nemen / aan te hebben genomen? Ik niet.. Nog altijd moet ik zeggen, Heere ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp.

[jvdg]

Dit las ik in een voorrede. En ik ben benieuwd naar jullie mening.

Zoo lange dan iemand van deze zonde des ongeloofs, door Gods Geest, niet levendig in zijn harte overtuigd wordt kan alle zijne andere overtuiging, welke hij ook mag hebben, geenszins genoegzaam zijn, om hem in ware zielsverslagenheid opregt gelovig tot Christus te doen komen. Hij zal dan nog niet gansch gewond en krank aan zijne ziele gevonden worden; en diensvolgens ook nog niet regt begeerig zijn, om zijne toevlucht zuiver alleen te nemen tot dien hemelschen Medicijnmeester; maar hij zal zijn leven en behoudenisse dan altijd nog meer of min in den grond van zijne eigene gerechtigheid blijven zoeken; en daartoe met zijne gebeden en tranen, en met allerhande wettisch werk ook nog iets trachten toe te brengen, ten einde om den Heere te bewegen tot genade; terwijl hij beide zijne oogen ongeloovig blijft toesluiten voor de Goddelijke genade-belofte in het Evangelium.

Verderop zegt hij, ik parafraseer, dat iedereen die niet in ware zielsoprechtheid zijn vertrouwen en hope op Christus stelt God tot een leugenaar maakt, want het geloof is niet echt en die God niet gelooft maakt Hem tot een leugenaar.

Is iedereen die hier gelooft tot Christus gekomen te zijn daarvóór levendig in het harte overtuigd van de zonde des ongeloofs? (Ikzelf kan het me niet heugen, wel overtuigd van zonde, maar niet van ongeloof, en sowieso niet zo levendig als het hier beschreven wordt).

Als iemand zijn behoudenis min of meer in zijn eigen gerechtigheid zoekt betekent dat dan dat diegene niet tot de Hemelse Medicijnmeester komen? Het kan toch best zijn dat men (onbewust) de eigengerechtigheid nog gedeeltelijk overeind houdt maar dat die wel met een beginsel van waar geloof tot Christus komt?

Ik vind het bijna slecht te noemen dat ds. Van der Groe, (en vele anderen met hem) de gebeden en tranen zo beschrijven. Hoe vaak kom ik dat niet tegen! dat het bidden en smeken in verband wordt gebracht met de eigengerechtigheid. Eigenlijk kraak je het bidden en smeken af, terwijl het o zo goed is. (die bidt zal gegeven worden).

Tenslotte. Wie kan zeggen God in ware zielsoprechtheid aan te nemen / aan te hebben genomen? Ik niet.. Nog altijd moet ik zeggen, Heere ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp.

Fjodor, ik kan met Ds. van der Groe niet anders dan stamelen dan dat alles wat van mij afkomt geen genoegdoening kan geven.
Niet mijn tranen, niet mijn bevinding, niet mijn ongeloof, niets......
Ook niet mijn ellende.

't Is door Hem, door Hem alleen om het eeuwig welbehagen.

Echter mogen we daar niet in rusten.
Wij kunnen Christus niet zien, noch in die onzichtbaarheid ons vertrouwen stellen, maar als Hij Zichzelf openbaart, zoals aan het meer van Tiberias, uit Liefde en volle overgave, dan kunenn we ondanks ons ongeloof zien op Hem die voor Zijn kinderen de maaltijd aanrichtte.

Dan volgen we als Petrus de woorden van Johannes: Het is de Heere!
En daar ging Petrus Hem tegemoet die hij driemaal verloochend had.
Desondanks de Liefde dreef hem, en de Heere heeft hem herbevestigd.

't Waren niet de tranen, de zuchten, het verlaten zijn, het was de geschonken Liefde die Petrus en al de Zijnen uitdreef tot Hem.
Toen zagen zij niemand dan Jezus alleen, die hen redde uit alle geestelijke en aardse nood.

Soli Deo Gloria!

[PvS]

Is iedereen die hier gelooft tot Christus gekomen te zijn daarvóór levendig in het harte overtuigd van de zonde des ongeloofs? (Ikzelf kan het me niet heugen, wel overtuigd van zonde, maar niet van ongeloof, en sowieso niet zo levendig als het hier beschreven wordt).

Johannes 16: 8 en 9;
En Die gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde, en van gerechtigheid, en van oordeel: Van zonde, omdat zij in Mij niet geloven;

Zijn we dan wel recht (echt) overtuigd?

[PvS]

Wij kunnen Christus niet zien, noch in die onzichtbaarheid ons vertrouwen stellen, maar als Hij Zichzelf openbaart, zoals aan het meer van Tiberias, uit Liefde en volle overgave, dan kunenn we ondanks ons ongeloof zien op Hem die voor Zijn kinderen de maaltijd aanrichtte.

Hier gaat het over diegenen die genade kennen.
Daar heeft Fjodor het niet over.

