Gewoon ff quoten cannabis, dan weten wij ook waar het over gaafOorspronkelijk gepost door cannabis
I am deeply hurt by the fellow who judged Englands comments so harshly. I find her input constructive, instructive, edifying, and vivfying.
Hoort wat mij God deed ondervinden...
-
gerrit de 2e
- Berichten: 754
- Lid geworden op: 15 dec 2003, 22:38
- Contacteer:
-
england
-
england
Amen, Maninne!
Dat heb ik ook al eens proberen uit te leggen, maar ja, dat werd niet gesnapt. Nu denk ik wel!
Daarom worden we soms niet begrepen, omdat mensen niet snappen dat we altijd groot van Christus kunnen spreken, al voelen we het misschien niet zo op het moment. Dan wordt meteen aangenomen dat je dan zeker nooit twijfelt... Was het maar waar...!
Dat heb ik ook al eens proberen uit te leggen, maar ja, dat werd niet gesnapt. Nu denk ik wel!
Daarom worden we soms niet begrepen, omdat mensen niet snappen dat we altijd groot van Christus kunnen spreken, al voelen we het misschien niet zo op het moment. Dan wordt meteen aangenomen dat je dan zeker nooit twijfelt... Was het maar waar...!
-
Lecram
Als dit de aard van de discussies binnen en buiten de kerk is, dan hoeft er geen onderlinge strijd meer te zijn. Dan is er herkenning en kunnen de kerkmuren worden afgebroken.Oorspronkelijk gepost door Maninne
Ik licht er even één stukje uit Matt.
Dit herken ik zo goed, vooral op het moment nl. Toen ik net in de ruimte was gezet, toen had ik helemaal geen strijd. Ik hoorde wel es vanaf de kansels van die uitspraken: "Welkom in de Strijd". Ik dacht: "Ik heb helemaal geen strijd." En wat klagen ze toch allemaal, Jezus is toch gekomen voor zondaren, waarom klagen ze toch zo over hun zonden. Waarom zijn ze niet vrolijk en waarom ik wel? Ik begreep er niet zoveel van, maar nu begrijp ik het wel. Het leven is een strijd, nou en of. Wat ik bedoel? Als de Heere je opricht uit het stof, dan ben je overvol van Hem en van Hem alleen. Ja, dat kan dan niet op. Dan ben je zeg maar, een beetje hemelsgezind. Maar je wordt (als ik het zo zeggen mag) ook weer terug geplaatst op deze aarde, dan kom je weer in de werkelijkheid van het leven. Dan begint de strijd tegen de wereld, satan en tegen je eigen hart. Vooral tegen je eigen hart, want de uitgangen van het hart blijven op de vroegere vrienden gericht. Gericht op de banden die er waren met zonde en wereld. Ik ben er nu wel achter dat het een zeer zware en moeilijke strijd is. En dat we ook deze strijd niet zonder Zijn hulp kunnen, want "'t Is Israels God Die krachten geeft.".
Het kan je zo moedeloos maken dat je steeds meer zonden in jezelf ontdekt terwijl je dacht, toen je uit Christus bediend werd: "nu zal ik nooit meer zondigen, dat kán toch niet ?" wat een smart er dan achter gebracht te worden dat je één brok zonde bént.
En dat de Heere dan tóch aan je blijft denken. Dat kun je dan niet op. Dan is er naast die droefheid, de bemoediging dat Hij je niet verlaat en van je afweet. Anders zou je de moed op geven als het bij je zelf vandaan zou moeten komen.
Tóch weer een persoonlijke ontboezeming.
Wedden dat ds. Moerkerken, vd Zwaag, ds. De Wit, Blaauwendraad zich allemaal hierin zullen herkennen?
-
Gerrie
Mannine,Oorspronkelijk gepost door Maninne
Klopt dat veel mensen een masker ophebben, maar het kan ook zijn dat een mens van binnen loopt te schreeuwen(huilen) maar voor zijn/haar gezin zich groot moet houden omdat zij niet tegen een verdrietig gezicht aan willen kijken.
