Heart Cry gevaar voor geloofsbeleving

[Eveline de Pater]

Een interessant opnie-artikel in het RD van vanavond:

Heart Cry is eerder een gevaar voor de geloofsbeleving dan een zegen voor de kerk, stelt Jelle Kommerie in reactie op Marten Visser (RD van gisteren). De stichting lijkt bewust buiten de kerk te opereren en verspreidt opvattingen die rieken naar antinomianisme.

Volgens Marten Visser is Heart Cry een zegen voor de kerken in Nederland. Dat deze stichting buiten de muren van de gereformeerde theologie kijkt, moet gezien worden als een uitdaging en niet zozeer als een bedreiging. Hier dienen toch minimaal twee kritische noten te worden geplaatst.

Vooropgesteld moet zijn dat het bestaan van de stichting Heart Cry een aanklacht is tegen de kerken in Nederland. Het leven van veel kerkgangers komt niet overeen met de leer die van de kansel wordt verkondigd. Het geestelijk klimaat lijkt hierdoor steeds meer te verkillen. De wervende kracht die het levend geloof van christenen zou moeten hebben, verdwijnt hierdoor geheel. Maar de vraag kan dan worden gesteld of dit te wijten is aan de leer die in de kerken verkondigd wordt of aan het verdorven hart dat de mens bezit.

Voor de boodschap die Heart Cry verkondigt, beroept ze zich voornamelijk op opwekkingstheologen. Deze theologen volgen niet altijd het gereformeerde spoor, maar zijn wel tot rijke zegen geweest voor de kerken. Het grote verschil dat hierbij naar boven komt, is dat deze opwekkingstheologen altijd binnen de bestaande kerken functioneerden.

Zelfstandig

Heart Cry daarentegen organiseert conferenties buiten de kerk om en belegt dan op zondag lezingen. Deelnemers aan deze conferentie wordt wel de mogelijkheid geboden om naar een kerk in de omgeving te gaan. De lezingen suggereren dat Heart Cry zelfstandig diensten belegt. De vraag rijst dan of de stichting wel werkelijk voor een opwekking is binnen de kerken of dat zij juist een zelfstandige geloofsgemeenschap wil gaan beginnen.

Begin deze week ontving ik via de mail een nieuwsbrief van Heart Cry. In deze mail –die eens in de zoveel tijd wordt rondgestuurd– was een stuk opgenomen over de functie van de wet. In de vorige nieuwsbrief was de auteur, Ger de Koning, ingegaan op de vraag aan wie de wet was gegeven en nu ging hij verder met de periode waarin de wet geldig was.

De wet was gegeven aan één volk. Hij had daardoor ook alleen geldigheid voor dat ene volk. Naar aanleiding van Galaten 3:23-25 betoogde De Koning nu dat deze wet alleen zijn geldigheid had totdat Christus op deze wereld is gekomen. Hij zegt: „Dat de wet een tuchtmeester tot Christus is, betekent niet dat de wet de weg naar Christus wijst, maar betekent een periode in de heilsgeschiedenis waarin God door middel van de wet het leven van Zijn volk Israël regelde en die met de komst van Christus is geëindigd.” De wet heeft dus afgedaan voor de nieuwtestamentische kerk, want „nu is het geloof gekomen.”

Deze gedachten kunnen gezien worden als een stap buiten de gereformeerde theologie. We zouden het kunnen beschouwen als een nieuw inzicht dat voor de gereformeerde theologie vruchtbaar kan zijn. Maar dat is alleen mogelijk wanneer deze inzichten overeenkomen met de Bijbel zelf. En dat kan van deze gedachten onmogelijk worden gezegd.

Geldigheid


Het gedachtegoed van de stichting Heart Cry riekt naar antinomianisme in de meest strikte zin van het woord. De wet heeft geen functie meer in onze huidige maatschappij en al helemaal niet voor een christen. Het geloof is de vervanging van de wet geworden. Deze gedachten gaan lijnrecht in tegen de Bijbel, waar Christus van Zichzelf getuigt dat Hij niet is gekomen om de wet te ontbinden, maar om die te vervullen (Mattheüs 5:17). De geldigheid van de wet blijft daarmee voor alle tijden overeind.