[Fjodor]

Fjodor, ik kan met Ds. van der Groe niet anders dan stamelen dan dat alles wat van mij afkomt geen genoegdoening kan geven.
Niet mijn tranen, niet mijn bevinding, niet mijn ongeloof, niets......
Ook niet mijn ellende.

Ja, ik kan ook niet anders.. Maar dat bedoelde ik niet. Ds. Van der Groe schrijft toch "Zoo lange dan iemand van deze zonde des ongeloofs, door Gods Geest, niet levendig in zijn harte overtuigd wordt kan alle zijne andere overtuiging, welke hij ook mag hebben, geenszins genoegzaam zijn, om hem in ware zielsverslagenheid opregt gelovig tot Christus te doen komen." Hij schrijft in het vetgedrukte stukje toch echt dat mijn overtuiging van zonde genoegzaam moet zijn om tot Christus te mogen komen... Dus zegt Ds Van der Groe precies iets anders dan wat jij zegt, jvdg. Jij zegt dat dat wat je zelf doet niet genoegzaam kan zijn, hij zegt dat het dat wél moet zijn.

[Fjodor]

Is iedereen die hier gelooft tot Christus gekomen te zijn daarvóór levendig in het harte overtuigd van de zonde des ongeloofs? (Ikzelf kan het me niet heugen, wel overtuigd van zonde, maar niet van ongeloof, en sowieso niet zo levendig als het hier beschreven wordt).

Johannes 16: 8 en 9;
En Die gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde, en van gerechtigheid, en van oordeel: Van zonde, omdat zij in Mij niet geloven;

Zijn we dan wel recht (echt) overtuigd?

Over deze tekst had ds. Van der Groe het inderdaad. Maar ik zou het niet zo ver willen voeren als Van der Groe doet, zie ook mijn reactie aan jvdg.

[Erasmiaan]

Fjodor, ik kan met Ds. van der Groe niet anders dan stamelen dan dat alles wat van mij afkomt geen genoegdoening kan geven.
Niet mijn tranen, niet mijn bevinding, niet mijn ongeloof, niets......
Ook niet mijn ellende.

Ja, ik kan ook niet anders.. Maar dat bedoelde ik niet. Ds. Van der Groe schrijft toch "Zoo lange dan iemand van deze zonde des ongeloofs, door Gods Geest, niet levendig in zijn harte overtuigd wordt kan alle zijne andere overtuiging, welke hij ook mag hebben, geenszins genoegzaam zijn, om hem in ware zielsverslagenheid opregt gelovig tot Christus te doen komen." Hij schrijft in het vetgedrukte stukje toch echt dat mijn overtuiging van zonde genoegzaam moet zijn om tot Christus te mogen komen... Dus zegt Ds Van der Groe precies iets anders dan wat jij zegt, jvdg. Jij zegt dat dat wat je zelf doet niet genoegzaam kan zijn, hij zegt dat het dat wél moet zijn.

Hij zegt dat het geenszins genoegzaam kan zijn. Dat is inderdaad zo. Wat jij zegt is inlegkunde. Hij zegt wel: alleen als Gods Geest overtuigd dan kan een zondaar in die verslagenheid oprecht tot Christus komen. Dus hij zegt niet dat de overtuiging genoegzaam moet zijn maar dat het de overtuiging des Geestes moet zijn. En dat is volstrekt Bijbels.

[GJdeBruijn]

Fjodor, wat is jouw probleem nou precies? Het is toch volstrekt bijbels om ongeloof en geloof te onderscheiden. En zou iemand die van dood levend gemaakt is het verschil niet weten?

[Fjodor]

Fjodor, wat is jouw probleem nou precies? Het is toch volstrekt bijbels om ongeloof en geloof te onderscheiden. En zou iemand die van dood levend gemaakt is het verschil niet weten?

Ik kan het helaas niet duidelijker zeggen dan ik in mijn openingspost gedaan heb. Dit zeg ik niet om vervelend te doen, maar ik zou echt niet weten hoe ik het nog duidelijker moet maken..

[GJdeBruijn]

Ik kan het helaas niet duidelijker zeggen dan ik in mijn openingspost gedaan heb. Dit zeg ik niet om vervelend te doen, maar ik zou echt niet weten hoe ik het nog duidelijker moet maken..

Je schrijft:

Is iedereen die hier gelooft tot Christus gekomen te zijn daarvóór levendig in het harte overtuigd van de zonde des ongeloofs?

En vervolgens zeg je zoiets niet te kunnen heugen. Maar wie gelooft tot te Christus gekomen te zijn, weet toch de reden om tot Hem gegaan te zijn? Dat is toch niet zomaar een baat het niet dan schaadt het niet? Ongeloof is de gestalte die geen vertrouwen stelt in Christus als volkomen Zaligmaker.
Het moment van tot Christus te gaan kent toch ook iets van "waarom was ik zo blind en zo dwaas dat niet eerder te doen!?". Niet dat daarmee alles geleerd is en dat zomaar vast te houden is. Het is en blijft een gave die gegeven en onderhouden wordt door God Zelf.