Ook in de bijbel staat, :
Mt 6:16 En wanneer gij vast, toont geen droevig gezicht, gelijk de geveinsden; want zij mismaken hun aangezichten, opdat zij van de mensen mogen gezien worden, als zij vasten. Voorwaar, Ik zeg u, dat zij hun loon weg hebben.
Mt 6:17 Maar gij, als gij vast, zalft uw hoofd, en wast uw aangezicht;
Dat wil niet zeggen dat je niet verdrietig mag zijn, maar tóch is het wel eens zo dat al huil je van binnen, dat je dan toch goed van de Heere mag spreken want over de Heere hebben we niet te klagen maar over onszelf.
Ik hoop dat ik duidelijk genoeg uitgelegd heb wat ik bedoelde. Ik wil niemand kwetsen.
Bedankt voor je reacties.
Als je huilt (van binnen) en toch goed van de Heere wil spreken, dan hoef je toch geen masker op te zetten.
Je mag toch gewoon huilen.
Waarom mogen kinderen dat niet zien?
En de tekst over vasten kun je volgens mij niet toepassen op droevige situaties, waarin je niet zou mogen huilen.
Bedankt Matthijs voor je lange reactie.
Als je vertelt over het verheugd zijn in God, dan mag je toch ook vertellen van je twijfel.
[Aangepast op 24/3/04 door Gerrie]
-
Gerrie
Hierbij een stukje uit het dagboek van Kohlbrugge (staat bij 5 maart).
Ik zal niet sterven, maar leven; en ik zal de werken des HEEREN vertellen.
Psalm 118:17
Lezen: Psalm 118:19-29
Dit nu: ik sterf niet, maar ik zal leven en de werken des Heeren verkondigen, begint van het ogenblik af aan, dat de mens van de Heere gegrepen, thuis gehaald en bekeerd wordt. En om het even, of dit langzaam en stil toegegaan is en hij van zijn jeugd af zo geleid is, dat hij de Heere leerde kennen, dan wel, of het plotseling en krachtdadig geschied is, één ding is zeker: de Heere legt in de harten van de Zijnen het woord: 'Ik zal niet sterven, maar leven, en het werk des Heeren verkondigen.'
Is er nu zondenood, is er ook doodsnood, dondert de wet in het hart, zodat de mens zich verloren voelt, zodat hij moet sterven, en zichzelf ter helle verdoemt, dan kan hij zich ook niet troosten. Maar juist dan komt de Heere en Hij openbaart Zich aan de Zijnen met Zijn dierbaar genadewoord, dat spreekt van vergeving der zonden, en naarmate de ziel dan gaat verstaan, dat zij genade gevonden heeft bij God, weet ze ook, dat ze van de eeuwige dood verlost is en dat de tijdelijke dood haar geen kwaad meer kan doen. Dan zal ze zeggen, in het gezicht van de dood, zo vaak hij dreigt: ik sterf niet meer, maar ik zal leven en het werk des Heeren verkondigen.
Dit herhaalt zich vaak in het leven, want de duivel houdt niet op de arme ziel met allerlei dood aan te vechten, zodat alle moed haar in de schoenen zinkt; maar de Heere is nabij met Zijn troost, zodat men zich de mond niet laat stoppen. Zo voert deze rechterhand des Heeren Zijn heiligen ter helle, zodat zij een niets worden en zelf met geen werken kunnen pralen. En zo voert Hij hen er ook weer uit, dat zij Gods werken verkondigen.
Ontsluit, ontsluit voor mijne schreden,
De poorten der gerechtigheid;
Door deze zal ik binnentreden,
En loven 's HEEREN majesteit.
Psalm 118:9
Ik zal niet sterven, maar leven; en ik zal de werken des HEEREN vertellen.
Psalm 118:17
Lezen: Psalm 118:19-29
Dit nu: ik sterf niet, maar ik zal leven en de werken des Heeren verkondigen, begint van het ogenblik af aan, dat de mens van de Heere gegrepen, thuis gehaald en bekeerd wordt. En om het even, of dit langzaam en stil toegegaan is en hij van zijn jeugd af zo geleid is, dat hij de Heere leerde kennen, dan wel, of het plotseling en krachtdadig geschied is, één ding is zeker: de Heere legt in de harten van de Zijnen het woord: 'Ik zal niet sterven, maar leven, en het werk des Heeren verkondigen.'