Ik ontken niet dat de Heere kan werken door de lezingen die de stichting Heart Cry organiseert. Toch laten de twee hierboven genoemde kritische noten mijns inziens wel zien dat deze stichting niet direct als een zegen kan worden gezien voor de kerken in Nederland. Eerder is zij een gevaar voor de geloofsbeleving. Dat moeten we niet uit het oog verliezen.

De auteur studeert theologie aan de Vrije Universiteit te Amsterdam en aan de Theologische Universiteit te Apeldoorn.

Bron: http://www.refdag.nl

[Afgewezen]

Was hier niet al een topic over??

[refo]

Ik hoop dat de auteur in zijn studie zijn stellingen wat beter onderbouwt.

[Zita]

waarom plaatsen ze bij het RD zo vaak van die beroerde opiniestukjes?

[Tiberius]

Was hier niet al een topic over??

Kan ik me niet herinneren.

[Tiberius]

waarom plaatsen ze bij het RD zo vaak van die beroerde opiniestukjes?

Daarom heeft hij gereageerd, getuige zijn openingszin.

[Jongere]

waarom plaatsen ze bij het RD zo vaak van die beroerde opiniestukjes?

Daarom heeft hij gereageerd, getuige zijn openingszin.

Leuke vondst.
Maar ik ben het wel met Zita eens. Ik vind dit wel heel schamel. Op deze manier wordt het alleen ruzieën via de krant.

[refo]

Misschien RD nieuwe stijl: je kunt de reactie al aan zien komen.
Er komen nog minstens 2 opiniestukken.

Gevolg: de abonnees zeggen niet op, omdat ze willen weten hoe het afloopt.

[Afgewezen]

Ik vraag me af wat Ger de Koning nog meer gezegd heeft in de Nieuwsbrief. Ik kan me zo voorstellen dat er nog wel wat volgde na zjin gewraakte stelling.
Heeft iemand de tekst van deze Nieuwsbrief bij de hand?

[JolandaOudshoorn]

