Ik las daarin het volgende citaat :
Matthew Henry schreef:Laten we in liefde leven, altijd christelijke milddadigheid bewijzen en de geestelijke gemeenschap der heiligen onderhouden: als we vertroost willen worden, moeten we eensgezind zijn (2 Kor. 13:11) en daarom dringt de apostel ons tot broederlijke liefde, met een argument dat hij neemt uit de vertroostingen in Christus (Filip. 2:1), dat is de troost die te vinden is in een christelijk leven. Als u ooit troost wilt vinden in het dienen van God, moet u buigen onder die grote wet van Gods dienst: ‘Wandelt in de liefde’ (Ef. 5:2), ‘want ziet hoe goed en lieflijk is het’, goed in zichzelf en lieflijk voor ons, ‘dat broeders ook samenwonen!’ (Ps. 133:1). Hoe meer we onze broeders behagen, des te aangenamer zullen we voor onszelf zijn. Niets maakt ons leven onaangenamer dan twist en strijd. Wee mij, dat ik woon bij degenen die vrede haten (Ps. 120:5, 6). Het is erg om te zijn onder hen die graag willen twisten en het is nog erger als we zelf gaarne twisten. Het is onaangenaam genoeg voor onszelf gebelgd te zijn over verachting, maar het is nog minder aangenaam als we plannen beramen om deze te wreken. Niets maakt de dienst van God onaangenamer dan twist en strijd daarover. We verbeuren en verliezen de vreugde die erin ligt, als we ons verstrikken in ellendige twistgesprekken. Maar door heilige liefde verheugen .we ons in onze vrienden en dat vergroot de vreugde in God in deze wereld. De liefde vervrolijkt de ziel en verlevendigt haar en omdat ze liefde aantrekt, schenkt ze ons bovendien de blijdschap en vreugde dat we bemind worden. Dit is een hemel op aarde, want wat is de zaligheid en de vreugde van de hemel anders dan dat liefde daar in volmaaktheid heerst? We genieten de meeste vrede in ons hart, als we het meest vredelievend zijn jegens onze broeders.
Veel is er op dit forum besproken, en verschillende discussies komen talloze malen terug. Soms op het scherpst van de snede over hele tere onderwerpen. Ik heb er zelf ook aan meegedaan.
Regelmatig zijn het onderwerpen waarin het gaat het over accenten, over zaken waar onze vaderen, die we allen hoogachten, ook verschillend over gedacht hebben.
En dan ziende ons verduisterde verstand en ons eigengerechtigde bestaan, ben ik toch bang dat veel van onze twistgesprekken op dit forum, ons de vrede en de vreugde van het geloof in de weg staan. Ook de tijd die het bij velen opslokt is iets waar vragen bij gezet kunnen worden.
Zelf heb ik me de laatste tijd de volgende vragen gesteld : Zijn deze virtuele discussies opbouwend voor ons geloofsleven of zijn we vaak uit op eigen gelijk ?
Kunnen we hiermee misschien zelfs een duisternis over onze ziel halen, onderwijl denkend dat we strijden voor de Waarheid ?
Ik ben er nog niet uit, maar het stukje van Henry zette me wel aan het denken.
)