Is er nu zondenood, is er ook doodsnood, dondert de wet in het hart, zodat de mens zich verloren voelt, zodat hij moet sterven, en zichzelf ter helle verdoemt, dan kan hij zich ook niet troosten. Maar juist dan komt de Heere en Hij openbaart Zich aan de Zijnen met Zijn dierbaar genadewoord, dat spreekt van vergeving der zonden, en naarmate de ziel dan gaat verstaan, dat zij genade gevonden heeft bij God, weet ze ook, dat ze van de eeuwige dood verlost is en dat de tijdelijke dood haar geen kwaad meer kan doen. Dan zal ze zeggen, in het gezicht van de dood, zo vaak hij dreigt: ik sterf niet meer, maar ik zal leven en het werk des Heeren verkondigen.
Dit herhaalt zich vaak in het leven, want de duivel houdt niet op de arme ziel met allerlei dood aan te vechten, zodat alle moed haar in de schoenen zinkt; maar de Heere is nabij met Zijn troost, zodat men zich de mond niet laat stoppen. Zo voert deze rechterhand des Heeren Zijn heiligen ter helle, zodat zij een niets worden en zelf met geen werken kunnen pralen. En zo voert Hij hen er ook weer uit, dat zij Gods werken verkondigen.
Ontsluit, ontsluit voor mijne schreden,
De poorten der gerechtigheid;
Door deze zal ik binnentreden,
En loven 's HEEREN majesteit.
Psalm 118:9
-
Vortigern
-
Vortigern
Cker!Oorspronkelijk gepost door Vortigernheel diep!Oorspronkelijk gepost door kridjeEen mooi stukje en dan zie je dat we ons horen te schamen!!Oorspronkelijk gepost door Vortigern
Ik kreeg gisteren een stukje te lezen uit de Daniel. Het ging over de Surinaamse man. Ik zal het eens overtypen vanavond en dan posten..
-
Orckie
>>Het kan je zo moedeloos maken dat je steeds meer zonden in jezelf ontdekt terwijl je dacht, toen je uit Christus bediend werd: "nu zal ik nooit meer zondigen, dat kán toch niet ?" wat een smart er dan achter gebracht te worden dat je één brok zonde bént.
En dat de Heere dan tóch aan je blijft denken. Dat kun je dan niet op. Dan is er naast die droefheid, de bemoediging dat Hij je niet verlaat en van je afweet. Anders zou je de moed op geven als het bij je zelf vandaan zou moeten komen. <<
Toen ik dit zelf eens diep doorleefde werd ik bepaald bij Rom. 7.
Lees de klacht en jubel van de apostel Paulus maar eens na.
Mocht het tot vertroosting zijn.
En dat de Heere dan tóch aan je blijft denken. Dat kun je dan niet op. Dan is er naast die droefheid, de bemoediging dat Hij je niet verlaat en van je afweet. Anders zou je de moed op geven als het bij je zelf vandaan zou moeten komen. <<
Toen ik dit zelf eens diep doorleefde werd ik bepaald bij Rom. 7.
Lees de klacht en jubel van de apostel Paulus maar eens na.
Mocht het tot vertroosting zijn.
-
Vortigern
De Surinaamse man,
Na een bezoek aan het AMC, het ziekenhuis van Amsterdam, ging ik met openbaar vervoer naar huis. Het was tamelijk druk. Links van mij stonden twee jonge dames van een jaar of twintig. Rechts van mij stonden twee oudere dames. Ze hadden het over al de ellende van onze tijd; één grote klaagzang. Ik stond daar maar zo tussen en hoorde alles aan. Bij de tweede halte stapte , met vele anderen, een fors gebouwde Surinaamse man in.