Deel I heb ik niet meer

De christen en de wet (II)
De wet voor Israél en de volken?
In het vorige artikel hebben we gezien dat niet de wet, maar alleen het geloof in Christus de grond is waarop een mens door God voor rechtvaardig wordt verklaard. Wie dat erkent, stemt in met de Schrift, die zegt: ‘Doch wetende, dat de mens niet gerechtvaardigd wordt uit de werken der wet, maar door het geloof van Jezus Christus’ (Gal. 2:16).
Een belangrijke vraag die we met betrekking tot de wet kunnen stellen, is: Aan wie is de wet eigenlijk gegeven, voor wie heeft God de wet bedoeld? De vorige keer is al even gewezen op Mozes die bij de berg Sinaï aan het volk Israël de wet heeft gegeven. Dit historisch gebeuren is het antwoord. De wet is aan Israël gegeven. Maar, zal gezegd kunnen worden, wat voor Gods volk in het Oude Testament gold, geldt nu toch voor wat vandaag Gods volk is? Op deze vraag vinden we een duidelijk antwoord in Handelingen 15. (Het is goed dat hoofdstuk eerst te lezen.)
In Handelingen 15 gaat het erom dat vastgesteld wordt dat de behoudenis in niets anders ligt dan alleen in het geloof in de Heere Jezus zonder enige aanvullende voorwaarde. In vers 1 lezen we dat er gelovige Joden, Joodse christenen, uit Judéa in Antiochië waren gekomen. Zij hadden gehoord van Gods werk onder de volken. Deze Joden, die nog leefden in verbinding met de eisen van de wet, waren gekomen om deze eisen op te leggen aan de gelovigen uit de volken. Daarbij verklaarden zij uitdrukkelijk dat het voor de gelovigen uit de heidenen niet mogelijk was om behouden te worden zonder te voldoen aan de eisen van de wet.
De Joodse christenen bleven ijveraars voor de wet. Voor hen was het christendom een voortzetting van het Jodendom, maar nu met het geloof in de Messias Jezus. Voor hen waren de gemeenten onder de volken gemeenten van proselieten, dat zijn tot het Joodse geloof bekeerde heidenen. Zij beschouwden deze gelovigen uit de volken dus als mensen die waren overgegaan naar het Jodendom. Er was voor hen nog niets naast het Jodendom. Maar zij hadden het mis, want het christendom is iets volkomen nieuws dat niets met het Jodendom gemeen heeft.
De verkeerde leer van de Joodse christenen bewerkte een grote discussie en verwarring. Paulus en Barnabas zagen hun werk onder de volken bedreigd en protesteerden krachtig tegen deze valse leer. Gelukkig hadden de broeders in Antiochië zoveel vertrouwen in Paulus en Barnabas dat zij bepaalden dat de twee samen met enkele anderen naar Jeruzalem moesten gaan om deze twistvraag voor te leggen aan de apostelen en oudsten aldaar (vs. 2).
Ook in Jeruzalem was er veel redetwist (vs. 6–7). Nadat Petrus, Barnabas en Paulus hadden gesproken (vs. 7–12), nam Jakobus het woord (vs. 13–18). Hij was de leider van de gemeente te Jeruzalem en had dus een bijzondere plaats. Zijn woorden waren van doorslaggevende betekenis in deze discussie over de betekenis van de wet voor de volken. Zijn grote ijver voor de wet was voor iedereen duidelijk. Als hij zou zeggen dat de volken de wet niet hoefden te houden, zou dat alle ijveraars voor de wet stil doen zijn.
Jakobus verwijst eerst naar het verslag van Petrus dat ‘God eerst de heidenen heeft bezocht, om uit hen een volk aan te nemen voor Zijn naam’ (vs. 14). Hij bevestigt dit handelen van God met een citaat uit de profeet Amos. Dan komt hij tot zijn oordeel dat luidt: ‘Dat men degenen die uit de heidenen zich tot God bekeren, niet beroere’ (vs. 19). Met ‘niet beroere’ bedoelt hij het opleggen van het juk van de wet. De volken hebben een eigen plaats in de wegen van God, los van de verplichting om Jood te worden en de wet te onderhouden.
Na dit oordeel van Jakobus wordt de uitkomst van het overleg neergelegd in een brief aan de broeders uit de volken (vs. 22–29). De conclusie van het overleg in Jeruzalem is duidelijk: de wet geldt niet voor gelovigen uit de volken, maar alleen voor Israël, het volk waaraan de wet is gegeven. God heeft de wet nooit aan de volken gegeven. We lezen over ‘de heidenen, die de wet niet hebben’ (Rom. 2:14). Zij hadden geen enkel deel aan iets van wat God aan Israël had gegeven (Ef. 2:11–12). De wet en Israël horen exclusief bij elkaar (zie nog Hand. 7:53; Rom. 2:17–20; 9:4; Ezech. 20:11). Een combinatie van wet en volken is in de Schrift niet te vinden.
Even een noot tussendoor: Het goed om op te merken dat de situatie die in Handelingen wordt beschreven, een overgangssituatie is. God verdroeg het nog dat Joden die christen waren geworden, zich aan de wet bleven houden. Hij heeft dit gedrag geduld tot het jaar 70, toen de Romeinen Jeruzalem veroverden en de tempel verwoestten, waarmee er een eind kwam aan de Joodse eredienst. In de gemeente, die bestaat uit alle ware gelovigen, is namelijk geen Jood of Griek (d.w.z. heiden), want zij zijn allen, zonder onderscheid één in Christus Jezus (Gal. 3:28; Kol. 3:11). De Jood die tot geloof in Christus komt, houdt op Jood te zijn, wat betekent dat ook op hem de wet niet meer van toepassing is.
We gaan nog even terug naar de apostelvergadering in Jeruzalem om te horen hoe Petrus dit uitstekend en voor ons heel leerzaam verwoordt in zijn bijdrage aan de bespreking (Hand. 15:7–12). Hij begint met eraan te herinneren hoe God hem als een speciaal instrument heeft ingezet met de bedoeling dat door zijn mond de volken het evangelie zouden horen en geloven. Dat ze inderdaad tot geloof zijn gekomen, heeft God bewezen door aan hen, zo zegt hij, de Heilige Geest te geven, evenals aan ‘ons’, dat zijn de gelovige Joden. Door Zijn Geest ook aan bekeerde heidenen te geven, heeft God er Zelf getuigenis van gegeven dat Hij hen had behouden (Rom. 8:9; Ef. 1:13). God had hun geloof verzegeld met de Heilige Geest, zonder enige voorafgaande voorwaarde, maar louter op grond van geloof.
Maar ook achteraf, na tot geloof gekomen te zijn, is het onjuist om met aanvullende voorwaarden te komen. Dat laat Petrus zien door te wijzen op de functie en de uitwerking van de wet. Hij spreekt over de wet als ‘een juk … hetwelk noch onze vaderen noch wij hebben kunnen dragen’ (vs. 10). Petrus bevestigt hier twee dingen die we eerder hebben opgemerkt. In de eerste plaats bevestigt hij dat de wet is gegeven aan Israël. Hij spreekt immers over ‘onze vaderen’, die niemand anders zijn dan de Israëlieten van voorgaande geslachten, en over ‘wij’, waarmee hij de gelovige Joden bedoelt tot wie hij hier het woord richt inclusief zichzelf. In de tweede plaats bevestigt hij dat de wet niet door een mens is te volbrengen, los van de vraag of hij een gelovige of een ongelovige is.
Ger de Koning