[refo]

Ik kan het helaas niet duidelijker zeggen dan ik in mijn openingspost gedaan heb. Dit zeg ik niet om vervelend te doen, maar ik zou echt niet weten hoe ik het nog duidelijker moet maken..

Je schrijft:

Is iedereen die hier gelooft tot Christus gekomen te zijn daarvóór levendig in het harte overtuigd van de zonde des ongeloofs?

En vervolgens zeg je zoiets niet te kunnen heugen. Maar wie gelooft tot te Christus gekomen te zijn, weet toch de reden om tot Hem gegaan te zijn? Dat is toch niet zomaar een baadt het niet dan schaadt het niet?

'Baadt' moet zijn 'baat'. Je hebt nu een beetje rare zin.

Overigens zijn er in dit topic wel meer onbegrijpelijke zinnen. Meestal is het niet erg, maar hier is alles een beetje schimmig daardoor.

Als ik het een beetje begrijp vraagt de topicstarter zich af of een waar gelovige 'de zonde van het ongeloof' moet kennen. Dus niet zondekennis in het algemeen maar kennis deze specifieke zonde: de zonde van het ongeloof.

Vervolgens geeft hij aan: wel kennis van de zonde (in het algemeen) te hebben (gehad). dat roept de vraag op: hoe specifiek was dat dan? En welke zonden dan wel (of niet) ?

[GJdeBruijn]

Vervolgens geeft hij aan: wel kennis van de zonde (in het algemeen) te hebben (gehad). dat roept de vraag op: hoe specifiek was dat dan? En welke zonden dan wel (of niet) ?

Zoals Van der Groe het doorgaans bedoelt:
Zonde te zijn. Geneigd tot alle kwaad. Dood in zonden en misdaden.
En daarmee ongelovig van nature. Ongeloof als eigenschap van de mens.
Geloof is een gave voor een goddeloos ongelovig mens. Goddelozen worden gerechtvaardigd, en niet gelovige vrome en eigengerechtigde mensen.

[refo]

Vervolgens geeft hij aan: wel kennis van de zonde (in het algemeen) te hebben (gehad). dat roept de vraag op: hoe specifiek was dat dan? En welke zonden dan wel (of niet) ?

Zonde te zijn. Geneigd tot alle kwaad. Dood in zonden en misdaden.
En daarmee ongelovig van nature. Ongeloof als eigenschap van de mens.
Geloof is een gave voor een goddeloos ongelovig mens. Goddelozen worden gerechtvaardigd, en niet gelovige vrome en eigengerechtigde mensen.

Ben jij Fjodor?

En wat jij neerzet gelooft toch iedereen wel? In een behoudende kerk, bedoel ik.

[GJdeBruijn]

En wat jij neerzet gelooft toch iedereen wel? In een behoudende kerk, bedoel ik.

Ja, en wat wil je daarmee zeggen dan?

[vogeltje]

Is iedereen die hier gelooft tot Christus gekomen te zijn daarvóór levendig in het harte overtuigd van de zonde des ongeloofs? (Ikzelf kan het me niet heugen, wel overtuigd van zonde, maar niet van ongeloof, en sowieso niet zo levendig als het hier beschreven wordt).

Johannes 16: 8 en 9;
En Die gekomen zijnde, zal de wereld overtuigen van zonde, en van gerechtigheid, en van oordeel: Van zonde, omdat zij in Mij niet geloven;

Zijn we dan wel recht (echt) overtuigd?

Over deze tekst had ds. Van der Groe het inderdaad. Maar ik zou het niet zo ver willen voeren als Van der Groe doet, zie ook mijn reactie aan jvdg.

Van zonde, omdat zij in Mij niet geloven. Ik kan me dat juist wel heugen.

'Hiermee wordt niet iedere zonde bedoeld. Het gaat met name over de zonde tegen de tweede Persoon in de Drie-eenheid. Dat is een zonde die bestaat uit het haten van Christus, en het liefhebben van de dood.
De Zoon van God is de gezalfde Zaligmaker en Verlosser. Alleen door Hem kunnen zondaars hersteld worden in de gemeenschap met God. Hij is door God aangewezen tot het zaligen van zondaars. Hij is het middel dat door de Vader gegeven is tegen de zonde. Daarom is de verwerping van deze ordinantie en dit middel zonde tegen Christus. Dit is de zonde die zich verzet tegen het zoeken en vinden van Chris­tus. Het zich niet overgeven aan Christus, maar de in het Evangelie aangeboden Christus verwerpen, is de zonde van ongeloof.' ( uit een preek van Boston over deze zelfde tekst, hij geeft overigens een heleboel voorbeelden van deze zonde)