Toen de deuren dicht waren en de metro weer ging rijden, opende hij de Bijbel en sprak met een duidelijke stem: "Mensen, ik heb een boodschap uit het Woord van de Heilige God, de Bijbel. De Heere waarschuwt ons, dat wij ons moeten bekeren, anders gaat het verkeerd met ons."
Enkele jongelui keken elkaar eens aan en glimlachten. Hij ging verder: "U denkt misschien dat ik grappen maak, maar de Heere God maakt geen grappen. Hij waarschuwt ons dat wij ons moeten bekeren van onze zonden. Wij zijn allen op reis naar het centrum van Amsterdam, een goddeloze stad, met een goddeloze overheid. Een stad waarin de mensen niet leven naar Gods Woord. De Heere God waarschuwt ons, om Hem te zoeken en Zijn Heilige Woord de Bijbel te lezen, anders gaan we naar het verderf."
Het werd stil. Bij iedere halte stapten mensen in en uit. Ze keken vreemd naar de man, lachten eerst wat, maar luisterden. Hij liep heen en weer en steeds sprak hij mensen aan.
Na een paar haltes kwam hij weer middenin staan. Hij keek mij aan en zei: "U moet u bekeren, anders gaat het niet goed." Toen wendde hij zich nogmaals tot de mensen die rondom hem stonden: "Mensen, ik zeg het nog een keer: u moet zich bekeren van uw zonden."
De deuren gingen open en ik hoorde nog zijn stem: "Mensen ik heb een boodschap van de Heilige God..." Wanneer en waar evangeliseren? Ik dacht aan de woorden uit Deutronomium 6:7. Er staat daar zo treffend: En gij zult (...) daarvan spreken, als gij in uw huis zit en als gij op de weg gaat, en als gij nederligt en als gij opstaat.
C.E. Hotting in de Daniël
Na een bezoek aan het AMC, het ziekenhuis van Amsterdam, ging ik met openbaar vervoer naar huis. Het was tamelijk druk. Links van mij stonden twee jonge dames van een jaar of twintig. Rechts van mij stonden twee oudere dames. Ze hadden het over al de ellende van onze tijd; één grote klaagzang. Ik stond daar maar zo tussen en hoorde alles aan. Bij de tweede halte stapte , met vele anderen, een fors gebouwde Surinaamse man in.
Toen de deuren dicht waren en de metro weer ging rijden, opende hij de Bijbel en sprak met een duidelijke stem: "Mensen, ik heb een boodschap uit het Woord van de Heilige God, de Bijbel. De Heere waarschuwt ons, dat wij ons moeten bekeren, anders gaat het verkeerd met ons."
Enkele jongelui keken elkaar eens aan en glimlachten. Hij ging verder: "U denkt misschien dat ik grappen maak, maar de Heere God maakt geen grappen. Hij waarschuwt ons dat wij ons moeten bekeren van onze zonden. Wij zijn allen op reis naar het centrum van Amsterdam, een goddeloze stad, met een goddeloze overheid. Een stad waarin de mensen niet leven naar Gods Woord. De Heere God waarschuwt ons, om Hem te zoeken en Zijn Heilige Woord de Bijbel te lezen, anders gaan we naar het verderf."
Het werd stil. Bij iedere halte stapten mensen in en uit. Ze keken vreemd naar de man, lachten eerst wat, maar luisterden. Hij liep heen en weer en steeds sprak hij mensen aan.
Na een paar haltes kwam hij weer middenin staan. Hij keek mij aan en zei: "U moet u bekeren, anders gaat het niet goed." Toen wendde hij zich nogmaals tot de mensen die rondom hem stonden: "Mensen, ik zeg het nog een keer: u moet zich bekeren van uw zonden."
De deuren gingen open en ik hoorde nog zijn stem: "Mensen ik heb een boodschap van de Heilige God..." Wanneer en waar evangeliseren? Ik dacht aan de woorden uit Deutronomium 6:7. Er staat daar zo treffend: En gij zult (...) daarvan spreken, als gij in uw huis zit en als gij op de weg gaat, en als gij nederligt en als gij opstaat.
C.E. Hotting in de Daniël