De christen en de wet (III)
Welke periode is de wet geldig?
We hebben gezien dat de wet alleen aan Israël is gegeven, dus beperkt tot één volk. Maar er is nog een beperking en dat is de periode waarvoor de wet bepalend is. Dat lezen we in Galaten 3:23–25.
In dit gedeelte stelt Paulus twee tijdperken tegenover elkaar. Het ene tijdperk is dat van de wet, dat wil zeggen de periode waarin God met de mens omgaat op grond van het houden van de wet, dus doen wat de wet zegt. Het andere tijdperk is dat van het geloof, dat wil zeggen de periode waarin God met de mens omgaat op grond van geloof. Het tijdperk van ‘het geloof’ is in wezen het christelijk tijdperk, de periode nadat Christus op aarde is gekomen, Zijn werk aan het kruis heeft volbracht en is teruggekeerd naar de Vader. Daarna is de Heilige Geest op aarde gekomen en is het christendom begonnen.
Het tijdperk van de wet werd gekenmerkt door strikte inzettingen die God aan Zijn aardse volk Israël had opgelegd. Voor de Jood was dat een juk, hij leed daaronder als een ‘in bewaring' gestelde, dus als een gevangene (Gal. 3:23a). Het benam hem elke vrijheid van handelen, zijn hele leven werd erdoor geregeld. Op straffe van de dood moest hij zich daaraan houden. Tegelijk was de wet als gevangenis ook een bescherming die hem ervan weerhield zich te vermengen met de volken om hem heen (zie Ef. 2:14). Maar het tijdperk van de wet was begrensd. Dit tijdperk liep ‘tot op het geloof, dat geopenbaard zou worden’ (vers 23b), dat wil zeggen tot de openbaring van het voorwerp van het geloof, dat is de Heere Jezus Christus. Met Zijn komst is er een nieuw tijdperk aangebroken.
Het is ook goed om nog even te kijken naar het woord ´tuchtmeester´ dat Paulus in dit gedeelte als beeld voor de wet gebruikt (vs. 24a). Een ‘tuchtmeester’ is een kinderoppasser, iemand die toeziet op het lichamelijk welzijn van een kind dat aan zijn zorg is toevertrouwd. Dat is de functie van de wet. Dat de wet een tuchtmeester tot Christus is, betekent niet dat de wet de weg naar Christus wijst, maar betekent een periode in de heilsgeschiedenis waarin God door middel van de wet het leven van Zijn volk Israël regelde en die met de komst van Christus is geëindigd.
In die periode is gebleken dat de mens een onverbeterlijke zondaar is, waardoor het oordeel van God onafwendbaar over hem moet komen. Om aan dit oordeel te ontkomen, is geloof in Christus en Zijn verzoeningswerk aan het kruis noodzakelijk. Nu de Heere Jezus Zijn werk aan het kruis heeft volbracht, is het mogelijk op grond van geloof in Hem voor God gerechtvaardigd te worden (vs. 24b). Die mogelijkheid is er alleen door het geloof, nooit meer door de wet, nooit meer door enige inspanning van de mens. God handelt sinds het volbrachte werk van Christus niet meer met de mens op grond van de wet, maar uitsluitend op grond van het geloof.
Daarom kan gezegd worden in vers 25: ‘Maar nu het geloof gekomen is zijn wij niet meer onder een tuchtmeester.’ Nogmaals: met ‘het geloof’ wordt het tijdperk van het geloof bedoeld. De wet heeft haar tijd gehad. De Galaten moesten hiervan diep doordrongen geraken en in dit besef de leringen van de Joodse dwaalleraars van zich afschudden. Ook voor ons als christenen is het belangrijk dit te beseffen. De wet is een gevangenis die de mens die zich daaronder stelt, elke vrijheid beneemt. Door het geloof in Christus wordt een mens uit die gevangenis bevrijdt.
Als dan de wet toch weer als leefregel wordt genomen, betekent dit een terugkeer naar het tijdperk van de wet en een terugkeer in de gevangenis. Wie dat doet, berooft zichzelf van de vrijheid die hij door het geloof in de Heere Jezus heeft gekregen en hij berooft zichzelf van elke zegen in Christus die door het geloof in Hem zijn deel is (Gal. 5:4a). In het volgende gedeelte van dat vers zegt Paulus tot de gelovige Galaten dat dit het gevolg is van hun gerechtvaardigd willen worden door de wet. Dat houdt tevens in dat ze daarmee vervallen van de genade. Hier staat dat de gelovige die de wet wil houden, dat doet om daardoor gerechtvaardigd te worden, hoezeer hij misschien ook heel oprecht het tegendeel beweert. Het gaat echter niet om de motieven van de gelovige om de wet te houden, maar om wat de wet is en waarvoor God hem heeft gegeven.
We hebben al gezien dat niemand de wet kon en kan houden en dat het daarom onmogelijk was en is daardoor gerechtvaardigd te worden. Nu zien we dat wie als gelovige de wet wil houden, weer precies dezelfde grond voor God inneemt, namelijk om daardoor gerechtvaardigd te worden. Maar het verandert niets aan het feit dat wie op welke wijze ook de wet wil houden, zich onder de vloek stelt. Eerder in de brief aan de Galaten heeft Paulus gezegd: ‘Want zovelen als er uit de werken der wet zijn, die zijn onder den vloek’ (Gal. 3:10). Wie Gods wet serieus neemt, zal daarmee instemmen.
De christen leeft niet meer in verbinding met de wet, maar in verbinding met Christus. Hij is niet meer onder de wet, maar onder de genade (Rom. 6:14). Genade betekent helemaal niets van zichzelf te verwachten en zich helemaal aan God uit te leveren. Alleen onder de genade is er kracht om voor God te leven.
Ger de Koning

[Grace]

Ik vraag me af wat Ger de Koning nog meer gezegd heeft in de Nieuwsbrief. Ik kan me zo voorstellen dat er nog wel wat volgde na zjin gewraakte stelling. Heeft iemand de tekst van deze Nieuwsbrief bij de hand?

Klopt, er komt nog een deel 4 en 5 ook. Een beetje voorbarig om nu al te reageren op een stuk wat nog niet volledig gepubliceerd is. Hij gaat in op deel 3. In 4 en 5 wordt juist ingegaan op conclusies die Kommerie (voorbarig) getrokken heeft.

(Vraag me zelf wel af al zou Kommerie een artikel schrijven over de (functie van de) Wet (in de (on)gelovige) en een exegese van Galaten 3 of iedere theoloog binnen de breedte van de gereformeerde traditie zich daarin zou kunnen vinden. Volgens mij is daar best wel verschillend over gedacht). Zie ook reactie van Jongere.

[sela]

Misschien RD nieuwe stijl: je kunt de reactie al aan zien komen.
Er komen nog minstens 2 opiniestukken.

Gevolg: de abonnees zeggen niet op, omdat ze willen weten hoe het afloopt.

op zich natuurlijk niet verkeerd toch, dan een zaak van diverse kanten belicht wordt?
of lees je er niet echt een objectieve opinievorming in?

[Tiberius]

Ik stel voor om in het andere topic verder te gaan, indien gewenst. Anders fragmenteert de discussie zo.